Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 20/11/2012:
«Οι άνθρωποι ξεχνούν. Τα μάτια, όχι». Στο μυθιστόρημα του Χρήστου Αγγελάκου είναι πολλές οι φράσεις που χτυπάνε νεύρο και κεντρίζουν την καρδιά. Διαβάζεις μαγνητισμένος, δε γίνεται όμως να παρασυρθείς – οι φωνές ανήκουν σε πολλούς και αξίζει να παρακολουθείς ποιος λέει τι. Δε γίνεται όμως και να μην παρασυρθείς, η γραφή είναι ποιητική και ανοίγει διαρκώς άλλους δρόμους.
«Με πειράζει […] που δεν ξέρω ποιοι είναι καλότυχοι. Οι νεκροί που τους κλαις ή αυτοί που δεν σ’ αφήνουν να ρίξεις ένα δάκρυ». Η Λουκία, πλησιάζοντας στη δύση της ζωής της, έχει γύρω της πολλούς νεκρούς – άλλοι τη συντροφεύουν πιστά, άλλοι τη στοιχειώνουν διώχνοντας από κοντά της τους ζωντανούς. Η ζωή της δένεται με την ιστορία του δάσους απέναντι απ’ το σπίτι της και με την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Το ιστορικό πλαίσιο στο μυθιστόρημα δίνεται με αδρές γραμμές – ο γιατρός που φεύγει αντάρτης στο βουνό, «το πουλί του Σκόμπι…», το αλλοπρόσαλλο βλέμμα του δικτάτορα στη φωτογραφία, η πενταήμερη του λυκείου στην Κέρκυρα, ο πρωθυπουργός με το μπουφάν να επισκέπτεται τις κατακαμένες περιοχές της χώρας. Το χρονικό πλαίσιο είναι ορισμένο μα συνάμα ρευστό. Κάτι που συνέβη τότε μπορεί να συμβαίνει και τώρα. Μπορεί να μην έπαψε ποτέ να συμβαίνει. Το αβίαστο αυτό παιχνίδι του χρόνου είναι δομικό συστατικό του βιβλίου.
Με άξονα την ιστορία της Λουκίας πλέκονται όλες οι άλλες ιστορίες του έργου. Και είναι άφθονες. Ιστορίες για τον έρωτα που ανυψώνει και τον έρωτα που καταβαραθρώνει, για τις ανάγκες της σάρκας και του πνεύματος, για τον αγώνα και την παραίτηση, για την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, για την απόλαυση και για τη στέρηση. Και πώς χωρά όλος αυτός ο πλούτος στις λίγες, συγκριτικά, σελίδες; Αυτό θέλει μαεστρία, θέλει και ποίηση.
Η μαεστρία της πένας και η ποίηση της ψυχής συντροφεύουν τον αναγνώστη κι αφότου τελειώσει το βιβλίο, αποζημιώνοντάς τον πλήρως για τη σκληρότητα του τελευταίου μέρους. Αφήνουν όμως ανοιχτούς λογαριασμούς, που ίσως κλείσουν με μια δεύτερη καταβύθιση στις σελίδες του. Θα το διαπιστώσουμε εν καιρώ.
Το βιβλίο τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος The Athens Prize for Literature του λογοτεχνικού περιοδικού (δέ)κατα (Οκτώβριος 2012). Απόσπασμα από το σκεπτικό της Κριτικής Επιτροπής: Το δάσος των παιδιών είναι ένα βιβλίο με δέντρα θαλερά, αιωνόβιας τρυφερότητας και ευαισθησίας, ένα βιβλίο που η περιδιάβασή του, όπως σε κάθε δάσος των αειθαλών παιδικών ονείρων μας, κρύβει αλλεπάλληλες μικρές εκπλήξεις: ξέφωτους αφηγηματικούς τρόπους, φράσεις που κεντρίζουν σαν καλόγνωμα ξωτικά, χαρακτήρες που νικούν τον χρόνο της αφήγησης χορεύοντας με χάρη σ’ ένα εξαίσια άχρονο τοπίο χλοερής λογοτεχνίας, με ονόματα όπως Μάχη και Λουκία, που αποπνέουν «Λεωνή» και «Ερόικα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου