Συνέντευξη στον Γιώργο Κιούση
Όταν έφθασε στα χέρια μας η πρόσκληση για την εκδήλωση αυτή, ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα καθώς το κείμενο ήταν γραμμένο και ξεχώριζε, σαν χαραγμένο, επάνω σε πλαγιές από πανύψηλα έλατα και πλάι σε τρεχούμενα νερά. Ήταν όλα τόσο ζωντανά ώστε προς στιγμήν μεταφέρθηκε ολοζώντανος στο ορεινό αυτό χωριό, χτισμένο σε ύψος 1.200 μ., πνιγμένο σε πανάρχαια δάση από έλατα και με τον γαλήνιο και οικείο όγκο του Πάρνωνα να στέκει πατρικά από πάνω του· εκκλησιές βυζαντινές, πετρόκτιστα, συντηρημένα καλώς σπίτια, αν και παλαιά, και με έναν εξαιρετικό ξενώνα, να είναι και αυτό μέρος του τοπίου.
Δυστυχώς στα Τσίντζινα και στην ενδιαφέρουσα τιμητική βραδιά της φίλης -και συνεργάτιδας- συγγραφέως Ελένης Σαραντίτη δεν κατορθώσαμε να παρευρεθούμε, είχαμε όμως μια συνομιλία μαζί της μετά την επιστροφή της. Ήταν γελαστή, όπως το συνηθίζει, όχι μόνο γιατί η βραδιά ήταν όμορφη, ευχάριστη, συγκινητική σχεδόν, αλλά και γιατί γύρισε με ανάσες χαράς και ανανέωσης από την πατρίδα της, την Λακωνία, και από πρόσωπα αγαπημένα που την περιστοίχισαν, αντλώντας εδώ και χρόνια από τα βιβλία της την σοφία της ιστορίας και της γνώσης αλλά και την απόλαυση της άρτιας λογοτεχνικής γραφής.
Κυρία Σαραντίτη, παρά τις ανησυχίες και τις δυσχέρειες των ημερών, ευχαριστημένη και ήρεμη. Αρκεί η εμφάνιση του έργου σας και η τιμητική παρουσία των συμπατριωτών σας να σας ηρεμήσει;
Όχι, κύριε Κιούση, δεν αρκεί, ασφαλώς και δεν αρκεί. Είναι όμως ένα σημάδι ότι δεν καταβαλλόμαστε. Ότι δεν παραμένουμε με τα χέρια σταυρωμένα παρά εξακολουθούμε να αποζητούμε ό, τι είναι ωραίο και καλό για την ψυχή και το σθένος μας. Εξάλλου όλοι όσοι συναντηθήκαμε το Σάββατο το βράδυ στη μαγεία του ορεινού Πάρνωνα, κάτω από τα στίλβοντα άστρα, μες στις ευωδιές που μεγεθύνονται στο σκοτάδι, με τις θαυμάσιες παρουσιάσεις των εξαίρετων φίλων μου κυριών που υπηρετούν η κάθε μια από το πόστο της την τέχνη και τον άνθρωπο, με την ανάγνωση ορισμένων σελίδων στην ησυχία, με την απαλή κατόπιν μουσική, με την αγάπη και την συμπάθεια να πλανάται στο χώρο, πήραμε και δώσαμε χαρά. Και την βεβαιότητα ότι τίποτα δεν χάνεται.
Οι κυρίες που με τις ομιλίες τους πλαισίωσαν και ανέδειξαν το έργο σας είναι γνωστά για την προσφορά τους στον τομέα της τέχνης άτομα. Είναι και φίλες σας;
Της καρδιάς μου φίλες. Χρόνια τώρα. Τις σέβομαι, παρ’ ότι νεότερές μου, τις αγαπώ, τις παρακολουθώ. Και μακριά να βρισκόμαστε- που βρισκόμαστε- ανταλλάσσουμε ιδέες, αγάπες, αποφάσεις, ειδήσεις, όνειρα και προσδοκίες· και τις ομορφιές που συναντούμε και γνωρίζουμε. Τα ωραία του κόσμου μας που γι’ αυτά αξίζει να αγωνιστείς και να υψωθείς λίγο παραπάνω. Η Γεωργία Κακούρου- Χρόνη, φιλόλογος, ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια εθνικής πινακοθήκης (παράρτημα Σπάρτης) έχει προσφέρει πάμπολλες υπηρεσίες στους πολίτες του Νομού μας ολόκληρου, ως και στα μικρά παιδιά. Η Αγγελική Βουλουμάνου, σύμβουλος επικοινωνίας στον εκδοτικό χώρο, με λαμπρές ανάλογες σπουδές, γεννημένη στα Τσίντζινα, όπου και το πατρικό της, με σύζυγο συγχωριανό, δεν έπαψε να τιμά και να προωθεί τα καλά βιβλία. Τέλος η Ειρήνη Κοκκορού, κοινωνική λειτουργός, από τα διακεκριμένα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Σπάρτης, τα άρθρα της οποίας για ορισμένα βιβλία στον τοπικό Τύπο, εντυπωσιάζουν με την βαθύτητα και την καλλιέπειά τους. Και οι τρεις εκλεκτές κυρίες που μου έκαναν την τιμή να με παρουσιάσουν σε μια νύχτα που μου φαινόταν θείο δώρο, μου πρόσφεραν μεγάλη αγαλλίαση.Κοντά τους δε έζησα κάτι πρωτόγνωρο: Στη βουνοκορφή, η ησυχία της νύχτας, το επουράνιο φως, οι σκοτεινοί όγκοι των χιλιόχρονων δέντρων, η αίσθηση της ιστορίας και της ζωής και πορείας της λακωνικής ψυχής, δημιουργούσαν μια κατάνυξη. Σαν να ανάσαιναν στο πλάι σου άγγελοι. Σαν να βρισκόσουν σε εκκλησιά.
Έχω διαβάσει, έχω ακούσει και από εσάς και από άλλους γνωστούς και φίλους, για την Ιερά Μονή των Αγίων Αναργύρων της περιοχής του Πάρνωνα που γειτονεύει με τα Τσίντζινα και που είναι κτισμένη στις υπώρειες του όρους Σταματήρα (υψόμετρο 1.362 μ.) και που ανήκει στην οροσειρά του Πάρνωνα. Το έχετε επισκεφθεί;
Φημολογείται ότι και στην Τουρκοκρατία, και στην γερμανική κατοχή αλλά και στα φλογισμένα και μαζί πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου, οι μοναχοί των Αγίων Αναργύρων συνέδραμαν με όλες τους τις δυνάμεις τους Έλληνες. Πατριώτες ή πεπλανημένους. Υγιείς ή ασθενείς. Αριστερούς και δεξιούς. Τάισαν πεινασμένους… Θα χρειαζόμασταν σελίδες ολόκληρες ώστε να μιλήσουμε για τον θείο αυτόν τόπο. Τον επισκέφθηκα και τώρα. Η ψυχή μου δεν έλεγε να μετακινηθεί. Ήθελε να παραμείνει για αρκετό διάστημα στην ειρήνη του σεπτού και εκπάγλου ομορφιάς αυτού τόπου λατρείας ο οποίος ιδρύθηκε το έτος 881 μ. Χ. και πολύ αργότερα αγιογραφήθηκε εξαίσια από την ονομαστή οικογένεια Κακαβά του Ναυπλίου. Θρυλείται ότι λειτούργησε και ως κρυφό σχολειό. Όντως σημαντική ήταν η συμβολή της Μονής στην Επανάσταση του 1821.Ο επισκέπτης θα αναγνωρίσει το σέβας και την τέχνη του μεγάλου Φώτη Κόντογλου σε ορισμένες εικόνες που φιλοτέχνησε, όπως σε αυτήν του προφήτη Δαβίδ. Πλην θα επανέλθουμε, ελπίζω, στον αγιασμένο αυτόν τόπο, σε άλλη μας συνάντηση, καθώς ο καθηγούμενος της Μονής κ. Πορφύριος που με τόση φιλότητα μας ξενάγησε, ξεσήκωσε νου και καρδιές για επιστροφή ουσιαστικότερη και διαρκέστερη. Ασφαλώς και πιο κατατοπιστική. Αδημονώ.
Η ιστορία του χωριού που σας φιλοξένησε με τόση θέρμη;
Η λέξη «Τσίντζινα» αποτελεί παλαιό τσακώνικο λήμμα (νεοελληνική διάλεκτος δωρικής προέλευσης με πολλά αρχαϊκά στοιχεία που ομιλούνταν, δειλά και σήμερα, στο ΝΑ τμήμα της επαρχίας Κυνουρίας) και σήμαινε κατά τα φαινόμενα τον κόμβο, το σταυροδρόμι, το πέρασμα δηλαδή εμπόρων, γεωργών, κτηνοτρόφων, φυγάδων, ταξιδιωτών ή οτιδήποτε άλλο. Ιστορικώς τα Τσίντζινα (και όχι Πολύδροσο, όπως τελευταίως ονοματίστηκαν) κατοικούνταν τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα μ. Χ. Ωστόσο η πρώτη γραπτή αναφορά κατοίκησής τους προκύπτει από ένα βυζαντινό χρυσόβουλο του 1292 σύμφωνα με το οποίο η περιοχή αποτελούσε μέρος της ιστορικής Κυνουρίας στις παρυφές της Τσακωνιάς και συνόρευε με τα προάστια της ιστορικής Λακεδαίμονος. Πρωτοκατοικήθηκε μάλλον από εργάτες και τεχνίτες της παρακείμενης μονής των Αγίων Αναργύρων. Οι εξαίρετης τέχνης ναοί της μαρτυρούν ότι η μικρή πολιτεία γνώρισε ακμή ακόμη και κατά την τουρκοκρατία.Η συνεισφορά των κατοίκων της στην επανάσταση των 1821 ήταν σημαντική. Οι Τσιντζινιώτες πολέμησαν υπό τον Γιατράκο και Πέτρο Βαρβιτσιώτη σε πολλές μάχες μεταξύ των οποίων και στις παρακάτω: Δερβενάκια, Βαλτέτσι, στην Άλωση της Τριπόλεως, Δολιανά, Άργος, Κόρινθο, Καλαμάτα, Αλμυρό, Τρίκορφο, Κορώνη, κ.ά. Σήμερα το χωριό εγκαταλείπεται τον χειμώνα από τους παραθεριστές και την πλειονότητα των κατοίκων για να γεμίσει παιδικά γέλια, τραγούδια και φωνές φιλικές με τις αρχές του καλοκαιριού. Τόπος χλοερός, φιλικός, σεβαστός και αγαπημένος από θεούς και από ανθρώπους.
Και για τη διοργάνωση της εκδήλωσης:
Λογοτεχνική βραδιά με θέμα «Η αισθαντική γραφή της Ελένης Σαραντίτη» θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 11 Ιουλίου, ώρα 19:30, στα Τσίντζινα Λακωνίας. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της καθιέρωσης ενός πολιτιστικού Σαββατοκύριακου στα Τσίντζινα στις αρχές Ιουλίου, σε συνέχεια της περσινής διοργάνωσης προς τιμήν του ακαδημαϊκού και συγγραφέα Θανάση Βαλτινού, κοινή συναινέσει και συνεισφορά με τον ξενώνα Πρυτανείο και τη Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης, ενώ τελεί υπό την αιγίδα του Νομικού Προσώπου Πολιτισμού & Περιβάλλοντος του Δήμου Σπάρτης.
Για το πλούσιο, ιδιαίτερο και βραβευμένο έργο της Ελένης Σαραντίτη, που κατάγεται από τη Νεάπολη Λακωνίας, θα μιλήσουν οι: Γεωργία Κακούρου-Χρόνη, μουσειολόγος – ιστορικός τέχνης, και Ειρήνη Κοκκορού, κοινωνική λειτουργός, μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης Σπάρτης. Τη συζήτηση θα συντονίσει η Αγγελική Βουλουμάνου, σύμβουλος επικοινωνίας στον εκδοτικό χώρο.
Πληροφορίες: 27310.26982, 6945.872833
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου