Τον φωνάζουν Hardcore (Σκληρό): καταφέρνει να τα βγάζει πέρα ταυτόχρονα με δύο δουλειές, και με την καθημερινή παράδοση τροφίμων, των προμηθειών, τη παροχή στήριξης, και με ό,τι άλλο η κυβέρνηση δεν κατάφερε να προσφέρει στους πρόσφυγες στην Κω.
Τον ακολουθώ από τις συναντήσεις με τον τοπικό θεατρικό σύλλογο στη προετοιμασία μερίδων φαγητού, στην Ιρλανδέζικη παμπ του.
“Όλες οι ιστορίες τους είναι συγκινητικές, όλες είναι σημαντικές, αλλά υπάρχει μια…’, κάνει μια μικρή παύση -συζητάμε στη διάρκεια μιας επείγουσας συνάντησης στο τοπικό αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο. ‘…Ήταν μια οικογένεια από τη Συρία: ένας πατέρας με τα παιδιά του – ένα μικρό κοριτσάκι’, συνεχίζει, ‘ήταν πολύ μικρούλα, και πάλευε να ανοίξει τη πόρτα του αυτοκινήτου μου. Σκέφτηκα ότι έψαχνε το φαγητό, και ρώτησα τον πατέρα της τι ακριβώς χρειάζονται. “Έχεις το ίδιο αμάξι μ’εμάς, αλλά το δικό μας ανατινάχτηκε στη Συρία. Η μητέρα της πέθανε μέσα στο αυτοκίνητο,” μου απαντάει. Και καταλαβαίνω τι ψάχνει η μικρή.”
Το θέατρο ονομάζεται ‘Σφαγείο’ – εκεί που κάποτε σφαγιάζονταν ζώα, οι ντόπιοι ακτιβιστές κι ακτιβίστριες έχουν δημιουργήσει μια όαση πολιτισμού.
Εκεί που υπήρχε πόνος και θάνατος, τώρα υπάρχει συλλογικότητα κι αλληλεγγύη.
Αυτό, δηλαδή, που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο.
Eliza Goroya, Υπεύθυνη Εκστρατειών για την Ελλάδα & την Κύπρο
1/9/15, Κως