Πρόσκληση σε εκδήλωση στον Πολυχώρο Μεταίχμιο, 26 Ιανουαρίου 2013

Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

προσκαλούν τους μικρούς τους φίλους σε εκδήλωση
με αφορμή το βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή

Ο ΦΑΛΤΣΟΣ ΝΑΝΟΣ

το Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013, στις 12 το μεσημέρι,
στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
(Ιπποκράτους 118, Αθήνα, τηλ. 211 3003580).

Στον κόσμο των τραγουδιστών ζούνε γίγαντες βαρύτονοι
και καλικάντζαροι τενόροι, νεράιδες υψίφωνες και μάγισσες της μοντέρνας μουσικής.
Κι όλοι τους τραγουδάνε με κέφι και με μπρίο.
Ένας μόνο, ένας νάνος φάλτσος, δεν τολμάει να ανοίξει το στόμα του,
γιατί ντρέπεται πολύ.

Η Ράνια Μπουμπουρή σας περιμένει για να βρούμε όλοι μαζί τρόπους
ώστε να τον βοηθήσουμε να ξεπεράσει την ντροπή του και να λύσει το πρόβλημά του.
Θα ακούσετε μια πολύ γλυκιά και καθόλου «φάλτσα» ιστορία
για την αισιοδοξία, την υπομονή και την επιμονή!

Με μπουζούκι και κιθάρα μην χάσετε τον διαγωνισμό φαλτσαδούρας
που θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!

Στο τέλος της εκδήλωσης δύο τυχεροί
θα κερδίσουν το βιβλίο!
Σε όλα τα παιδιά που θα συμμετάσχουν στην εκδήλωση
θα δοθούν δωράκια!

Το βιβλίο ανήκει στη νέα σειρά παιδικών βιβλίων με τίτλο Μικρές καληνύχτες, 
που περιλαμβάνει ιστορίες που διαβάζονται μέσα σε δέκα λεπτά
για τη δύσκολη γλυκιά ώρα της καληνύχτας. 
Για παιδιά μικρά με μεγάλη φαντασία και για νέους γονείς με πολλή όρεξη! 

Ο φάλτσος νάνος χάρισε χαμόγελα σε περίπου τριάντα παιδικά πρόσωπα σήμερα. 

Και πήρε θετική ενέργεια για τουλάχιστον τριάντα μέρες! 

Ευχαριστώ τους γονείς, που έφεραν τα παιδιά τους

παρά τις δύσκολες καιρικές και κυκλοφοριακές συνθήκες. 

Και, βέβαια, ευχαριστώ τον Μάριο Καραγκιόζογλου,

που με το μπουζούκι συνόδεψε τα φάλτσα του νάνου 

κι έπειτα το διαγωνισμό φαλτσαδούρας. 

Θα πρέπει να ξεκουφάναμε τη μισή Ιπποκράτους! :)

Μια φλόγα στο σκοτάδι, της Μαρίας Ρουσάκη

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 18-1-2013:
http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=706:floga-sto-skotadi&catid=47:pedika&Itemid=96

Η συγγραφέας και ακτιβίστρια Έλεν Κέλερ (1880-1968) είναι παγκοσμίως γνωστή για το κουράγιο και την αποφασιστικότητά της, αφού ήταν το πρώτο άτομο με τύφλωση και κώφωση που αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο. Την πραγματικά συγκλονιστική ιστορία της μας παρουσιάζει στο βιβλίο Μια φλόγα στο σκοτάδι η Μαρία Ρουσάκη.

Η Έλεν ήταν ένα χαρούμενο μωρό, που μεγάλωνε σ’ ένα άνετο σπιτικό με καλλιεργημένους γονείς και είχε τα φόντα να γίνει μία εξίσου καλλιεργημένη γυναίκα. Παρενέβη όμως ένας αστάθμητος παράγοντας: λίγο πριν κλείσει τα δύο της χρόνια, η μικρή αρρώστησε βαριά με αποτέλεσμα να χάσει την όραση και την ακοή της. Τα επόμενα χρόνια, η Έλεν κινούνταν μες στο σπίτι με βάση την αφή και την όσφρηση. Το ότι δεν άκουγε, όμως, σήμαινε πως της έλειπαν οι λέξεις για τον κόσμο γύρω της. «Αν έβρεχε, έλεγε από μέσα της: “Θα πέσουν σταγόνες από ψηλά”». Κι ούτε μπορούσε να μάθει τη γλώσσα των κωφαλάλων, αφού ήταν τυφλή. Άγγιζε τα πρόσωπα των δικών της ανθρώπων. «Γιατί ανοιγοκλείνουν το στόμα τους;» αναρωτιόταν. Δεν μπορούσε να καταλάβει. Διέφερε, κι αυτό την πλήγωνε. Ξεσπούσε σε κλάματα και κατέφευγε στην αγκαλιά της μητέρας της. Οι γονείς της δεν ήθελαν με τίποτα να τη στείλουν σε κάποιο ίδρυμα. Όταν όμως γεννήθηκε το δεύτερο παιδί τους, και τα ξεσπάσματα της Έλεν άρχισαν να γίνονται όλο και πιο βίαια, προβληματίστηκαν πολύ για το τι θα έπρεπε να κάνουν.

Η όρασή της δεν μπορούσε να αποκατασταθεί με εγχείρηση. Ο διάσημος οφθαλμίατρος που την εξέτασε, σύστησε στους γονείς της ν’ απευθυνθούν και στον δόκτορα Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, τον εφευρέτη του τηλεφώνου. Ο Μπελ, που είχε επινοήσει την τηλεφωνική επικοινωνία κάνοντας μία έρευνα για να βοηθήσει τα παιδιά με κώφωση, εξέτασε την Έλεν και αποφάνθηκε ότι ούτε η ακοή της μπορούσε ν’ αποκατασταθεί με εγχείρηση. Τους παρότρυνε, ωστόσο, ν’ αποταθούν στον Μιχαήλ Ανάγνος, διευθυντή του Ινστιτούτου Τυφλών Πέρκινς. (Εδώ ίσως θα είχε θέση μία υποσημείωση στο κείμενο, ώστε να πληροφορηθούν οι μικροί αναγνώστες για τη σπουδαία δράση του Ηπειρώτη Μιχάλη Αναγνωστόπουλου, γνωστού ως Μιχαήλ Ανάγνος.) Ο Μιχαήλ Ανάγνος ευαισθητοποιήθηκε και αποφάσισε να στείλει για δασκάλα στη μικρή Έλεν μία πρώην δική του μαθήτρια: την Ανν Σάλιβαν.

Τον Μάρτιο του 1887, λοιπόν, η Έλεν Κέλερ γνώρισε τη γυναίκα που θα της άλλαζε τη ζωή. Η Ανν Σάλιβαν ήταν άπειρη δασκάλα και τα έχασε όταν πρωταντίκρισε το κακομαθημένο 7χρονο αγρίμι των Κέλερ, ήταν αποφασισμένη όμως να δουλέψει σκληρά. Το ζήτημα ήταν περίπλοκο: πώς θα βοηθούσε ένα τυφλό και κουφό κοριτσάκι να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του; Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στον πειρασμό να γράψουμε όλες τις προσπάθειες της δασκάλας και όλη την πορεία της μικρής μαθήτριας, η Μαρία Ρουσάκη όμως τα περιγράφει τόσο ωραία, που αξίζει να τα διαβάσετε από τη δική της πένα. Η μαθήτρια και η δασκάλα της, λοιπόν, κατάφεραν μαζί αυτό που όλοι θεωρούσαν ακατόρθωτο: όχι μόνο να μάθει η μικρή Έλεν να επικοινωνεί με το περιβάλλον της, αλλά να μάθει γραφή και ανάγνωση, να γίνει κανονική βιβλιοφάγος, να περάσει στις εισαγωγικές εξετάσεις και ν’ αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Κι έπειτα, να γυρίσει όλο τον κόσμο προσπαθώντας να ενθαρρύνει με το παράδειγμά της όσους βρίσκονταν σε ανάλογη ή άλλη μειονεκτική θέση.

Η αγωνία και ο αγώνας ενός ανθρώπου να κατακτήσει ό,τι για τους άλλους είναι αυτονόητο, μπορεί να εγκλωβίσει όποιον επιχειρήσει να περιγράψει την αγωνία αυτή και τον αγώνα. Η Μαρία Ρουσάκη όμως χειρίζεται επιδέξια το θέμα της και, με την απαραίτητη αποστασιοποίηση, δίνει ένα κείμενο ισορροπημένο και μεστό. Πρόκειται για ένα αξιόλογο βιβλίο, που θα εκπλήξει τον μικρό αναγνώστη για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και θα τον ενθαρρύνει να παλέψει με νύχια και με δόντια για ό,τι έχει αξία για την ψυχή και τη ζωή του, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό.

Ηλικία: από 9 ετών.

Μια φλόγα στο σκοτάδι
Μαρία Ρουσάκη
εικονογράφηση: Κατερίνα Ράπτη
Κέδρος
80 σελ.
Τιμή € 6,50

Στο αυτοκίνητο δε σε αγαπώ

Κυκλοφόρησε στις 17-1-2013 το καινούργιο μου βιβλίο, Στο αυτοκίνητο δε σε αγαπώ. Περίληψη:

Η Παναγιώτα είναι πολύ γλυκό παιδί. Κάθε φορά που μπαίνει στο αυτοκίνητο, όμως, θυμώνει. Κι αυτό γιατί δεν της αρέσει να κάθεται στο παιδικό κάθισμά της, ούτε να φορά τη ζώνη ασφαλείας. Θα προτιμούσε να κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς της, αλλά οι γονείς της ούτε που να το ακούσουν. Ποιος θ’ αλλάξει γνώμη στον άλλο τελικά;
Ένα βιβλίο που θα πείσει τα άτακτα παιδάκια να τηρούν τους κανόνες οδικής ασφάλειας.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός: http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=1001630
Εικονογράφηση: Γιώργος Πετρίδης


"Πώς γεννήθηκε αυτή η ιστορία;" με ρώτησαν από τη Διεύθυνση Π.Ε. Ανατολικής Θεσσαλονίκης (η κυρία Έλενα Αρτζανίδου). Και ιδού η απάντηση:

Ένα βιβλίο μια ιστορία, από τη Ράνια Μπουμπουρή

«Στο αυτοκίνητο δε σε αγαπώ», Εκδόσεις Ψυχογιός

Το καλοκαίρι του 2011, η οικογένειά μου διένυσε πολλά χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο: ο σύζυγός μου, οι δύο κόρες μας –τότε 4,5 και 2,5 ετών– κι εγώ. Όπως επιβάλλουν οι κανόνες ασφαλείας για τα παιδιά μες στο αυτοκίνητο, κάθονταν και οι δύο στα ειδικά καθίσματά τους. Αυτό το τηρούσαμε από την πρώτη στιγμή που γίναμε γονείς. Ποτέ δεν ταξιδεύαμε με τα παιδιά στην αγκαλιά, στο κάθισμα του συνοδηγού ή σε όποια άλλη εκδοχή βλέπουμε συχνά, δυστυχώς, στους δρόμους της χώρας μας.

Η μεγάλη το είχε αποδεχτεί και δεν είχαμε πρόβλημα. Η μικρή όμως χαλούσε τον κόσμο κάθε φορά: κλάματα, τσιρίδες, γκρίνια, νεύρα, μούτρα, παρακάλια – οτιδήποτε για να γλιτώσει απ’ τη ζώνη ασφαλείας και το κάθισμά της. Οπότε, κάποια στιγμή γυρίζει και μου λέει: «Μαμά, στο αυτοκίνητο δε σε αγαπώ». Ο νους μου φωτίστηκε με την ατάκα αυτή και η ιστορία άρχισε να γεννιέται. Γράφοντάς την, τη διάβαζα στα παιδιά και στο σύζυγό μου και τη συζητούσαμε. «Να βάλουμε τα κορίτσια να τους κολλάει το παγωτό στη μούρη;» «Να τα βάλουμε!» «Να βάλουμε τη γιαγιά να διηγείται μια ιστορία από τα παλιά;» «Να τη βάλουμε!» Οι κόρες μου χάρηκαν τη διαδικασία της συγγραφής όσο κι εγώ, και… μαντέψτε! Από τότε μέχρι σήμερα, η μικρή μας δεν παραπονέθηκε ποτέ ξανά γι’ αυτό το θέμα! Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε η ιστορία μου κι ευελπιστώ ότι θα βοηθήσει πολλούς γονείς στην εκπαίδευση των παιδιών τους για τους κανόνες ασφαλείας στο αυτοκίνητο.

 

http://filanagnosiaprogram.blogspot.gr/p/blog-page_5871.html

 

Δημοσίευμα του περιοδικού "Επιλογές" της εφημερίδας "Μακεδονία"

Επιλογές, 23-12-12

Ευχαριστώ πολύ τους συντελεστές για το ενδιαφέρον!

Σπουργίτω - Γράχαμ, του Μιχάλη Μακρόπουλου

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 12-1-2013:
http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=683:spourgito&catid=44:elliniki-pezografia&Itemid=93

Στις δύο νουβέλες που απαρτίζουν το τελευταίο του βιβλίο, ο Μιχάλης Μακρόπουλος μας παρουσιάζει δύο ιστορίες ολότελα διαφορετικές μεταξύ τους φαινομενικά, αλλά πολύ κοντά η μία στον πυρήνα της άλλης.
 

Στη Σπουργίτω, παρακολουθούμε την άφιξη μιας ξένης σ’ ένα ορεινό ηπειρώτικο χωριό. Τα σκονισμένα ρούχα και παπούτσια, η απροσδιόριστη ηλικία, η ήρεμη αποφασιστικότητα, η κούραση, η στητή πλάτη συνθέτουν την εικόνα της γυναίκας που κάθεται στο καφενείο της πλατείας. Ο καφετζής και οι λιγοστοί συγχωριανοί δεν αργούν να διαπιστώσουν το πρώτο αξιοπερίεργο χαρακτηριστικό της: είναι μουγγή. Η γλώσσα της είναι κομμένη. Κι όταν φωνάζουν τον αστυνόμο κι αυτός της δίνει χαρτί και στιλό, διαπιστώνουν ότι δεν ξέρει γραφή. Ξέρει όμως να ζωγραφίζει. «Το χέρι της με το στιλό κινήθηκε σαν από μόνο του στο χαρτί, μιλώντας με την ευφράδεια που κάποιος της είχε κλέψει από το στόμα κόβοντάς της τη γλώσσα». Με μία συνεχόμενη γραμμή, η γυναίκα ζωγράφισε τον σπουργίτη που εκείνη τη στιγμή τσιμπολογούσε μερικά ψίχουλα λίγο πιο κει. Κι ήταν το σχέδιό της τόσο εκφραστικό μες στην απλότητά του, κι ήταν ο τρόπος της που τσιμπολογούσε και το τελευταίο ψίχουλο από το πιάτο της τόσο όμοιος με του σπουργίτη, που έτσι γεννήθηκε το παρανόμι της: Σπουργίτω.

 

 

Ο Μητσιμπεράτης τής το έβγαλε. Αυτός είχε μάτια για να τα δει όλ’ αυτά. Οι άλλοι είδαν μόνο μια μουγγή ξένη, αγράμματη και πεινασμένη. Ο Μητσιμπεράτης, λοιπόν, την οδηγεί στο σπίτι μιας γριάς γειτόνισσάς του, της κυρα-Σίγιας, η οποία είχε ανάγκη από συντροφιά και βοήθεια στις δουλειές. Κι εκεί η ξένη βρίσκει όχι μόνο στέγη, αλλά και νέο όνομα – Δέσπω, από την πεθαμένη πρωτότοκη κόρη της ηλικιωμένης: «Κι έτσι, φορώντας τα ρούχα μιας κόρης κι έχοντας το όνομα μιας άλλης, η Δέσπω μπήκε στη ζωή της [κυρα-Σίγιας]».

 

 

Ο Μητσιμπεράτης και η ανάπηρη γυναίκα του η Λίγια, η κυρα-Σίγια, ο δήμαρχος Χουλιάρας με τη γυναίκα και την κόρη του, ο Σπυρομέλης (ο τρελός του χωριού) και η Ευαγγελία η δασκάλα είναι τα πρόσωπα που πλαισιώνουν από κει κι έπειτα τη Δέσπω, επηρεάζονται από την παρουσία της κι επηρεάζουν με τη σειρά τους τη ζωή της, οδηγώντας τη σ’ ένα δραματικό κρεσέντο.

 

 

Στη δεύτερη νουβέλα του βιβλίου, με τον τίτλο Γράχαμ, ο συγγραφέας παρουσιάζει την ιστορία ενός Άγγλου ζωγράφου, ο οποίος ζει την τελευταία εικοσαετία στη Λευκάδα, σε μια παράγκα που έχει φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια στην απότομη κατεβασιά για την παραλία Κατσίκι. Γκρέιαμ είναι το όνομά του κανονικά, Γράχαμ το έχει κάνει για να μη χαλάσει την καρδιά των ντόπιων φίλων του που έτσι ήξεραν να το διαβάσουν.

 

 

Ο Γράχαμ είναι περίεργη περίπτωση ανθρώπου. Ευγενικός από τη φύση του αλλά πέρα για πέρα αθυρόστομος, κοινωνικός αλλά βαθύτατα μοναχικός, φιλόξενος μες στον αφιλόξενο γκρεμό που έχει επιλέξει για σπίτι. Η καρδιά του είναι μεγάλη, δείχνει όμως να ’χει χάσει την ψυχή του. Και, το χειρότερο, έχει πάψει πια να την αναζητά.

 

 

Η γνωριμία του Γράχαμ με μια παρέα νεαρών Ελλήνων τουριστών και η εμπλοκή του στις αδιέξοδες συναισθηματικές αναζητήσεις μιας κοπέλας του χωριού δείχνουν να τον ξυπνούν από λήθαργο. Όπως και μερικούς άλλους από τους συγχωριανούς. Η ιστορία, όμως, εξελίσσεται με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Και η στασιμότητα σημαίνει γι’ άλλους ότι έχουν χάσει τον εαυτό τους, γι’ άλλους ότι τον έχουν βρει.

 

 

Τον Μιχάλη Μακρόπουλο τον γνωρίζουμε ως δεινό μεταφραστή του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, του Τρούμαν Καπότε, του Στίβεν Κινγκ, του Τζον Λε Καρέ κ.ά. Ως συγγραφέας, ο Μακρόπουλος καταθέτει τις ιστορίες του με λόγο αυθεντικό και γραφή πολύ ενδιαφέρουσα. Η περιγραφή των καταστάσεων είναι απολαυστική. Η ανάλυση των χαρακτήρων πλήρης και η ματιά του στην ανθρώπινη ψυχή τόσο διεισδυτική και αβίαστα κοφτερή, ώστε φαντάζει απολύτως φυσική.

 

 

Και στις δύο νουβέλες πρωταγωνιστεί κάποιος «ξένος», ένας «άλλος» που προσελκύει τα βλέμματα των ντόπιων και δίνει τροφή για σχόλια δίχως τελειωμό. Η ατμόσφαιρα της υπαίθρου αποδίδεται πιστά. Όπως και η ντοπιολαλιά, κατά κύριο λόγο στα ονόματα: ο Τάκης Μπεράτης γίνεται Μητσιμπεράτης, ο Κώστας Λάγιος – Κωτσολάγιος, ο Νίκος Γκόγκας – Νικογκόγκας. Η ελληνική επαρχία παρουσιάζεται όπως ακριβώς είναι, με όλες τις χάρες αλλά και τις κατάρες της: το κουτσομπολιό, το κουκούλωμα, τα μικροσυμφέροντα που ροκανίζουν το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό, τον δακτυλοδεικτούμενο «άλλον». Και οι δύο ήρωες, η Σπουργίτω και ο Γράχαμ, στρέφονται στη φύση για να λυτρωθούν απ’ όλα αυτά, γνωρίζουν και οι δύο καλά τη γαλήνη που η φύση χαρίζει απλόχερα σε όποιον σταθεί ν’ αφουγκραστεί τις ανάσες της και ν’ αφεθεί στη σαγήνη της. Σαγήνη που, όσοι ζούμε σε πόλεις εχθρικές προς τη φύση, μπορούμε ευτυχώς ν’ απολαύσουμε διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο.
 

Στην Αθήνα, το Σπουργίτω – Γράχαμ διατίθεται από την Εστία και την Πρωτοπορία.
 

Σπουργίτω – Γράχαμ
Μιχάλης Μακρόπουλος
Εκδόσεις Γιάννης Πικραμένος (Πάτρα)
144 σελ.
Τιμή € 10,00

Δύο προτάσεις για παιδικά βιβλία του 2012

Αναρτήθηκε στο ιστολόγιο http://paidikavivlia.blogspot.gr/2013/01/2012_10.html, στις 10/01/2013.

 

Η συγγραφέας Ράνια Μπουμπουρή προτείνει Αγαπημένα Παιδικά Βιβλία για το 2012

Αγαπημένο χριστουγεννιάτικο βιβλίο του 2012:

Μην ταλαιπωρείς τον Αϊ-Βασίλη
Μάκης Τσίτας. - Εικονογράφηση: Ζωή Λούρα
1η έκδ. - Αθήνα: Ψυχογιός, 2012.

Ο Μάκης Τσίτας γράφει ένα βιβλίο χριστουγεννιάτικο, το οποίο προβάλλει αξίες «παντός καιρού». Ξεφεύγει από τα συνήθη βιβλία του είδους, με τα ωραία μηνύματα αγάπης και αλληλεγγύης, και δίνει συμβουλές και οδηγίες για τη σωστή συμπεριφορά του παιδιού στο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του. «Μην ταλαιπωρείς τον Αϊ-Βασίλη» είναι ο τίτλος, ο Αϊ-Βασίλης όμως θα μπορούσε να είναι ο καθένας: οι γονείς, οι συγγενείς, οι νονοί, οι φίλοι, οι συμμαθητές. Δείχνουμε κατανόηση και εκτιμούμε τον κόπο του άλλου, είμαστε ευγενικοί, φροντίζουμε το χώρο μας… Από άποψη ύφους, αξίζει να σημειώσουμε ότι δεν είναι πολύ εύκολο να δώσει κανείς οδηγίες και συμβουλές στο β΄ πρόσωπο ενικού χωρίς ν’ ακουστεί αυστηρός, επικριτικός ή ακόμα και αυταρχικός. Ο Τσίτας όμως καταφέρνει να προσεγγίσει όμορφα τον μικρό αναγνώστη με το φιλικό του ύφος και το χιούμορ του. Και σ’ αυτό υποβοηθά η γλυκύτατη εικονογράφηση της Ζωής Λούρα, με τις αστείες εικόνες που αντανακλούν την πλούσια φαντασία της.


Αγαπημένο βιβλίο παιδικής-νεανικής λογοτεχνίας του 2012:

Το Σχολείο του Φόβου: Η τελική δοκιμασία
Γκίτι Ντανεσβάρι • μετάφραση Ράνια Μπουμπουρή.
- 1η έκδ. - Αθήνα: Ψυχογιός, 2012.

Πρόκειται για το τελευταίο μέρος της τριλογίας «Το Σχολείο του Φόβου». Οι πέντε συμμαθητές και φίλοι –η αραχνοφοβική Μάντλιν, ο νεροφοβικός Γκάρισον, η κλειστοφοβική Λούλου, ο θανατοφοβικός Τέο και η μικρομέγαλη Υακίνθη– είναι αποφασισμένοι να σώσουν το παράξενο σχολείο τους και την εκκεντρική διευθύντριά του από την ολοκληρωτική καταστροφή. Η δαιμόνια δημοσιογράφος Σιλβί Μοντγκόμερι έχει βαλθεί να κερδίσει το Βραβείο Κουτσομπούλιτζερ αποκαλύπτοντας τα πιο κρυφά μυστικά του Σχολείου του Φόβου και όλων μέσα εκεί. Η κυρία Ουέλινγκτον και ο Σμίντι οδηγούν τους μαθητές στο φοβερό και τρομερό Ωδείο Αντιξοότητας, ο διευθυντής του οποίου περιμένουν ότι θα τους προσφέρει πολύτιμη βοήθεια. Και πού να ’ξεραν τι τους περιμένει, μεγάλους και μικρούς, εκεί…
Μία τριλογία που ξεκίνησε σπιρτόζικα, συνεχίστηκε απολαυστικά και κλείνει απολύτως παρανοϊκά, αφήνοντας ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη μας.

Η συγγραφέας:
Η Ράνια Μπουμπουρή είναι επιμελήτρια εκδόσεων και μεταφράστρια. Γεννήθηκε το 1974 στο Καρπενήσι, όπου πέρασε ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια με πολλά γέλια και πολλούς καβγάδες με τις τέσσερις αδελφές της. Στις πανελλήνιες εξετάσεις πέρασε πρώτη στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ., όπου αρίστευσε στα μαθήματα λόγου και φιλοσοφίας με καθηγητές τους Δ.Ν. Μαρωνίτη και Γ. Βώκο αντίστοιχα. Λατρεύει την παιδική λογοτεχνία και είναι μέλος του ελληνικού τμήματος της IBBY (International Board on Books for Young People) και της SCBWI (Society of Children's Book Writers and Illustrators). Επισκεφθείτε το ιστολόγιό της: www.raniouska.blogspot.gr

Κυκλοφορούν τα βιβλία της: Ο ΦΑΛΤΣΟΣ ΝΑΝΟΣ (Μεταίχμιο), ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΙΑ ΛΥΚΟΥΣ (Βιβλιόφωνο), ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, ΜΑΜΑ (Ψυχογιός), ΣΤΟ ΓΙΟΓΙΟ ΜΕ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ (Ψυχογιός), ΠΟΥΘΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ (Ψυχογιός), ΤΟ ΣΚΙΟΥΡΑΚΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΑΕΙ (Ψυχογιός), ΤΟ ΑΕΤΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΝΤΡΕΠΟΤΑΝ ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΙ ΓΥΑΛΙΑ (Βιβλιόφωνο), ΠΙΠΙΛΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ (Ψυχογιός) και Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΛΑΜΠΑΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Ψυχογιός).
Πρόκειται να εκδοθούν τα βιβλία της: ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΔΕ ΣΕ ΑΓΑΠΩ (Ψυχογιός), Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΟΔΟΝΤΟΒΟΥΡΤΣΑΣ (Ψυχογιός), ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ, ΤΡΕΛΗ ΑΛΦΑΒΗΤΑ (Έπαινος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς).

Lapsus Κλάψους IV: Τα πλήθη των πληθυντικών

Διαβάστε το γλωσσικό σημείωμά μου για την κατάχρηση του πληθυντικού αριθμού
στο ηλεκτρονικό περιοδικό BonusMallMag, τεύχος Ιανουαρίου 2013, σελ. 19:

http://www.bonusmallmag.gr/010/index.html

ή εδώ:

Πολύς λόγος γίνεται για τις δομές των πολιτικών πρακτικών στα πλαίσια της καθημερινής ζωής πολλών συμπολιτών μας, που μας θυμίζουν τους εαυτούς μας. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων αυτών μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς και συχνά οι ισορροπίες διαταράσσονται, ίσως λόγω των ενοχών που φορτώνει στον καθένα η καθημερινότητα. Οι λειτουργίες του όλου συστήματος πρέπει ν’ αλλάξουν, διότι μόνο έτσι θα αναβαθμιστούν οι ζωές των πολιτών.

Άραγε, γιατί το παρακάνουμε ώρες ώρες με τον πληθυντικό αριθμό; Μήπως νομίζουμε ότι έτσι επιτείνεται το νόημα, βαραίνει η σημασία της λέξης; Στο παραπάνω κείμενο υπάρχουν ορισμένες από τις πλέον πολύπαθες περιπτώσεις. Μία όμως είναι η δομή, ένα το πλαίσιο, ένας ο εαυτός, όπως και μία η ζωή. Οι πρακτικές είναι ένας άχαρος πληθυντικός χωρίς νόημα. Υπάρχει η πρακτική, υπάρχουν και οι πράξεις ή οι τρόποι δράσης.  Υπάρχει η συμπεριφορά, υπάρχουν και οι τρόποι συμπεριφοράς. Υπάρχουν οι ρυθμοί στην τέχνη, ένας όμως είναι ο ρυθμός, μία και η ισορροπία. Υπάρχουν τα συναισθήματα ενοχής και οι τύψεις, οι ενοχές και οι λειτουργίες όμως μάλλον όχι.

Με τόση κατάχρηση που γίνεται, ελπίζω να μη φτάσουμε κάποτε στο σημείο ν’ αρχίζουμε ένα κείμενο σαν το παραπάνω έτσι: Πολλοί λόγοι γίνονται για…