Για τη γιορτή της μητέρας (ΙΙ)

«...Εκείνη τη στιγμή συνέβη ένα πραγματικό θαύμα. Σαν κεραυνός εν αιθρία, αντιλήφθηκα πως κάποιος με κοίταζε. Στην αρχή προσπάθησα να μη δώσω σημασία, θυμόμουν καλά την προειδοποίηση της Σαρλότ: “Συνέχισε να σπρώχνεις το καροτσάκι σου, μα πάνω απ’ όλα μην πλησιάσεις το συρματόπλεγμα”. Ύστερα όμως, το επίμονο βλέμμα και η ακινησία εκείνης της αδύνατης γυναίκας με το ξυρισμένο κεφάλι και το βρόμικο φόρεμα σχισμένο εδώ κι εκεί, με ανάγκασε να στρέψω το βλέμμα μου πάνω της, με μια κίνηση ανάλαφρη και ανεπαίσθητη για τον φρουρό που στεκόταν στην υπερυψωμένη σκοπιά λίγο πιο κει.

»Τα μάτια της γυναίκας είχαν ένα γαλάζιο λαμπερό χρώμα και το πρόσωπό της έμοιαζε να σαλεύει από το χαμόγελό της. Έμοιαζε με μια κίνηση στοργής. Κι έτσι, με τη δικαιολογία ότι μου βγήκε το παπούτσι, έσκυψα και την κοίταξα με προσοχή.

»Και τότε, προτού ακόμα το αντιληφθούν τα μάτια μου, όλο το κορμί μου ένιωσε και κατάλαβε πως αυτή η γυναίκα μπροστά μου ήταν η μαμά μου.

»“Μαμά, μαμά!” φώναζαν η σάρκα και τα οστά μου. Άρχισα να τρέμω ολόκληρη και για να μην πέσω, αναγκάστηκα να στηριχτώ στο άδειο μου καρότσι…»

Από το βιβλίο Ένα κορίτσι στο Άουσβιτς του Φρεντιάνο Σέσι (μτφρ. Δήμητρα Δότση, Εκδόσεις Καλέντης): http://kalendis.gr/e-bookstore/vivlia-gia-paidia-kai-neous/logotexnia/product/182-ena-koritsi-sto-aousvits