"Ο πειρατής Σιντόρε-Ντορεσί" του Θοδωρή Παπαϊωάννου

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

"Ο πειρατής Σιντόρε-Ντορεσί" του Θοδωρή Παπαϊωάννου

Η βιβλιοπαρουσίασή μου αναρτήθηκε στο www.diastixo.gr στις 30/04/2013.

Κάποτε, ποιος ξέρει πότε,

στο χωριό που ζούνε νότες

άρχισε μια ιστορία

δίχως δράκους και ιππότες.

Έτσι αρχίζει το έμμετρο παραμύθι με τον φοβερό και τρομερό πειρατή Σιντόρε-Ντορεσί, που με το τσούρμο του εξαπολύει επίθεση στο χωριό της μουσικής. Το χωριό αυτό ήταν κάποτε καλά οχυρωμένο, με ψηλά τείχη στη στεριά και μεγάλα καράβια στο λιμάνι του. Τώρα όμως πάνε αυτά. Τα τείχη απόμειναν γκρέμια, τα καράβια βούλιαξαν. Κι έτσι ανοχύρωτο, άνοιξε την όρεξη στους πειρατές της μουσικής, που με τα μαγικά τους κουτιά έκλεβαν όπερες, άρπαζαν κονσέρτα, βουτούσαν τραγούδια μαζί με τους στίχους κι όλων των λογιών τους ήχους:

Τα κουτιά ήταν μαγικά!

Μαγεμένα μ’ έναν τρόπο

για να κλέβουν μουσικές

δίχως έγνοια, δίχως κόπο.

Πανικός κυρίεψε τους πάντες στο χωριό της μουσικής. Υπήρχε τρόπος να προστατέψουν τις νότες τους και τη μουσική τους; Μαζευτήκαν όλοι στις μεγάλες αποθήκες έξω απ’ το χωριό και κλειδαμπαρώθηκαν εκεί μέχρι ν’ αποφασίσουν τι να κάνουν. Φυσούσαν και ξεφυσούσαν αποκαρδιωμένοι και θλιμμένοι, ώσπου ένας νεαρός πρότεινε τη λύση: να βάλουν φωτιά στα μαγικά κουτιά των πειρατών. Όλοι άρχισαν να τον αποπαίρνουν – μα πώς είναι δυνατόν να κάψεις κάτι μαγικό; Όμως ο νεαρός φύλαγε έναν άσο στο μανίκι του. Ή, μάλλον, στο πανωφόρι του: ένα ξύλινο κουτί, παρόμοιο μ’ εκείνα των μουσικοπειρατών, που του το ’χε αφήσει ο παππούς του με την προτροπή να το φυλάξει για ιερό σκοπό. Ανοίγοντάς το, ο νεαρός βρήκε μία περγαμηνή, που εξηγούσε καταλεπτώς τι έπρεπε να κάνουν οι μουσικοί για να γίνει στάχτη η πειρατεία της μουσικής:

Παίξε νότες μυστικές

άσχημα ανακατωμένες

και θα γίνουν τα κουτιά

σαν λαμπάδες αναμμένες… και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Το αν η περγαμηνή έκρυβε πράγματι τη λύση απέναντι στην πειρατεία της μουσικής, δεν θα σας το αποκαλύψουμε εδώ. Εδώ θα σας δώσουμε απλώς ένα μικρό δείγμα του πανικού που ακολούθησε από τη μεριά των πειρατών:

«Μπλουμ!» και «πλατς!» μες στο νερό

σαν τρελοί μέσα στη ζάλη,

άλλος πέφτει με τα πόδια,

άλλος «πλαφ!» με το κεφάλι…

Συνήθως είμαστε κάπως επιφυλακτικοί απέναντι στα έμμετρα παραμύθια. Από τη μια φοβόμαστε τα άτεχνα στιχάκια και τις εύκολες ρίμες που οδηγούν σε κοινοτοπίες. Από την άλλη, τις υποχωρήσεις που ίσως γίνονται στο νόημα, για να εξυπηρετηθεί η ρίμα ή ο ρυθμός. Αυτή τη φορά, όμως, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Ο Θοδωρής Παπαϊωάννου δίνει στίχους καλοδουλεμένους, που ρέουν αβίαστα με άρτιο νόημα. Και πέρα από την πρώτη ανάγνωση, με το χωριό της μουσικής και τους πειρατές, μπορεί όποιος θέλει να περάσει στη δεύτερη ανάγνωση και να συζητήσει με τους μικρούς αναγνώστες για το φαινόμενο της πειρατείας στη μουσική.

Η εικονογράφηση του Βίκτωρα Μοσχόπουλου είναι πλούσια, κεφάτη και χαριτωμένη. Η όλη έκδοση είναι προσεγμένη και καλαίσθητη, με παιχνιδιάρικο ύφος στη σελιδοποίηση. Το βιβλίο συνοδεύεται από CD με τέσσερα μελοποιημένα ποιήματα της ιστορίας, με ωραία μουσική και ενορχήστρωση του Ορέστη Παπαϊωάννου και πολλά όργανα: κλαρινέτο, σαξόφωνο, τρομπέτα, φλάουτο, πλήκτρα, μπάσο, πιάνο, όμποε, τσέλο και κλαρίνο.