Σελίδες

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

"Μια τρελή τρελή ΑΒ": συνέντευξη του Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλου στο Τaλκ

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΟΡΧΗΣΤΡΑ

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ-ΟΡΧΗΣΤΡΑ


Η παράσταση «Μια τρελή τρελή αλφαβήτα με τον άνθρωπο-ορχήστρα», που παρουσιάζεται στον ΙΑΝΟ παίρνει και τρίτη παράταση μέσα στον Απρίλιο. Το Τaλκ μίλησε με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο για την Αλφαβήτα, τη μουσική, τα παιδιά και τα μελλοντικά του σχέδια…

-Κ.Κωνσταντόπουλε, μιλήστε μας λίγο για εσάς για να σας μάθουν και όσοι (ελάχιστοι) δεν σας ξέρουν ακόμα. Γιατί σας φωνάζουν «Άνθρωπο Ορχήστρα»;
Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία τα μαθήματα μουσικής, αρχικά με βιολί και αργότερα με τρομπόνι, κιθάρα, πιάνο και άλλα μουσικά όργανα. Ο χαρακτηρισμός “Άνθρωπος Ορχήστρα”, αν και με κολακεύει, μάλλον μου φέρνει στο μυαλό τον παιδικό μου ήρωα, τον Bert από την ταινία Mary Poppins που χορεύει φορτωμένος ένα αυτοσχέδιο πολυόργανο.. Ξέρεις, από αυτά που φοράς στην πλάτη σαν σακίδιο και παίζεις ταυτόχρονα κιθάρα, φυσαρμόνικα, ταμπούρο. Έχω φτιάξει κι εγώ ένα τέτοιο που χρησιμοποιώ σε πολλές εμφανίσεις γιατί είναι συνδυασμός τρελού μουσικού εν καιρώ κρίσης και καλλιτέχνη δρόμου…

-Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τη Ράνια Μπουμπουρή για την Τρελή τρελή Αλφαβήτα και το Τρελό τρελό Αριθμητάρι; Ήταν καλλιτεχνική πρόκληση να γράψετε μουσική για παιδιά;
Ήταν πρωτοβουλία της Ράνιας. Γνωριζόμασταν σε προσωπικό επίπεδο, αλλά δεν ήξερα την δουλειά της μέχρι που μου έστειλε την Αλφαβήτα με την πρόταση να την μελοποιήσω. Ενθουσιάστηκα αμέσως αν και η αλήθεια είναι ότι η μουσική για παιδιά είναι όντως πρόκληση. Όχι μόνο γιατί τα παιδιά είναι ειλικρινείς και αγνοί κριτές, αλλά και γιατί όταν απευθύνεσαι σε μικρές ηλικίες δεν μπορείς να αρκεστείς σε κάτι απλοϊκό. Πρέπει να τα κερδίσεις και ταυτόχρονα να τα διδάξεις κάτι, μέσα από τους στίχους αλλά και μέσα από τη μουσική. Έτσι διασκεδάζουν ενώ ταυτόχρονα έρχονται σε επαφή με διαφορετικά είδη μουσικής, με το άκουσμα φυσικών οργάνων αλλά και διαφορετικών ρυθμών και πολυφωνιών.
raw
-Μιλήστε μας για τους συνεργάτες σας στην παράσταση. Ποιους μπορούμε να δούμε και να ακούσουμε; Ποιος αρέσει πιο πολύ στο κοινό και γιατί;
Έχω μαζί μου τρεις πολύ καλούς μουσικούς καθώς και την Ντίνα που ενσαρκώνει την Αλφαβητούλα και ζωντανεύει κατά τη διάρκεια της παράστασης τα γράμματα της Αλφαβήτας μεταμφιεζόμενη σε μάγειρα, σε μάγκα και άλλους ήρωες από το βιβλίο, παίζοντας κουκλοθέατρο, χορεύοντας με τα παιδιά πάνω σε ξυλοπόδαρα. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον αυτή κερδίζει την παράσταση! Αλλά φυσικά έχουμε και τους καλεσμένους μας που είναι διαφορετικοί σε κάθε Κυριακή.

-Μικροί και μεγάλοι φεύγουν από τον Ιανό ενθουσιασμένοι! Περιμένατε ότι η παράσταση θα έχει τόσο μεγάλη επιτυχία; Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή;
Δεν το περιμέναμε, είναι η αλήθεια. Σε αυτή την παράσταση είμαστε τυχεροί για την στήριξη που έχουμε τόσο από τον Ιανό όσο και από όλους τους χορηγούς μας. Από την πλευρά μας ετοιμάσαμε την παράσταση με βασικό συστατικό την αγάπη προς τα παιδιά και έχοντάς τα στο επίκεντρο. Θέλαμε να διασκεδάσουν, να ταξιδέψουν μαζί μας στο μαγικό κόσμο της Τρελής Αλφαβήτας μας, να τραγουδήσουν και να χορέψουν μαζί με τα γράμματά της και τις περιπέτειές τους και φεύγοντας να τα έχουν αγαπήσει.

-Πώς είναι να έχεις στο κοινό σου παιδιά; Αλλάζει κάτι στην προετοιμασία σας;
Είναι μαγικό. Και ταυτόχρονα λίγο τρομακτικό. Ξέρεις ότι πρέπει να είσαι αληθινός για να τα κερδίσεις και ότι αν τα καταφέρεις, όλα όσα γίνονται πάνω στη σκηνή είναι για αυτά πραγματικότητα. Αν δεν τα καταφέρεις όμως δεν θα διστάσουν να δείξουν τη βαρεμάρα ή τη αδιαφορία τους. Ή του ύψους ή του βάθους λοιπόν.. Πέρα λοιπόν από οτιδήποτε άλλο μας ενδιέφερε να συνεπάρουμε το κοινό μας, μικρούς και μεγάλους. Το στοίχημά αυτής της παράστασης είναι όχι το τι περιμένουν οι θεατές όταν έρχονται αλλά το τι θα σιγοτραγουδάνε φεύγοντας…

-Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Θα συνεχιστεί και του χρόνου η παράσταση;
Μετά την Τρελή Αλφαβήτα και το Τρελό Αριθμητάρι ετοιμάζουμε με τη Ράνια την συνέχειά τους που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη με θέμα που σας φυλάμε προς το παρόν για έκπληξη.. Επίσης αυτή την περίοδο ετοιμάζω τον τρίτο προσωπικό μου δίσκο που αναμένεται να κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο. Όσο για την παράσταση θα συνεχιστεί και για όλες τις Κυριακές του Απρίλη, εκτός από εκείνη του Πάσχα φυσικά, και θα περιοδεύσει και σε κάποιους προορισμούς το καλοκαίρι.
Afisa - Mia treli treli Alfavita_Ianos_Aprilis_WEB
Μια Τρελή τρελή αλφαβήτα με τον Άνθρωπο-Ορχήστρα
Κυριακές 05, 19 & 26 Απριλίου 2015
Διάρκεια (περίπου): 75’
Είσοδος: Ενήλικες: 5,00€, Παιδιά: 8,00€
Έναρξη: 12:00 / Οι πόρτες ανοίγουν στις 11:00.
Η παράσταση θα μεταδίδεται ζωντανά από το radioianos

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Το γέλιο κάνει καλό στο σχολείο!


O συλλογικός τόμος "Το γέλιο κάνει καλό στο σχολείο", με αστείες ιστορίες 88 συγγραφέων και 88 εικονογράφων, κυκλοφόρησε από το ελληνικό τμήμα της IBBY (Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) με την ευγενική χορηγία της Faber-Castell. Στην πρώτη, πιλοτική φάση τα βιβλία θα διατεθούν σε 10 Συλλόγους Γονέων Δημοτικών Σχολείων της Α' Περιφέρειας Αθηνών για τη στήριξη των σχολείων. Οι αιτήσεις θα γίνουν αποκλειστικά με τη συμπλήρωση ηλεκτρονικής φόρμας από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων του σχολείου. Η επιλογή των σχολείων θα γίνει με κλήρωση. Στόχος του ΚΕΠΒ είναι η επέκταση της δράσης σε όλη την Ελλάδα. 


Στη δράση αυτή συμμετείχα και εγώ με την ιστορία "Ο μπαμπάς μου", για την οποία η Χρύσα Σπυρίδωνος δημιούργησε την παρακάτω εικόνα. 




Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Σοφία Καραγιάννη: συνέντευξη στη Ράνια Μπουμπουρή

Σοφία Καραγιάννη: συνέντευξη στη Ράνια Μπουμπουρή
Η Σοφία Καραγιάννη είναι ηθοποιός και σκηνοθέτιδα, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Βεάκη και του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, καθώς και ιδρυτικό μέλος της εταιρείας θεάτρου Gaff. Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του χώρου: Σ. Ουγκόφσκι, Γ. Λαζάνη, Σ. Φασουλή, Τ. Τζαμαριά, Γ. Νάκο, Δ. Χρονόπουλο, Γ. Αρμένη κ.ά. Ως σκηνοθέτιδα, έχει υπογράψει τις παραστάσεις Μην παίζεις με τα χώματα της Σ. Βλαχογιάννη (Θέατρο Βασιλάκου και Studio Μαυρομιχάλη), το Κραχ – μια σύνθεση κειμένων των Μπρεχτ και Τσέχοφ με θέμα το χρήμα (Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης), τηνΨυχολογία Συριανού συζύγου του Εμ. Ροΐδη (Θέατρο του Νέου Κόσμου) κ.ά. Η τελευταία της σκηνοθετική δουλειά, Μάρτυς μου ο Θεός του Μ. Τσίτα (Πολυχώρος Vault), σημείωσε μεγάλη επιτυχία και μας έδωσε την αφορμή να συζητήσουμε μαζί της.
Πότε δημιουργήθηκε η ομάδα Gaff και με ποιο σκεπτικό;
Η ομάδα δημιουργήθηκε το 2010 με αφορμή τα κείμενα της Στέλλας Βλαχογιάννη, που με συγκίνησαν βαθιά και ένιωσα την ανάγκη να γίνουν παράσταση. Μέχρι τότε δούλευα ως ηθοποιός και ομολογώ πως δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πως θα μπορούσα να περάσω από τη μεριά του σκηνοθέτη. Φώναξα τους φίλους μου και έγινε το Μην παίζεις με τα χώματα και μετά η μια δουλειά έφερε την άλλη. H αφετηρία μου είναι πάντα το κείμενο και η ανάγκη να υπάρχεις και να δημιουργείς με ανθρώπους που έχουν την ίδια πίστη για τη δουλειά, ανθρώπους που θαυμάζεις και αγαπάς.
Τι σημαίνει η λέξη «Gaff»;
Gaff είναι η ονομασία που δόθηκε τον 19ο αιώνα στο αυτοσχέδιο θέατρο στις φτωχότερες συνοικίες του Λονδίνου και άλλων μεγάλων πόλεων, στου οποίου τη σκηνή ανεπαρκείς θίασοι παρουσίαζαν άγαρμπες παραστάσεις μελοδραματικού ρεπερτορίου και το εισιτήριο κόστιζε μία ή δύο πένες. Το 2010 που δημιουργήθηκε η ομάδα, η σημασία του ονόματος είχε πλάκα, μου άρεσε αυτό το «ανεπαρκείς» γιατί τόσο ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτις νιώθω πως έχω πολλές ελλείψεις – και μετά ήταν και αυτό το θέατρο της μιας πένας, τότε δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πως θα είχαμε παραστάσεις με καπέλο, εθελοντική εισφορά, θεατρικά παντοπωλεία αλλά και πως για τους ηθοποιούς ήταν κοντά η κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Οι περισσότεροι ηθοποιοί σήμερα στην Αθήνα των χιλίων και βάλε παραστάσεων αμείβονται με ποσοστά, που σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να φύγει από την παράσταση ακόμα και με 1 ή 2 ευρώ – είναι το ποσοστό που του αναλογεί!
Έχετε ανεβάσει άλλη φορά θεατρική μεταφορά πεζογραφήματος;
Όλες μου οι δουλειές μέχρι στιγμής είναι μεταφορές λογοτεχνικών κειμένων, μάλλον γιατί η λογοτεχνία μού δίνει ελευθερία – οφείλεις να μετατρέψεις τον λόγο σε εικόνα, σε δράση, έχουν ενδιαφέρον οι πολλαπλές αναγνώσεις που έχει ένα αφήγημα. Από την άλλη, έχει και μια γοητεία η δυσκολία αυτού του μετασχηματισμού σε θέατρο.
Πώς ανακαλύψατε το μυθιστόρημα Μάρτυς μου ο Θεός;
Το βιβλίο μού το έφερε η φίλη και συνεργάτιδα Μυρτώ Αθανασοπούλου – από τα ιδρυτικά μέλη των Gaff και ένας άνθρωπος που εκτιμώ κι αγαπώ· εκτός από την κοινή οπτική που έχουμε για το θέατρο, εμπιστεύομαι και το ένστικτό της. Το διάβασα αμέσως, στην αρχή χαμογελούσα, μετά συγκινήθηκα και στις τελευταίες σελίδες πλάνταξα στο κλάμα.
Γιατί θελήσατε να το ανεβάσετε στη σκηνή;
Για πολλούς λόγους. Καταρχήν, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, με το κείμενο αυτό αισθάνομαι ότι εμπλέκομαι προσωπικά. Ο Χρυσοβαλάντης για μένα δεν είναι ένα φανταστικό πρόσωπο, αλλά ένα πραγματικό πρόσωπο που του οφείλω κάτι. Ένιωσα την ανάγκη να τον ανεβάσω στη σκηνή και να αφηγηθεί το ιδιότυπο ημερολόγιο της ζωής του. Πιστεύω ότι είναι από τους πιο καλογραμμένους ήρωες της νεοελληνικής λογοτεχνίας και δικαίως ο Μάκης Τσίτας απέσπασε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014. Ο Χρυσοβαλάντης είναι άνεργος και χρεοκοπημένος σε μια περίοδο, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που η χώρα ζει στιγμές μεγαλείου και εθνικής υπερηφάνειας, τότε δηλαδή που κανείς δεν φανταζόταν πως αυτό που συμβαίνει στον ήρωα πρόκειται να το βιώσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Βρήκα ιδιαίτερα ευφυές το πώς χρησιμοποιεί ο συγγραφέας το νόημα της εργασίας, με δυο λόγια ο Χρυσοβαλάντης χάνει την ισορροπία του επειδή μένει άνεργος: αν συνέχιζε να δουλεύει, έστω και κάτω από άθλιες εργασιακές συνθήκες, τίποτα από όλα αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια δεν θα είχε βγει, θα συνέχιζε να ζει ταπεινά, να πέφτει θύμα και να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του αγόγγυστα. Χάνοντας τη δουλειά του χάνει και την ισορροπία μέσα του και, μην έχοντας κανέναν δίπλα του, πιάνεται από την πίστη στον Θεό. Και εδώ είναι και η άλλη ωραία έμπνευση του Μάκη Τσίτα, καθώς ο Θεός του Χρυσοβαλάντη είναι πραγματικός, η σκέψη του και η ανάγκη του τον κάνουν να δώσει υπόσταση στον Θεό, κουβεντιάζει μαζί του, του ζητάει πράγματα, τον φοβάται αλλά του τη λέει κιόλας... είναι μια υπέροχη σχέση.
Συναντήσατε κάποια δυσκολία στη θεατρική μεταφορά του;
Καταρχήν, η διασκευή του κειμένου έγινε από τον συγγραφέα και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν πολύ εύστοχη, καθώς έπρεπε να κάνει μια γενναία αφαίρεση και να δώσει όλο το νόημα του βιβλίου σε λίγες σελίδες, αφού ο θεατρικός χρόνος δεν συνάδει με τον λογοτεχνικό. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να δώσουμε συνέχεια στον αποσπασματικό και επαναληπτικό λόγο του ήρωα και να αναδείξουμε τους θεματικούς και, κυρίως, ιδεολογικούς άξονες που καθορίζουν την πορεία και την κατάληξή του.
Θεωρώ ότι το μίνιμαλ σκηνικό λειτουργεί θαυμάσια στην παράστασή σας. Πώς καταλήξατε στην επιλογή αυτή;
Αρχικά είχα διάφορες σκέψεις για τον σκηνικό χώρο όπου θα κινούνταν ο ήρωας, όταν όμως ξεκινήσαμε τις πρόβες κατάλαβα πως δεν είχε καμία σημασία το περιβάλλον, ο Χρυσοβαλάντης έχει ανάγκη να μιλήσει για τη ζωή του οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε, έτσι οδηγηθήκαμε σε ένα συμβολικό περιβάλλον, ένα παγκάκι και μια μικρή βαλίτσα που μέσα της κουβαλάει όλη του τη ζωή.
Θεωρείτε ότι ο Χρυσοβαλάντης, ο αντιήρωας πρωταγωνιστής σας, είναι γνώριμος χαρακτήρας στην ελληνική κοινωνία;
Ο Χρυσοβαλάντης είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος και ήρωας πολύ αντιεμπορικός. Ένας 50χρονος άνεργος, θεοφοβούμενος, ξενοφοβικός, αφελής, θαμώνας των οίκων ανοχής αλλά και της εκκλησίας, άρρωστος, φοβισμένος και με βαθιά μοναξιά, ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει σε μια κοινωνία που τέτοιοι αδύναμοι άνθρωποι δεν έχουν θέση. Χρυσοβαλάντηδες συναντάμε παντού, στη γειτονιά, στα καφενεία, στο διπλανό διαμέρισμα και καμιά φορά και στο δικό μας σπίτι. Ναι, είναι ένας από τη μάζα που όμως εκφράζει φωναχτά τις σκέψεις όλων μας.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι η επιτυχής ισορροπία ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό. Στην παράσταση, η εναλλαγή των συναισθηματικών καταστάσεων του ήρωα είναι συνεχής. Πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο για έναν ηθοποιό;
To βασικό εργαλείο του ηθοποιού είναι ο λόγος και στην περίπτωση της δικής μας παράστασης έχουμε να κάνουμε με ένα κείμενο που κάθε φράση και λέξη έχει ειδικό βάρος. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλωσσική φόρμα πολύ ιδιαίτερη και πετυχημένη, ένα μείγμα λαϊκής γλώσσας με στοιχεία καθαρεύουσας, εκκλησιαστικά κείμενα, στιχάκια χιουμοριστικά και λέξεις δικής του επινόησης. Είναι τυχερός ο ηθοποιός που έχει στα χέρια του ένα τέτοιο κείμενο με ρυθμό, εναλλαγές και, κυρίως, που αφήνει την ιστορία να εξελιχθεί χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα.
Στη διάρκεια της παράστασης, το κοινό περνάει από βροντερά γέλια σε βουβά κλάματα. Τι νομίζετε ότι τους αγγίζει περισσότερο από τα λεγόμενα του Χρυσοβαλάντη;
Αυτό που λειτουργεί καταλυτικά στο κοινό είναι όταν ο ήρωας προδίδεται από την ίδια του την οικογένεια, όταν τον πετάνε στην κυριολεξία έξω από το ίδιο του το σπίτι γιατί δεν μπορεί να προσφέρει πια οικονομικά. Τους πονάει που στη βαλίτσα που του αφήνουν έξω από την πόρτα δεν έχουν βάλει μέσα τα φάρμακά του. Τους πονάει ο τρόπος που εξουδετερώνεται ο αδύναμος και, βέβαια, η κατάληξή του.
Ποιο ήταν το πιο απρόσμενο σχόλιο που ακούσατε από κάποιον θεατή;
