Συνέντευξη στην εφημερίδα "Θεσσαλία"

Η συνέντευξή μου στην Αργυρώ Μουντάκη, στην εφημερίδα "Θεσσαλία", την Κυριακή 04/05/2014:

Ράνια Μπουμπουρή: «Οι νέοι γονείς περνούν περισσότερο δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά τους»

Σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, που απευθύνεται στους μικρούς της φίλους, η Ράνια Μπουμπουρή μας έδωσε την αφορμή να θέλουμε να τη γνωρίσουμε καλύτερα. «Οι γονείς μου», από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, είναι ένα βιβλίο για παιδιά 2-4 ετών, το οποίο με ένα πολύ ευφάνταστο κείμενο, που βασίζεται σε μια πολύ ωραία ιδέα, καλείται να εξηγήσει ότι οι γονείς δεν είναι υπεράνθρωποι, αλλά απλοί άνθρωποι, που όμως έχουν τα παιδιά τους ως θησαυρούς. Η Ράνια Μπουμπουρή εκτός από συγγραφέας είναι και επιμελήτρια εκδόσεων, μεταφράστρια και υπεύθυνη ύλης στο ηλεκτρονικό περιοδικό www.diastixo.gr. Η Ράνια Μπουμπουρή είναι όμως και μητέρα, και ως μητέρα έχει μια ιδιαίτερη ματιά.

Κυρία Μπουμπουρή, ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με τη λογοτεχνία για παιδιά;

Η επαγγελματική μου ενασχόληση με το βιβλίο. Ως επιμελήτρια εκδόσεων, ασχολούμουν με πολλά είδη –ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ιστορικό μυθιστόρημα, δοκίμιο– και όλα τα δούλευα με πολύ μεράκι. Αλλά στα παιδικά βιβλία πραγματικά το απολάμβανα με την ψυχή μου να φτιάχνω τα κείμενα, έτσι ώστε να είναι σπιρτόζικα και να τα χαίρονται τα παιδιά.

Η μητρότητα σας άλλαξε τον τρόπο σκέψης; Σας επηρέασε ως συγγραφέα;

Από άποψη θεματολογική, σίγουρα ναι. Κατά τα άλλα όμως όχι, διότι πάντα ήμουν περιτριγυρισμένη από παιδιά, και πριν αποκτήσω τα δικά μου.

Στο βιβλίο σας «Οι γονείς μου» απομυθοποιείτε αλλά και εξυψώνετε το ρόλο του γονιού; Με ποιο σκεπτικό καταπιαστήκατε με αυτό το θέμα;

Στο βιβλίο μου αυτό παραθέτω, ανά δισέλιδο, αριστερά την εικόνα ενός γονιού πολύ σπουδαίου και αντικριστά μία εικόνα της καθημερινής ζωής: «Η μαμά μου ποτέ δεν έχει ταξιδέψει στο φεγγάρι… αλλά φροντίζει να έχω πάντα καθαρά ρούχα στο συρτάρι». «Ο μπαμπάς μου ποτέ δεν έχει κερδίσει στον Μαραθώνιο ένα μετάλλιο χρυσό… αλλά όταν φτιάχνει τοστάκι με τυρί, δίνει και σ’ εμένα το μισό». Το έγραψα με τη σκέψη ότι κάθε παιδί θα ήθελε να έχει γονείς πάρα πολύ σπουδαίους, αλλά τελικά η σπουδαιότητα βρίσκεται στην καθημερινή φροντίδα και στην καθημερινή προσπάθεια των γονιών του να ανταποκρίνονται σε όλες του τις ανάγκες. Γι’ αυτό και το βιβλίο κλείνει έτσι: «Οι γονείς μου δεν είναι σούπερ ήρωες γενναίοι, φοβεροί και τρομεροί… αλλά είμαι ο δικός τους θησαυρός κι είναι οι δικοί μου θησαυροί». Με το βιβλίο «Οι γονείς μου» έχω κάνει το εξής πείραμα: όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο, απευθύνεται σε παιδιά 2-4 ετών. Όταν λοιπόν με προσκαλούν σε σχολεία, συνήθως στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού, για τα άλλα βιβλία μου, το έχω κι αυτό μαζί μου και το διαβάζω στα παιδιά ως αποχαιρετιστήριο δωράκι στο τέλος. Και αρχίζω ρωτώντας: «Έχουμε εδώ κάποιο παιδί που η μαμά του να είναι αστροναύτισσα; Τι, όχι; Κάποιο παιδί που ο μπαμπάς του να είναι ποδοσφαιριστής στη Ρεάλ Μαδρίτης ή στην Μπαρτσελόνα;» Και μετά τους το διαβάζω δείχνοντας τις έξυπνες εικόνες της Χρύσας Σπυρίδωνος. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς αλλάζει το κλίμα: ενώ στην αρχή γελούν με την παράθεση τόσο αντίθετων εικόνων, στο τέλος με κοιτούν μαγεμένα και στην τάξη δεν ακούγεται κιχ!

Πιστεύετε ότι οι νέοι γονείς ασχολούνται με τα παιδιά τους περισσότερο απ’ ό,τι οι γονείς παλιότερων γενεών;

Πιστεύω ότι περνούν περισσότερο δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά τους διαβάζοντας μαζί, πηγαίνοντας στο θέατρο, συμμετέχοντας σε καλλιτεχνικές ή σε αθλητικές δραστηριότητες μαζί με τα παιδιά. Ότι έχουν καταλάβει πως οι κοινές αυτές εμπειρίες όχι μόνο ομορφαίνουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους, αλλά την ενισχύουν και την πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα.

Στο βιβλίο σας «Μια τρελή τρελή ΑΒ» εργαστήκατε πολλοί άνθρωποι για να έχετε αυτό το βιβλίο με τη συνοδεία ενός ηχητικού CD. Τι αποκομίσατε από αυτήν την εμπειρία σας;

Το βιβλίο αυτό αποτελείται από 25 βραβευμένα ποιήματα, ένα για κάθε γράμμα της Αλφαβήτας και ένα για όλα τα γράμματα μαζί, τα οποία έγιναν τραγούδια από τον συνθέτη Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο και στο CD τα ερμηνεύουν 20 πολύ αγαπημένοι καλλιτέχνες, με φιλική συμμετοχή – ενδεικτικά ας αναφέρω τους Διονύση Σαββόπουλο, Σαβίνα Γιαννάτου, Φοίβο Δεληβοριά, Μπάμπη Στόκα, Νίκο Ζιώγαλα, Γιάννη Ζουγανέλη, Πάνο Μουζουράκη. Από την εμπειρία μου λοιπόν αυτή επιβεβαιώθηκε η άποψή μου ότι τα παιδιά αγαπούν πολύ και απολαμβάνουν την ποίηση – τον ρυθμό της, τη μουσικότητά της, την αρμονία της. Επίσης, διαπίστωσα ότι οι γονείς είναι πλέον πιο απαιτητικοί και ψάχνουν το καλύτερο δυνατόν για τα παιδιά τους. Αυτό μού το λένε πολύ συχνά: το παιδικό τραγούδι δεν είναι αυτό που λουστήκαμε την τελευταία δεκαετία από την ιδιωτική τηλεόραση – πέντε πρόχειρα και εύκολα στιχάκια στη σειρά παιγμένα με ένα αρμόνιο. Στο CD μας η ενορχήστρωση είναι πλήρης, έχουμε περίπου 30 φυσικά όργανα, δεκατέσσερις μουσικούς και την παιδική χορωδία Viva Voce, με 60 παιδιά. Διαπίστωσα λοιπόν, για να μη σας κουράζω, τη δίψα που υπάρχει για προσεγμένες και ποιοτικές δουλειές που απευθύνονται σε παιδιά, καθώς και ότι παρά την οικονομική κρίση, μπορούν να δημιουργηθούν τόσο όμορφες και πλούσιες δουλειές.

Από την επαφή σας με τους μικρούς αναγνώστες σας τι σας εντυπωσιάζει περισσότερο;

Η αγνή ανάγνωση της καθημερινότητας και οι αυθόρμητες, αφιλτράριστες αντιδράσεις τους. Και, ασφαλώς, οι απρόσμενες ατάκες τους.

Ποια ήταν τα αναγνώσματα της παιδικής σας ηλικίας;

Ως παιδί διάβαζα πολύ και πέρασα από διάφορα είδη βιβλίων: από τα κλασικά παραμύθια στο νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, στα βιβλία που μας πρότειναν στο κατηχητικό, όλα συγκεκριμένης θεματολογίας και σκοπού, π.χ. «Απ’ το σπαθί του γενίτσαρου», «Μέσα από τις φλόγες», βίους αγίων και οσίων (τους είχα μάθει απέξω), και στην Άλκη Ζέη και τη Ζωρζ Σαρή στις τελευταίες τάξεις. Στο γυμνάσιο ανακάλυψα τις πρώτες μου μεγάλες λογοτεχνικές αγάπες, τον Καζαντζάκη, τον Μίσσιο, τον Λουντέμη, τον Ντοστογιέφσκι, την Τζέιν Όστιν. 

Τώρα τι είδους βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε;

Λόγω επαγγέλματος –όπως σας είπα, είμαι επιμελήτρια εκδόσεων και μεταφράστρια– διαβάζω πολύ, αλλά συνήθως ξένη πεζογραφία στο πρωτότυπο κείμενο, αγγλικά και γαλλικά. Γι’ αυτό και στον ελεύθερο χρόνο μου προτιμώ την ελληνική πεζογραφία και ποίηση.

Θα γράφατε βιβλία για ενήλικες ή νιώθετε αφοσιωμένη στην παιδική λογοτεχνία;

Γράφω βιβλία για παιδιά, επειδή νιώθω ότι έχω πολλά πράγματα να μοιραστώ μαζί τους. Και αυτό με γεμίζει δημιουργικά. Αν κάποια μέρα νιώσω έτσι απέναντι και στο ενήλικο κοινό, δεν το ξέρω.

Ετοιμάζετε κάτι καινούριο;

Ναι, έχω δύο βιβλία στα σκαριά. Κατ’ αρχάς, ετοιμάζεται για το φθινόπωρο το δεύτερο βιβλίο μου με CD, «Ένα τρελό τρελό αριθμητάρι», Εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι μία συλλογή ποιημάτων για τους αριθμούς, τα οποία έχουν μελοποιηθεί από τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο και στο CD θα έχουμε ξανά τη συμμετοχή αγαπημένων καλλιτεχνών, μουσικών και χορωδίας. Επίσης, ετοιμάζεται το βιβλίο μου «Ο μπαμπάς είναι άνεργος», για παιδιά νηπιαγωγείου – πρώτων τάξεων του δημοτικού, και πάλι από τις Εκδόσεις Ψυχογιός.  

Σας ευχαριστώ πολύ, καλή και δημιουργική συνέχεια!

Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά για τις ωραίες ερωτήσεις! Να είστε καλά!