Στον θαυμαστό κόσμο του παιδικού βιβλίου | In the wonderland of children's books: Ένα ιστολόγιο για το παιδικό βιβλίο, και όχι μόνο... | A blog about children's books, and more...
Παρασκευή 7, Σάββατο 8 & Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018
Πρώτη φορά στην Αθήνα, ο παγκόσμιος παιδικός και εφηβικός κινηματογράφος αποκτά τη δική του γιορτή σε ένατριήμεροστοΜέγαρο Μουσικής Αθηνών!
Σε πρώτη πανελλήνια προβολή, 75 ταινίες κινουμένων σχεδίων και live action από 30 χώρες, σε 22 γλώσσες, καλούν παιδιά και εφήβους από 3 έως 18 χρονών να τις ανακαλύψουν.
Εργαστήρια, εκπαιδευτικά προγράμματα, διαδραστικές εμπειρίες, παιχνίδια και συζητήσεις με διεθνείς καλεσμένους συμπληρώνουν το πιο συναρπαστικό και διασκεδαστικό event για όλη την οικογένεια.
Αλλά ξέρουν οι
μικροί θεατές ποιος είναι ο Σαίξπηρ; Τα παιδιά σήμερα έχουν τόσα ερεθίσματα και
από τόσο διαφορετικές πηγές, που μάλλον τα περισσότερα θα απαντούσαν θετικά.
Ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζουν, όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το εισαγωγικό
τραγούδι της παράστασης, που από άποψη κεφιού δίνει μια σωστή πρώτη εντύπωση
για ό,τι ακολουθεί, είναι κατατοπιστικό: «…Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι τ’ όνομά του
κι αυτό το έργο είναι απ’ τα καλύτερά του…»
Ο Αντόνιο, ο τίμιος
και καλόκαρδος έμπορος της Βενετίας, συστήνεται στο κοινό και έτσι αρχίζει να
ξετυλίγεται η υπόθεση: ο έρωτας του Μπασάνιο (Βασάνη, στη διασκευή αυτή) για
την ωραία Πόρσια του Μπελμόντε, η απόγνωσή του για το ποσό των 3.000 χρυσών δουκάτων
που χρειάζεται για να διεκδικήσει το χέρι της, η απόφαση του Αντόνιο να τον
βοηθήσει αλλά και η δική του έλλειψη ρευστού, αφού τα φορτωμένα μ’ εμπορεύματα
καράβια του δεν έχουν γυρίσει ακόμη στη Βενετία, η απόφασή του να μπει εγγυητής
στο δάνειο του Βασάνη από τον διαβόητο τοκογλύφο Σάιλοκ.
Παράλληλα,
ξετυλίγεται και η ιστορία από την πλευρά του Σάιλοκ, ο οποίος διατείνεται ότι
όλοι τον λοιδορούν επειδή είναι εβραίος σε πόλη χριστιανών, δεν κρύβει όμως από
το κοινό και τις πραγματικές προθέσεις του: να δανείζει κάποιον σε μια άτυχη
στιγμή του με τέτοιους όρους, ώστε να μπορεί εύκολα κατόπιν να τσεπώσει όλη την
περιουσία του και να τον πετάξει στον δρόμο. Βλέποντας τον Αντόνιο και τον
Βασάνη να καταφθάνουν για δάνειο, τυφλωμένος από το μίσος αλλά και με έντεχνη
προσήνεια, αφού «τους γλείφει το χέρι για να είναι πιο μαλακό όταν το
δαγκώσει», ο Σάιλοκ προτείνει μια φριχτή συμφωνία: αν δεν πάρει τα χρήματά του
μέσα σε μια βδομάδα, να κόψει μισό κιλό κρέας από το σώμα του Αντόνιο…
Πρόκειται για ένα
έργο ύμνο στην αληθινή φιλία και στην καθαρή καρδιά, στην άδολη αγάπη και στη
γενναιοδωρία, αλλά και καταπέλτη για την πονηριά και τη φιλαργυρία: «Όταν είσαι
ευτυχισμένος, φίλους έχεις αρκετούς, αλλά όταν θες βοήθεια, βλέπεις πόσοι απ’
αυτούς είναι φίλοι σου στ’ αλήθεια…» τραγουδούν οι ηθοποιοί – και οι θεατές,
μικροί και μεγάλοι, μπαίνουν με τον νου τους στη θέση των πρωταγωνιστών και
καλούνται ν’ αποφασίσουν ποιον δρόμο θα διαλέξουν. Όπως μπαίνουν και στη θέση
του δόγη της Βενετίας, ο οποίος δεν τολμά να παραβεί τον νόμο, αν και βλέπει
ότι η εφαρμογή του είναι απάνθρωπη. Κι εδώ εντοπίζεται ένα από τα ιδιαίτερα
γνωρίσματα του συγκεκριμένου σαιξπηρικού έργου: ο προβληματισμός σχετικά με την
τήρηση ενός νόμου, ο οποίος στην εφαρμογή του αποδεικνύεται ανήθικος και
βάρβαρος. Κι επειδή δεν
αρκεί ένα «τέλος καλό, όλα καλά», επισημαίνεται και η διαρκής προσπάθεια που
χρειάζεται να καταβάλλει κανείς, ώστε ν’ αποτελεί πηγή αγάπης και στήριγμα για
τους γύρω του: «Τώρα που βρήκες την ευτυχία, βρες και τον τρόπο να την
κρατήσεις. Σου δίνουν 20; Δίνε 40! Κράτα το χέρι της ζεστό για πάντα…»
Οι λιγοστοί στίχοι
που παραθέσαμε εδώ αρκούν για να δώσουν μια γεύση από το μεράκι με το οποίο
αποδόθηκαν στα ελληνικά και διασκευάστηκαν για παιδιά, ώστε να είναι απλοί αλλά
όχι απλοϊκοί, πιστοί στο σαιξπηρικό πνεύμα. Ντυμένοι με την ωραιότατη μουσική
του Νίκου Τσέκου και τραγουδισμένοι θαυμάσια επί σκηνής, απογειώνουν την παράσταση.
Πολύ καλές και οι
ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που δείχνουν ν’ απολαμβάνουν την παράσταση όσο και
το κοινό: Ο Κώστας Κλάδης στον ρόλο του Σάιλοκ, με το φαρμακερό βλέμμα και το
σκυφτό βάδισμά του, σίγουρα θα εντυπωθεί στο μυαλό μας για πολύ καιρό. Ο
Γιάννης Δρίτσας, ως Αντόνιο, φωτεινός ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της
περιπέτειάς του. Η Αννίτα Κούλη, εκφραστική στην αγάπη της, γλυκιά στο τραγούδι
και εύστροφη στο δικαστήριο, είναι η ιδανική Πόρσια. Η Κατερίνα Τσεβά ως κόρη
του Σάιλοκ δέχεται πικραμένη αλλά αγέρωχη τις κατάρες του πατέρα της, είναι σπιρτόζα
στις σκηνές με τους υποψήφιους γαμπρούς και έχει υπέροχη φωνή στο τραγούδι. Ο
Κώστας Τζαφέρης, απόλυτα πειστικός ως βασανισμένος απ’ τον έρωτα Βασάνης αλλά
και ως φίλος, συμμέτοχος στην αγωνία του Αντόνιο. Ο Πασχάλης Μερμιγκάκης
απολαυστικός τόσο στον ρόλο του υπηρέτη, όσο και στον ρόλο του δόγη. Ο Οδυσσέας
Κιόσογλου, λαβωμένος από έρωτα Λορέντζο αλλά και φουριόζος υποψήφιος γαμπρός
της Πόρσια, δυναμική παρουσία και στους δύο ρόλους. Όλοι δίνουν τον καλύτερό
τους εαυτό, σεβόμενοι απόλυτα το κοινό, σε όποια ηλικιακή κατηγορία κι αν
ανήκει αυτό.
Εξαιρετική πρόταση
για παιδιά των τελευταίων τάξεων του δημοτικού, μπορούν όμως άνετα να την
παρακολουθήσουν και μικρότερα παιδιά – ανάλογα, βέβαια, και με το επίπεδό τους.
ΥΓ. Στα συν της
θεατρικής αυτής εμπειρίας: 1. Δεν επιτρέπεται το φαγητό στη διάρκεια της παράστασης
(υπάρχει διάλειμμα). 2. Υπάρχει πρόβλεψη δωρεάν εισιτηρίων για οικογένειες που
δυσκολεύονται οικονομικά.
Άραγε γίνεται να μάθει κανείς ορθογραφία παίζοντας στην παραλία; Ή ψάχνοντας για το πιο ωραίο δώρο; Ή μήπως ακούγοντας το νανούρισμα της καφέ αρκούδας; Μπορούν, λέτε, να δώσουν ένα χεράκι η Ωραία Κοιμωμένη και η Σταχτοπούτα; Ναι, αλλά όχι μόνο! Με αυτούς και άλλους πολλούς συμμάχους, ελάτε να ανακαλύψουμε τα μυστικά της ορθογραφίας παίζοντας και τραγουδώντας! «Η μελω-δική μου Ορθογραφία», εκδόσεις Πατάκη, της Ράνιας Μπουμπουρή. Εικονογράφος : Κούρτογλου Χρήστος, Συνθέτης : Κωνσταντόπουλος Αλκιβιάδης.
-Πώς προέκυψε η μελωδική ορθογραφία;
Προέκυψε όταν είδα τη μεγάλη κόρη μου, που ήταν τότε στη Δ’ δημοτικού, να πασχίζει, να διστάζει, να γράφει στην τύχη την ίδια λέξη άλλοτε με το ένα «ι» και άλλοτε με το άλλο, να μην έχει έναν μπούσουλα για να γράψει ορθογραφημένα. Κι έτσι σκέφτηκα ότι ωραία θα ήταν να μάθαινε τους κανόνες μέσα από ιστορίες: Το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης, που τα δόντια της δεν πλένει, ούτε τα μαλλιά της δένει, αφού μένει κοιμισμένη, θα μπορούσε να της μάθει τον κανόνα για τα ρήματα που τελειώνουν σε -αίνω και τις εξαιρέσεις του. Το τεμπέλικο ωμέγα, που βαριέται φοβερά τις δουλειές του σπιτιού –να απλώσει, να σιδερώσει, να μπαλώσει, να ζυμώσει…– τον κανόνα των ρημάτων που τελειώνουν σε -ώνω και δεν έχει καμία εξαίρεση, «σας το δηλώνω»! Και ούτω καθεξής. Οι ιστορίες αυτές έγιναν ποιήματα, τα οποία μελοποιήθηκαν εξαιρετικά από τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, στο CD που συνοδεύει την έκδοση.
-Τι γλωσσικά θέματα περιλαμβάνει;
Μέσα από τα ποιήματα-τραγούδια, αλλά και από τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες στο τέλος του βιβλίου, μιλάμε στα παιδιά για τα τονικά παρώνυμα (λέξεις που, όταν τονιστούν σε άλλη συλλαβή τους, αλλάζει το νόημά τους), για τον κανόνα του -αίνω και τις εξαιρέσεις του, για τον κανόνα του -ώνω, για τον παθητικό αόριστο που γράφεται με ήτα, για τον κανόνα των θηλυκών ουσιαστικών που τελειώνουν σε -ισσα και τις εξαιρέσεις του, για τη χρήση και τη χρησιμότητα των διαλυτικών, για τον κανόνα των επιθέτων που τελειώνουν σε -ικός και τις εξαιρέσεις του, για τον κανόνα των ρημάτων που τελειώνουν σε -ίζω και τις εξαιρέσεις του, για τον κανόνα των ουδέτερων ουσιαστικών που τελειώνουν σε -ι και τις εξαιρέσεις του, για τις λέξεις με πολλά «ι», για τον κανόνα των ουδέτερων ουσιαστικών που δηλώνουν τόπο/μέρος και τελειώνουν σε -είο και τις εξαιρέσεις του, καθώς και για τον κανόνα των ρημάτων που τελειώνουν σε -εύω/-εύομαι και τις εξαιρέσεις του.
-Η Φωφώ η σφήκα, η Σταχτοπούτα, ο περιβολάρης, η Ωραία Κοιμωμένη, δάνεια από παραμύθια που ξεκλειδώνουν γραμματικούς κανόνες;
Ακριβώς! Καθένα από τα γλωσσικά θέματα που σας ανέφερα, συνδυάζεται με ένα παραμύθι, είτε κλασικό (Η Ωραία Κοιμωμένη, η Σταχτοπούτα) είτε δικό μου (Η Φωφώ η σφήκα, Το παραμύθι της γειτόνισσας, Ο περιβολάρης…), ώστε οι αντίστοιχοι κανόνες να μείνουν αξέχαστοι στα παιδιά.
-Ενδεδυμένα και με μουσική;
Ναι, δεδομένου ότι η πείρα μας με τον συνθέτη Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο –52 παιδικά τραγούδια, μέχρι να φτάσουμε στη «Μελω-δική μου Ορθογραφία»– μας έδειξε πόσο πιο εύκολα και χαρωπά μαθαίνουν τα παιδιά μέσα από τη μουσική. Σ’ αυτή την τελευταία μας δουλειά, μας τιμούν με τη συμμετοχή και ερμηνεία τους ο Νίκος Κουρής, ο Δώρος Δημοσθένους, η Νεφέλη Παπαδερού, ο Γιάννης Χατζηγεωργίου, η Ορχήστρα Smyrna, ο Θάνος Κοσμίδης, ο Ηλίας Καρελλάς, ο Λευτέρης Ελευθερίου, η Βανέσα Αδαμοπούλου και ο Αλέξανδρος Μυλωνάς. Ο τόσο αγαπημένος ηθοποιός Αλέξανδρος Μυλωνάς, για παράδειγμα, δεν έχει ερμηνεύσει άλλη φορά τραγούδι για παιδιά και, όταν του το πρότεινε ο Αλκιβιάδης, ήταν πολύ σκεπτικός. Όταν άκουσε όμως «Το νανούρισμα της καφέ αρκούδας», δέχτηκε με χαρά να έρθει στο στούντιο για την εγγραφή και είναι πραγματικά απολαυστικός!
-Με τη διασκεδαστική μάθηση πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε;
Όλα άρχισαν όταν έβαλα στον εαυτό μου τη δοκιμασία, αν μπορώ να γράψω μια αλφαβήτα διαφορετική απ’ όσες έβλεπα στην αγορά, μια αλφαβήτα που θα κατάφερνε να μάθει τα 24 γράμματα στα παιδιά χωρίς να το καταλάβουν καλά καλά. Έτσι προέκυψε η «Τρελή τρελή ΑΒ» σε συνεργασία με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο (Εκδόσεις Ψυχογιός, 2013), που βρίσκεται σήμερα στη 12η χιλιάδα κυκλοφορίας – κάτι όχι τόσο εύκολο ή συνηθισμένο για παιδικό βιβλίο, και μάλιστα μες στην κρίση.
-Πώς είδαν την έμπνευσή σας οι συνεργάτες σας;
Ο Αλκιβιάδης ενθουσιάστηκε με την ιδέα και τα ποιήματα – μεταξύ μας, δεν είναι και πολύ δυνατός στην ορθογραφία κι ο ίδιος! Όταν δεν τον εμπνέει κάτι, δεν το αναλαμβάνει – κι ευτυχώς, η «Μελω-δική μου Ορθογραφία» τον ενέπνευσε πολύ. Όταν παρουσιάσαμε τη δουλειά μας στην Έλενα Πατάκη, συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό μας και υποστήριξε την ιδέα αυτή με τον καλύτερο τρόπο. Η Έλενα έφερε στην ομάδα και τον εικονογράφο Χρήστο Κούρτογλου, ο οποίος φροντίζει για την αισθητική καλλιέργεια των αναγνωστών μας με την ωραία και απολύτως χαρακτηριστική του τεχνική, έτσι όπως συνδυάζει τη ζωγραφική με το κολάζ. Και, βέβαια, τη Βασιλική Νίκα, που επιμελήθηκε το εκπαιδευτικό παράρτημα στο τέλος του βιβλίου, ώστε τα παιδιά να εξασκηθούν καλά σε ό,τι θα έχουν μάθει στο α’ μέρος του βιβλίου με τα ποιήματα-τραγούδια μας.
Η παράσταση Στα ξένα Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος του Θανάση Σκρουμπέλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σουξέ, με τον Λευτέρη Ελευθερίου, ανέβηκε πρώτη φορά την περασμένη θεατρική σεζόν προκαλώντας ιδιαίτερη αίσθηση.
Η υπόθεση τοποθετείται στη δεκαετία του ’60: οι πληγές του Εμφυλίου νωπές, βία, αγριότητες και παρακράτος –δολοφονία Λαμπράκη το ’63, δολοφονία του φοιτητή Πέτρουλα το ’65–, η κοινωνία χωρισμένη σε νικητές και ηττημένους. Η οικογένεια του Στάμου, του πρωταγωνιστή, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ο πατέρας του, κομμουνιστής παλαιάς κοπής, με ατσάλινη δύναμη απέναντι στους Ναζί και τους δωσίλογους στη διάρκεια του πολέμου, κι ύστερα με ατσάλινη αντοχή στην εξορία και τη φυλακή, αρνείται να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Επίσης, αρνείται οποιαδήποτε βοήθεια από συγγενείς που ανήκουν στο άλλο στρατόπεδο. Και λιώνει φυλακισμένος ως πολιτικός κρατούμενος. Με τη στάση του αυτή, όμως, καταδικάζει τη γυναίκα και τα δυο τους παιδιά στην ανέχεια και στην απομόνωση. «Νόμιζα ότι ήταν άνθρωπος, αλλά είναι γρανίτης», θα πει η γυναίκα του, ενώ με πίκρα ένας θείος δηλωσίας: «Ο Μαρξ μάς άνοιξε τα μάτια και μας έκλεισε τα σπίτια».
Ο Στάμος, που βλέπει ότι το όνειρό του να γίνει δάσκαλος είναι ανεδαφικό στις συνθήκες αυτές, φεύγει μετανάστης στη Γερμανία, όπου βρίσκει δουλειά εργάτης σε ανθρακωρυχείο και νοικιάζει ένα δωμάτιο σε πανσιόν για μετανάστες. Δουλειά δύσκολη, ζωή δύσκολη γεμάτη στερήσεις, για να στέλνει δύο βδομαδιάτικα στην Ελλάδα – ένα για τις σπουδές της αδερφής, ένα για τις ανάγκες της μάνας και τα έξοδα του πατέρα στη φυλακή. Τις ώρες που περνά στο δωμάτιο, η μόνη του αναψυχή, όπως και η μόνη του επαφή με την πατρίδα, είναι το ραδιόφωνο και η εκπομπή για τους μετανάστες στα βραχέα, με αφιερώσεις και τραγούδια – και τη φωνή του Καζαντζίδη. Που ο Στάμος τον αγαπά πολύ από παλιά, κι ας του ’λεγε ο πατέρας του να μην ακούει τραγουδιστές που δεν έχουν ταξική συνείδηση: «Αυτοί, παιδί μου, είναι λούμπεν!» Ο Καζαντζίδης είχε πιάσει τον παλμό του Στάμου προτού ξενιτευτεί, αλλά τώρα στην ξενιτιά ο Καζαντζίδης έχει γίνει η ανάσα του νεαρού. Και ο σύνδεσμός του με τη φράου Γκρίτε, που στην αρχή ενοχλούνταν με τα τραγούδια του Έλληνα. Και ο σύνδεσμός του με τον Μαχμούτ, τον Αφρικανό μετανάστη του υπογείου…
Μέσ’ από την αφήγηση του Στάμου, ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας η νεότερη ελληνική ιστορία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο –ο πατέρας του Στάμου ήρθε στην Ελλάδα εξάχρονο προσφυγάκι απ’ τον Πόντο– και μέχρι τη Χούντα. Η ιστορία όπως την έχουν βιώσει όχι μόνο οι ίδιοι οι ηττημένοι του Εμφυλίου –και, λογοτεχνικά, όπως την έχουμε διαβάσει στα βιβλία του Μίσσιου, του Λουντέμη, του Καζαντζάκη– αλλά με εστίαση στις συνέπειες για τα παιδιά και τις οικογένειές τους – πιο κοντά, από αυτή την άποψη, στο Πού ’ναι η μάνα σου, μωρή; της Πέτρουλα. Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, όπως και η προβολή εικόνων-βίντεο, στη διάρκεια της παράστασης, που είναι από αρχειακό υλικό της εποχής.
Η ιστορία που έχει ν’ αφηγηθεί είναι σκληρή, όμως καταφέρνει τις κατάλληλες στιγμές ν’ αποφορτίσει την ατμόσφαιρα με άνεση, για να την ηλεκτρίσει ξανά με όλ’ αυτά που έχει να πει. Η σωστή, εκφραστική του φωνή τον βοηθά στα σημεία όπου τραγουδά μαζί με τον Καζαντζίδη, ή τραγουδά Καζαντζίδη, ή πιάνει ένα ηπειρώτικο μοιρολόι.
Ο Λευτέρης Ελευθερίου δοκιμάζεται εδώ σε έναν ρόλο ιδιαίτερα απαιτητικό. Η ιστορία που έχει ν’ αφηγηθεί είναι σκληρή, όμως καταφέρνει τις κατάλληλες στιγμές ν’ αποφορτίσει την ατμόσφαιρα με άνεση, για να την ηλεκτρίσει ξανά με όλ’ αυτά που έχει να πει. Η σωστή, εκφραστική του φωνή τον βοηθά στα σημεία όπου τραγουδά μαζί με τον Καζαντζίδη, ή τραγουδά Καζαντζίδη, ή πιάνει ένα ηπειρώτικο μοιρολόι. Με το ίδιο αυτό ρούχο που φορά, μεταμορφώνεται από τον Στάμο στον πατέρα του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, στον Ηπειρώτη φίλο του που ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του φεύγοντας απ’ το χωριό, στον Μαχμούτ που ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του φεύγοντας απ’ τη χώρα του και τα βάρβαρα ήθη της. Τσαλακώνεται, πονά, εξουθενώνεται, κι ύστερα πάλι, φρέσκος και σφριγηλός, θυμάται μια άλλη ιστορία, που τον πάει σε μονοπάτια όλο φως. Σηκώνει πάνω του άξια το βάρος όλης της παράστασης, όπου μικρά μόνο περάσματα κάνει ο επίσης εξαιρετικός Γιώργος Σουξές.
Ο θεατρικός μονόλογος είναι πάντα δύσκολη υπόθεση κι έχει πάντα τον χαρακτήρα της εκμυστήρευσης. Ο ηθοποιός παρουσιάζει την ιστορία του φωτίζοντας τις πτυχές που περισσότερο τον στιγμάτισαν, τον χάραξαν, τον τσάκισαν ή τον ατσάλωσαν, τον έφεραν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην τωρινή του κατάσταση. Κι ανοίγει τα χαρτιά του μπροστά στο κοινό, αφήνει τους θεατές να εισχωρήσουν σε μύχιες σκέψεις του, σε προβληματισμούς, σε συναισθήματα, στον εσωτερικό του κόσμο. Ξεγυμνώνει το είναι του χωρίς φτιασίδια. Σε όλ’ αυτά ο Λευτέρης Ελευθερίου ήταν υποδειγματικός.
Μια μικρή ένσταση μόνο στη διάρθρωση του κειμένου, που φορές φορές γίνεται κάπως κραυγαλέο –«Θέλω μια χώρα με αξιοπρέπεια, που όταν λέει “όχι” να εννοεί “όχι” και όταν λέει “ναι” να εννοεί “ναι”»– και αναλυτικό, ακόμα και διδακτικό, ενώ ο θεατρικός μονόλογος σηκώνει περισσότερη εσωτερικότητα και υπαινιγμό. Είναι όμως, σε κάθε περίπτωση, μια παράσταση που συνομιλεί ποικιλοτρόπως με το σήμερα και αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς. Για τις νεότερες γενιές, μάλιστα, θα λέγαμε ότι είναι χρήσιμη και διαφωτιστική.
Η πραγματική ιστορία ενός Ριμινίτη, του παππού μου. Μια μικρή γεύση από το οπισθόφυλλο και τα υπόλοιπα τη Δευτέρα 12 Νοεμβρίου, στις 7 το απόγευμα, στο "Τιτάνια".
"Ελλάδα, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Μετά την κατάρρευση του μετώπου μερικοί, παράτολμα ανδρείοι, συντεταγμένα ή με κάθε άλλο τρόπο, διά μέσου της Τουρκίας και των ελληνικών νησιών, ακολούθησαν τον δρόμο για τη Μέση Ανατολή, για να πολεμήσουν στο πλευρό των Συμμάχων για τη λευτεριά της πατρίδας. Στις λυσσαλέες μάχες της ερήμου, στο Τομπρούκ, στο Ελ Αλαμέιν, στην Κυρηναϊκή και τον Σεπτέμβριο του 1944 στο Ρίμινι και στο πέρασμα του Ρουβίκωνα. Πολλοί έμειναν εκεί πίσω για πάντα...Οι υπόλοιποι γύρισαν δαφνοστεφανωμένοι νικητές, τον Νοέμβριο του 1944, αλλά και πάλι τους περίμεναν τα Δεκεμβριανά και ο βάρβαρος εμφύλιος. Η πραγματική ιστορία ενός απλού Ριμινίτη, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του. Οι μάχες, η ένταση, ο ηρωισμός, οι φιλίες, οι έρωτες, το δράμα εναλλάσσονται στις σελίδες αυτού του βιβλίου και δίνουν το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής".
Το βιβλίο προλογίζει ο συγγραφέας -και Ριμινίτης, συμπολεμιστής του παππού μου- Ζάχος Χατζηφωτίου.
O Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων, συνδυάζοντας την απόκτηση νέων γνώσεων μέσα από την αλληλεπίδραση των δημοτών με την κουλτούρα άλλων λαών, διοργανώνει και φέτος, σε συνεργασία με τον Ελληνοκινεζικό Οργανισμό Φιλίας-Συνεργασίας, Σεμινάριο Εκμάθησης Κινεζικής Γλώσσας για αρχάριους στα Κέντρα Δημιουργικής Μάθησης Εξαρχείων και Κυψέλης.
Τα μαθήματα θα παρέχονται δωρεάν και θα ξεκινήσουν όταν συμπληρωθούντα τμήματα και ολοκληρωθούν οι εγγραφές.
Ημέρες και ώρες διεξαγωγής των μαθημάτων:
Κέντρο Δημιουργικής Μάθησης Εξαρχείων (Τσαμαδού 9, τηλ. 210 3835541)
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη & Πέμπτη 18:00 – 20:00
Κέντρο Δημιουργικής Μάθησης Κυψέλης (Καλογερά 18, τηλ. 210 8821428)
Τρίτη 12:00-14:00| Πέμπτη 10:00 – 12:00
Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 20 άτομα/τμήμα
*Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να πραγματοποιήσουν την εγγραφή τους από τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου στο Κέντρο Δημιουργικής Μάθησης Κυψέλης, καθημερινά(εκτός Σαββάτου και Κυριακής)10:00-19:00και στο Κέντρο Δημιουργικής Μάθησης Εξαρχείων, Δευτέρα- Πέμπτη 14:00-20:00.
Αν είναι ήδη μέλη του Κέντρου Δημιουργικής Μάθησης, όπου θα διεξαχθεί το μάθημα του τμήματος που επιθυμούν να ενταχθούν, η εγγραφή είναι δωρεάν, ενώ για τα νέα μέλη το κόστος είναι 5€.
Οι συμμετέχοντες θα ενημερωθούν προσωπικά για την ημερομηνία έναρξης των μαθημάτων.
Το περιοδικό ποίησης ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑκαι οιΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗοργανώνουν και φέτος τις ποιητικές συναντήσεις που ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2014, με αναγνώσεις ποιημάτων σύγχρονων νέων και νεότατων ποιητών. Στις έξι συνολικά συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν πέρυσι προσκεκλημένοι ήταν οι ποιητές: ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΛΑΣ, ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΑΚΗΣ, ΤΑΣΟΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ
O πέμπτος κύκλος των Ποιητικών Διαλόγων είναι αφιερωμένος στην ποιητική γενιά του ’70. Στις επτά συναντήσεις που θα πραγματοποιηθούν από τον Δεκέμβριο μέχρι τον Ιούνιο, κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα, θα είναι προσκεκλημένοι δύο ποιητές, οι οποίοι θα διαβάζουν ποιήματά τους, θα μιλούν για το έργο τους, καθώς και το έργο ενός εκλιπόντος της γενιάς τους. Συνδεδεμένη με τους ποιητικούς διαλόγους και υποστηρικτικά προς αυτήν, θα είναι η έκδοση μιας νέας σειράς μονογραφιών για ποιητές της Γενιάς του ’70, η οποία θα περιλαμβάνει μια μελέτη για το έργο του εκάστοτε ανθολογούμενου, από έναν έγκριτο κριτικό, ποιητή, ανθολόγηση των ποιημάτων του, καθώς και μια συνέντευξή του.
ΜΥΘΩΔΙΑ (Νικορέστης Χανιωτάκης & Γεράσιμος Σκαφίδας)
παρουσιάζει στο Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, το αριστούργημα του
Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» («Der gute mensch von Sezuan»)
ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας
δραματουργίας,
σε μετάφραση-σκηνοθεσία
Νικορέστη Χανιωτάκη
και μουσική
Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Λίγα λόγια για το
έργο
Τρυφερό, αστείο όσο και σκληρό, ρομαντικό όσο και
ρεαλιστικό, «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» αποτελεί το έργο του Μπρεχτ, με τις
περισσότερες απευθύνσεις στο κοινό, με τις περισσότερες τομές στην δράση του.
Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πολλαπλούς ρόλους, παραμένουν διαρκώς στη σκηνή
συνθέτοντας ένα βουβό θίασο, που σχολιάζει και υπογραμμίζει τα δρώμενα επί
σκηνής.
Επίσης, ερμηνεύουν ζωντανά την μουσική και τα τραγούδια της
παράστασης.
Δεν πρόκειται για διδακτικό έργο. Στο κέντρο του βρίσκεται
ένα ηθικό πρόβλημα: Μπορεί ο καλός να επιβιώσει σε μια κοινωνία διεφθαρμένων;
“Πώς μπορείς να είσαι καλός, όταν όλα γύρω σου είναι τόσο ακριβά;”
(Σεν Τε)
Κεντρική θέση κατέχουν από τη μία ο έρωτας, ως μια σαρωτική
δύναμη που υπερβαίνει την λογική της ηρωίδας, από την άλλη η μητρότητα, που
φέρνει την ηρωίδα αντιμέτωπη με την πιο ακραία εκδοχή της σκληρότητάς της – για
να σώσει το παιδί της υιοθετεί ένα ακόμη σκληρότερο προφίλ. Η έγκυος Σεν Τε,
στην πιο αδίστακτη στιγμή της μεταμόρφωσής της, γίνεται ο Σουί Τα.
Στο έργο «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» (γραμμένο την
περίοδο 1930-1941, κατά τη διάρκεια της εξορίας του Μπρεχτ στη Σκανδιναβία),
τρεις θεοί έρχονται στη γη, με σκοπό να βρουν αρκετούς καλούς ανθρώπους που να
ζουν με αξιοπρέπεια, ώστε να δικαιολογήσουν την θεϊκή ύπαρξή τους και να
διατηρηθεί ο κόσμος ως έχει. Έπειτα από πολλές δυσκολίες, εντοπίζουν τον
μοναδικό καλό άνθρωπο, μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας, τη Σεν Τε.
Οι θεοί την ανταμείβουν με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό κι
εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τους
συμπολίτες της, που την εκμεταλλεύονται, η Σεν Τε εφευρίσκει ένα alterego, έναν
“φανταστικό” ξάδελφο, τον σκληρό Σουί Τα, παίρνοντας τη μορφή του, όποτε οι
περιστάσεις το απαιτούν. Πόσο καιρό, όμως, θα αντέξει να παίζει αυτόν τον διπλό
ρόλο;
