Κύριε Ντουπεϊρόν, με ποια ιδιότητα από όλες συστήνεστε;
Έχω πράγματι πολλές ιδιότητες, αλλά συστήνομαι ως συγγραφέας. Σπούδασα υποκριτική, για να γίνω ηθοποιός, και τα υπόλοιπα προέκυψαν στην πορεία.
Ποια από τις άλλες ιδιότητές σας σας βοηθά περισσότερο στη συγγραφή;
Δεν θα έλεγα ότι κάποια ιδιότητα με βοηθά σε αυτό. Η καθημερινή ζωή και, γενικότερα, η ζωή με βοηθά στη συγγραφή.
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο Και το παραμύθι δεν τελείωσε;
Ήθελα πάντα να μιλήσω για την ανθρώπινη ύπαρξη. Ήθελα πάντα να μιλήσω για τους φόβους, εξαιτίας των οποίων μερικές φορές η ζωή χάνει το νόημά της και νομίζουμε ότι τελείωσε ή ότι φτάνει στο τέλος της. Και ήθελα να τονίσω αυτό: η ζωή δεν τελειώνει, όσα προβλήματα και αν υπάρχουν.
Ένας είναι ο φόβος, αλλά εκδηλώνεται με διάφορες μορφές. Ανάλογα με την προσωπικότητα του καθενός, εκδηλώνεται για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική ένταση.
Δυσκολευτήκατε να το εκδώσετε; Ο κόσμος το έμαθε αμέσως ή σταδιακά;
Όχι, η έκδοσή του δεν με δυσκόλεψε και η απήχησή του στον κόσμο ήταν άμεση και εντυπωσιακή. Κι εδώ στην Ελλάδα, που ήμουν προσκεκλημένος σήμερα σε δύο σχολεία, τα παιδιά μαγεύτηκαν από την ιστορία. Μπορώ να πω ότι έγινε πολύ σύντομα γνωστό στο Μεξικό, δεδομένου μάλιστα ότι ήταν το πρώτο βιβλίο ενός άγνωστου συγγραφέα.
Σε αυτό παρακολουθούμε το ταξίδι της πριγκίπισσας Οντάι προς την αυτογνωσία. Τα πρόσωπα που συναντά τη βοηθούν το καθένα με τον δικό του τρόπο. Γιατί όμως δεν βλέπουμε κάπου την οικογένειά της πριν παντρευτεί;
Πιστεύω ότι η ζωή ξεκινά όταν αποσπάσαι από την οικογένειά σου και βγαίνεις μόνος σου στον κόσμο. Ανεξάρτητος. Όταν μπορείς να πάρεις μόνος σου τις αποφάσεις για τη ζωή σου. Ο δρόμος της πριγκίπισσας Οντάι είναι μεν προς την αυτογνωσία, αλλά είναι και προς την ενηλικίωση.
Είναι ενδιαφέρουσα η σελιδοποίηση του βιβλίου σας, ότι δηλαδή η γραμματοσειρά χρωματίζεται με διαφορετικό χρώμα για κάθε πρόσωπο που μιλά. Εσείς το σκεφτήκατε αυτό;
Ναι, ήταν δική μου ιδέα.
Ξέρετε, βοηθάει στο μάτι, αλλά όχι όταν το διαβάζει κανείς σε κάποιον άλλο και ιδίως σε παιδιά, που διαρκώς ρωτούν: «Ποιος το είπε;»
Το κόλπο είναι να κάνεις διαφορετικά τη φωνή του κάθε ήρωα, καθώς το διαβάζεις. [γέλια]
Ορίστε, λοιπόν, πού σας βοήθησε η ιδιότητα του ηθοποιού!
Έτσι είναι! Ναι, το είδα και σαν θεατρικό. Επίσης, μερικές φορές οι αναγνώστες μού λένε ότι το διαβάζουν οικογενειακώς σαν παιχνίδι: εσύ θα διαβάζεις το μπλε, εσύ το κόκκινο... [γέλια]
Στην ιστορία σας, σημαντικό ρόλο παίζει ο δράκος του φόβου. Πόσα είδη φόβου υπάρχουν;
Ένας είναι ο φόβος, αλλά εκδηλώνεται με διάφορες μορφές. Ανάλογα με την προσωπικότητα του καθενός, εκδηλώνεται για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική ένταση. Άλλος φοβάται την αγάπη, άλλος τη μοναξιά, άλλος την ελευθερία...
Και, όπως σωστά γράφετε, υπάρχει και ο φόβος που μας προστατεύει.
Κάθε φόβος ίσως μας προστατεύει αρχικά, θα πρέπει όμως να τον αναλύσουμε για να δούμε μήπως πρόκειται για εσφαλμένη, αχρείαστη προειδοποίηση.
Εσείς τι φοβάστε περισσότερο;
Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πώς θα γεράσω. Πώς θα είναι η ζωή μου όταν πιθανόν να μην είμαι υπεύθυνος για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ποια είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που λάβατε μέχρι τώρα ως συγγραφέας;
Πολλοί άνθρωποι μου λένε ότι βρήκαν τον εαυτό τους στο βιβλίο μου, και αυτό είναι μεγάλη ανταμοιβή. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι ένα παιδί μού είπε πως δεν αυτοκτόνησε χάρη στο βιβλίο μου. Είχε πεθάνει η μητέρα του και δεν είχε κανέναν άλλο στον κόσμο. Ήταν χάλια και ήθελε ν' αυτοκτονήσει. Θα έπαιρνε το λεωφορείο να πάει σε μια παραλία, για να σκορπίσει τις στάχτες της μητέρας του και να δώσει τέλος εκεί. Σ' ένα μαγαζί όμως είδε το βιβλίο μου, τον υπότιτλο: «Η ζωή δεν τελειώνει... ώσπου να τελειώσει». Το πήρε και το διάβασε στο λεωφορείο. Κι αυτό τον έκανε να αλλάξει απόφαση.
Απίστευτο και σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστο! Υπάρχει κάποιο σχόλιο από βιβλιοκριτικό που θα σας μείνει αξέχαστο;
Ένας βιβλιοκριτικός έγραψε ότι το βιβλίο μου είναι ο επόμενος Μικρός πρίγκιπας – βαθύ, συγκινητικό και συνάμα απλό. Πολλοί αναγνώστες μού το έχουν πει, αλλά όταν το ακούς από έναν ειδικό είναι διαφορετικά.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας Μεξικανός συγγραφέας;
Στην ισπανόφωνη λογοτεχνία, για μένα ο νούμερο ένα συγγραφέας είναι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Δεν ήταν Μεξικανός, βέβαια, αλλά Κολομβιανός. Πάντως δεν κοιτάζω το όνομα ενός συγγραφέα, αλλά τα έργα του. Υπάρχουν βιβλία του Μάρκες που μ' αρέσουν πάρα πολύ, άλλα όχι τόσο. Αφού όμως ρωτάτε για το Μεξικό συγκεκριμένα, μια ενδιαφέρουσα φωνή είναι η Ελένα Πονιατόφσκα. Η γραφή της μ' αρέσει πολύ.
Για πείτε μας, αυτή είναι η πρώτη φορά που έρχεστε στην Ελλάδα;
Ναι και περνάω υπέροχα. Μέχρι στιγμής έχω δει την Αθήνα κι έχω επισκεφτεί την Ακρόπολη, αλλά αύριο ταξιδεύω για την Κρήτη.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στον νου σχετικά με τη σύγχρονη Ελλάδα;
Όταν ακούω «Ελλάδα», το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέατρο. Για τη σύγχρονη Ελλάδα, η Αθήνα. Τώρα που την είδα από κοντά, έχω την αίσθηση ότι είναι μια πόλη με προσωπικότητα. Έχω πάει στη Ρώμη, στο Παρίσι – είναι πανέμορφες πόλεις, αλλά η Αθήνα είναι ζωντανή, δεν ξέρω γιατί... ο κόσμος της, ίσως. Έχει προσωπικότητα.
Έχετε διαβάσει σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες;
Όχι, αλλά σίγουρα θα διαβάσω.
Φωτογραφίες: Γιώργος Φερμελετζής ©
