Ο Άρης δεν φοβάται το σκοτάδι, της Έλενας Τασιοπούλου | Πρόσκληση

 

 

 

 

 

Και ήταν πράγματι μια ωραία εκδήλωση, με ουσία και πολλά χαμόγελα!

 

 

Το δάσος των παιδιών, του Χρήστου Αγγελάκου

 

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 20/11/2012:

http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=502:to-dasos-ton-paidion&catid=44:elliniki-pezografia&Itemid=93

 

 

«Οι άνθρωποι ξεχνούν. Τα μάτια, όχι». Στο μυθιστόρημα του Χρήστου Αγγελάκου είναι πολλές οι φράσεις που χτυπάνε νεύρο και κεντρίζουν την καρδιά. Διαβάζεις μαγνητισμένος, δε γίνεται όμως να παρασυρθείς – οι φωνές ανήκουν σε πολλούς και αξίζει να παρακολουθείς ποιος λέει τι. Δε γίνεται όμως και να μην παρασυρθείς, η γραφή είναι ποιητική και ανοίγει διαρκώς άλλους δρόμους.

 

«Με πειράζει […] που δεν ξέρω ποιοι είναι καλότυχοι. Οι νεκροί που τους κλαις ή αυτοί που δεν σ’ αφήνουν να ρίξεις ένα δάκρυ». Η Λουκία, πλησιάζοντας στη δύση της ζωής της, έχει γύρω της πολλούς νεκρούς – άλλοι τη συντροφεύουν πιστά, άλλοι τη στοιχειώνουν διώχνοντας από κοντά της τους ζωντανούς. Η ζωή της δένεται με την ιστορία του δάσους απέναντι απ’ το σπίτι της και με την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

 

Το ιστορικό πλαίσιο στο μυθιστόρημα δίνεται με αδρές γραμμές – ο γιατρός που φεύγει αντάρτης στο βουνό, «το πουλί του Σκόμπι…», το αλλοπρόσαλλο βλέμμα του δικτάτορα στη φωτογραφία, η πενταήμερη του λυκείου στην Κέρκυρα, ο πρωθυπουργός με το μπουφάν να επισκέπτεται τις κατακαμένες περιοχές της χώρας. Το χρονικό πλαίσιο είναι ορισμένο μα συνάμα ρευστό. Κάτι που συνέβη τότε μπορεί να συμβαίνει και τώρα. Μπορεί να μην έπαψε ποτέ να συμβαίνει. Το αβίαστο αυτό παιχνίδι του χρόνου είναι δομικό συστατικό του βιβλίου.

 

Με άξονα την ιστορία της Λουκίας πλέκονται όλες οι άλλες ιστορίες του έργου. Και είναι άφθονες. Ιστορίες για τον έρωτα που ανυψώνει και τον έρωτα που καταβαραθρώνει, για τις ανάγκες της σάρκας και του πνεύματος, για τον αγώνα και την παραίτηση, για την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, για την απόλαυση και για τη στέρηση. Και πώς χωρά όλος αυτός ο πλούτος στις λίγες, συγκριτικά, σελίδες; Αυτό θέλει μαεστρία, θέλει και ποίηση.

 

Η μαεστρία της πένας και η ποίηση της ψυχής συντροφεύουν τον αναγνώστη κι αφότου τελειώσει το βιβλίο, αποζημιώνοντάς τον πλήρως για τη σκληρότητα του τελευταίου μέρους. Αφήνουν όμως ανοιχτούς λογαριασμούς, που ίσως κλείσουν με μια δεύτερη καταβύθιση στις σελίδες του. Θα το διαπιστώσουμε εν καιρώ.

 

Το βιβλίο τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος The Athens Prize for Literature του λογοτεχνικού περιοδικού (δέ)κατα (Οκτώβριος 2012). Απόσπασμα από το σκεπτικό της Κριτικής Επιτροπής: Το δάσος των παιδιών είναι ένα βιβλίο με δέντρα θαλερά, αιωνόβιας τρυφερότητας και ευαισθησίας, ένα βιβλίο που η περιδιάβασή του, όπως σε κάθε δάσος των αειθαλών παιδικών ονείρων μας, κρύβει αλλεπάλληλες μικρές εκπλήξεις: ξέφωτους αφηγηματικούς τρόπους, φράσεις που κεντρίζουν σαν καλόγνωμα ξωτικά, χαρακτήρες που νικούν τον χρόνο της αφήγησης χορεύοντας με χάρη σ’ ένα εξαίσια άχρονο τοπίο χλοερής λογοτεχνίας, με ονόματα όπως Μάχη και Λουκία, που αποπνέουν «Λεωνή» και «Ερόικα».

Πρόσκληση από το ελληνικό τμήμα της SCBWI

 

 

H SCBWI Greece (το ελληνικό τμήμα του Society of Children’s Book Writers and Illustrators) έχει τη χαρά να σας προσκαλέσει στην έκθεση εικονογράφων και συγγραφέων παιδικής λογοτεχνίας στον φιλόξενο χώρο του Βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101).

Διάρκεια έκθεσης: από 1 έως 21 Δεκεμβρίου.

Θα πραγματοποιηθούν τρεις κεντρικές εκδηλώσεις, όπου θα μπορέσετε να απολαύσετε τη μοναδική μας έκθεση και τις παιδικές εκδηλώσεις μας από κοντά.

1 Δεκεμβρίου – 6:30-9:30 μμ Εγκαίνια της έκθεσης με θέμα «Όνειρα Πόλης». Κείμενα συγγραφέων συνοδεύουν τις δημιουργίες των εικονογράφων της SCBWI Greece.

8 Δεκεμβρίου – 12:00 μμ ένα μουσικό κουκλο-θεατρικό δρώμενο βασισμένο στο παιδικό βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου «Οι νταήδες του βυθού και ο Ρομπέν των θαλασσών» (Εκδ. Susaeta)

16 Δεκεμβρίου – 12:00 μμ Παρουσίαση του παιδικού βιβλίου της Μαριβίτας Γραμματικάκη "Το αστέρι του γίγαντα" (Εκδ. Καλέντη). Αφήγηση: Μαριβίτα Γραμματικάκη. Τραγούδια και μουσική: Νίκος Ξανθούλης.

Συμμετέχουν οι:

Μαρία Ρουσάκη (SCBWI Greece Regional Advisor)
Νίνα Βαβούρη
Ελίζα Βαβούρη
Ιωάννα Μπαμπέτα
Στάθης Πετρόπουλος
Έφη Λαδά
Έρση Σπαθοπούλου
Βασίλης Κουτσιαρής
Γιάννης Διακομανώλης
Πωλίνα Παπανικολάου
Μαριάννα Κουμαριανού
Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή
Ιωάννα Μπουλντούμη
Νερίνα Παππά
Ράνια Μπουμπουρή
Γιώτα Αλεξάνδρου
Εύα Κασιάρου
Ιορδάνης Χατζηκωνσταντίνου
Θέντα Μιμιλάκη
Νίκη Λεωνίδου
Κατερίνα Φραγκάκη
Άντρη Αντωνίου
Κατερίνα Κρις
Παναγιώτα Στρίκου-Τομοπούλου
Mark Weinstein
Κούλα Πανάγου

 

 

Το Όνομα του Άστρου, της Μορίν Τζόνσον

 

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 12-11-2012:

http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=472:to-onoma-tou-astrou&catid=48:efivika&Itemid=97

 

 

 

Η Ρόρι Ντεβό, μαθήτρια λυκείου, ζει μια ήσυχη επαρχιώτικη ζωή στη Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Οι γονείς της, αποφασισμένοι να διευρύνουν οικογενειακώς τους ορίζοντές τους, αποδέχονται την πρόταση να διδάξουν Αμερικανικό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και γράφουν τη Ρόρι οικότροφη στο κολέγιο του Γουέξφορντ, στην καρδιά του Λονδίνου. Από μια αναποδιά της τύχης, η έφηβη κοπέλα κάνει μόνη της το υπερατλαντικό ταξίδι και φτάνει σ’ ένα Λονδίνο αναστατωμένο από ένα φριχτό συμβάν, τη δολοφονία μιας γυναίκας στο κέντρο της πόλης. Κι όλα δείχνουν πως ο δολοφόνος έχει κινηθεί στα χνάρια του Τζακ του Αντεροβγάλτη: διάλεξε την ίδια ακριβώς ημερομηνία με τον πρώτο φόνο του Τζακ, το ίδιο περίπου μέρος, τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Τα ΜΜΕ παραληρούν, η Αστυνομία βρίσκεται σε εγρήγορση – άραγε, θ’ ακολουθήσει δεύτερος φόνος σύμφωνα με τη δράση του Τζακ του Αντεροβγάλτη, δηλαδή 8 μέρες αργότερα;

 

Η Ρόρι έχει τόσα πράγματα στο κεφάλι της, ώστε δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα απ’ όλα αυτά. Εκείνη, που ποτέ της δεν είχε αφήσει την οικογενειακή εστία, θα πρέπει ξάφνου να προσαρμοστεί στη ζωή σε μια μαθητική εστία: με συγκάτοικο, κοινόχρηστα μπάνια, πρόγραμμα εστιατορίου, επιμελητές και τα συναφή. Θα πρέπει, επίσης, να προσαρμοστεί σε μια σχολική ζωή καθ’ όλα διαφορετική απ’ ό,τι ήξερε μέχρι τώρα. Και θα πρέπει, τέλος, να γνωρίσει τα αγγλικά ήθη και να προσαρμοστεί στη λονδρέζικη ζωή.

 

Συμπάθειες, αντιπάθειες, γκάφες, αντιζηλίες, η κάθε μέρα έρχεται γεμάτη ερεθίσματα και φεύγει φορτωμένη εμπειρίες. Με κύριο όπλο της το χιούμορ και τον αυθορμητισμό της, η Ρόρι κερδίζει τη φιλία της συγκατοίκου της και την καρδιά ενός γοητευτικού επιμελητή.

 

Τότε όμως γίνεται ο δεύτερος φόνος και το Λονδίνο παγώνει. Τα στοιχεία είναι σαφή και συνάμα αλλόκοτα. Η Αστυνομία έχει ν’ αντιμετωπίσει έναν μιμητή του Τζακ του Αντεροβγάλτη – ή μήπως όχι; Το κολέγιο του Γουέξφορντ βρίσκεται στην ακτίνα δράσης του δολοφόνου, συνεπώς οι κανόνες ασφαλείας γίνονται πιο αυστηροί και η ζωή των μαθητών αλλάζει αισθητά.

 

Η ζωή της Ρόρι όμως θ’ αλλάξει διά παντός, κι αυτό διότι η έφηβη Αμερικανίδα είναι η μόνη που είδε το δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος.

 

Το μυθιστόρημα της Μορίν Τζόνσον αρχίζει ως ένα ανάλαφρο εφηβικό ανάγνωσμα και εξελίσσεται με κλιμακούμενη ένταση σε μεταφυσική ιστορία τρόμου. Η προσωπική ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, δοσμένη με χαλαρό ρυθμό και άφθονο χιούμορ στο πρώτο μέρος, απλώνει και περνά τα όρια του γνωστού μας κόσμου στο δεύτερο. Οι δρόμοι και τα σοκάκια του Λονδίνου αλλάζουν όψη. Τα μάτια που μας ξεναγούν στις λονδρέζικες γωνιές βλέπουν, πλέον, μια παράλληλη ζωή σκοτεινή, κρυφή στους πολλούς.

 

Εμπνευσμένο και ατμοσφαιρικό, με ανατροπές που διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι και –κυριολεκτικά– την τελευταία σελίδα, το βιβλίο της Τζόνσον έχει τα φόντα να κερδίσει μια καλή θέση στη βιβλιοθήκη ενός εφήβου.

Ανύπαρκτη ή χαμηλού επιπέδου επιμέλεια

Το σταυρόλεξο αυτό υπάρχει σε βιβλίο μεγάλου εκδοτικού οίκου, το οποίο πήραμε για να εξασκηθεί το πρωτάκι μας. Δυστυχώς, το χαμηλό επίπεδο επιμέλειας ή η ανύπαρκτη επιμέλεια είναι ήδη μία από τις μεγάλες συνέπειες της κρίσης στο χώρο του βιβλίου.

Οι Νταήδες του Βυθού και ο Ρομπέν των Θαλασσών, της Γιώτας Αλεξάνδρου

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 5-11-2012:
http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=444%3Antaides-tou-vithou&catid=47%3Apedika&Itemid=96

Τόσο ο τίτλος του βιβλίου της Γιώτας Αλεξάνδρου όσο και το εξώφυλλο μας προδιαθέτουν για ένα ανάγνωσμα θαλασσινό – μέχρι εδώ, καλά. Με πρωταγωνιστή, ασφαλώς, κάποιο ψαράκι. Αμ δε! Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι… μια μύτη. Μια μύτη μα τι μύτη! Χαρακτηριστική. Μακρουλή. Σουβλερή. Και λεπτή. Η μύτη ενός ξιφία!

 

«Αν ήταν χρώμα τα παιδικά μου χρόνια, θα ήταν κόκκινο με μαύρο», μας εξομολογείται. «Αν ήταν ήχος, θα ήταν θυμωμένο σφύριγμα. Αν ήταν πουλί, λαβωμένος γλάρος…»

 

Η μύτη ανήκει στον ξιφία Ιερεμία, που λόγω χαρακτήρα είναι γνωστός και ως «Ηρεμίας». Ο Ιερεμίας, πλάσμα συνεσταλμένο και μειλίχιο, γίνεται στόχος άπειρων πειραγμάτων από μια παρέα ψαριών διαβόητη σε ολάκερο το βυθό: τα Κοφτερά Χαμόγελα. «Μυτόγκα» τον ανεβάζουν, «Πινόκιο» τον κατεβάζουν. Οι κακίες τους είναι πάντα στοχευμένες και πονάνε πολύ. Και η αντίδραση του ξιφία; Όμοια με αυτή των φίλων του και των γνωστών του: βλέμμα χαμηλωμένο, κεφάλι σκυφτό και όπου φύγει φύγει.

 

Ναι, τα Κοφτερά Χαμόγελα είναι οι νταήδες του βυθού και τα άλλα ψάρια τούς τρέμουν: ο Χάννος ο Νάνος, η Σμέρνα η Φτέρνα, ο Παντελής ο Νταής, η Λίτσα η Μουσίτσα κι ένα σωρό καρχαρίες, μπαρακούντα, λιονταρόψαρα και βραχόψαρα, που έχουν τον δικό τους άγριο ύμνο, γεμίζουν το βυθό με συνθήματα όλο σκληρότητα και προπονούνται ανελλιπώς ώστε να μπορούν να… ψαρώνουν ακόμα και μεγαλύτερα ψάρια.

 

Κι έτσι κυλάει η ζωή στο βυθό, γεμάτη πειράγματα και μαγκιές από τα Κοφτερά Χαμόγελα, γεμάτη άγχος και στενοχώρια για τον υπόλοιπο κόσμο. Ώσπου, οι νταήδες κάνουν το λάθος να τα βάλουν μ’ ένα ψαράκι μια σταλίτσα, τη Λίνα την Αθερίνα, την καλύτερη φίλη του Ιερεμία. Και ήρθε επιτέλους η ώρα ο Ιερεμίας να θυμώσει. Θύμωσε με τους νταήδες, θύμωσε όμως και με τον εαυτό του που δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τη φίλη του. Θύμωσε με τον εαυτό του που ανεχόταν τόσον καιρό αυτή την κατάσταση. Πήγε, λοιπόν, να συμβουλευτεί τη νονά του, τη σοφή γοργόνα του βυθού. Η συζήτηση μαζί της του αλάφρυνε την καρδιά από μεγάλο βάρος. Κι όταν εκείνη του χάρισε το βιβλίο Ο Ρομπέν των Δασών, ο Ιερεμίας το πήρε απόφαση να γίνει ο Ρομπέν των Θαλασσών. Το τι έγινε στη συνέχεια, όμως, δε θα σας το αποκαλύψουμε εδώ…

 

Η Γιώτα Αλεξάνδρου μας παρουσιάζει ένα παιδικό βιβλίο με αξία λογοτεχνική – γλώσσα καλοδουλεμένη που ρέει αβίαστα, λογοπαίγνια σπιρτόζικα, πλούσια συναισθήματα και ωραία μηνύματα. Είναι όμως κι ένα βιβλίο έξυπνα διδακτικό, αφού η συγγραφέας απευθύνεται στον αναγνώστη μέσω του ξιφία Ιερεμία που μιλά στα άλλα ψάρια, κι έτσι η συμβουλή της είναι έντεχνα καλυμμένη μα ξεκάθαρη: «Αν έχετε πέσει θύμα παλικαράδων, μιλήστε. Μην υποφέρετε σιωπηλά». Και για να γίνει σαφέστερη, προσθέτει στο παράρτημα του βιβλίου μία επιστολή του ξιφία Ιερεμία προς τον αναγνώστη: προς το παιδί, που μπορεί σε ένα περιστατικό εκφοβισμού να είναι στη θέση του θύματος, του θύτη ή του θεατή, και το συμβουλεύει τι να κάνει για να αλλάξει την κατάσταση. Τέλος, είναι ένα βιβλίο-εργαλείο για εκπαιδευτικούς και εμψυχωτές ομάδων με παιδιά, αφού το παράρτημα συμπληρώνουν 6 σελίδες με προτάσεις δραστηριοτήτων που θα βοηθήσουν τους ενδιαφερομένους να διερευνήσουν τη στάση των παιδιών απέναντι στο φαινόμενο του εκφοβισμού, να συζητήσουν για τις επιπτώσεις του και για τους τρόπους αντιμετώπισής του.

 

Ιδιαίτερη αναφορά οφείλουμε να κάνουμε στην εκπληκτική εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου, που με τα πινέλα της μας μεταφέρει σε βυθούς χρωματισμένους από την ψυχική διάθεση των ηρώων, απεικονίζοντας τους χαρακτήρες του βιβλίου απολύτως εκφραστικά μα και αρκούντως αφαιρετικά.

 

Ηλικία: για παιδιά του δημοτικού.
 

 

Από την παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο Βιβλιόφωνο, στον Βύρωνα, στις 12-11-2011.

 

 

Βιβλία και βιβλιοφιλία: Προτάσεις για τον Νοέμβριο

Στο ιστολόγιο της Διεύθυνσης Π.Ε. Ανατολικής Θεσσαλονίκης αναρτήθηκαν 2 προτάσεις μου για παιδική και νεανική λογοτεχνία: http://filanagnosiaprogram.blogspot.gr/p/blog-page_1.html.  Ευχαριστώ πολύ την κυρία Έλενα Αρτζανίδου.

Συγγραφείς προτείνουν αγαπημένα τους βιβλία κάθε μήνα.

 

Η αγαπημένη συγγραφέας Ράνια Μπουμπουρή προτείνει για την παιδική λογοτεχνία, για το μήνα Νοέμβριο.

Με δυο πατρίδες

Συγγραφέας: Σοφία Γιαλουράκη

Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου

Εκδόσεις Βιβλιόφωνο

Η Νάντα είναι ένα κοριτσάκι από την Αίγυπτο, που γεννήθηκε και μεγαλώνει στην Αθήνα. «Δροσοσταλίδα» σημαίνει το όνομά της στα ελληνικά και σκέφτεται να το υιοθετήσει, ο δάσκαλός της όμως έχει αντίθετη γνώμη: «Δεν πρέπει να αλλάζουμε όνομα επειδή ξενιτευόμαστε», λέει. Κι έπειτα, προτείνει στους μαθητές του την ακόλουθη ιδέα: αφού η Νάντα δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στην Αίγυπτο, γιατί να μην τη βοηθήσουν να μάθει κάποια πράγματα για τον αιγυπτιακό πολιτισμό αφιερώνοντας σε αυτόν μία ώρα τη βδομάδα; Οι μαθητές, άλλοι με θέρμη και άλλοι πολύ διστακτικά, αρχίζουν ν’ αναζητούν πληροφορίες για τον ιερό ποταμό Νείλο, τους Φαραώ, τις Πυραμίδες, την Κοιλάδα των Βασιλέων, το Λούξορ, το Καρνάκ, τα Πορτρέτα του Φαγιούμ… Οι πληροφορίες αυτές δεν παρατίθενται στο βιβλίο ξερά, αλλά διανθίζονται με μύθους και φαραωνικά παραμύθια, αιγυπτιακή ποίηση, κείμενα του Κόντογλου και του Καζαντζάκη για την Αίγυπτο και σχετικά αποσπάσματα από την Οδύσσεια. Τα παιδιά μαθαίνουν για το πώς ξεκίνησε η εγκατάσταση των Ελλήνων στα αιγυπτιακά εδάφη και η προαιώνια φιλία των δύο λαών. Μαθαίνουν για την καθημερινή ζωή στην αρχαία Αίγυπτο – για τις καλλιέργειες και το κυνήγι, για τη φτώχεια, για την ταρίχευση των νεκρών, για τα χρώματα με τα οποία έβαφαν οι γυναίκες τα μάτια και το πρόσωπό τους, ακόμα και για την παρασκευή της αρχαίας αιγυπτιακής… μπίρας! Παράλληλα με τον πλούτο των γνώσεων που αντλεί ο αναγνώστης από το βιβλίο, παρατηρεί μ’ ενδιαφέρον το πώς εξελίσσονται οι διαπροσωπικές σχέσεις των μαθητών: η γνωριμία με τον «ξένο» και τον πολιτισμό του οδηγεί στην αλληλοεκτίμηση και στην αποδοχή, κι έτσι οι μαθητές δένονται τελικά μεταξύ τους με άρρηκτους δεσμούς φιλίας και αγάπης.Πρόκειται για ένα πρωτότυπο πάντρεμα παιδικού μυθιστορήματος και βιβλίου γνώσεων, το οποίο μπορεί να σαγηνέψει και μικρότερα παιδιά του δημοτικού.

Η Ράνια Μπουμπουρή προτείνει για τη Νεανική λογοτεχνία.

Ζαχαρένιες πεταλούδες

Συγγραφέας: Ιωάννα Σκαρλάτου

Εκδόσεις Ψυχογιός

Το βιβλίο, που τιμήθηκε με τον Έπαινο Μυθιστορήματος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, πραγματεύεται το ευαίσθητο θέμα της νευρικής ανορεξίας. Η δεκαπεντάχρονη Έλλη λαχταρά ν’ αποκτήσει ένα καλλίγραμμο σώμα, σαν κι αυτά που χαζεύει στις σελίδες των περιοδικών. Πόσο δυσδιάκριτα είναι γι’ αυτήν τα όρια ανάμεσα σε μιαν αυστηρή δίαιτα και στην κατ’ ουσίαν αφαγία, που μπορεί να την οδηγήσει –κι έχει οδηγήσει πολλές κοπέλες– στο θάνατο; Κι αν στο μυαλό της έφηβης Έλλης τα όρια είναι όντως συγκεχυμένα, πού βρίσκεται η οικογένειά της να της δείξει το δρόμο και να της σταθεί; Το πρόσφατο διαζύγιο βαραίνει πολύ στην ψυχή της μητέρας της, ενώ ο πατέρας της είναι ήδη δοσμένος στη νέα σχέση του. Η μετακόμιση μητέρας και κόρης σε άλλη πόλη δυσχεραίνει την κατάσταση. Κι οι φίλοι; Ναι, οι φίλοι τής παραστέκονται, αλλά ούτε κι αυτοί έχουν αντιληφθεί πόσο έχει προχωρήσει το πρόβλημα. Η κατάσταση δείχνει να οδηγεί σε μοιραία έκβαση. Όταν όμως η Έλλη βρεθεί στο νοσοκομείο, οικογένεια και φίλοι δημιουργούν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω της που δεν την αφήνει να χαθεί. Και η τέχνη της, η ζωγραφική, της προσφέρει μια διέξοδο σχεδόν την ύστατη στιγμή.

Lapsus Κλάψους ΙΙ: Γεγονός που δεν έγινε

Διαβάστε το γλωσσικό σημείωμά μου για την εσφαλμένη χρήση της λέξης "γεγονός"
στο ηλεκτρονικό περιοδικό BonusMallMag, τεύχος Νοεμβρίου 2012, σελίδες 16-17:

http://www.bonusmallmag.gr/008/

ή εδώ:


«Η επίσκεψη της Μέρκελ είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός», δήλωσε με ύφος σαράντα καρδιναλίων, ως συνήθως, από το τηλεοπτικό του πόστο.

Και οι καρδινάλιοι άρχισαν να λιποθυμούν ένας ένας.

«Μη! Μη! Μα γιατί;» αναφώνησε τρελός από ανησυχία εκείνος. «Τι θ’ απογίνω εγώ χωρίς εσάς; Πώς θα καθηλώνω στον καναπέ τον εργαζόμενο των 586 ευρώ μεικτά, τον άνεργο, τον συνταξιούχο; Γιατί μ’ εγκαταλείπετε;»

«Αγαπητέ μου Γιάννη», του είπε ο πιο μεγάλος, ένας πολιός γέροντας με σεβάσμια όψη. «Η φράου Μέρκελ θα επισκεφθεί τη φτωχή πλην τίμια – ω, παρντόν, την πλούσια πλην ατιμασμένη χώρα σας την επόμενη Τρίτη, στις 9 Οκτωβρίου. Και σήμερα έχουμε Παρασκευή 5 Οκτωβρίου. Πώς είναι δυνατόν εσύ, ο μέγας δημοσιογράφος, ο δεινός ρήτωρ, να αναφέρεις ως ‘γεγονός’ κάτι που δεν έγινε, κάτι το οποίο επίκειται να γίνει; Γίγνομαι, εγιγνόμην, γενήσομαι, εγενόμην, γέγονα, εγεγόνειν, αγαπητό μου τέκνον. Μετοχή παρακειμένου: ο γεγονώς, η γεγονυία, το γεγονός. Το γεγονός, φίλτατε, είναι αυτό που έχει γίνει. Ούτε αυτό που γίνεται, ούτε αυτό που θα γίνει».

Εκείνος έμεινε να τον κοιτά με το στόμα ανοιχτό. Μα ναι, το «γεγονός» είχε περάσει πολλές φορές από τα χέρια του χωρίς να το διορθώσει. Ούτε όταν το άκουγε σε εσφαλμένη χρήση τού έκανε ποτέ εντύπωση: «Οι μηχανικοί είχαν εντοπίσει το πρόβλημα στο κτίριο και είχαν ζητήσει επισκευή, γεγονός που δεν έγινε» – μια χαρά.

Αίφνης, η ντροπή του ήταν μεγάλη. Αβάσταχτη. Αυτός, που δεν ντρεπόταν να κουνάει το δάχτυλο σε ανθρώπους που έβγαζαν το μηνιάτικό του σε έξι χρόνια, που δεν ντρεπόταν χορτάτος να κουνάει το δάχτυλο σε πεινασμένους, βολεμένος σε πεταμένους στο δρόμο, ευνοημένος σε αδικημένους.

Και ναι, έκανε αυτό που κανείς δε θα περίμενε: δάκρυσε. Κι έπειτα, έβαλε τα κλάματα. Κι ύστερα, έπιασε το θρήνο: «Έχε γεια, καημένη Όλγα, έχε γεια, γλυκιά ζωή…»

Ευτυχές γεγονός ή απλώς φανταστικό «γεγονότο», που θα ‘λεγε και το αφεντικό του Ζήκου;