Στον θαυμαστό κόσμο του παιδικού βιβλίου | In the wonderland of children's books: Ένα ιστολόγιο για το παιδικό βιβλίο, και όχι μόνο... | A blog about children's books, and more...
Η επική παράσταση των Λευτέρη Ελευθερίου, Αντώνη Κρόμπα & Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου έρχεται στο Μουσικό Κουτί για μία μοναδική εμφάνιση την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου!
Ο Λευτέρης Ελευθερίου, ο Αντώνης Κρόμπας και ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος θα δώσουν μια σκληρή μάχη για την πρωτιά παίζοντας... Α-μπε-μπα-μπλομ!
Τρεις καλλιτέχνες με πολλά πρόσωπα και ιδιότητες σε μια μουσικοθεατρική παράσταση με πρωταγωνίστρια, φυσικά, τη μουσική αλλά και το άφθονο χιούμορ. Μουσικές και τραγούδια που όλοι αγαπάμε, γνωστές προσωπικότητες που ξανασυστήνονται μέσα από ξεκαρδιστικές μιμήσεις και sketch show που σατιρίζουν την πραγματικότητα, σε κείμενα γραμμένα από τους ίδιους!
Μια παράσταση που θα μείνει αξέχαστη!
Διάρκεια: 3 ώρες και 40 λεπτά
Οργάνωση-Επικοινωνία: Seven Prime
Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου
Έναρξη 23:00
Μουσικό Κουτί
Δεκελέων 32 Γκάζι (πλησίον μετρό Κεραμεικός)
Είσοδος: 12 ευρώ για τους σκοπούς των ΕΝ.Π.ΑΝ
Μια δράση των ΕΝ.Π.ΑΝ
*Η παράσταση είναι αυστηρά κατάλληλη για ανηλίκους άνω των 15 ετών*
Όταν μια παράσταση παίζεται για 4η χρονιά γεμίζοντας διαρκώς το θέατρο, όταν τα τρία τελευταία χρόνια έχει ανέβει 580 φορές και την έχουν παρακολουθήσει 180.000 θεατές, είναι αδύνατον να μη σου κινήσει το ενδιαφέρον. Ο λόγος για τη βραβευμένη κωμωδία του Φρανσίς Βεμπέρ Δείπνο ηλιθίων, που παίζεται και τη φετινή σεζόν στο Θέατρο Κάππα από τις 3 Οκτωβρίου. Το έργο γράφτηκε από τον Βεμπέρ το 1993 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία όχι μόνο στο Παρίσι, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Το 1998 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον ίδιο τον Βεμπέρ, που υπέγραψε το σενάριο και τη σκηνοθεσία, κερδίζοντας 3 βραβεία Σεζάρ και κόβοντας 9,5 εκατομμύρια εισιτήρια μόνο στη Γαλλία.
Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας μεγαλοεκδότης του Παρισιού, ο Πιερ Μπροσάν, έχει βρει έναν περίεργο κι αμφιλεγόμενο τρόπο να διασκεδάζει με τους πλούσιους φίλους του: οργανώνουν κάθε βδομάδα ένα δείπνο, όπου ο καθένας τους θα πρέπει να φέρει έναν… ηλίθιο καλεσμένο, για να σπάνε πλάκα μαζί του. Κι όποιος βρει και φέρει τον πιο ηλίθιο, κερδίζει! Ο Πιερ Μπροσάν έχει βέβαια και τα λαγωνικά του, φίλους που τον βοηθούν να ξετρυπώνει τα ανυποψίαστα «θύματά» του για να στέφεται νικητής. Ένα τέτοιο λαγωνικό, λοιπόν, του στέλνει για το δείπνο τον Φρανσουά Πινιόν, ένα καλοκάγαθο ανθρωπάκι που δουλεύει στην εφορία και περνά τον ελεύθερο χρόνο του κατασκευάζοντας μακέτες γνωστών κτιρίων και αξιοθέατων με χιλιάδες σπίρτα. Όμως, από μια αναποδιά της τύχης, ο Πιερ Μπροσάν θα περάσει αναγκαστικά κάποιες ώρες κλεισμένος στο σπίτι του με τον Φρανσουά Πινιόν, που άθελά του θα του κάνει τη ζωή μαντάρα. Ή μήπως όχι;
Πρόκειται για μια καλοστημένη θεατρική κωμωδία με απανωτές ατάκες και πολλές ανατροπές. Από τη μια ο Πιερ Μπροσάν, που δείχνει να τα έχει όλα: χρήμα, δόξα, επιτυχία, γυναίκες, άνεση στο καθετί. Κι από την άλλη ο Φρανσουά Πινιόν, με τη μοναξιά του –η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει–, με τη μίζερη δουλίτσα του, τους συναδέλφους του που τον κοροϊδεύουν, το χόμπι του που τον αποξενώνει ακόμα περισσότερο από τους άλλους, τις δημιουργίες του που δεν ενδιαφέρουν κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο. Από τη μια ο θριαμβευτής της ζωής, από την άλλη ο πολλάκις ηττημένος.
Απίστευτη η χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου – του Σπύρου Παπαδόπουλου ως Φρανσουά Πινιόν και του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Πιερ Μπροσάν.
Κι όμως, στην ουσία των πραγμάτων, που στιγμές στιγμές φωτίζεται πεντακάθαρα, είναι όχι ο κακόμοιρος Φρανσουά Πινιόν, αλλά ο μεγάλος και τρανός Πιερ Μπροσάν που δείχνει απίστευτα γελοίος· γελοίος μέσα στη μικροπρέπεια του να οργανώνει αυτά τα «δείπνα ηλιθίων» για να περιγελά τους άλλους· γελοίος, αφού το καλό του γούστο περιορίζεται στα έργα τέχνης και στο εκλεκτό κρασί, και όχι στον τρόπο διασκέδασής του με αυτά τα δείπνα· γελοίος, με ένα σύνδρομο κατωτερότητας που τον ωθεί να επιβεβαιώνει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ανωτερότητά του. «Είστε ένας υπέροχος άνθρωπος, κύριε Μπροσάν! Όταν μου είπατε δε στο τηλέφωνο ότι σκέφτεστε να εκδώσετε ένα λεύκωμα με τις μακέτες μου, ένιωσα… πώς να το πω… μου αλλάξατε τη ζωή», του λέει ο Φρανσουά Πινιόν στην αρχή της γνωριμίας τους, νομίζοντας ότι βρήκε επιτέλους κάποιον που να εκτιμά το έργο της ζωής του, κι εκεί είναι που ο Πιερ Μπροσάν, αντί να αλλάξει γνώμη ή να νιώσει, έστω, κάπως άσχημα, δηλώνει αποφασισμένος να μη χάσει με τίποτα το δείπνο εκείνης της βραδιάς: όχι μόνο γελοίος, αλλά και θλιβερός. Πιο θλιβερός από τον απατημένο κι εξαπατημένο και μονόχνοτο και βαρετό και κουραστικό Φρανσουά Πινιόν, που όμως είναι ειλικρινής και τίμιος – αληθινός. Κι αυτό το «μου αλλάξατε τη ζωή» του ενός, τι φοβερή προοικονομία για όσα έπονται στη ζωή του άλλου…
Απίστευτη η χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου – του Σπύρου Παπαδόπουλου ως Φρανσουά Πινιόν και του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ως Πιερ Μπροσάν. Ο πόνος, η έπαρση, η χαρά, η αφέλεια, η πονηριά, η αμηχανία, η έκπληξη – μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων εναλλάσσεται στα πρόσωπά τους και στη στάση του σώματός τους κάθε στιγμή της παράστασης. Οι διάλογοι ρέουν τόσο γρήγορα και φυσικά, που το κείμενο –στην ολοζώντανη μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου– δείχνει να έχει γίνει δεύτερη φύση τους. Κι έτσι όπως πλαισιώνονται από θαυμάσιους συνεργάτες, δίνουν την εντύπωση μιας καλοκουρδισμένης ομάδας, που κινείται με σιγουριά σ’ ένα γνώριμο μονοπάτι επιτυχίας, αλλά χωρίς την κόπωση που μερικές φορές η επανάληψη μιας επιτυχίας φέρνει στους ηθοποιούς. Κι εδώ σίγουρα τα εύσημα πηγαίνουν στον Σπύρο Παπαδόπουλο, με την ιδιότητα του σκηνοθέτη αυτή τη φορά.
Εξαιρετικά διασκεδαστική παράσταση. Μάλιστα, οι θεατές θα φύγουν διπλά κερδισμένοι, αν έχουν τεντωμένες τις κεραίες τους για τους καίριους προβληματισμούς που τίθενται υποδορίως σχετικά με τη θέση και τη στάση μας απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους, το κοινωνικό σύνολο και, τελικά, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το θεατρικό κείμενο του Δείπνου ηλιθίων κυκλοφορεί σε μια καλαίσθητη έκδοση από τις Εκδόσεις Σοκόλη.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Φρανσίς Βεμπέρ
Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου
Σκηνοθεσία: Σπύρος Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Σπύρος Παπαδόπουλος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Βασίλης Ρίσβας, Άννα Μενενάκου, Χρήστος Σπανός, Ξανθή Γεωργίου και ο Δημήτρης Μαυρόπουλος
Διάρκεια παράστασης: 100’ (χωρίς διάλειμμα)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 19:00 (λαϊκή απογευματινή)
Πέμπτη 21:00
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 18:00 και 21:00
Κυριακή18:00 και 21:00
Τιμές εισιτηρίων:
Τετάρτη 15€
Πέμπτη 18€
Παρασκευή 18 €
Σάββατο απόγευμα 18€
Σάββατο βράδυ 20€
Κυριακή απόγευμα 18€
Κυριακή βράδυ 20€
Φοιτητικό 12€
ΑΜΕΑ – Ανεργίας – Παιδικό – Θέσεις Περιορισμένης Ορατότητας 10€
Τα παλιά, παλιά τα χρόνια όταν ήμουν πιο μικρός άκουγα «λαχανικά» και γινόμουνα καπνός…
Η Ράνια Μπουμπουρή, στο βιβλίο της αυτό με τον τίτλο Τα λαχανικά κι εγώ, με χαρούμενη αλλά και ποιητική διάθεση, έρχεται για άλλη μια φορά να μας μιλήσει/τραγουδήσει και να δώσει «λύσεις» στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς στη διατροφή των παιδιών τους. Συγκεκριμένα, με τα λαχανικά.
Με το βλέμμα της μητέρας, την άριστη γνώση της γλώσσας μας και τα στοιχεία της χαρούμενης και ταυτόχρονα σοβαρής προσωπικότητάς της, έρχεται στο βιβλίο της αυτό να φέρει πιο κοντά τα παιδιά στα λαχανικά με τρόπο παιγνιδιάρικο και να τους τα γνωρίσει: το σχήμα τους, το χρώμα τους, τις ιδιότητές τους, αλλά και τη χρησιμότητά τους. Συγχρόνως γίνεται και ένα χαρούμενο «σεμινάριο» στους γονείς: «Πώς τα παιδιά σας να γνωρίσουν και να γευτούν τα λαχανικά», δίνοντας τις δικές της ευρηματικές προσεγγίσεις και παρομοιώσεις.
Για τον σκοπό αυτό γράφει έξυπνους στίχους, ώστε τα παιδιά να τραγουδήσουν πρώτα τα λαχανικά και μετά να ζητήσουν να τα γευτούν. Έτσι, με τον γνωστό, δικό της παραμυθένιο τρόπο, ξεκινά την «απογραφή» τους. Τα μεταμφιέζει. Επιστρατεύει φορτηγά, καράβια, ρόδες από ροδέλες αγγουριού, σ’ ένα θαλασσινό ταψί ταξιδεύει το πατατένιο καραβάκι, και πιο κάτω ένα κανό από κόκκινη πιπεριά τραβάει για τη στεριά, το καρότο σαν πινέλο, η αγκινάρα σαν κιθάρα… Ευφάνταστη και εμπνευσμένη, κάνει ρίμα χωρίς να χάνεται από αυτό που ουσιαστικά είναι ο στόχος του βιβλίου της: «to know us better» με τα λαχανικά, θα λέγαμε αν το προσαρμόζαμε στον ελληνικό κινηματογράφο.
Χρυσαφί το καλαμπόκι
σαν εξαίσιος θησαυρός
που ’κρυψα ως πειρατής
και τον βρήκα ως ναυαγός…
Είναι ένα βιβλίο που, ενώ συνομιλεί υπέροχα με τα μικρά παιδιά, ίσως τελικά να έχει γραφεί και για τα μεγαλύτερα παιδιά, τους γονείς!
Το βιβλίο Τα λαχανικά κι εγώ απευθύνεται σε μικρά παιδιά, από 2 ετών, ώστε από αυτή την ηλικία να γνωρίσουν και να συνηθίσουν τις γεύσεις όλων των λαχανικών, για να έχουν στη διατροφή τους όλον αυτό τον πλούτο που κάνει το πιάτο τους πολύ πιο πλήρες και πολύ πιο υγιεινό. Και παρότι είναι γραμμένο για παιδιά, απευθύνεται και στους γονείς για να μάθουν στα παιδιά αυτές τις νέες γεύσεις, παίζοντας και οι ίδιοι μαζί τους με τα σχήματα και τα χρώματά τους κάτω από τις ιδέες που η συγγραφέας τούς προτείνει.
Η εικονογράφηση της Σίσυς Κυλερτζή δίνει μια πρόσθετη αξία στο βιβλίο, καθώς οπτικοποιεί το κείμενο σε πλήρη εναρμόνιση με το πνεύμα, τη χαρά και το μήνυμα που η συγγραφέας θέλει να περάσει. Εμπνεόμενη από τα ποιήματα της Ράνιας Μπουμπουρή, γεμίζει τις σελίδες με χαρούμενα χρώματα και σχήματα. Στη συνέχεια, αυτά τα σχήματα γίνονται μια ευχάριστη πρόσκληση στα παιδιά για να τραγουδήσουν μαζί με τη μαμά/μπαμπά/παιδαγωγό τους στίχους που με τόσο κέφι γράφτηκαν, προκαλώντας τα ταυτόχρονα να δοκιμάσουν και τις γεύσεις όλων των λαχανικών, που θα μπουν πλέον στη διατροφή τους.
Είναι ένα βιβλίο που, ενώ συνομιλεί υπέροχα με τα μικρά παιδιά, ίσως τελικά να έχει γραφεί και για τα μεγαλύτερα παιδιά, τους γονείς! Να το αποκτήσετε, θα διασκεδάσετε και θα τραγουδήσετε κι εσείς μαζί του!
Τα λαχανικά κι εγώ Ράνια Μπουμπουρή εικονογράφηση: Σίσυ Κυλερτζή Ψυχογιός 40 σελ. ISBN 978-618-01-2777-5 Τιμή €6,60
Στο πλαίσιο της δράσης «Βιβλιοσυναντήσεις: το δικαίωμά μου στο διάβασμα!», που συνδιοργανώνει για 3η χρονιά το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς με το Ελληνικό Τμήμα της IBBY, συναντηθήκαμε την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου με τους 40 μαθητές της Α' τάξης του 13ου Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας, για να μάθουμε την "Τρελή τρελή ΑΒ"!
Δύο πρωτάκια χορεύουν το ζεϊμπέκικο του Ζήτα, που στο CD τραγουδάει ο αγαπημένος μας ηθοποιός Μάκης Παπαδημητρίου.
Ο Μίχαελ Έντε (1929-1995) συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο σημαντικούς Γερμανούς συγγραφείς του 20ού αιώνα. Γιος του ζωγράφου Έντγκαρ Έντε, κατάλαβε από νωρίς την αξία της τέχνης στην ανθρώπινη ζωή. Αγαπούσε την ποίηση και το θέατρο και ήθελε να γίνει θεατρικός συγγραφέας, ωστόσο οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες της εποχής, αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν του επέτρεπαν ν’ ασχοληθεί με κάτι τόσο επισφαλές οικονομικά. Σπούδασε με υποτροφία σε μια σχολή παραστατικών τεχνών και έγινε ηθοποιός, όμως σύντομα μετά την αποφοίτησή του και αφού θήτευσε σε έναν περιοδεύοντα θίασο, κατάλαβε ότι δεν του άρεσε και τόσο να παίζει. Η μεγάλη του αγάπη παρέμενε η συγγραφή. Με τη δουλειά του στον θίασο, ωστόσο, βρήκε τα πατήματά του κι άρχισε να γράφει πετυχημένα έργα κατά παραγγελία για το θέατρο, κι έπειτα μυθιστορήματα που συνάρπαζαν τα παιδιά και τον καθιέρωσαν στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα. Σήμερα, τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες, έχουν πουλήσει περισσότερα από 35 εκατομμύρια αντίτυπα και θεωρούνται κλασικά.
Ένα από τα πιο σπουδαία έργα του Έντε, λοιπόν, Το μαγικό φίλτρο, επέλεξε να ανεβάσει φέτος ο Θεατρικός Οργανισμός Κάτω απ’ τη Γέφυρα, που διανύει τον 23ο χρόνο λειτουργίας του. Σύμφωνα με την υπόθεση, οι δυνάμεις του κακού, έχοντας στην υπηρεσία τους τον πλούτο και την επιστήμη, βρίσκονται ένα βήμα πριν από τον τελειωτικό αφανισμό του κόσμου. Ο Αγάθων Σκουληκαντέρας, υπηρέτης της Αυτού Καταστροφικής Μεγαλειότητας, ενημερώνει τον επιστήμονα Βούλη Παλαβούλη και τη θεία του, τη μάγισσα Τυράννια Στριγκλίδου, για τη διορία έξι ωρών που τους δίνει ο αφέντης του μέχρι την αλλαγή του χρόνου, ώστε να παρασκευάσουν το μαγικό φίλτρο που θα φέρει την ολοκληρωτική καταστροφή. Ο σκοτεινός αυτός άρχοντας τους κρατάει στο χέρι και οι δυο τους, διαπρεπής επιστήμονας και βαθύπλουτη μάγισσα, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τα καταφέρουν. Το Ανώτατο Συμβούλιο των Ζώων, όμως, τους είχε από καιρό υπό παρακολούθηση με δύο κατασκόπους, τη γάτα Ροζαλία και τον κόρακα Ιάκωβο, που θα αναλάβουν να σώσουν τον κόσμο σταματώντας τους. Θα καταφέρουν δύο άτομα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους να συνεργαστούν για το κοινό καλό; Την απάντηση θα λάβουν οι μικροί θεατές στο τέλος της παράστασης, και ίσως μάλιστα να συμβάλουν και οι ίδιοι σε αυτό.
«…Ζώο για δείγμα δεν έχει απομείνει/ δέντρα και δάση γινήκανε καπνός/ τα καλοκαίρια ένα σκέτο καμίνι/ και οι χειμώνες φοβερός παγετός./ Θάλασσες, λίμνες στη λάσπη πνιγμένες/ και τα σκουπίδια να κάνουν σωρό/ όλες οι ελπίδες του κόσμου χαμένες/ και τ’ οξυγόνο να είναι ακριβό…» συστήνεται τραγουδώντας στα παιδιά ο επιστήμονας Βούλης Παλαβούλης, ο οποίος καμαρώνει για τα επιτεύγματά του όχι μόνο τα επιστημονικά, αλλά και τα οικονομικά, αφού είναι διευθύνων σύμβουλος σε πολλές εταιρείες, υπήρξε σύμβουλος πολλών υπουργών και είναι ιδιοκτήτης καμιά εικοσαριά εταιρειών off shore. Εδώ ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος κλείνει μεταφορικά το μάτι στους μεγαλύτερους θεατές, κυριολεκτικά όμως κρατά το ένα μάτι μισόκλειστο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, μπαίνοντας όντως στο πετσί του ρόλου ενός πλήρως διεφθαρμένου επιστήμονα, ο οποίος δεν αφιερώνει τις μελέτες και την εργασία του στην υπηρεσία του κοινού καλού, αλλά κοιτάζει μόνο το συμφέρον της τσέπης του.
Ο Έντε μιλά μέσα από το έργο του για υπαρκτά προβλήματα του πλανήτη μας, προβλήματα που ζητούν άμεση λύση κι απαιτούν συλλογική δράση, και η παράσταση αυτή είναι μια πολύ καλή αφορμή για να τα συζητήσουμε στο οικογενειακό τραπέζι ή στη σχολική αίθουσα μετά.
«Είμ’ ο Αγάθωνας ο ασπρουλιάρης/ λίγο γλοιώδης, πολύ σαλιάρης/ κάνω ό,τι θέλει τ’ αφεντικό μου/ δε βγάζω άχνα για το καλό μου…» συστήνεται τραγουδιστά και ο Κώστας Κλάδης, ο υπηρέτης του κακού, βαμμένος κάτασπρος στο πρόσωπο και κρατώντας ένα βαλιτσάκι, όπου φυλάει τα έγγραφα με τα οποία εκβιάζει τον κόσμο και όπου διακρίνεται το σύμβολο της σβάστικας. Τελείως αγνώριστος, τόσο ως προς την έκφραση όσο και ως προς την περιβολή, ο Κλάδης εμφανίζεται αργότερα και ως ο νηφάλιος, σοφός γερο-Χρόνος, που δίνει μια πολύτιμη συμβουλή για τη σωτηρία του κόσμου. Κι είναι πολύ δυνατός εδώ ο συμβολισμός του Έντε, αφού ο χρόνος είναι πράγματι η λυδία λίθος για την πρακτική και τη φιλοσοφία του ανθρώπινου είδους και πού μπορούν να οδηγήσουν, όταν εκτραπούν από την ορθολογική πορεία.
«Κάποτε ήμουνα λεπτούλα/ και λιγνή σαν μια κλωστούλα/ σε ποντικότρυπες χωνόμουν/ σε μια στιγμή εξαφανιζόμουν/ και γενικά ήμουν στιλάκι/ ένα σκέτο μοντελάκι./ Μα κάποια μέρα είδα μπροστά μου/ γαλακτομπούρεκο – ω, τι χαρά μου!/ και από τότε όλο φαρδαίνω/ όλο φουσκώνω και όλο χοντραίνω/ καμία τρύπα δε με χωράει/ κι η όρεξή μου δε σταματάει…» μπαίνει φουριόζα –και με κόπο, όπως μας εξηγεί τραγουδώντας– από την καμινάδα η μάγισσα Τυράννια Στριγκλίδου, με ένα κατακόκκινο φόρεμα, έντονο μακιγιάζ και φαφούτικο –τόσο όσο– χαμόγελο. Αυτή κατέχει το χρήμα και δεν δίνει δεκάρα για τους γύρω της, ενδιαφέρεται μόνο για την καλοπέρασή της. Αν και «Στριγκλίδου», όμως, η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, είναι εξαιρετικά καλλίφωνη και χορεύει με χάρη όπου οι σκηνές το απαιτούν, ενώ μικροί και μεγάλοι γελούν με τις διάφορες εκφράσεις της και τη στάση του σώματός της.
Όσο για τη γατούλα και το κοράκι της ιστορίας, τη Χριστίνα Σιώμου ως Ροζαλία και τον Οδυσσέα Κιόσογλου ως Ιάκωβο, «…θέλει σίγουρα κουράγιο μες στο κρύο να χαθείς/ και για χάρη όλου του κόσμου τη βολή σου ν’ αρνηθείς…», τραγουδούν γλυκά όταν αποφασίζουν ν’ αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους και τη ζεστασιά του καναπέ τους, για να συνεργαστούν και να σώσουν τον κόσμο. Οικολογικό μήνυμα-κάλεσμα σε μικρούς και μεγάλους θεατές, που δεν χρειάζεται βέβαια περαιτέρω ανάλυση εδώ.
Ο Έντε μιλά μέσα από το έργο του για υπαρκτά προβλήματα του πλανήτη μας, προβλήματα που ζητούν άμεση λύση κι απαιτούν συλλογική δράση, και η παράσταση αυτή είναι μια πολύ καλή αφορμή για να τα συζητήσουμε στο οικογενειακό τραπέζι ή στη σχολική αίθουσα μετά.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Μαρίας Αγγελίδου.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Μίχαελ Έντε
Θεατρική μεταφορά: Γιάννης Θ. Οικονομίδης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Μουσική: Σάκης Τσιλίκης
Σκηνικό: Κωστής Γεωργίου
Κοστούμια: Γιοβάννα Πρασίνου
Χορογραφία: Μυρσίνη Καταλειφού
Φωτογραφίες: Γιώργος Φερμελετζής
Παίζουν οι ηθοποιοί, με τη σειρά που εμφανίζονται:
Τα τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη δεν γνωρίζουν ηλικίες. Κατοικούν το ίδιο καλά στον κόσμο των σημερινών παιδιών και στις παρέες των μεγάλων. Ο όμορφος καουμπόι από την Κυψέλη, με όπλο τη μουσική του, στόχευσε στα πιο τρυφερά μας αισθήματα και εγκαταστάθηκε για πάντα στην καρδιά μας.
Η Άννα Βαγενά σκηνοθετεί τον Λουκιανό των παιδιών ανεβάζοντας στη σκηνή της Αίθουσας «Χρήστος Λαμπράκης» το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου, στις 16:30, μια απίθανη καλλιτεχνική παρέα, που ερμηνεύει τραγούδια από το Αχ, πατρίδα μου γλυκιά και τα θεατρικά Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά, Βάσος και Βιβή, Fino και το Όνειρο του σκιάχτρου. Για παιδιά… κάθε ηλικίας!
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Λουδάρος, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Χριστίνα Τσάφου, Γιάννης Καλατζόπουλος, Αργύρης Παυλίδης και Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, καθώς και οι τραγουδιστές: Δώρος Δημοσθένους και Μαρία Κηλαηδόνη.
Ο συγγραφέας Μάκης Τσίτας (γενν. 1971, Γιαννιτσά) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, είναι γνωστός τόσο στο ενήλικο όσο και στο παιδικό κοινό. Έχει εκδώσει τρία βιβλία για ενήλικες, μεταξύ των οποίων το μυθιστόρημα «Μάρτυς μου ο Θεός», που έλαβε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 και κυκλοφορεί μεταφρασμένο σε δώδεκα γλώσσες. Και έχει εκδώσει είκοσι τρία βιβλία για παιδιά, το πιο πρόσφατο από τα οποία, «Ο γενναίος ιππότης και η χαμογελαστή βασίλισσα» (Καλέντης, 2019), θα μας απασχολήσει εδώ.
Πρωταγωνιστής είναι ένα μικρό αγόρι, ένας μικρός ιππότης που μας παρουσιάζει τη ζωή του γύρω από τη βασίλισσά του, μια χαμογελαστή και φεγγαροπρόσωπη γηραιά κυρία με γυαλιά, γκρίζα μαλλιά και κότσο. Το αγόρι μπορεί να είναι μικρό, αλλά έχει κάποια πείρα του κόσμου: ξέρει, φερειπείν, ότι υπάρχουν πολλών ειδών βασίλισσες – άλλες ιδιότροπες, άλλες περίεργες, άλλες κακομαθημένες, άλλες απαιτητικές… Και ξέρει ότι είναι τυχερό, επειδή η δική του βασίλισσα είναι καλή – χαμογελαστή, ευγενική, γενναιόδωρη και γλυκομίλητη. Εκτός όμως από καλοσυνάτη, η βασίλισσά του είναι και σοφή, δίνει πολύτιμες συμβουλές και ξέρει να πει ένα σωρό υπέροχες ιστορίες. Πώς να μην την αγαπούν και να μην τη σέβονται όλοι; Και πώς να μην έχει θέσει σκοπό της ζωής του τη φροντίδα και την προστασία της ο μικρός μας ιππότης;
Να, για παράδειγμα, όταν η βασίλισσα αποφασίζει κάτι, ο ιππότης αναλαμβάνει να το ανακοινώσει πάραυτα στους υπηκόους της με δυνατή φωνή. Κι όταν η βασίλισσα διψάει ή πεινάει, ο ιππότης τρέχει να της φέρει νερό, γιαούρτι, ξηρούς καρπούς, φρούτα και λαχανικά – όλα υγιεινά και όλα πολύ της αρεσκείας της (κι εκείνη, βέβαια, πάντα του δίνει τα μισά). Κι έπειτα, όταν η βασίλισσα θέλει να βγει για έναν περίπατο, ο ιππότης είναι πάντα δίπλα της για να τη συντροφεύει και να την προστατεύει. Και, μα την αλήθεια, την έχει σώσει από πολλούς και μεγάλους κινδύνους μέχρι τώρα! Κι εκείνη δεν χάνει ευκαιρία να διατυμπανίζει τα κατορθώματά του και να τον παινεύει σε όλο τον κόσμο…
Αν δεν έχετε καταλάβει ακόμη ποια είναι η πραγματική σχέση που τόσο έξυπνα απεικονίζεται στο πρωτότυπο αυτό βιβλίο, θα το καταλάβετε, όπως και οι μικροί αναγνώστες, στην τελευταία του σελίδα. Εκεί η αποκάλυψη είναι μεγάλη – μια ανατροπή, που μας γεμίζει τρυφερότητα και γλύκα την ψυχή.
Για να είναι καλό ένα παιδικό βιβλίο, χρειάζεται πολλή μαεστρία. Αλλά για να είναι εξαιρετικό, η μαεστρία του θα πρέπει ν’ αγγίζει τα όρια της μαγείας. Στον τρόπο που η μια λέξη οδηγεί αβίαστα στην άλλη και η μια εικόνα στην επόμενη, στον τρόπο που η μια φράση ακολουθεί την άλλη για να την υποστηρίξει ή για να την ανατρέψει, στον τρόπο που το κάθε δισέλιδο (σαλόνι) είναι μόνο του ο κόσμος όλος αλλά και αναπόσπαστο μέρος από το σύμπαν του βιβλίου. Κι εδώ έχουμε πράγματι ένα τέτοιο παράδειγμα εξαιρετικού έργου, που επιτυγχάνεται από το ευτυχές πάντρεμα του καθαρού αλλά και υπαινικτικού λόγου του Μάκη Τσίτα με τις παραμυθένιες, γλυκές και συνάμα σπιρτόζικες εικόνες του Κώστα Θεοχάρη. Απολαυστικό!
Ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ είναι ίσως το πιο γνωστό έργο του Γάλλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Εντμόν Ροστάν (1868-1918), βασισμένο στη ζωή του δραματουργού και στρατιωτικού Σιρανό ντε Μπερζεράκ (1619-1655, πραγματικό όνομα: Ερκίλ Σαβινιάν Σιρανό / Hercule Savinien Cyrano).
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή: ο Σιρανό, δεινός ξιφομάχος και εμπνευσμένος ποιητής, είναι χρόνια ερωτευμένος με την παιδική του φίλη, Ρωξάνη. Το μεγάλο εμπόδιο για να της εκδηλώσει τον έρωτά του, ή μάλλον τη μεγάλη του αγάπη, είναι η εξίσου μεγάλη μύτη του, ένας σάρκινος όγκος που σχεδόν του παραμορφώνει το πρόσωπο. Όταν έρχεται στο στράτευμα ο ωραίος Κριστιάν ντε Νεβιγιέτ, η Ρωξάνη τον ερωτεύεται και, καθώς το αίσθημα είναι προφανώς αμοιβαίο, παρακαλεί τον Σιρανό να μεσολαβήσει ζητώντας στον Κριστιάν να της γράψει ένα γράμμα. Όμως, όσο ωραία είναι η όψη του Κριστιάν, τόσο ρηχό το πνεύμα του. Ο Σιρανό τον βλέπει που δυσκολεύεται φοβερά να εκφραστεί και, βρίσκοντας επιτέλους έναν τρόπο να ανακουφίσει την ψυχή του εκφράζοντας την αγάπη του, αναλαμβάνει να γράψει το γράμμα εκ μέρους του, κι ύστερα το επόμενο, και ξανά... Έτσι, οι τρεις τους βρίσκονται μπλεγμένοι σε μια παράδοξη κατάσταση: με κάθε γράμμα του Σιρανό, η Ρωξάνη αγαπά ακόμα περισσότερο τον Κριστιάν, φτάνοντας στο σημείο να του πει ότι θα τον αγαπούσε ακόμα κι αν ήταν άσχημος. Ο Κριστιάν μπορεί να μην είναι πνευματώδης, αλλά δεν είναι και χαζός· καταλαβαίνει ότι η γυναίκα που αγαπά δεν τον αγαπά γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που είναι ο Σιρανό. Και οι εξελίξεις γίνονται ραγδαίες όταν ο πλούσιος κόμης Ντε Γκις, που κι αυτός είναι ερωτευμένος με τη Ρωξάνη, οργανώνει εν αγνοία της την τέλεση του γάμου τους…
Μπροστά στα έκθαμβα μάτια των θεατών, μεγάλων και μικρών, η σκηνή του Θεάτρου Κάππα γίνεται η ατμοσφαιρική βάση για μια παράσταση-πάντρεμα θεάτρου, ζωντανής μουσικής, χορού και θεάτρου σκιών. Κι όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα ενός φωτισμού τόσο υποβλητικού, ώστε ν’ αποτελεί ουσιαστικό δομικό και όχι απλώς συνοδευτικό στοιχείο της παράστασης. Κι όλα αυτά πάνω στα γερά θεμέλια ενός κειμένου που σφύζει από ζωή και πάλλεται περνώντας σαφή ή υποδόρια μηνύματα για την αγάπη, τη φιλία, την τιμή, την ουσία σε αντιδιαστολή με την επιφάνεια των πραγμάτων, τον παραλογισμό του πολέμου.
Από τις πρώτες στιγμές του έργου, με τον χορό του Έρωτα και την αυτοπαρουσίαση του Σιρανό, γίνεται φανερό –και αποδεικνύεται σε όλη τη διάρκεια– ότι ο συνδυασμός της ιστορίας με το θέατρο σκιών δεν είναι μόνο στοιχείο που προσδίδει μαγεία στην παράσταση, αλλά εξυπηρετεί και τη σκηνική οικονομία. Κι είναι ένας από τους λόγους που μια τόσο πλούσια δουλειά δεν γίνεται ούτε μια στιγμή φλύαρη ή κουραστική. Άλλος λόγος είναι η συνεχής εναλλαγή του θεάτρου με τη ζωντανή μουσική και τον χορό, που επίσης αποτελούν πρωταγωνιστικά και όχι συμπληρωματικά στοιχεία της παράστασης.
Οι συντελεστές είναι όλοι εξαιρετικοί. Ο Λευτέρης Ελευθερίου, χειμαρρώδης και αεικίνητος Σιρανό ντε Μπερζεράκ, με το πηγαίο ταλέντο του οδηγεί με την ίδια ευκολία το κοινό σε ξεσπάσματα γέλιου ή βουβή συγκίνηση. Ο κόμπος στον λαιμό του όταν αντικρίζει τη Ρωξάνη γίνεται κόμπος και στον δικό μας τον λαιμό, ο πόνος του, που εκδηλώνεται κυρίως με το βλέμμα και τη γλώσσα του σώματός του, αγγίζει τα όρια της συντριβής όταν βλέπει την αγαπημένη του σε άλλη αγκαλιά. Κι εκεί που λες ότι η ψυχή του θα εκραγεί απ’ την απόγνωση, έρχεται να ξεσπάσει σε επιδείξεις ξιφασκίας ή απρόσμενα ακροβατικά, ανασαίνοντας επιτέλους και δίνοντας τις απαραίτητες ανάσες και στο κοινό.
Είναι το μεράκι; Ασφαλώς. Είναι η έμπνευση; Οπωσδήποτε. Αλλά είναι και η τρέλα η δημιουργική, σαν μια εσωτερική δέσμευση να πηγαίνει όλο και πιο ψηλά με την κάθε του δουλειά.
Η Κατερίνα Αθανασιάδη, απολύτως πειστική στον ρόλο της πανέξυπνης, πολύ ερωτευμένης αλλά και πολύ απαιτητικής –ως προς το πνεύμα του επίδοξου συντρόφου της– Ρωξάνης, κερδίζει τις εντυπώσεις με τη φυσική, αισθαντική και, στις κατάλληλες στιγμές, αστεία ερμηνεία της. Είναι το τραγικό πρόσωπο της ιστορίας, πιο τραγικό και από τον Σιρανό, αφού ζει μονίμως σε πλάνη σχετικά με την ταυτότητα του ανθρώπου που αγαπά και καταλήγει να τον χάσει δύο φορές, να τον χάσει ενώ τον είχε δίπλα της, εν αγνοία της, μια ολόκληρη ζωή. Υπέροχος και ο Χρήστος Καπενής, ο ωραίος, γενναίος, ίσως όχι καλλιεργημένος, αλλά πάντως αξιοπρεπέστατος Κριστιάν. Είναι μια τριάδα ταιριαστή και από άποψη ενέργειας και από άποψη σωματότυπου, στις τόσο ευρηματικές σκηνές όπου η Ρωξάνη στέκεται στο κέντρο του σκηνικού και οι δύο άντρες που την αγαπούν, ως σκιές πίσω από την κουρτίνα, εναλλάσσονται γύρω της. Όσο για τον Φάνη Παυλόπουλο, στον τριπλό ρόλο του εκδικητικού Ντε Γκις, του καλόκαρδου Λεμπρέν και του υπομονετικού ζαχαροπλάστη, δικαίως αποσπά το χειροκρότημα του κοινού, αφού τόσο αβίαστα προκαλεί τόσο διαφορετικά συναισθήματα, ανάλογα με τον ρόλο που ενσαρκώνει σε κάθε σκηνή.
Οι String Demons, δηλαδή ο Κωνσταντίνος Μπουντούνης (τσέλο) και η Λυδία Μπουντούνη (βιολί), μπαίνουν δυναμικά στη δράση με τη μουσική και το τραγούδι τους από την πρώτη στιγμή. Ο Μπετόβεν σε ροκ εκτέλεση δίνει τη σκυτάλη στο «Μινόρε της αυγής» και στον Leonard Cohen, «Dance me to the end of love», κι οι σκηνές της αγάπης, του πολέμου, της ζήλιας, της απόγνωσης, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη ένταση και βάθος: «Ποιον εβαρούνε μαχαιριές και γαίμα δε σταλάζει; Τίνος αγάπη παίρνουνε και δεν αναστενάζει;» τραγουδούν και μας αγγίζουν την ψυχή. Επίσης, η μουσική είναι αυτή που δίνει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για την αλλαγή των σκηνικών. Η μουσική, όπως και ο χορός της Κατερίνας Γεβετζή και του Ναπολέοντα Μανάτου, που είτε αέρινα είτε δυναμικά, αλλά πάντως απόλυτα εκφραστικά, παρέχουν έναν διαφορετικό συνεκτικό ιστό της ιστορίας, στην εμπνευσμένη καθοδήγηση της Αντιγόνης Γύρα.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και στην ωραία απόδοση του κειμένου στα ελληνικά, την οποία υπογράφει η Χαρά Γιαννακοπούλου. Μπορούμε να δώσουμε μια γεύση, λόγου χάρη, από τα λογοπαίγνια του Σιρανό για τη μύτη του: «Όποιος έχει τη μύτη, μυτιάζεται». Ή από τα απλοϊκά στιχάκια του Ντε Γκις, με τα οποία πασχίζει να εντυπωσιάσει τη Ρωξάνη: «Φωτιά η καρδιά μου έχει πάρει, απ’ την ωραία σας τη χάρη/ Το δαχτυλίδι μου αν δεχτείτε, τα πλούτη μου όλα θα γευτείτε».
Ο Ηλίας Καρελλάς, που εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει εδώ τη σκηνογραφία και τον φωτισμό, έχει αποδείξει όλ’ αυτά τα χρόνια και αποδεικνύει περίτρανα, άλλη μια φορά, πόσο σέβεται το κοινό, που προφανώς και δεν το διαχωρίζει σε «παιδικό» και «ενήλικο», καταφέρνοντας να δημιουργεί παραστάσεις που τις απολαμβάνουν εξίσου μικροί και μεγάλοι. Είναι το μεράκι; Ασφαλώς. Είναι η έμπνευση; Οπωσδήποτε. Αλλά είναι και η τρέλα η δημιουργική, σαν μια εσωτερική δέσμευση να πηγαίνει όλο και πιο ψηλά με την κάθε του δουλειά. Εμείς, πάντως, του το ευχόμαστε ολόψυχα – και για το δικό του το καλό, και για των παιδιών μας και για το δικό μας.
Κυριακές: 10/11, 24/11, 8/12, 22/12 (χριστουγεννιάτικη), 19/1, 9/2, 15/3, στις 12 το μεσημέρι.
Τι συμβαίνει όταν ο δεξιοτέχνης του πανιού και της φιγούρας Τάσος Κώνστας συναντά τον «Άνθρωπο-Ορχήστρα» Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο;
Συμβαίνει κάτι μαγικό! Μια παράσταση γεμάτη χρώματα και πλημμυρισμένη μουσικές, που θα έχουν την ευκαιρία μικροί και μεγάλοι να απολαύσουν στις νέες Φιγούρες και Κούκλες στο Παλαιό Φάληρογια 5 μόνο Κυριακές με έναρξη στις 10 Νοεμβρίου στις 12 το μεσημέρι!
Ο Τάσος Κώνστας πίσω από το πανί ζωντανεύει μοναδικά έναν ολόκληρο κόσμο με τις φιγούρες του. Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος στολίζει με μουσικές τη σκηνή με τα μουσικά του όργανα και εντυπωσιάζει με τις ερμηνείες του.
Φέτος συναντώνται, συμπράττουν και συνδημιουργούν για χάρη του θεάτρου σκιών και των μικρών και μεγάλων φίλων του, στις Νέες «Φιγούρες & Κούκλες».
Η νέα παράσταση του Τάσου Κώνστα ντύνεται μουσικά από τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, ο οποίος συμπράττει έξω από το πανί, με την «ορχήστρα» του, αλλά και διευθύνει ως μαέστρος τους χάρτινους ήρωες και το κοινό που συμμετέχει ως χορωδία!
Με τον Καραγκιόζη τραγουδιστή στις Νέες «Φιγούρες &Κούκλες» όχι μόνο γελάμε, αλλά και τραγουδάμε!
Οι δύο δημιουργοί σε μεγάλα κέφια και το κοινό σε μεγάλα γλέντια!
