Σελίδες

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Lapsus Κλάψους VI: Θέλω απλώς να μου μιλάς απλά

Διαβάστε το γλωσσικό σημείωμά μου για τη διαφορά των επιρρημάτων απλώς-απλά, στο ηλεκτρονικό περιοδικό BonusMallMag, τεύχος Μαρτίου 2013, σελ. 16:


ή εδώ:

Θέλω απλώς να μου μιλάς απλά
«Τι ωραία που είναι η ζωή!» αναφωνεί το απλά και απλώνει την αρίδα. «Όλος ο κόσμος με λατρεύει. Απλά εδώ, απλά εκεί, απλά και παραπέρα. Απλά κράζει το παιδάκι, απλά ο νιος, απλά ο γέρος. Απλά ακούς σε κάθε μέρος!»
«Μπα, θέλει απλώς λίγη σκέψη» απάντησε απλά το απλώς.
«Τι εννοείς; Θα μου το πεις πιο απλά;» απόρησε το απλά.
«Έχουμε άλλη σημασία εμείς τα δυο, αυτό απλώς θέλω να πω». Το απλώς κατάλαβε ότι έπρεπε να εξηγηθεί καλύτερα. «Απλά σημαίνει “με τρόπο απλό”: κάποιος ντύνεται απλά. Απλώς σημαίνει “μόνο”: ήθελα απλώς να σε δω λίγο. Αυτή είναι η διαφορά μας. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Κι αν σε χρησιμοποιούν αδιακρίτως, θέλει απλώς λίγη σκέψη και αμέσως όλοι καταλαβαίνουν τη διαφορά».
Το απλά έμεινε σκεφτικό.
«Νομίζω ότι κατάλαβα», είπε τελικά. «Δεν είναι δύσκολο, απλώς δεν το είχα ξανακούσει. Και… για να ’χουμε καλό ρώτημα, γιατί είπες “ιδιαίτερα” και όχι “ιδιαιτέρως”;  Γιατί “αδιακρίτως” και όχι “αδιάκριτα”; Γιατί “αμέσως” και όχι “άμεσα”;»
«Σιγά σιγά, καλό μου απλά», χαμογέλασε το απλώς. «Αφού έχεις όρεξη, όλα θα τα μάθεις. Όμορφα κι απλά. Αρκεί απλώς να έχεις τ’ αυτιά σου ανοιχτά». 


Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Διήμερο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης στο Λαύριο (2012)


Από το διήμερο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης στο Λαύριο, 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 2012.
Μετά την αφήγηση παραμυθιού σε παιδιά από το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου,
ομαδικά παιχνίδια με τη βοήθεια της νεράιδας Μελένιας.

Πληροφορίες για το φεστιβάλ στο: http://projectlavrio.blogspot.gr/
 

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Μια αδελφή σκέτος μπελάς, της Τζάκλιν Ουίλσον



Κυκλοφόρησε στις 7 Φεβρουαρίου το νέο βιβλίο της πολυγραφότατης και υπέροχης Τζάκλιν Ουίλσον από τις Εκδόσεις Ψυχογιός:
http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=1001503

Μετάφραση: Ράνια Μπουμπουρή

Από το οπισθόφυλλο:

ΡΟΖ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ!
Η αδελφή μου…
1. Είναι μια ντροπαλή χαζοκοκέτα ντυμένη στα ροζ. ΜΠΛΙΑΧ!
2. Πάντα με μαρτυράει όταν καβγαδίζουμε.
3. Μου έκλεψε τη βραδιά που θα περνούσα με τον μπαμπά, ενώ όλοι το ξέρουν πως ΕΓΩ λατρεύω την ταινία Toy Story 3 και τα πατατάκια.
4. Με κοροϊδεύει για τα ζωάκια μου, ενώ αυτή δεν μπορεί να κοιμηθεί ένα βράδυ χωρίς την κούκλα της την Μπάμπα!
5. ΠΟΤΕ δεν παίρνει το μέρος μου.
ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΤΟΣ ΜΠΕΛΑΣ!

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Όνειρα πόλης - Γιατί η νύχτα

Η συμμετοχή μου στην έκθεση "Όνειρα πόλης" της SCBWI - Greece (Δεκέμβριος 2012) βασίστηκε σε αυτή την εικόνα του Στάθη Πετρόπουλου (http://stathispetropoulos.com/):



Γιατί η νύχτα
Τη νύχτα όμως η πόλη ρίχνει την γκρίζα μάσκα της και γίνεται μια μεγάλη, πολύχρωμη αγκαλιά για τα παιδιά. Κι εκείνα βγαίνουν απ’ τα πνιγηρά ημιυπόγεια και τους θλιβερούς ημιωρόφους και παίζουν και τρέχουν και γελάνε σαν τ’ άλλα παιδιά, τα τυχερά. Οι υδρορρόες των πολυκατοικιών γίνονται τσουλήθρες, τα μυριάδες καλώδια κούνιες, οι σωληνώσεις μονόζυγα κι οι στέγες τραμπάλες. Και τα παιδιά ξεχνούν προσώρας το λιγοστό φαΐ, το μετρημένο γάλα, το μπαγιάτικο ψωμί. Χορταίνουν παιχνίδι και χορταίνουν χαρά. Γιατί η νύχτα τα παιδιά τ’ αγαπά. Κι όσο η πόλη τα διώχνει τη μέρα, τόσο η νύχτα τα κανακεύει και τα ζητά. Γιατί η νύχτα ξέρει ν’ αγαπά.
Κι εκείνα λούζονται στο σκοτάδι κι αφήνονται να γεμίσουν σκοτάδι ως απάνω, γιατί το σκοτάδι αυτό είναι το δώρο της νύχτας που θα τα βγάλει, πιο γερά, στο φως. Γιατί η νύχτα ξέρει ν’ αγαπά. Κι η αγάπη αυτή τους ανοίγει τα φτερά.
                                     
© Ράνια Μπουμπουρή
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση στο:



Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Ο κλεμμένος ουρανός, του Αντρέα Καμιλέρι

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 2-2-2013:
http://www.diastixo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=759:klemmenosoutanos&catid=45:xeni-pezografia&Itemid=94

 
Ο Μικέλε Ριότα δεν είναι απλώς ένας συμβολαιογράφος. Είναι γεννημένος ανεπανόρθωτα συμβολαιογράφος – έτσι τον πείραζε η γυναίκα του για τη σχολαστικότητά του, για την πεζή του καθημερινότητα, για τη μετρημένη του ζωή. Τώρα, ένα βήμα πριν από τη συνταξιοδότηση, ο Μικέλε Ριότα είναι μόνος. Χήρος, άτεκνος και εύπορος.
 
Η ρουτίνα του φωτίζεται όταν λαμβάνει μια επιστολή από μιαν άγνωστη, μυστηριώδη γυναίκα. Η Άλμα Κοράντι γράφει πως βρήκε σ’ έναν πάγκο παλαιοβιβλιοπώλη το ένα και μοναδικό βιβλίο του Ριότα, το οποίο είχε συγγράψει στη νεότητά του και αφορούσε την επίσκεψη του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Πιερ-Ογκίστ Ρενουάρ στο ιταλικό χωριουδάκι του Καπιστράνο και δύο τοιχογραφίες του στην εκκλησία εκεί. Η αλληλογραφία μεταξύ τους ανάβει, όπως και το ενδιαφέρον του ηλικιωμένου συμβολαιογράφου για τη φιλότεχνη αυτή καλλονή, η οποία του στέλνει τα γράμματά της άλλοτε από το Παρίσι, άλλοτε από τη Ρώμη, άλλοτε από το Μιλάνο, άλλοτε από τη Φλωρεντία. Η Άλμα Κοράντι ενδιαφέρεται θερμά για την επίσκεψη του Ρενουάρ στη Σικελία και για τυχόν άγνωστα έργα του ζωγράφου στην περιοχή του Αγκριτζέντο. Η επιμονή της ίσως φαινόταν ενοχλητική σε κάποιον άλλο. Οι αποκαλυπτικές της φωτογραφίες, ύποπτες. Για τον Μικέλε Ριότα, όμως, δεν υπάρχει τίποτα ενοχλητικό πέρα από τα γηρατειά του, τίποτα ύποπτο παρά τις συνεχείς μετακινήσεις της Άλμα Κοράντι. «Είναι πολύ δύσκολο ν’ αντισταθεί κανείς στη ματαιοδοξία», γράφει στην πρώτη του επιστολή προς τη μυστηριώδη παραλήπτρια και είναι σαν να προδιαγράφει την εξέλιξη της ιστορίας.
 
Το βιβλίο έχει ενδιαφέρουσα δομή: αποτελείται από επιστολές, υπομνήματα και αλληλογραφία των Αρχών. Στο πρώτο μέρος, η ιδιαιτερότητα είναι ότι διαβάζουμε μόνο τις επιστολές του Μικέλε Ριότα, από τις οποίες καταλαβαίνουμε τις απαντήσεις και τις αιτιάσεις της Άλμα Κοράντι. Η εξέλιξη στο ύφος του ηλικιωμένου συμβολαιογράφου είναι απολαυστική. Από το «Δικός σας», με το οποίο κλείνει τις πρώτες του επιστολές, περνάει στο «Δικός σας ταπεινός υπηρέτης», στο «Πιστός σας υπηρέτης», στο «Με όλη μου την αγάπη, σε φιλώ»... Κι εμείς, που τα βλέπουμε όλ’ αυτά υποψιασμένοι, αφού παρά τα όσα ενδιαφέροντα διαβάζουμε για τη ζωή του Ρενουάρ και για την τέχνη εν γένει, δεν ξεχνάμε ότι κρατάμε στα χέρια μας ένα μυθιστόρημα αστυνομικό, χαμογελούμε συγκαταβατικά.
 
Αλλά τον συμπονάμε τον Μικέλε Ριότα. Μας φέρνει στα νερά του. Θες η μοναξιά του, θες η λαχτάρα του να κατακτήσει όσο έχει κατακτηθεί, θες η βεβαιότητά μας για την άδοξη έκβαση της ερωτικής του περιπέτειας. Από τις λέξεις του αναβλύζει η χαρά της επικοινωνίας, η χαρά τού να λαμβάνεις ένα γράμμα από χέρι αγαπημένο, να χρονοτριβείς όσο μπορείς για να παρατείνεις τη γλυκιά αυτή αγωνία, η αίσθηση ότι υπάρχει επιτέλους μια αγωνία στην οποία μπορείς να δώσεις τέλος όποια στιγμή θελήσεις ανοίγοντας απλώς το φάκελο, ν’ αγγίξεις το χαρτί που έχει αγγίξει το αγαπημένο χέρι, το φάκελο που ίσως έχουν σφραγίσει τα αγαπημένα χείλη, να ρουφήξεις τη μυρωδιά του, ν’ αποκρυπτογραφήσεις τον γραφικό χαρακτήρα με τα τυχόν σβησίματα και τις μικρές μουτζούρες – όλα παίζουν το ρόλο τους στο να ξεκλειδώσεις το κείμενο και να διαβάσεις, μαζί με το γράμμα, την ψυχή αυτού που το έγραψε.
 
Ο Αντρέα Καμιλέρι, από τους πιο εμπορικούς συγγραφείς της Ιταλίας, υπογράφει εδώ ένα έργο για όσους αγαπούν να εξερευνούν τις ευρωπαϊκές διαδρομές της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ο κλεμμένος ουρανός, τόσο λόγω σχήματος όσο και λόγω δομής –όπως, δηλαδή, όλα τα βιβλία με μικρά κεφάλαια ή επιστολές– εξυπηρετεί στην ανάγνωση σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Είναι βιβλίο μικρό αλλά, έτσι όπως παντρεύεται η τέχνη με την αστυνομική πλοκή, όχι ευσύνοπτο. Το ένθετο 16σέλιδο με τους πίνακες του Ρενουάρ και μία ιδιόχειρη επιστολή του ζωγράφου προσφέρει την καλύτερη ανάπαυλα στα μάτια μας. Η καλή μετάφραση, στο πνεύμα μας.
 
Ο κλεμμένος ουρανός Αντρέα Καμιλέρι μετάφραση: Δήμητρα Δότση ΚαστανιώτηςΟ κλεμμένος ουρανός
Αντρέα Καμιλέρι
μετάφραση: Δήμητρα Δότση
Καστανιώτης
149 σελ.
Τιμή € 10,65

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Lapsus Κλάψους V: Τόση πολύ αγάπη

Διαβάστε το γλωσσικό σημείωμά μου για την εσφαλμένη χρήση των επιρρημάτων και των επιθέτων, 
στο ηλεκτρονικό περιοδικό BonusMallMag, τεύχος Φεβρουαρίου 2013, σελ. 17:

http://www.bonusmallmag.gr/011/

ή εδώ:


Λέει το πολύ στην αγάπη: «Άσε με να συνοδέψω. Κοίτα τι όμορφα ταιριάζουμε τα δυο μας: με πολύ αγάπη. Έτσι δε γράφει όλος ο κόσμος; Μπες στο facebook και θα δεις, έχει βρομίσει ο τόπος από την πολύ αγάπη».
Λέει η αγάπη: «Δες τι ωραία ταιριάζεις με το επίθετό μου: είσαι πολύ αγαπητό. Δες τι ωραία ταιριάζεις με τη μετοχή μου: είσαι πολύ αγαπημένο. Μα μ’ εμένα δεν ταιριάζεις, καλό μου επίρρημα. Εγώ έχω ανάγκη από επίθετο, αφού είμαι ουσιαστικό: με πολλή αγάπη, να γράφεις και να λες. Δεν ταιριάζουμε, μην κλαις».

«Εγώ είμαι τυχερό!» πετάγεται το τόσο. «Ταιριάζω μ’ όλο τον κόσμο. Αλλά πρέπει να ξέρει κανείς να με χρησιμοποιεί! Τόσο [και όχι τόσες] πολλές λέξεις μού κάνουν συντροφιά, τόσο [και όχι τόσος] πολύς κόσμος με χρησιμοποιεί καθημερινά, τόσο [και όχι τόσα] πολλά παιδιά με ξέρουν τόσο καλά. Αν χρησιμοποιήσει κανείς το επίθετό μου, τόσος,-η,-ο, να ξέρει ότι μπορεί ν’ αλλάξει άθελά του το νόημα. Άλλο να πεις τόσο πιστοί φίλοι [δηλαδή οι φίλοι είναι πολύ πιστοί], άλλο να πεις τόσοι πιστοί φίλοι [δηλαδή οι πιστοί φίλοι είναι πολλοί]. Πλάκα δεν έχω;»
Με πολλή αγάπη,
Ράνια Μπουμπουρή