Το πιο ωραίο δώρο, της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Το πιο ωραίο δώρο, της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 16-3-2013:
http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=920:oraio-doro&catid=47:pedika&Itemid=96

Άνοιξη, και όλη η γειτονιά γιορτάζει τα γεννητούρια. Η Τζίλντα η σκαντζοχοιρίνα έφερε στον κόσμο τέσσερα υπέροχα σκαντζοχοιράκια και ο Σκάμπυ, ο κυρ σκαντζόχοιρος, νιώθει ο πιο ευτυχισμένος γονιός του δάσους. Όλοι οι γείτονες συμμερίζονται τη χαρά τους. Ή μήπως όχι; Όταν περνάνε να τους ευχηθούν, δύο εβδομάδες αργότερα, αρχίζουν οι ψίθυροι και τα σχόλια για το τέταρτο σκαντζοχοιράκι, το πιο μικρό: «Το είδατε; Είναι τοσοδούλι!» «Και δεν έβγαλε ούτε ένα αγκάθι! Πώς γίνεται αυτό;» «Περίεργα πράγματα!» «Πρέπει να παρηγορήσουμε τους γονείς, να τους συμπαρασταθούμε!» «Μεγάλο κακό τούς βρήκε!»

Μέσα στο καλοκαίρι τα τρία σκαντζοχοιράκια, ο Τζούντο, ο Τζάμπο και ο Τζέρι, μεγάλωσαν πολύ κι έγιναν ολόιδια με τους γονείς τους. Το τέταρτο όμως, ο Τζο, ούτε ψήλωσε, ούτε πάχυνε, ούτε έβγαλε στη ράχη του το παραμικρό αγκάθι. Οι γονείς του προσπαθούσαν να το καθησυχάσουν, εκείνο όμως κοιταζόταν στον καθρέφτη κι ένιωθε «λίγο» χωρίς την πανοπλία που είχαν όλοι οι συγγενείς του. Ο καλύτερός του φίλος, το σκιάχτρο του γειτονικού αμπελιού, προσπαθούσε να το παρηγορήσει: «Μην ψάχνεις την ομορφιά εξωτερικά. Μέσα σου ψάξε, εκεί θα τη βρεις. Εκεί τη βρήκαν όλοι όσοι σε αγαπούν και σε νοιάζονται». Ή να ρίξει αλλιώτικο φως στη μειονεκτικότητα που ένιωθε ο Τζο, επειδή δεν είχε αγκάθια: «Ποιο από τα αδέρφια σου και τους συγγενείς σου απολαμβάνει τόσα χάδια στη ράχη του όσα εσύ;»

Ο καιρός περνούσε, τα σκαντζοχοιράκια μεγάλωναν και η μαμά τους έπρεπε να τους μάθει να βρίσκουν μόνα τους την τροφή τους: πώς να ξετρυπώνουν σκουλήκια και γυμνοσάλιαγκες, πώς να πιάνουν ποντίκια, πώς να κουβαλάνε φρούτα στη φωλιά τους. Η στενοχώρια του Τζο ήταν απερίγραπτη. Υστερούσε φοβερά στο κουβάλημα των φρούτων. Και πώς να τα κατάφερνε, χωρίς αγκάθια; Τα αδέρφια του συγκέντρωναν με τη μουσούδα τους τα φρούτα σ’ ένα μέρος, έπειτα φούσκωναν το κορμάκι τους και άρχιζαν να κυλιούνται, με αποτέλεσμα να καρφώνονται τα φρούτα στ’ αγκάθια τους. Εκείνος, όμως; Πάλι «λίγος». Και πώς θα συμμετείχε στα Φρουτοκυλίσματα, τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του δάσους, όπου όλα τα σκαντζοχοιράκια συναγωνίζονταν σε αυτήν ακριβώς την τέχνη;

Στο σημείο αυτό αναλαμβάνουν δράση τα τρία αδέρφια του Τζο: ο Τζούντο, ο Τζάμπο και ο Τζέρι. Που στενοχωριούνται όταν στενοχωριέται ο αδερφός τους. Που τους λείπει στις καθημερινές τους εξορμήσεις για τη συλλογή των φρούτων. Που δεν διανοούνται ότι θα συμμετάσχουν στα Φρουτοκυλίσματα χωρίς εκείνον. Και βρίσκουν μία λύση απρόβλεπτη, μα απολύτως ικανοποιητική. Το ποια είναι αυτή δεν θα σας το αποκαλύψουμε εδώ. Εδώ θα πούμε μόνον ότι τα τέσσερα αδέρφια μπορεί να μην κέρδισαν το πρώτο βραβείο στα Φρουτοκυλίσματα, κέρδισαν όμως το βραβείο της αγάπης.

Πρόκειται για ένα πλούσιο συναισθηματικά βιβλίο. Η πολυγραφότατη Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη χτίζει έναν κόσμο ωραίο, όχι ωραιοποιημένο, και υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες το παιδί, το κάνει να νιώθει φιλόξενο και του καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, ώστε να δημιουργεί κι αυτό με τη σειρά του έναν κόσμο πιο φιλόξενο για τους άλλους γύρω του. Η εξέλιξη της ιστορίας προσφέρει πλούσιο υλικό για συζήτηση στο πλαίσιο της οικογένειας ή της τάξης: υπάρχει το πρόβλημα που απασχολεί τον μικρό Τζο και άρα πρέπει να βρεθεί μία λύση. Τα αδέρφια του την αναζητούν, καταστρώνουν ένα σχέδιο και το υλοποιούν. Θέτουν ένα στόχο και πετυχαίνουν. Με κίνητρο την αγάπη, που είναι πάντα συνυφασμένη με την προσφορά και την ανιδιοτέλεια. Και όπλο την αλληλεγγύη και το ομαδικό πνεύμα.

Η εικονογράφηση είναι εξίσου πλούσια με το κείμενο και διόλου βαρυφορτωμένη. Οι εικόνες γλυκές, τρυφερές και λαχταριστές, συμπληρώνουν ταιριαστά την ιστορία και την απογειώνουν. Τα δύο σαλόνια πλήρους εικονογράφησης είναι ωραία ιδέα και παρέχουν γόνιμο έδαφος για ακόμα περισσότερα ταξίδια στην παιδική φαντασία.