Αφιερωμένο στον έναν και μοναδικό Θόδωρα
τα έργα ενός Bροντόσαυρου θα σας εξιστορήσω.
Ήταν ψηλός, καμαρωτός, λεβέντης στη θωριά του
μα απ’ το πολύ το καθισιό πονούσαν τα μεριά του.
Είχε σπουδαία καταγωγή, κρατούσε από τζάκι
μα δεν πλενότανε συχνά, άντε κάνα ντουζάκι.
Τα κάλλη του ήταν άφθονα, πολλά και τα καλά του
μα πιότερα απ’ όλα αυτά ήτανε τα κιλά του.
Έτρωε και χλαπάκιαζε και κορεσμό δεν είχε
γι’ αυτό κι η μπάκα του μπροστά μισό μέτρο εξείχε.
Σούβλες με γουρουνόπουλα, κοτόπουλα, κατσίκια
τσιμπολογούσε, αν πείναγε, δυο λόφους με ραδίκια.
Για τη σαλάτα ήθελε ολάκερο μποστάνι
τον έβλεπαν τα ζωντανά και κρύβονταν στη στάνη.
Κι όταν η ορεξούλα του κάτι γλυκό τραβούσε
ένα ταψί με μπακλαβά, αρκούσε δεν αρκούσε.
Οι γύρω του ανησύχησαν, τρομάξαν οι δικοί του
κι η εξέτασή του τι θα πει, η καρδιολογική του;
Οι αρτηρίες φούσκωναν, όπως τα μάγουλά του
κοφτή ήταν η ανάσα του, λαπάς τα μούσκουλά του.
Άσε που δεν προλάβαιναν τα δέντρα να καρπίσουν
τα ζώα ν’ αναπαραχθούν, τα ψάρια να γεννήσουν.
«Στάσου, μωρέ Bροντόσαυρε, κάμε και λίγο κράτει
θα φας όλη τη χώρα μας, θα φας και τ’ άλλα κράτη;»
Εκείνος δε χαμπάριαζε λόγια και νουθεσίες
εσυγκινούνταν φοβερά από τις ηγεσίες.
Ήθελ’ οφίτσια, τιμές και αμοιβές προέδρου
μα εσυνθηκολόγησε με θέση αντιπροέδρου.
Και πέρασαν μήνες πολλοί, χρόνοι, δεκαετίες
κι η χώρα σαν εφτώχυνε, γύρευε τις αιτίες.
Και λέει ο Bροντόσαυρος κοιτώντας ένα γύρο
«Όλοι το ίδιο φάγαμε, εγώ μ’ αυτό τον τσίρο».
Ο Βροντόσαυρος ήταν παλιός φίλος, των παιδικών χρόνων. Πόσους δεινόσαυρους ξέραμε παιδιά με τα ονόματά τους; Τον Τυραννόσαυρο και τον Βροντόσαυρο. Αργότερα έμαθα τους πιο περίεργους, τον Στεγόσαυρο, τον Πτεροδάκτυλο ή τον Τρικεράτοπα. Χρειάστηκε να πάω στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου για να μάθω ότι ο 26μετρος σκελετός που φιλοξενεί είναι ο Διπλόδοκος (ο Ντίπι, αντίγραφο του αμερικάνικου στο μουσείο του Κάρνεγκι) και να δω το Τζουράσικ Παρκ για να πρωτομάθω για τον velociraptor (που το θέλει το νηματάκι του).
Αυτά τα θηρία τα βοηθούσε και το όνομά τους: τυραννόσαυρος, βροντόσαυρος. Το άκουγες μια φορά και σου έμενε. Τους έβλεπες σε εικόνα και δεν τους ξεχνούσες ποτέ.
Και τώρα, με καθυστέρηση μαθαίνω ότι πάπαλα ο Βροντόσαυρος. Είχαν, λέει, περιγράψει ήδη το γένος αυτό σαν Απατόσαυρο (το 1877). Δύο χρόνια αργότερα ο ίδιος καθηγητής περιέγραψε έναν παρόμοιο σκελετό και τον βάφτισε Βροντόσαυρο. Ο δεύτερος έγινε διάσημος, αλλά στη συνέχεια ανακάλυψαν ότι πρόκειται για το ίδιο γένος και υπερισχύει το πρώτο όνομα που είχε δοθεί. Απατόσαυρος, λοιπόν, και όχι Βροντόσαυρος. Από απάτη / απατηλός (ο άλλος πήγε άπατος). Γράφει η W:
In 1877, Othniel Charles Marsh published the name of the type species Apatosaurus ajax. He followed this in 1879 with a description of another, more complete specimen, which he thought represented a new genus and named Brontosaurus excelsus. In 1903, Elmer Riggs pointed out that Brontosaurus excelsus was in fact so similar to Apatosaurus ajax that it belonged in the same genus, which Riggs re-classified as Apatosaurus excelsus. According to the rules of the ICZN (which governs the scientific names of animals), the name Apatosaurus, having been published first, had priority as the official name; Brontosaurus was a junior synonym and therefore discarded from formal use.Γι' αυτό δεν τα πάω καλά με τους ορολόγους: κοιτάνε τους στεγνούς κανόνες (εδώ καν δεν υπήρχε θέμα πρωτιάς: ο ίδιος άνθρωπος έδωσε και τα δύο ονόματα) και αγνοούν τον μέσο άνθρωπο, τα εκατομμύρια τα παιδιά που μεγάλωσαν με βροντόσαυρους. «Discarded from formal use» λέει. Τα μυθιστορήματα, οι όμορφες ιστορίες, ας συνεχίσουν —ανεπίσημα— να μιλάνε για βροντόσαυρους. Τέτοιο όνομα δεν το παραδίδεις στη λήθη. Και οι επιστήμονες ας χαίρονται τοναποπατόσαυροαπατόσαυρό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου