Τα χαστούκια έπεσαν απανωτά φέτος.
ΔΝΤ. Παφ!
ΦΠΑ. Παφ!
Ακρίβεια. Παφ!
Περικοπές. Παφ!
Αρκετά!
Τώρα θέλω την ησυχία μου. Μια παραλία ερημική. Γαλάζιο
αντίκρυ και παντού. Και το βιβλίο μου.
«Είναι παγκόσμια αναγνωρισμένη αλήθεια πως ένας ανύπαντρος
και πλούσιος άνδρας θα έχει, βέβαια, ανάγκη από μια σύζυγο». Οι πρώτες λέξεις
μού χαϊδεύουνε το νου. Το χαμόγελο ανθίζει φράση τη φράση. Η λεπτή ειρωνεία του
κυρίου Μπένετ. Η παροιμιώδης ανοησία της κυρίας του. Οι πέντε κόρες, που
μεγαλώνουν μαζί και τόσο χώρια. Η τοιχογραφία της επαρχιακής Αγγλίας πριν από
διακόσια χρόνια. Η κοινωνία με τις αρχές, τις αξίες, τα ταμπού και τις
προκαταλήψεις της. Ο κόσμος, η ποικιλία των χαρακτήρων και των διαθέσεων, αλλά
και η μεταβολή τους με το πέρασμα του χρόνου. Η φύση, πλούσια και πανταχού
παρούσα. Και, φυσικά, ο έρωτας. Λέξη τη λέξη θα οδηγηθώ, το ξέρω, στην κορύφωση
του ερωτικού δράματος: στη μεγαλειωδέστερη χυλόπιτα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Ω, μη μου στενοχωριέσαι, κύριε Ντάρσι, η Ελίζαμπεθ θ’ αλλάξει γνώμη παρακάτω.
Τι απόλαυση να εισχωρείς στα μύχια του μυαλού της, να βλέπεις πώς αλλάζει η αλήθεια
ανάλογα με το πού στέκεται η ηρωίδα και την παρατηρεί.
Ναι, τ’ ομολογώ, δεν είναι η πρώτη φορά που θα διαβάσω την
Περηφάνια και προκατάληψη της Τζέιν Όστεν. Μα, πάνε χρόνια. Ήταν το αποκούμπι
μου στην εφηβεία, το στήριγμά μου στις πανελλήνιες, η δύναμή μου τα βράδια σε
κάθε εξεταστική. Αλλά μετά, δουλειά, παιδιά, υποχρεώσεις… Όμως, όχι. Τώρα,
ακριβώς τώρα, που τίποτα πια δε δείχνει όπως παλιά, τώρα το έχω ανάγκη όσο ποτέ:
ν’ αφεθώ σε μιαν απόλαυση σίγουρη και σταθερή, γνήσια κι εσωτερική.
Το φθαρμένο βιβλίο μου με τις κιτρινισμένες σελίδες,
φασκιωμένο σαν μωράκι για να μη μου κακοπάθει, είναι το πρώτο που θα πάρει θέση
στη βαλίτσα μου.
Ράνια Μπουμπουρή, καλοκαίρι 2010
