Ευρυτανικά Νέα, έντυπη έκδοση, Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021
Πριν από λίγες εβδομάδες, τον Δεκέμβρη του 2020, μια σειρά καταγγελιών για σεξουαλικές επιθέσεις γνωστών συγγραφέων σε βάρος γυναικών συγκλόνισε τον λογοτεχνικό κόσμο της Τουρκίας, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Μία από αυτές ήταν η αυτοκτονία του 51χρονου συγγραφέα και εκδότη Ιμπραΐμ Τσολάκ (Ibrahim Çolak) στην Άγκυρα, ο οποίος έγραψε στην τελευταία του ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα: «…Ήθελα απλώς να είμαι καλός άνθρωπος, αλλά απέτυχα. […] Δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τους φίλους μου». Άλλος συγγραφέας, ο 62χρονος Χασάν Αλί Τοπτάς (Hasan Ali Toptaş), κατηγορήθηκε για βιασμό από την 36χρονη συγγραφέα Πελίν Μπουζλούκ (Pelin Buzluk). Την ίδια μέρα που ο Τοπτάς διέψευσε δημόσια την κατηγορία ως ανυπόστατη, η εφημερίδα Hürriyet δημοσίευσε συνεντεύξεις με πέντε ακόμα γυναίκες που τον κατηγορούσαν για παρόμοιες πράξεις. Πολλές από τις κατηγορίες αυτές αφορούν το παρελθόν. Η Μπουζλούκ, λόγου χάρη, δήλωσε ότι βιάστηκε από τον Τοπτάς το 2011. Γιατί όμως οι γυναίκες μιλούν τώρα στην Τουρκία; Γιατί άρχισαν να μιλούν τώρα στην Ελλάδα και στην Κύπρο;
Οι απαντήσεις είναι πολλές και πιο αρμόδιοι να απαντήσουν, εκτός από τα ίδια τα θύματα, είναι ίσως οι ψυχολόγοι/ψυχοθεραπευτές. Κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως κατανοητό το γιατί ένα θύμα βιασμού δεν τολμά να προβεί αμέσως σε καταγγελία.
Δυστυχώς, η κοινωνία μας θρηνεί για τις γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους έπειτα από έναν βιασμό, αμφισβητεί όμως την αλήθεια όσων γυναικών επέζησαν από έναν βιασμό. «Τα ήθελε. / Δεν ξέρουμε τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες έγινε. / Τον προκάλεσε. / Τι δουλειά είχε να πάει μαζί του; / Τι φορούσε;» Ακόμα όμως και γυναίκες που βασανίστηκαν φρικτά επειδή είπαν όχι, που δολοφονήθηκαν μετά τον βιασμό τους, όπως η Ελένη Τοπαλούδη στη Ρόδο, λοιδορήθηκαν φοβερά μετά θάνατον.
Διότι σε έναν βιασμό έχουμε συνηθίσει να μπαίνει στο μικροσκόπιο η προσωπικότητα του θύματος –η προσωπική του ζωή, το παρελθόν του, η σεξουαλική του ζωή– και όχι του θύτη. Γι’ αυτό οι γυναίκες δεν μιλούσαν πριν. Κι αυτό έχει αρχίσει ευτυχώς ν’ αλλάζει μετά το κίνημα #metoo, που απέδειξε ότι οι «μεμονωμένες περιπτώσεις» ούτε μεμονωμένες είναι, ούτε σε μία χώρα μόνο περιορίζονται.
Όσον αφορά τη δική μας χώρα, θεωρώ ότι η κοινωνία επί χρόνια μισούσε τις γυναίκες της: Ήταν γκρινιάρες, ήταν ζηλιάρες, ήταν γλωσσούδες. Όταν μια γυναίκα γινόταν το τρίτο πρόσωπο σ’ ένα ζευγάρι, ήταν αντροχωρίστρα. Όταν ένας άντρας γινόταν το τρίτο πρόσωπο σ’ ένα ζευγάρι, τότε η γυναίκα ήταν πόρνη ή η άλλη λέξη από πι. Όταν ένας νεαρός είχε σεξουαλική ζωή, ήταν μάγκας. Όταν μια νεαρή είχε σεξουαλική ζωή, ήταν π… ή τσ… ή ένα σωρό άλλες λέξεις που υπάρχουν για το γυναικείο φύλο. Σε αυτή την κοινωνία μεγαλώσαμε. Σε μια κοινωνία που ευχόταν «μ’ ένα γιο» στην έγκυο. Σε μια κοινωνία που έλεγε «δεν πειράζει» αν το ζευγάρι αποκτούσε κόρη, «θα σου φέρνει ένα ποτήρι νερό στα γεράματά σου».
Σ’ αυτή την κοινωνία, λοιπόν, που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει ν’ αγκαλιάζει και τα κορίτσια της, και τις γυναίκες της, και ν’ ανοίγει τ’ αυτιά της για ν’ ακούσει τι έχουν αντιμετωπίσει και τι αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, ναι, σ’ αυτή την κοινωνία οι γυναίκες έχουν αρχίσει να μιλάνε και για τα τραύματα που κουβαλάνε χρόνια. Ακούστε μας!
* Η Ράνια Μπουμπουρή είναι υπεύθυνη ύλης στο diastixo.gr, μεταφράστρια και συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου