Για τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς

Όπως σε κάθε δημιουργική τέχνη, όπου κάτι άυλο –μια ιδέα, μια εντύπωση, ένα συναίσθημα, μια εμπειρία ή το πάντρεμά τους– μετουσιώνεται σταδιακά σε έργο απτό, έτσι και στη συγγραφή, πολύ σημαντικό ρόλο μετά τη γένεση του έργου παίζει το «μετά». Για ένα συγγραφέα, και ιδίως νέο, αυτό το «μετά» είναι συχνά άχαρο. Η υποβολή του έργου για θεώρηση, η αναμονή, η ανασφάλεια, η αμφιβολία – όλ’ αυτά θέλουν γερό στομάχι.

Κατά καιρούς ακούω από φίλους και γνωστούς: «Καλά, για σένα δεν ήταν και τόσο δύσκολα τα πράγματα, εσύ ήσουν ήδη στο χώρο», επειδή εργαζόμουν ως επιμελήτρια εκδόσεων και μεταφράστρια προτού αρχίσουν να εκδίδονται τα δικά μου βιβλία. Αυτό εμπεριέχει μικρή δόση αλήθειας μόνο. Ναι, είχα το ελεύθερο να στέλνω τα κείμενά μου στους εκδότες με τους οποίους συνεργάζομαι με email και δε χρειαζόταν να ακολουθώ την τυπική διαδικασία μέσω ταχυδρομείου. Και λοιπόν; Αν δεν τους άρεσαν οι ιστορίες μου, απλώς δε θα τις εξέδιδαν ποτέ. Άσε που είχα κι ένα λόγο παραπάνω ν’ αγχώνομαι. Φαντάσου, σκεφτόμουν, να τους φανούν τελείως μάπα και να χάσουν και την εκτίμηση που μου έχουν επαγγελματικά.

Το συγκεκριμένο έργο που τιμήθηκε με τον Έπαινο Ποίησης της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς παμψηφεί, Μια τρελή, τρελή Αλφαβήτα, έχει κι αυτό την ιστορία του. Η συγγραφή του ήταν μια διαδικασία ασφαλώς ευχάριστη, αλλά και ιδιαίτερα επίπονη. Οι περιορισμοί που είχα θέσει στον εαυτό μου ήταν σαφείς και τους τήρησα αυστηρά: μία ιστορία των τεσσάρων στροφών για κάθε γράμμα, όπου σε κάθε στίχο θα έπρεπε το γράμμα αυτό να υπάρχει τουλάχιστον μία φορά. Λόγου χάρη:

Γάμα
Το γοργόν και χάριν έχει,
λέει το γάμα φωναχτά.
Το στομάχι γουργουρίζει,
θέλω γεύμα με τυριά.
            *
Φέρτε γάλα, φέρτε μέλι,
λέει και, θαρρείς, γκαρίζει.
Φέρτε και μια γαλοπούλα
γεμιστή με τόνους ρύζι.
            *
Φέρτε του πουλιού το γάλα,
φέρτε πίτα απ’ τη γιαγιά.
Φέρτε και χυμό μια γυάλα
και γιαούρτια και φαγιά.
            *
Θέλω γάργαρο νεράκι,
θέλω γάργαρο νερό.
Ο λαιμός με γαργαλάει.
Μήπως θέλω ένα γλυκό;

Κι αφού πια τελείωσα το τρελούτσικο αλφαβητάρι μου, άρχισα να έχω άλλη έγνοια: πώς θα φαινόταν το έργο μου σε έναν έμπειρο κριτικό παιδικής λογοτεχνίας; Αποφάσισα, λοιπόν, να το υποβάλω στο διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, στην κατηγορία «Ποιητική συλλογή για παιδιά δημοτικού».

Γιώργης Γερονίκος ήταν το ψευδώνυμο με το οποίο υπέβαλα την Αλφαβήτα στο διαγωνισμό. Γιώργης από το όνομα του πατέρα μου, Γερονίκος από το επώνυμο της μητέρας μου. Κι επειδή πρώτη φορά στη ζωή μου συμμετείχα σε διαγωνισμό παιδικής λογοτεχνίας, μάλλον το ψευδώνυμο αυτό μου έφερε τύχη. Ο Έπαινος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, λοιπόν, αφιερώνεται στη μνήμη του πατέρα μου…

 Στην απονομή

Με την παρουσία τους με τίμησαν οι κύριοι της Πανευρυτανικής Ένωσης:

Κώστας Παπαδόπουλος, πρόεδρος (στο κέντρο), Ηλίας Λιάσκος, γραμματέας (αριστερά)

και Βασίλης Σιορόκος, ταμίας (δεξιά).

Μία μικρή γεύση από το κείμενό μου, τις ζωγραφιές της Χρύσας Σπυρίδωνος 

και τη μουσική του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου.