Ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ είναι ίσως το πιο γνωστό έργο του Γάλλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Εντμόν Ροστάν (1868-1918), βασισμένο στη ζωή του δραματουργού και στρατιωτικού Σιρανό ντε Μπερζεράκ (1619-1655, πραγματικό όνομα: Ερκίλ Σαβινιάν Σιρανό / Hercule Savinien Cyrano).
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή: ο Σιρανό, δεινός ξιφομάχος και εμπνευσμένος ποιητής, είναι χρόνια ερωτευμένος με την παιδική του φίλη, Ρωξάνη. Το μεγάλο εμπόδιο για να της εκδηλώσει τον έρωτά του, ή μάλλον τη μεγάλη του αγάπη, είναι η εξίσου μεγάλη μύτη του, ένας σάρκινος όγκος που σχεδόν του παραμορφώνει το πρόσωπο. Όταν έρχεται στο στράτευμα ο ωραίος Κριστιάν ντε Νεβιγιέτ, η Ρωξάνη τον ερωτεύεται και, καθώς το αίσθημα είναι προφανώς αμοιβαίο, παρακαλεί τον Σιρανό να μεσολαβήσει ζητώντας στον Κριστιάν να της γράψει ένα γράμμα. Όμως, όσο ωραία είναι η όψη του Κριστιάν, τόσο ρηχό το πνεύμα του. Ο Σιρανό τον βλέπει που δυσκολεύεται φοβερά να εκφραστεί και, βρίσκοντας επιτέλους έναν τρόπο να ανακουφίσει την ψυχή του εκφράζοντας την αγάπη του, αναλαμβάνει να γράψει το γράμμα εκ μέρους του, κι ύστερα το επόμενο, και ξανά... Έτσι, οι τρεις τους βρίσκονται μπλεγμένοι σε μια παράδοξη κατάσταση: με κάθε γράμμα του Σιρανό, η Ρωξάνη αγαπά ακόμα περισσότερο τον Κριστιάν, φτάνοντας στο σημείο να του πει ότι θα τον αγαπούσε ακόμα κι αν ήταν άσχημος. Ο Κριστιάν μπορεί να μην είναι πνευματώδης, αλλά δεν είναι και χαζός· καταλαβαίνει ότι η γυναίκα που αγαπά δεν τον αγαπά γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που είναι ο Σιρανό. Και οι εξελίξεις γίνονται ραγδαίες όταν ο πλούσιος κόμης Ντε Γκις, που κι αυτός είναι ερωτευμένος με τη Ρωξάνη, οργανώνει εν αγνοία της την τέλεση του γάμου τους…
Μπροστά στα έκθαμβα μάτια των θεατών, μεγάλων και μικρών, η σκηνή του Θεάτρου Κάππα γίνεται η ατμοσφαιρική βάση για μια παράσταση-πάντρεμα θεάτρου, ζωντανής μουσικής, χορού και θεάτρου σκιών. Κι όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα ενός φωτισμού τόσο υποβλητικού, ώστε ν’ αποτελεί ουσιαστικό δομικό και όχι απλώς συνοδευτικό στοιχείο της παράστασης. Κι όλα αυτά πάνω στα γερά θεμέλια ενός κειμένου που σφύζει από ζωή και πάλλεται περνώντας σαφή ή υποδόρια μηνύματα για την αγάπη, τη φιλία, την τιμή, την ουσία σε αντιδιαστολή με την επιφάνεια των πραγμάτων, τον παραλογισμό του πολέμου.
Από τις πρώτες στιγμές του έργου, με τον χορό του Έρωτα και την αυτοπαρουσίαση του Σιρανό, γίνεται φανερό –και αποδεικνύεται σε όλη τη διάρκεια– ότι ο συνδυασμός της ιστορίας με το θέατρο σκιών δεν είναι μόνο στοιχείο που προσδίδει μαγεία στην παράσταση, αλλά εξυπηρετεί και τη σκηνική οικονομία. Κι είναι ένας από τους λόγους που μια τόσο πλούσια δουλειά δεν γίνεται ούτε μια στιγμή φλύαρη ή κουραστική. Άλλος λόγος είναι η συνεχής εναλλαγή του θεάτρου με τη ζωντανή μουσική και τον χορό, που επίσης αποτελούν πρωταγωνιστικά και όχι συμπληρωματικά στοιχεία της παράστασης.
Οι συντελεστές είναι όλοι εξαιρετικοί. Ο Λευτέρης Ελευθερίου, χειμαρρώδης και αεικίνητος Σιρανό ντε Μπερζεράκ, με το πηγαίο ταλέντο του οδηγεί με την ίδια ευκολία το κοινό σε ξεσπάσματα γέλιου ή βουβή συγκίνηση. Ο κόμπος στον λαιμό του όταν αντικρίζει τη Ρωξάνη γίνεται κόμπος και στον δικό μας τον λαιμό, ο πόνος του, που εκδηλώνεται κυρίως με το βλέμμα και τη γλώσσα του σώματός του, αγγίζει τα όρια της συντριβής όταν βλέπει την αγαπημένη του σε άλλη αγκαλιά. Κι εκεί που λες ότι η ψυχή του θα εκραγεί απ’ την απόγνωση, έρχεται να ξεσπάσει σε επιδείξεις ξιφασκίας ή απρόσμενα ακροβατικά, ανασαίνοντας επιτέλους και δίνοντας τις απαραίτητες ανάσες και στο κοινό.
Είναι το μεράκι; Ασφαλώς. Είναι η έμπνευση; Οπωσδήποτε. Αλλά είναι και η τρέλα η δημιουργική, σαν μια εσωτερική δέσμευση να πηγαίνει όλο και πιο ψηλά με την κάθε του δουλειά.
Η Κατερίνα Αθανασιάδη, απολύτως πειστική στον ρόλο της πανέξυπνης, πολύ ερωτευμένης αλλά και πολύ απαιτητικής –ως προς το πνεύμα του επίδοξου συντρόφου της– Ρωξάνης, κερδίζει τις εντυπώσεις με τη φυσική, αισθαντική και, στις κατάλληλες στιγμές, αστεία ερμηνεία της. Είναι το τραγικό πρόσωπο της ιστορίας, πιο τραγικό και από τον Σιρανό, αφού ζει μονίμως σε πλάνη σχετικά με την ταυτότητα του ανθρώπου που αγαπά και καταλήγει να τον χάσει δύο φορές, να τον χάσει ενώ τον είχε δίπλα της, εν αγνοία της, μια ολόκληρη ζωή. Υπέροχος και ο Χρήστος Καπενής, ο ωραίος, γενναίος, ίσως όχι καλλιεργημένος, αλλά πάντως αξιοπρεπέστατος Κριστιάν. Είναι μια τριάδα ταιριαστή και από άποψη ενέργειας και από άποψη σωματότυπου, στις τόσο ευρηματικές σκηνές όπου η Ρωξάνη στέκεται στο κέντρο του σκηνικού και οι δύο άντρες που την αγαπούν, ως σκιές πίσω από την κουρτίνα, εναλλάσσονται γύρω της. Όσο για τον Φάνη Παυλόπουλο, στον τριπλό ρόλο του εκδικητικού Ντε Γκις, του καλόκαρδου Λεμπρέν και του υπομονετικού ζαχαροπλάστη, δικαίως αποσπά το χειροκρότημα του κοινού, αφού τόσο αβίαστα προκαλεί τόσο διαφορετικά συναισθήματα, ανάλογα με τον ρόλο που ενσαρκώνει σε κάθε σκηνή.
Οι String Demons, δηλαδή ο Κωνσταντίνος Μπουντούνης (τσέλο) και η Λυδία Μπουντούνη (βιολί), μπαίνουν δυναμικά στη δράση με τη μουσική και το τραγούδι τους από την πρώτη στιγμή. Ο Μπετόβεν σε ροκ εκτέλεση δίνει τη σκυτάλη στο «Μινόρε της αυγής» και στον Leonard Cohen, «Dance me to the end of love», κι οι σκηνές της αγάπης, του πολέμου, της ζήλιας, της απόγνωσης, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη ένταση και βάθος: «Ποιον εβαρούνε μαχαιριές και γαίμα δε σταλάζει; Τίνος αγάπη παίρνουνε και δεν αναστενάζει;» τραγουδούν και μας αγγίζουν την ψυχή. Επίσης, η μουσική είναι αυτή που δίνει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για την αλλαγή των σκηνικών. Η μουσική, όπως και ο χορός της Κατερίνας Γεβετζή και του Ναπολέοντα Μανάτου, που είτε αέρινα είτε δυναμικά, αλλά πάντως απόλυτα εκφραστικά, παρέχουν έναν διαφορετικό συνεκτικό ιστό της ιστορίας, στην εμπνευσμένη καθοδήγηση της Αντιγόνης Γύρα.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και στην ωραία απόδοση του κειμένου στα ελληνικά, την οποία υπογράφει η Χαρά Γιαννακοπούλου. Μπορούμε να δώσουμε μια γεύση, λόγου χάρη, από τα λογοπαίγνια του Σιρανό για τη μύτη του: «Όποιος έχει τη μύτη, μυτιάζεται». Ή από τα απλοϊκά στιχάκια του Ντε Γκις, με τα οποία πασχίζει να εντυπωσιάσει τη Ρωξάνη: «Φωτιά η καρδιά μου έχει πάρει, απ’ την ωραία σας τη χάρη/ Το δαχτυλίδι μου αν δεχτείτε, τα πλούτη μου όλα θα γευτείτε».
Ο Ηλίας Καρελλάς, που εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει εδώ τη σκηνογραφία και τον φωτισμό, έχει αποδείξει όλ’ αυτά τα χρόνια και αποδεικνύει περίτρανα, άλλη μια φορά, πόσο σέβεται το κοινό, που προφανώς και δεν το διαχωρίζει σε «παιδικό» και «ενήλικο», καταφέρνοντας να δημιουργεί παραστάσεις που τις απολαμβάνουν εξίσου μικροί και μεγάλοι. Είναι το μεράκι; Ασφαλώς. Είναι η έμπνευση; Οπωσδήποτε. Αλλά είναι και η τρέλα η δημιουργική, σαν μια εσωτερική δέσμευση να πηγαίνει όλο και πιο ψηλά με την κάθε του δουλειά. Εμείς, πάντως, του το ευχόμαστε ολόψυχα – και για το δικό του το καλό, και για των παιδιών μας και για το δικό μας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Εντμόν Ροστάν
Διασκευή για παιδιά: Τζο Ρόουτς
Απόδοση: Χαρά Γιαννακοπούλου
Σκηνοθεσία / Σκηνογραφία / Φωτισμοί: Ηλίας Καρελλάς
Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα
Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Βίντεο: Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεύουν: Λευτέρης Ελευθερίου, Κατερίνα Αθανασιάδη, Χρήστος Καπενής, Φάνης Παυλόπουλος
Παίζουν ζωντανά μουσική επί σκηνής: String Demons (Κωνσταντίνος Μπουντούνης – τσέλο, Λυδία Μπουντούνη – βιολί)
Χορεύουν: Κατερίνα Γεβετζή, Ναπολέων Μανάτος
Θέατρο Κάππα – Παιδική σκηνή Ηλία Καρελλά
Κυψέλης 2, Κυψέλη
Παραστάσεις: κάθε Κυριακή στις 11.30 το πρωί για το κοινό και από Δευτέρα έως Παρασκευή στις 10.30 το πρωί οργανωμένες παραστάσεις σχολείων
Τιμές εισιτηρίων:
12€ (ενήλικες), 8€ (παιδικό, ανέργων, πολυτέκνων, τριτέκνων, ΑμεΑ, άνω των 65 ετών με την επίδειξη κάρτας)
Προπώληση εισιτηρίων:
TICKET SERVICES
Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39
Τηλεφωνικά: 210.7234567
Online: www.ticketservices.gr
και σε όλα τα καταστήματα PUBLIC
Πληροφορίες για την παιδική σκηνή / Κρατήσεις για σχολεία, συλλόγους και ομάδες: 210.7777104 & 210.7777124
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου