Νικώντας την αμηχανία
ΜΑΡΩ ΚΑΡΔΑΜΙΤΣΗ - ΑΔΑΜΗ
Τζένιφερ Μουρ-Μαλινός
«Μιλάμε στα παιδιά για...»
εκδ. Μίνωας
εικ.: Γκουστάβο Μαζαλί
μτφρ.: Ράνια Μπουμπουρή
«Μιλάμε στα παιδιά για...»
εκδ. Μίνωας
εικ.: Γκουστάβο Μαζαλί
μτφρ.: Ράνια Μπουμπουρή
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι ασχολούνται με το παιδικό βιβλίο. Μ’ αρέσει να τα χαζεύω στα βιβλιοπωλεία, να τ’ αγοράζω άλλοτε ως μικρά καλλιτεχνικά αριστουργήματα, άλλοτε, πάλι, για να τα χαρίσω στα εγγόνια μου.
Υπάρχουν κάτι ξεχωριστά παιδικά βιβλία που τα αγαπώ ιδιαίτερα και τα αποκαλώ παιδικά βιβλία για μεγάλους και τα χαρίζω στις φίλες μου, όπως, π.χ., το βιβλίο «Κατ-γατ-καραγάτ» της Φ. Φραγκούλη (εκδόσεις Πατάκη), «Οι ουρανοξύστες» του Zullo Germano (εκδόσεις Μέλισσα) ή το «Χάθηκα», (εκδόσεις Κόκκινο) που αντιστρέφει το μύθο της κουκουβάγιας που έβλεπε το παιδί της το πιο όμορφο του κόσμου.
Εχω πάντα την απορία αν και κατά πόσον τα παιδιά τα διαβάζουν όπως εμείς ή τουλάχιστον όπως εγώ διάβαζα ή, μάλλον, καταβρόχθιζα τα βιβλία μου, μια και τις περισσότερες φορές που πάω σε σπίτι με παιδιά (πάντα μ’ ένα βιβλίο στην τσάντα) τα βρίσκω απορροφημένα μπροστά σε μια τηλεόραση ή σε κάποια άλλη ηλεκτρονική συσκευή.
Αυτή η τελευταία απορία μου μ’ έκανε να ξεφυλλίσω δύο βιβλιαράκια των εκδόσεων Μίνωας που εμένα τουλάχιστον μ’ ενθουσίασαν. Είναι μικρά, της τάξεως των περίπου 30 σελίδων, ευκολοδιάβαστα, χωρίς να «εκπέμπουν» διδαχές και οδηγίες, όμορφα εικονογραφημένα (όχι σαν τα μικρά έργα τέχνης που ανέφερα παραπάνω) αλλά ευχάριστα χαρούμενα, τρυφερά, ευαίσθητα.
Εκείνο όμως που μ’ έκανε να τα προσέξω δεν ήταν όλα αυτά, αλλά η θεματολογία τους που θίγει θέματα σημαντικά της σύγχρονης καθημερινότητας, δύσκολα και πολλές φορές οδυνηρά, αλλά απόλυτα σύγχρονα και καυτά, όπως, π.χ., «Ο μπαμπάς έχασε τη δουλειά του», «Πώς βγαίνουν τα χρήματα», «Μαθαίνω να αγαπώ τη γειτονιά μου», «Με μόνο φίλο τον υπολογιστή;».
Στις τελευταίες σελίδες υπάρχει ένας οδηγός για τους γονείς που θα τους βοηθήσει, πιστεύω, ουσιαστικά να μιλήσουν για θέματα που συχνά από αμηχανία τα αποφεύγουμε ή τα φοβόμαστε ή, αντίθετα, τα χειριζόμαστε με μια υπερβολική αυστηρότητα χωρίς όμως ουσιαστική επεξήγηση.
Η σειρά των μικρών αυτών βιβλίων ονομάζεται «Μιλάμε στα παιδιά για…» και περιλαμβάνει οκτώ τίτλους. Είναι ισπανική και αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πόσο κοντά βρισκόμαστε οι δύο λαοί, πόσο κοινά προβλήματα αντιμετωπίζουμε.
«Τα βιβλία της σειράς», γράφει στο οπισθόφυλλο ο εκδότης, «μέσα από τρυφερές ευαίσθητες και διασκεδαστικές ιστορίες βοηθούν τα παιδιά να μάθουν ότι κάθε πράξη έχει και συνέπειες, να αντιλαμβάνονται τα σωστά και τα λάθη των ηρώων και να αποκτούν πρότυπα προς μίμηση».
Εδώ θα συμπληρώσω εγώ ότι αυτό γίνεται αβίαστα διασκεδαστικά και όχι σαν μάθημα.
Δεν είμαι βιβλιοκριτικός, δεν γνωρίζω κανέναν στις εκδόσεις Μίνωας. Είμαι μονάχα μια γιαγιά που λατρεύει τα παιδικά βιβλία γιατί ίσως κάπου μέσα της παραμένει, όπως όλοι μας άλλωστε, παιδί.
Υπάρχουν κάτι ξεχωριστά παιδικά βιβλία που τα αγαπώ ιδιαίτερα και τα αποκαλώ παιδικά βιβλία για μεγάλους και τα χαρίζω στις φίλες μου, όπως, π.χ., το βιβλίο «Κατ-γατ-καραγάτ» της Φ. Φραγκούλη (εκδόσεις Πατάκη), «Οι ουρανοξύστες» του Zullo Germano (εκδόσεις Μέλισσα) ή το «Χάθηκα», (εκδόσεις Κόκκινο) που αντιστρέφει το μύθο της κουκουβάγιας που έβλεπε το παιδί της το πιο όμορφο του κόσμου.
Εχω πάντα την απορία αν και κατά πόσον τα παιδιά τα διαβάζουν όπως εμείς ή τουλάχιστον όπως εγώ διάβαζα ή, μάλλον, καταβρόχθιζα τα βιβλία μου, μια και τις περισσότερες φορές που πάω σε σπίτι με παιδιά (πάντα μ’ ένα βιβλίο στην τσάντα) τα βρίσκω απορροφημένα μπροστά σε μια τηλεόραση ή σε κάποια άλλη ηλεκτρονική συσκευή.
Αυτή η τελευταία απορία μου μ’ έκανε να ξεφυλλίσω δύο βιβλιαράκια των εκδόσεων Μίνωας που εμένα τουλάχιστον μ’ ενθουσίασαν. Είναι μικρά, της τάξεως των περίπου 30 σελίδων, ευκολοδιάβαστα, χωρίς να «εκπέμπουν» διδαχές και οδηγίες, όμορφα εικονογραφημένα (όχι σαν τα μικρά έργα τέχνης που ανέφερα παραπάνω) αλλά ευχάριστα χαρούμενα, τρυφερά, ευαίσθητα.
Εκείνο όμως που μ’ έκανε να τα προσέξω δεν ήταν όλα αυτά, αλλά η θεματολογία τους που θίγει θέματα σημαντικά της σύγχρονης καθημερινότητας, δύσκολα και πολλές φορές οδυνηρά, αλλά απόλυτα σύγχρονα και καυτά, όπως, π.χ., «Ο μπαμπάς έχασε τη δουλειά του», «Πώς βγαίνουν τα χρήματα», «Μαθαίνω να αγαπώ τη γειτονιά μου», «Με μόνο φίλο τον υπολογιστή;».
Στις τελευταίες σελίδες υπάρχει ένας οδηγός για τους γονείς που θα τους βοηθήσει, πιστεύω, ουσιαστικά να μιλήσουν για θέματα που συχνά από αμηχανία τα αποφεύγουμε ή τα φοβόμαστε ή, αντίθετα, τα χειριζόμαστε με μια υπερβολική αυστηρότητα χωρίς όμως ουσιαστική επεξήγηση.
Η σειρά των μικρών αυτών βιβλίων ονομάζεται «Μιλάμε στα παιδιά για…» και περιλαμβάνει οκτώ τίτλους. Είναι ισπανική και αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πόσο κοντά βρισκόμαστε οι δύο λαοί, πόσο κοινά προβλήματα αντιμετωπίζουμε.
«Τα βιβλία της σειράς», γράφει στο οπισθόφυλλο ο εκδότης, «μέσα από τρυφερές ευαίσθητες και διασκεδαστικές ιστορίες βοηθούν τα παιδιά να μάθουν ότι κάθε πράξη έχει και συνέπειες, να αντιλαμβάνονται τα σωστά και τα λάθη των ηρώων και να αποκτούν πρότυπα προς μίμηση».
Εδώ θα συμπληρώσω εγώ ότι αυτό γίνεται αβίαστα διασκεδαστικά και όχι σαν μάθημα.
Δεν είμαι βιβλιοκριτικός, δεν γνωρίζω κανέναν στις εκδόσεις Μίνωας. Είμαι μονάχα μια γιαγιά που λατρεύει τα παιδικά βιβλία γιατί ίσως κάπου μέσα της παραμένει, όπως όλοι μας άλλωστε, παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου