Σελίδες

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

«Η Ωραία Ελένη» του Όφενμπαχ ανοίγει το Φεστιβάλ Κολωνού

Η πρώτη παραγωγή του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του δήμου Αθηναίων, η διάσημη οπερέτα του Jacques Offenbach Η ωραία Ελένη, αποθεώθηκε πέρσι από κοινό και κριτικούς!
Φέτος παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά και ανοίγει την αυλαία του Φεστιβάλ Κολωνού την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου για τέσσερις παραστάσεις (7, 9, 10 & 12/9). Η Ωραία Ελένη ανεβαίνει σε ελληνική απόδοση με τη Συμφωνική Ορχήστρα και τη Χορωδία δήμου Αθηναίων, σε μουσική διεύθυνση Mιχάλη Οικονόμου, σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη και καλλιτεχνική επιμέλεια Λουκά Καρυτινού.
Η Ωραία Ελένη είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Offenbach. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο παρισινό Théâtre des Variétés στις 17 Δεκεμβρίου 1864 και κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών καλλιτεχνικών περιόδων ανέβηκε συνολικά 273 φορές! Ασφαλώς, η τεράστια επιτυχία του δεν ήταν προϊόν τύχης, καθότι το έργο συγκέντρωνε όλα τα στοιχεία εκείνα για να γίνει αμέσως αγαπητό από το κοινό: ανελέητη σάτιρα, γοητευτική μουσική και την αφρόκρεμα των λυρικών τραγουδιστών εκείνης της εποχής.
Τα βασικά χαρακτηριστικά των ομηρικών ηρώων προβλήθηκαν με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα από το σύγχρονο πρίσμα, παραμένοντας διαχρονικά: η συζυγική απιστία, η διεφθαρμένη εξουσία, η επιπολαιότητα και η αυθάδεια της νεολαίας, όπως επίσης η διαρκής αναζήτηση των εφήμερων απολαύσεων που όριζε η καταναλωτική συνείδηση στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης.
Έγραψαν για την παράσταση:
«…έστησαν μια παράσταση γεμάτη κέφι και δροσιά. … Το πρωτότυπο κείμενο με τις ιλαρές καταστάσεις και τους ευρηματικούς στίχους έβγαζε άφθονο γέλιο, ενώ οι περιορισμένες αναφορές στη σύγχρονη πολιτικοοικονομική πραγματικότητα επιχειρούσαν μια σύνδεση με την καθημερινότητα των θεατών.»
Νίκος Α. Δοντάς «Η Καθημερινή»
«Την πρωτοφανή επιτυχία στήριξε αποφασιστικά η διανομή από μονωδούς ικανούς, ακούραστους και κυρίως ολόψυχα δοσμένους στο να ζωντανέψουν επί σκηνής το βιτριολικό χιούμορ, την αβάσταχτη ελαφρότητα και τις πικάντικες -σχεδόν πορνογραφικές!- ερωτικές καταστάσεις τής χονδροειδώς πλην εμπνευσμένα παρωδημένης ομηρικής ιστορίας. … Ένα θαυμάσιο μάθημα του τι σημαίνει ανέβασμα οπερέτας του Οφενμπαχ.»
Γιάννης Σβώλος «Εφημερίδα των Συντακτών»
«… η παρακολούθηση της παραγωγής …  χάρισε πραγματική απόλαυση και άφθονο γέλιο στο πολυπληθές ακροατήριο που γέμισε τις κερκίδες.»
Ευτύχιος Δ. Χωριατάκης «Αθηνόραμα»
 Jacques Offenbach
Η Ωραία Ελένη όπερα μπούφα σε τρεις πράξεις
Λιμπρέτο: Henri Meilhac, Ludovic Halévy
Μετάφραση ποιητικού κειμένου: Πέτρος Χρυσάκης 
Μετάφραση/διασκευή πρόζας: Ισίδωρος Σιδέρης, Ανθή Νταουντάκη
Συμφωνική Ορχήστρα και Χορωδία δήμου Αθηναίων 
Μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Οικονόμου
Σκηνοθεσία: Ισίδωρος Σιδέρης
Σκηνικά-κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Χορογραφία: Χρυσηίδα Λιατζιβίρη, Διονύσης Τσαφταρίδης
Φωτισμοί: Κώστας Μπλουγουράς
Σχεδιασμός/προβολές ψηφιακών σκηνικών: Ανδρέας Μουρτζούκος (Saxelectro)
Διδασκαλία Χορωδίας: Σταύρος Μπερής
Μουσική προετοιμασία: Δημήτρης Γιάκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανθή Νταουντάκη
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Μακιγιάζ: Στέλλα Χατζοπούλου
Περούκες: Παύλος Κατσιμίχας
Βοηθοί μακιγιάζ: Ελισσάβετ Καμπανού, Ιωάννα Ζουρμπάκη, Δέσποινα Γκαραμπετιάν
Ενδύτρια: Έλλη Μερκούρη
Διανομή:
Ελένη: Δέσποινα Σκαρλάτου Πάρις (7-9/9): Βασίλης Καβάγιας Πάρις (10-12/9): Νίκος Στεφάνου Μενέλαος: Σταμάτης Μπερής Αγαμέμνων: Βαγγέλης Μανιάτης Κάλχας: Μιχάλης Ψύρρας Ορέστης: Ιωάννα Κοκοβίκα Αχιλλέας: Χρήστος Κεχρής Αίας Ι-Ευθυκλής: Κώστας Ραφαηλίδης Αίας ΙΙ: Γιώργος Ματθαιακάκης Παρθενίς: Μαρία Μαυρομμάτη Λέαινα: Ελένη Μπαρκαγιάννη Χορευτές: Διονύσης Τσαφταρίδης, Κατερίνα Πυρινή, Γιάννης Μήτσος, Μαριάννα Ρούσσου Χορωδοί: Αντώνης Δήμου, Σταύρος Ζουλιάτης, Σοφία Καρβουνά, Κώστας Κονδύλης, Ανδρονίκη Λαλούτση, Κάνδια Μπουζιώτη, Δέσποινα Ρεβίθη, Κατερίνα Σπυροπούλου, Γιάννης Σφυρής, Μιχάλης Χανός, Αθηνά Χιλιοπούλου
Τα φορέματα της κυρίας Σκαρλάτου είναι ευγενική προσφορά του οίκου Christos Costarellos. Οι περούκες της κυρίας Σκαρλάτου και της κυρίας Κοκοβίκα είναι ευγενική προσφορά της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ευχαριστούμε την Αθηναϊκή Ζυθοποιία Α.Ε. για την παραχώρηση μέρους του φροντιστηριακού υλικού της παράστασης.
Πληροφορίες: Πέμπτη 7, Σάββατο 9, Κυριακή 10 & Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου, ώρα 20.30 Κατάλληλο μόνο για ενήλικες.
Είσοδος ελεύθερη,  τ. 210 9243760
Θέατρο Κολωνού: Ιωαννίνων και Καπανέως, Κολωνός
Πρόσβαση: Μετρό: Σταθμός «Σεπόλια», Τρόλεï: No. 12 (Ζάππειο – Περιστέρι), στάση «Αρμονία», Λεωφορείο: 057 (Ομόνοια – Λόφος Σκουζέ), στάση «πλατεία Κολωνού»
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

«Με 6 κλικ» της Γιώτας Φώτου και «Φτου ξελύπη» της Μαριέττας Κόντου

«Με 6 κλικ» της Γιώτας Φώτου (Εκδόσεις Ψυχογιός, Πρώτη έκδοση: Σεπτέμβριος 2016)
Η Γιώτα Φώτου έχει κάνει παιδαγωγικές σπουδές, εργάστηκε ως σχολική σύμβουλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και έχει γράψει πολλά βιβλία για παιδιά, όπως και μυθιστορήματα για το ενήλικο κοινό. Το μυθιστόρημα Με 6 κλικ απευθύνεται σε παιδιά από 12 ετών.
Σύμφωνα με την υπόθεση, η 12χρονη Βίβιαν, που έχει μεγαλώσει σε βίλα στην Κηφισιά και είναι μαθημένη σ’ έναν τρόπο ζωής με πολλές ανέσεις, αναγκάζεται ν’ ακολουθήσει την οικογένειά της στην επαρχία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που έπληξε βαριά τον πατέρα της. Εκεί γνωρίζεται με τα συνομήλικα παιδιά του χωριού, με τα οποία τη χωρίζει χάσμα που στην αρχή φαντάζει αγεφύρωτο. Ανάμεσά τους κι ο Στέργιος, μαθημένος να ζει κοντά στη φύση και να συμμετέχει στον αγώνα των μεγάλων για επιβίωση: «Θα την απολάμβανε αυτή τη μέρα. Θα έβαζε όλα όσα τον προβλημάτιζαν στην άκρη. Η ανησυχία του πατέρα του είχε μεταδοθεί και στον ίδιο, κι ας μην του μίλησε εκείνος προσωπικά. […] Ήταν μια παλιά ιστορία. Ο παραγωγός πουλάει φτηνά και το προϊόν, περνώντας από διάφορους μεσάζοντες, φτάνει στον καταναλωτή πανάκριβο. Εκείνος που παιδεύεται έναν ολόκληρο χρόνο παίρνει ψίχουλα και οι έμποροι τη μερίδα του λέοντος. Αυτό ο Στέργιος ποτέ δεν μπόρεσε να το κατανοήσει! Σίγουρα θα υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος, ώστε και ο αγρότης να αμείβεται καλύτερα και ο πολίτης ν’ αγοράζει σε προσιτή τιμή» (σελ.70). 
Σε πρώτο πλάνο έχουμε την ιστορία των δύο παιδιών, της Βίβιαν και του Στέργιου, που τους φέρνει κάποια στιγμή κοντά η μεγάλη τους αγάπη για την τέχνη της φωτογραφίας, μια αισθητική συγγένεια που δείχνει τελικά ότι τα όρια που βάζουμε ανάμεσα στον εαυτό μας και τους άλλους είναι πολλές φορές αχρείαστα και τεχνητά – αλλά, τουλάχιστον, είναι απολαυστική η υπέρβασή τους. Σε δεύτερο πλάνο, βέβαια, παρακολουθούμε τον αγώνα της ελληνικής κοινωνίας να σταθεί στα πόδια της μες στην οικονομική κρίση, μέσα σε συνθήκες που άλλαξαν άρδην επηρεάζοντας αναγκαστικά όχι μόνο όσους τις υφίστανται άμεσα, αλλά και τους πάντες γύρω τους.
Μακάρι, σε μια βιβλιοπαρουσίαση, να ήταν πλεονασμός ν’ αναφερθεί κανείς στα προσεκτικά επιλεγμένα εκφραστικά μέσα του συγγραφέα, αλλά δυστυχώς η προσεγμένη έκφραση δεν είναι κάτι δεδομένο. Εδώ έχουμε ένα βιβλίο τόσο καλοδουλεμένο ώστε διαβάζεται πολύ ευχάριστα, έξυπνο και τρυφερό, που θ’ αγγίξει τα παιδιά ίσως και λίγο μικρότερων ηλικιών, εμπνέοντάς τους εμπιστοσύνη στις δημιουργικές δυνάμεις που κρύβουν μέσα τους.
Βρείτε το εδώ


«Φτου ξελύπη» της Μαριέττας Κόντου (Εικόνες: Στάθης Πετρόπουλος, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Πρώτη έκδοση: Απρίλιος 2017)
Η Μαριέττα Κόντου (γενν. 1972, Αθήνα) σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έκανε το μεταπτυχιακό της στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας, και το διδακτορικό της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το Φτου ξελύπη είναι το τέταρτο βιβλίο της για παιδιά, εντάσσεται στη σειρά «Ιστορίες που ζεις δυνατά» και απευθύνεται σε παιδιά από 10 ετών.
Η υπόθεση βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά το ταξίδι της Νουρ, της μικρής Σύριας κολυμβήτριας, η οποία αναγκάζεται να φύγει από τη Δαμασκό μαζί με την αδελφή της, περνώντας από την Τουρκία με βάρκα προς τη Λέσβο. Μόνο που η βάρκα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί και είναι γεμάτη ανθρώπους που δεν ξέρουν κολύμπι. Έτσι, η Νουρ και η αδελφή της βουτάνε στο νερό και κολυμπάνε τραβώντας τη βάρκα ώσπου φτάνουν επιτέλους στη Λέσβο. Από εκεί όμως τις περιμένει άλλη οδύσσεια μέχρι να φύγουν για τη Γερμανία – κι όχι μόνο αυτές τις δύο αλλά και την πολυαγαπημένη γάτα της Νουρ, την Κιταμπάν, που την κουβάλησε κρυφά σε όλο το ταξίδι.
Είναι μια ιστορία που πράγματι τη ζούμε δυνατά διαβάζοντάς την – χωρίς να έχει καμία κραυγαλέα έκφραση, αλλά με διάχυτο βουβό πόνο, και χωρίς να διολισθαίνει ούτε στιγμή στον μελοδραματισμό, η Μαριέττα Κόντου καταφέρνει να μας βάλει στη θέση της μικρής Νουρ, καταφέρνει να μας δείξει τον κόσμο με τα μάτια μιας κοπέλας που έχει μάθει να αγωνίζεται σκληρά και με αξιοπρέπεια για τα όνειρά της. «Είμαστε παιδιά σαν όλα τ’ άλλα, τίποτε διαφορετικό, όμως γεννηθήκαμε σε τόπους που δεν είναι χαμογελαστοί και διαλέξαμε να μην τα παρατήσουμε και, αντί να μας κυνηγούν, να κυνηγάμε εμείς έναν στόχο», λέει η Νουρ όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά για όλη την ομάδα των προσφύγων που αγωνίστηκε στην Ολυμπιάδα του Ρίο (σελ.71).
Αξίζει να σημειωθεί ότι το βιβλίο μεταφράστηκε στα αραβικά και τυπώθηκε σε 2.000 αντίτυπα, τα οποία έχουν αρχίσει να διανέμονται δωρεάν από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο σε ειδικές δομές φιλοξενίας και σε σχολεία, ώστε να φτάσουν στα χέρια αραβόφωνων παιδιών-προσφύγων σε όλη την Ελλάδα.
Βρείτε το εδώ

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Μια τρελή τρελή Αλφαβήτα: το Δέλτα



Βιντεάκι για το γράμμα Δέλτα από την "Τρελή τρελή ΑΒ", το οποίο μας κάνει την τιμή κι ερμηνεύει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Η μουσική είναι του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου και οι εικόνες της Χρύσας Σπυρίδωνος. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. 

Ένα άλφα που όλο κάπου πάει και τρυπώνει, ένα βήτα που βιάζεται να πάει βόλτα, ένα γάμα που διαρκώς η κοιλιά του γουργουρίζει… Μα τι αλλιώτικη, τι αστεία που είναι αυτή η Αλφαβήτα! Η βραβευμένη αυτή συλλογή περιέχει 25 σπιρτόζικα ποιήματα: κάθε ποίημα και μια διαφορετική, πρωτότυπη ιστορία για κάθε γράμμα τη Αλφαβήτας. Και, στο τέλος, ένα ποίημα για όλα τα γράμματα μαζί, που ξέρουν να περνούν ωραία και κάνουν την καλύτερη παρέα! 


Δώρο το CD με τα 25 αντίστοιχα τραγούδια, σε μουσική του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου. 

Ερμηνεύουν οι: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Δώρος Δημοσθένους, Δημήτρης Σταρόβας, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιάννης Ζουγανέλης, Μάκης Παπαδημητρίου, Μάρκος Κούμαρης (από τους Locomondo), Χρήστος Λούλης, Βασιλική Καρακώστα, Σπύρος Σακκάς, Σαβίνα Γιαννάτου, Τζώρτζια Κεφαλά (από τους Μπλε), Μπάμπης Στόκας, Νίκος Ζιώγαλας, Βικτωρία Ταγκούλη, Σπύρος Γραμμένος, Φοίβος Δεληβοριάς, Πάνος Μουζουράκης, Νικήτας Κλιντ και η παιδική χορωδία του 3ου Δημοτικού Σχολείο Βούλας "Viva Voce".

 Περισσότερα για το βιβλίο-CD μπορείτε να δείτε εδώ:
http://www.psichogios.gr/site/Books/show/1002248/mia-trelh-trelh-alfabhta
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Αποχαιρετάμε το καλοκαίρι με το "Χρονικό ενός τελευταίου καλοκαιριού"!

«Χρονικό ενός τελευταίου καλοκαιριού» της Γιασμίν Ελ Ρασίντι, από τις Εκδόσεις Κριτική (Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου, Πρώτη έκδοση: Μάιος 2017) 
Γράφει η Τούλα Ρεπαπή 
Το βιβλίο της Γιασμίν Ελ Ρασίντι (Yasmine El Rashidi) Χρονικό ενός τελευταίου καλοκαιριούχωρίζεται σε τρία μέρη: «Καλοκαίρι 1984, Κάιρο», «Καλοκαίρι 1998, Κάιρο», «Καλοκαίρι 2014, Κάιρο». Ήρωες είναι: η Μαμά, ο Μπαμπάς, η γιαγιά, η Νέσμα, ο Θείος και ο ξάδελφος Ντίντο. Επίσης, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν η κοινωνία ως σύνολο που διαμορφώνει γεγονότα και εξελίξεις, όπως επίσης και οι πολιτικές τάσεις, οι οποίες οριοθετούν και το εκάστοτε πολιτικό σκηνικό. Πρωταγωνίστρια είναι μια μικρή. Πηγαίνει σε αγγλικό σχολείο και μας αφηγείται τα της ζωής στο Κάιρο. Παράλληλα, η συγγραφέας μέσα από τους ήρωές της αφηγείται και την Ιστορία της Αιγύπτου. 
Στο πρώτο μέρος, με μικρές, απλές, κοφτές προτάσεις –όπως και οι ανάσες ενός παιδιού– αποτυπώνει μια κοινωνία πιεσμένη, που δυσκολεύεται να εκφραστεί – ακόμη και γι’ αυτά που νιώθει. Η πολύμορφη γλώσσα τους –προσμείξεις και από άλλες γλώσσες, ιδιαίτερα από τα γαλλικά– παραπέμπει στους διαφορετικούς πληθυσμούς που ζουν εκεί, με την καθημερινότητά τους να συντονίζεται από τρία κανάλια τηλεόρασης. Ακόμη και της μικρής, που προσπαθεί με απλούς, παιδικούς συλλογισμούς να αντιληφθεί την πραγματικότητα μέσα από τη μισή αλήθεια των μεγάλων. Τα παιδιά μπαίνουν και βγαίνουν στην κοινωνία όταν τους το επιτρέπουν οι τελευταίοι και μετά αποσύρονται στα μεγάλα ψηλοτάβανα δωμάτια του σπιτιού, που μπορεί να κρύβουν και φαντάσματα. Παραστατικές εικόνες καθημερινότητας ζωντανεύουν μέσα από συνήθειες, λέξεις, χαιρετισμούς, οσμές φρούτων και φαγητών, με την άμμο να τρίζει κάτω από τα βήματά τους. Παρόντες όλοι εκεί. Ήρωες και αναγνώστες. Κι η κορδέλα του Νείλου, με το μαγικό φίλτρο που κρύβουν τα νερά του, διατρέχει το Κάιρο. 
Το μικρό κορίτσι μεγαλώνει εκεί με περιορισμούς, με τους τσακωμούς των μεγάλων να μοιάζουν σαν μάχες στο μυαλό της. Ωστόσο, σταδιακά αυτονομείται λόγω της απόσυρσης της μητέρας της από την καθημερινότητά της, ενώ η πολιτική –ένα μουντό σκηνικό– έχει θέση στη ζωή όλων. Παίρνει πληροφορίες από τρεις γενιές. Ακαταχώριστες και συγκρουόμενες, διαμορφώνουν μια στατική πραγματικότητα. Όπως ακριβώς είναι και τα πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα γύρω της. Δεν έχουν πάρει την τελική τους μορφή. Συνοδεύει τη μητέρα της σε πρεσβείες –μόνο στην Εγγλέζικη που δεν έχει πράκτορες, όπως η Αμερικάνικη– και φυλακές. Έτσι, αρχίζει να κρατά σημειώσεις για τους ανθρώπους που χάνονται. Τους αρπάζει η αστυνομία. Η δασκάλα τής βάζει μηδέν στις εκθέσεις της. Δεν της επιτρέπει να γράφει γι’ αυτά και ένας βουβός θυμός φωλιάζει μέσα της. Αυτός είναι ο χειρότερος. Η γιαγιά πεθαίνει, η Νέσμα επίσης και ο μπαμπάς φεύγει για ένα μεγάλο «επαγγελματικό» ταξίδι. Παιδικές απορίες και συζητήσεις πλέον με τον ξάδελφο Ντίντο στο σπίτι για τον Θεό: «Αλήθεια, πώς μας καταλαβαίνει ο Θεός όταν δεν μιλά αραβικά; Αλλά μάλλον μιλά αγγλικά, γιατί κάθε μέρα οι δασκάλες μάς διαβάζουν τη Βίβλο, που είναι στ’ αγγλικά». Μια θεοκρατούμενη κοινωνία! Με ασταθή πολιτικά κοινωνικό ιστό, αρχίζει να διαμορφώνεται γεννώντας και κρύβοντας μέσα της το αύριο. Αλλάζει το λεξιλόγιο της μικρής και η εκκολαπτόμενη εφηβεία ενστερνίζεται τα γύρω πολιτικά ρεύματα. Επαναστάτης της οικογένειας ο Ντίντο. Στο ντύσιμό του, στις ιδέες του. Διαφωνεί για το σχολείο της, που είναι κατάλοιπο της μοναρχίας και της αποικιοκρατίας, υποστηρίζει πως οι γονείς της θα έπρεπε να είναι πιο εθνικιστές. Ωστόσο, η μικρή εκτονώνεται με το να γράφει γράμματα. Έτσι έκανε και η μητέρα. Έτσι εκφραζότανε. Κι όταν η μικρή ρώτησε τη μητέρα της: «Ποιος θα μου μάθει την αδικία της ζωής;» «Ο χρόνος!» της απάντησε. Κοινωνία υποταγμένη, πνιγμένη, καταπιεσμένη, που δεν πρέπει να νιώθει και να εκφράζεται. Έτσι ήταν η πλειονότητα του λαού στην Αίγυπτο. Επαναστάτης ένας. Ο Ντίντο! Ρομαντικός και ιδεολόγος! Η λέξη επανάσταση/επαναστάτης μπαίνει και στο λεξιλόγιο της μικρής. Μοιάζει κάτι να θέλει ν’ αλλάξει. 
Ο έρωτας δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά. Παραμένει ανέκφραστος. Το πάθος εκδηλώνεται με προσκόλληση στη θρησκεία και μ’ ένα υπόγειο κατασκοπευτικό ρεύμα που τρομοκρατεί στα γραφεία της Μουγκάμα αρπάζοντας κυριολεκτικά πολίτες από τους δρόμους, με πολιτικούς και κλέφτες να γεμίζουν τις φυλακές. Πολιτικές εξελίξεις και δολοφονίες δημιουργούν φατρίες και μίση μεταξύ των πολιτών. Ο χρόνος επηρεάζει τους ήρωες. Η εφηβεία διαδέχεται την παιδικότητα και η επανάσταση κορυφώνεται σωματικά και ιδεολογικά. Πάθος και φανατισμός. Όλοι/όλα αλλάζουν. Και η σημαία. Πολιτικοί ηγέτες εμφανίζονται κρινόμενοι από τον χρόνο και τους πολίτες: από την Οθωμανική Αίγυπτο, τον Νάσερ… Ωστόσο, στο σχολείο οι δάσκαλοι επαινούν τους προέδρους, εκτός του Βασιλιά. Δεν ήταν δικός τους. Το ψωμί/μπάλαντι κοστίζει παντεσπάνι. 
Στο δεύτερο μέρος –1998, δεκατέσσερα χρόνια μετά– η παιδικότητα στην αφήγηση, με προτάσεις σαν τηλεγράφημα, εξακολουθεί, σαν ένδειξη μιας ωριμότητας που δεν έχει συντελεστεί. Το Κάιρο αλλάζει, η πλατεία κλείνει από πεζούς κι οχήματα. Θέλουν να σβήσουν την ταυτότητα της πόλης. Ακόμη και οι λέξεις δεν τους καλύπτουν. Θέλουν άλλες. Άλλο λεξιλόγιο. Όλα αλλάζουν. Χάνονται. Ακόμη, η αντίσταση στην επανάσταση. Ακόμη και στον έρωτα. Απάθεια. Ένα χρονικό πάθους και φανατισμού εξελίσσεται σε απάθεια. «Ενεργούμε από φόβο. Επιλέγουμε το γνώριμο και αυτό σημαίνει συμβιβασμός», λέει ο Ντίντο. 
Η κοινωνία αλλάζει γεννώντας εξελίξεις. Κι οι φυλακές αλλάζουν. Ξεχωριστά ανδρών και γυναικών. Η τρομοκρατία έχει μπει στη ζωή του πολίτη. Κι η κοινωνία ανέκφραστη, βράζει. Θυμός, φυγή, σιωπή, παραίτηση, ήττα. Κι ο ανταγωνισμός γιγαντώνεται μεταξύ αδελφότητας και κράτους. Διαφορετικοί πληθυσμοί εμφανίζονται και εξαφανίζονται. 
Στο τρίτο μέρος, η χαντάμα του σπιτιού βρίσκει τον Θείο νεκρό. Ο Θείος έλεγε: «Η κλεψιά και η διαφθορά είναι τα θεμέλια αυτού του κράτους. Αυτά το κρατούν όρθιο». Όλα είχαν αρχίσει να καταρρέουν σαν ένα κτίριο. Κάτι βούλιαζε στη σιωπή και μετά ξεσπούσε. Ο Ντίντο μιλούσε για επανάσταση σαν να ήθελε πόλεμο. Όμως, βαθιά μέσα του ήθελε να ενωθούν σύντροφοι και αντιφρονούντες. Με σημαία να βγουν στους δρόμους για έρωτα, ειρήνη, επανάσταση. Να μπορέσουν οι νέοι να φτιάξουν ανεξάρτητοι τη ζωή τους, όταν ο έρωτας ήταν μια εξίσωση πόρων και οικογενειακού δένδρου. Επίσης, απαιτούσε το δικαίωμα των γυναικών να μπορούν να χωρίσουν. 
Η μαμά αποχωρίζεται το παρελθόν κι ενσωματώνεται στο τώρα που γεννά το αύριο. Δίνει για πρώτη φορά πράγματα της γιαγιάς, της Νέσμα, τα δώρα του μπαμπά και γράφει στο λάπτοπ τις επιστολές της. Και η αφηγήτριά μας έχει ως διέξοδο την ελευθερία που της προσφέρει η γραφή, η οποία ωρίμασε και ελευθερώθηκε, όπως και η ίδια. Καταγράφει την πραγματικότητα μέσα από στιγμές της δικής της ωριμότητας, θέτοντάς τη στην υπηρεσία όχι της απάθειας και της πολυτέλειας, αλλά στην υπηρεσία της αλλαγής. Η μυστική αστυνομία, με τα αναγνωρίσιμα μυτερά της παπούτσια, παρακολουθεί στενά τους πολίτες. Τρόμος, εξαφανίσεις, Μουγκάμα, φυλακές. Ο Ντίντο από ρομαντικός ιδεολόγος γίνεται κάτι άλλο. Χωμένος στην κουκούλα του συνεχώς. Κρύβει/κρύβεται. Δεν μιλά πια όπως πριν. Ούτε στην κηδεία του Θείου μίλησε. Είναι απόμακρος. 
Κάποια μέρα ο πατέρας, ύστερα από τριάντα χρόνια, επιστρέφει. Όχι όμως στο σπίτι τους. Μένει αλλού. Τον βλέπει κάθε πρωί στη λέσχη. Κι η αφήγησή της αλλάζει πάλι. Γίνεται μικρού παιδιού. Γίνεται πάλι ένα μικρό κοριτσάκι. Και η κοινωνία ξαναενώνεται. Έχει την πείρα πλέον. Οι ήρωες ελευθερώνονται. Εκφράζονται γεμάτοι από εμπειρίες και σοφία. Γίνονται κανονικοί άνθρωποι. Ο σκεπτικισμός τους καλύπτεται από τη διάθεση για αλλαγή και επανάσταση. Αίγυπτος, ένα κράτος που επαναστατεί συνεχώς αριθμώντας επαναστάσεις και πραξικοπήματα. Κοινωνικές τάξεις στο Πάρκο του Αλ Αζάρ πληρώνουν διαφορετικό εισιτήριο. Η πόλη αλλάζει, οι πολίτες και οι συνήθειές τους αλλάζουν επίσης. Κι ένα νέο θεριό εμφανίζεται. Η γραφειοκρατία. Η πόλη αλλάζει όψη και χρήση. Ο Ντίντο γίνεται ένα κομμάτι του πατέρα της στα νιάτα του. Η μαμά γίνεται ακτιβίστρια, δραστηριοποιείται κοινωνικά, γελάει πιο συχνά. Ο Ντίντο γίνεται πλέον δημόσιο άτομο. Γράφουν οι εφημερίδες γι’ αυτόν. Είναι φυλακή. «Όλα έχουν αλλάξει γύρω, και εμείς». Τα κανάλια, δέκα πια. 
Ένας αφηγηματικός μονόλογος το Χρονικό ενός τελευταίου καλοκαιριού που θυμίζει ντοκιμαντέρ, μονοπλάνο, το οποίο καταγράφει την αλήθεια σαν το cinéma vérité. Η Γιασμίν Ελ Ρασίντι, με αγάπη για την πατρίδα της και τους ανθρώπους της, καταγράφει τις εξελίξεις από τότε που ήταν μικρή μέχρι τώρα. Η πένα της, σαν κινηματογραφικός φακός, μέσα από διαφορετικά πλάνα στρέφεται στον πολίτη, στην κοινωνία, στο πολιτικό σύστημα δείχνοντας κινητικότητα, ρευστότητα. Αλλαγή! Το ένα διαμορφώνει το άλλο. Στο πρώτο μέρος, η Αίγυπτος, μια χώρα που άλλαξε δέκα σημαίες, αποτυπώνει την Ιστορία της, κοινωνική και πολιτική, αποδεικνύοντας τον άρρηκτο αλλά και διαδραστικό δεσμό τους. Στο δεύτερο οι αλλαγές, κοινωνικές και πολιτικές, συντελούνται οριοθετώντας το χρονικό του τελευταίου καλοκαιριού, όπου όλα θα διαφοροποιηθούν. Ήρωες και πολιτικό σκηνικό στο δικό τους σήμερα. 
Η μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου είναι μια πρόσθετη αξία στο έργο αυτό, αφού το ζωντανεύει ανάγλυφα. Ακόμη και οι αραβικές λέξεις ηχούν σωστά, μεταφέροντας αυτόν που ξέρει εκεί. Νιώθει τη μυρωδιά του δυόσμου μέσα στο τσάι, τη στυφή μυρωδιά της πίτας μπάλαντι, τον καπνό με άρωμα μήλου από τη σίσα να μπαίνει στα ρουθούνια του και δίπλα του ένα βουητό από ανθρώπους, αυτοκίνητα να κορνάρουν συνεχώς στην Κορνίς, κόσμο στους δρόμους του Καΐρου να τρώει φουούλ ακούγοντας Ουμ Καλσούμ ή τους ψαλμούς του μουεζίνη από το διπλανό τζαμί. Ζέστη, άμμος, θόρυβος, μυρωδιές και ένας κόσμος που βιάζεται να ζήσει. Ν’ αλλάξει. Αυτοί είναι οι δρόμοι του Καΐρου. Αυτό μεταφέρει/διατηρεί πιστά και με ομορφιά στις σελίδες του βιβλίου η μετάφραση της Αγγελίδου. 
Πρόκειται για ένα καλογραμμένο, ενδιαφέρον έργο, πολιτικό και ταυτόχρονα ανθρώπινο. Θα σας γοητεύσει. 
Βρείτε το εδώ 
Επιμέλεια στήλης: Ράνια Μπουμπουρή

Πηγή: 
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Οι 100 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών, σύμφωνα με το BBC

Source: http://www.bbc.com/culture/story/20170821-the-100-greatest-comedies-of-all-time

22 August 2017
“Why so serious?”
The Joker’s catchphrase was the most common response to BBC Culture’s poll of 177 critics last year to determine the 100 greatest films of the 21st Century. Very few comedies made that list, apart from Wes Anderson’s confections and a few Pixar romps. That canon of modern classics showed how very often ‘what makes us laugh’ is neglected when assessing cinematic greatness. Is shedding a tear while watching a film a more valuable emotional response than a chuckle?
It’s certainly true that the Academy Awards have routinely overlooked comedy. Of the 89 winners for best picture, only seven can really be called comedies: It Happened One Night, You Can’t Take It With You, Around the World in 80 Days, The Apartment, Tom Jones, Annie Hall, and Birdman.
Read more about BBC Culture’s 100 greatest comedies of all time:

So this year BBC Culture decided to get serious about comedy. We asked 253 film critics – 118 women and 135 men – from 52 countries and six continents a simple: “What do you think are the 10 best comedies of all time?” Films from any country made since cinema was invented were eligible, and BBC Culture did nothing to define in advance what a comedy is; we left that to each of the critics to decide. As always, we urged the experts to go with their heart and pick personal favourites, films that are part of their lives, not just the ones that meet some ideal of greatness.
And guess what? Only three of those best picture-winning comedies made the top 100. But, in a surprise, quite a few comedies made since 2000 made the cut, even if they had been overlooked in our 100 greatest films of the 21st Century list last year. The highest-ranked film of this century is Anchorman: The Legend of Ron Burgundy at number 33. Toni Erdmann is the most recent film to make the top 100, while Safety Last! is the oldest.
The results are illuminating in other ways. They show that men and women have very similar comedic tastes, with a few key points of divergence – women were much more inclined to vote for Clueless while guys stumped for Animal House. And there’s evidence that comedy is not universal, that what’s considered a joke in English dialogue may not survive translation, and certain regions of the world find some films funnier than critics in other regions do. In fact, if the results had just been confined to critics from the US and Canada an entirely different film would have topped the list. It was largely because of the critics from Europe, East Asia and Latin America that Some Like It Hot was ultimately crowned number one. But as Nicholas Barber writes, Billy Wilder’s sparking diamond of a comedy about role-playing and the fluidity of gender and identity could not be more relevant today. And we have all 253 individual critics’ ballots for you to examine here, plus 25 critics making the case for the top 25.
We hope this list will help comedy receive the artistic consideration it deserves. Or at the very least, that it will inspire you to discover films to put a smile on your face. – Christian Blauvelt, Deputy Editor
100. (tie) The King of Comedy (Martin Scorsese, 1982)
100. The Ladies Man (Jerry Lewis, 1961)
99. The Jerk (Carl Reiner, 1979)
98. The Hangover (Todd Phillips, 2009)
97. The Music Box (James Parrott, 1932)
96. Born Yesterday (George Cukor, 1950)
95. Ghostbusters (Ivan Reitman, 1984)
94. Rushmore (Wes Anderson, 1998)
93. South Park: Bigger, Longer & Uncut (Trey Parker, 1999)
92. The Exterminating Angel (Luis Buñuel, 1962)
91. What's Up, Doc? (Peter Bogdanovich, 1972)
90. A New Leaf (Elaine May, 1971)
89. Daisies (Vera Chytilová, 1966)
88. Zoolander (Ben Stiller, 2001)
87. Gentlemen Prefer Blondes (Howard Hawks, 1953)
86. Kind Hearts and Coronets (Robert Hamer, 1949)
85. Amarcord (Federico Fellini, 1973)
84. Waiting for Guffman (Christopher Guest, 1996)
83. Safety Last! (Fred C Newmeyer and Sam Taylor, 1923)
82. Top Secret! (Jim Abrahams, David Zucker and Jerry Zucker, 1984)
81. There's Something About Mary (Bobby and Peter Farrelly, 1998)
80. Office Space (Mike Judge, 1999)
79. The Dinner Game (Francis Veber, 1998)
78. The Princess Bride (Rob Reiner, 1987)
77. Divorce Italian Style (Pietro Germi, 1961)
76. Design for Living (Ernst Lubitsch, 1933)
75. The Palm Beach Story (Preston Sturges, 1942)
74. Trading Places (John Landis, 1983)
73. The Nutty Professor (Jerry Lewis, 1963)
72. The Naked Gun: From the Files of Police Squad! (David Zucker, 1988)
71. The Royal Tenenbaums (Wes Anderson, 2001)
70. In the Loop (Armando Iannucci, 2009)
69. Love and Death (Woody Allen, 1975)
68. Ninotchka (Ernst Lubitsch, 1939)
67. Sons of the Desert (William A Seiter, 1933)
66. Hot Fuzz (Edgar Wright, 2007)
65. Caddyshack (Harold Ramis, 1980)
64. Step Brothers (Adam McKay, 2008)
63. Arsenic and Old Lace (Frank Capra, 1944)
62. What We Do in the Shadows (Jemaine Clement and Taika Waititi, 2014)
61. Team America: World Police (Trey Parker, 2004)
60. Shaun of the Dead (Edgar Wright, 2004)
59. Toni Erdmann (Maren Ade, 2016)
58. Zelig (Woody Allen, 1983)
57. Mean Girls (Mark Waters, 2004)
56. Broadcast News (James L Brooks, 1987)
55. Best in Show (Christopher Guest, 2000)
54. Harold and Maude (Hal Ashby, 1971)
53. The Blues Brothers (John Landis, 1980)
52. My Man Godfrey (Gregory La Cava, 1936)
51. Seven Chances (Buster Keaton, 1925)
50. Women on the Verge of a Nervous Breakdown (Pedro Almodóvar, 1988)
49. The Discreet Charm of the Bourgeoisie (Luis Buñuel, 1972)
48. Trouble in Paradise (Ernst Lubitsch, 1932)
47. Animal House (John Landis, 1978)
46. Pulp Fiction (Quentin Tarantino, 1994)
45. Big Deal on Madonna Street (Mario Monicelli, 1958)
44. Bridesmaids (Paul Feig, 2011)
43. M*A*S*H (Robert Altman, 1970)
42. The Awful Truth (Leo McCarey, 1937)
41. Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (Larry Charles, 2006)
40. The Producers (Mel Brooks, 1967)
39. A Night at the Opera (Sam Wood and Edmund Goulding, 1935)
38. The Philadelphia Story (George Cukor, 1940)
37. Sullivan’s Travels (Preston Sturges, 1941)
36. A Fish Called Wanda (Charles Crichton and John Cleese, 1988)
35. Singin' in the Rain (Stanley Donen and Gene Kelly, 1952)
34. Clueless (Amy Heckerling, 1995)
33. Anchorman: The Legend of Ron Burgundy (Adam McKay, 2004)
32. Raising Arizona (Joel and Ethan Coen, 1987)
31. Tootsie (Sydney Pollack, 1982)
30. Monsieur Hulot's Holiday (Jacques Tati, 1953)
29. When Harry Met Sally... (Rob Reiner, 1989)
28. It Happened One Night (Frank Capra, 1934)
27. The Apartment (Billy Wilder, 1960)
26. Mon Oncle (Jacques Tati, 1958)
25. The Gold Rush (Charlie Chaplin, 1925)
24. Withnail and I (Bruce Robinson, 1987)
23. The Party (Blake Edwards, 1968)
22. Young Frankenstein (Mel Brooks, 1974)
21. City Lights (Charlie Chaplin, 1931)
20. Blazing Saddles (Mel Brooks, 1974)
19. The Lady Eve (Preston Sturges, 1941)
18. Sherlock Jr (Buster Keaton, 1924)
17. Bringing Up Baby (Howard Hawks, 1938)
16. The Great Dictator (Charlie Chaplin, 1940)
15. Monty Python and the Holy Grail (Terry Gilliam and Terry Jones, 1975)
14. His Girl Friday (Howard Hawks, 1940)
13. To Be or Not To Be (Ernst Lubitsch, 1942)
12. Modern Times (Charlie Chaplin, 1936)
11. The Big Lebowski (Joel and Ethan Coen, 1998)
10. The General (Clyde Bruckman and Buster Keaton, 1926)
9. This Is Spinal Tap (Rob Reiner, 1984)
8. Playtime (Jacques Tati, 1967)
7. Airplane! (Jim Abrahams, David Zucker and Jerry Zucker, 1980)
6. Life of Brian (Terry Jones, 1979)
5. Duck Soup (Leo McCarey, 1933)
4. Groundhog Day (Harold Ramis, 1993)
3. Annie Hall (Woody Allen, 1977)
2. Dr Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (Stanley Kubrick, 1964)
1. Some Like It Hot (Billy Wilder, 1959)

Read more about BBC Culture’s 100 greatest comedies of all time:


Source: http://www.bbc.com/culture/story/20170821-the-100-greatest-comedies-of-all-time 
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

46ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, 1-17 Σεπτεμβρίου 2017


46ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΖΑΠΠΕΙΟ
1-17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017 
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Πέμπτη: 18:00-22:30
               Παρασκευή & Σαββάτο: 18:00-23:00
               Κυριακή: 10:30-5:00 & 18:00-22:30
Το Φεστιβάλ Βιβλίου που διοργανώνεται από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου είναι ένας θεσμός που για πολλές δεκαετίες πλουτίζει την πολιτιστική ζωή της Αθήνας.
Το 46ο Φεστιβάλ Βιβλίου διοργανώνει ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.) σε συνεργασία με την Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF, την ΕΡΤ, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν. Υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, του Δήμου Αθηναίων και του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού και με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.).
Το κεντρικό αφιέρωμα της φετινής διοργάνωσης είναι «Βιβλίο-Θέατρο-Κινηματογράφος». Το βιβλίο χρωστάει ένα μεγάλο κεφάλαιο στη σκηνή και την οθόνη, που έδωσαν την αφορμή να αναπτυχθεί μια πλούσια βιβλιογραφία γύρω από τις δύο αυτές τέχνες.
Στο πλαίσιο του κεντρικού αφιερώματος θα πραγματοποιηθούν οι ακόλουθες εκδηλώσεις:
«Η ΕΡΤ και η συμβολή της στο Βιβλίο, το Θέατρο και τον Κινηματογράφο», εκδήλωση ΕΡΤ.
 « -Τι διαβάζετε, κύριέ μου;
   - Λόγια, λόγια, λόγια...», εκδήλωση Εθνικού Θεάτρου.
«Από τη σελίδα στη σκηνή και ο ρόλος ενός κρατικού θεάτρου σε μια εποχή αλλαγών», εκδήλωση Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
«Θέατρο Τέχνης - Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς τα τελευταία 30 χρόνια», εκδήλωση Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν.
«Βιβλίο, κινηματογράφος και κινηματογραφική εκπαίδευση».
Επίσης, θα πραγματοποιηθούν αφιερώματα στον μεγάλο μας συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη με τίτλο εκδήλωσης: «Νίκος Καζαντζάκης. Θεατρικός, τηλεοπτικός, κινηματογραφικός» και στην επέτειο των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση και την αλληλεπίδρασή της με το Βιβλίο με τίτλο εκδήλωσης «Οκτωβριανή Επανάσταση, 100 χρόνια: Διαρκής έμπνευση για συγγραφείς και κινηματογραφιστές», καθώς και πλήθος άλλων εκδηλώσεων.
Οι κεντρικές εκδηλώσεις και οι ποικίλες δράσεις (θέατρο, μουσική, παρουσιάσεις βιβλίων και διάφορα άλλα δρώμενα), με φόντο τους χιλιάδες τίτλους βιβλίων, δημιουργούν για τους επισκέπτες ένα ιδανικό περιβάλλον αναψυχής και πνευματικής αναβάθμισης.
Τη φετινή αφίσα του Φεστιβάλ κοσμεί έργο του κορυφαίου Έλληνα ζωγράφου Θεόδωρου Πανταλέων.

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)