«Ο Χρυσοβαλάντης είναι η χώρα, αυτός είναι η Ελλάδα». Κι επίσης, το σχόλιο ενός φυλακισμένου: «Ρε τον άνθρωπο, τι έπαθε, γαμώ την κοινωνία μου μέσα!»
Βρίσκετε ότι υπάρχουν αντιφάσεις στη ζωή του μέσου Έλληνα;
Γενικά νομίζω πως είμαστε ένας αντιφατικός λαός. Οι Έλληνες έχουν μια ευκολία να δημιουργούν ήρωες και «θεούς» και την ίδια στιγμή να τους καταρρίπτουν. Η κρίση που βιώνουμε, που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και βαθιά κοινωνική, έχει αναδείξει ακόμα περισσότερο αυτό το στοιχείο της αντίφασης. Αλληλεγγύη και τσιγκουνιά, περηφάνια και φόβος, θάρρος και υποταγή, αγωνία και ύπνωση, όλα μαζί σε μια χώρα που προσπαθεί να σταθεί όρθια. Από την άλλη, βέβαια, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση γι' αυτόν τον αντιφατικό λαό που άλλαξε πολιτική σελίδα, όχι με την έννοια ότι όλοι ξαφνικά γίναμε αριστεροί και τι καλά και τι ωραία, άλλωστε η νέα κυβέρνηση έχει δρόμο μπροστά της και θα κριθεί, αλλά κυρίως για το γεγονός τής έστω και καθυστερημένης αντίληψης πως τα δικαιώματά του δεν χωράνε στην ακροδεξιά πολιτική των τελευταίων χρόνων, που ρήμαξε τις ζωές όλων μας.
Η ζωή στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες πέρασε ραγδαία από την επίπλαστη ευμάρεια στη φτωχοποίηση. Μπορεί η Τέχνη να μας βοηθήσει να περάσουμε στο επόμενο στάδιο; Και ποιο θα είναι αυτό;
Η Τέχνη πάντα θα λειτουργεί σαν δραστικό παυσίπονο όσο περισσότερο νοσεί μια κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο πως μέσα στην κρίση υπάρχει καταιγισμός θεατρικών παραστάσεων. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ τις ζωές των ανθρώπων χωρίς το θέατρο, είναι σαν να μεγαλώνεις ένα παιδί χωρίς ποτέ να του πεις ένα παραμύθι, είναι βέβαιο πως από αυτόν τον άνθρωπο θα λείπει κάτι. Πρόσφατα παίξαμε την παράσταση στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Κορυδαλλού· είναι δύσκολο να μεταφέρω τη συναισθηματική εμπειρία εκείνης της στιγμής, αλλά βγαίνοντας από τις φυλακές ήμουν βέβαιη πως η Τέχνη είναι χρήσιμη. Από την άλλη, η Τέχνη σ' αυτή τη χώρα είναι τελείως αβοήθητη, καμία πολιτιστική πολιτική την ίδια στιγμή που τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όχι μόνο επενδύουν στον πολιτισμό, αλλά έχουν και μεγάλο οικονομικό όφελος από αυτή τους την επένδυση. Αντιθέτως, στην Ελλάδα το υπουργείο Πολιτισμού είχε μέχρι σήμερα έναν μάλλον διακοσμητικό ρόλο και εξυπηρετούσε κυρίως τα πελατειακά συμφέροντα του εκάστοτε υπουργού. Περιμένω να δω πώς θα κινηθεί το νέο Υπουργείο στα θέματα του πολιτισμού.
Η επιτυχία της δουλειάς σας οδήγησε ήδη σε παράταση των παραστάσεων μέχρι το Πάσχα. Προβλέπετε ότι θα υπάρχει και συνέχεια;
Ήδη παράλληλα με τις παραστάσεις στην Αθήνα γίνεται και μια μικρή περιοδεία σε διάφορες πόλεις με εξαιρετική ανταπόκριση από το κοινό. Σίγουρα η παράσταση θα συνεχίσει να ταξιδεύει και του χρόνου, καθώς φέτος δεν θα προλάβουμε να ανταποκριθούμε σε όλα τα καλέσματα.
Καλή συνέχεια, λοιπόν, κι ευχαριστούμε πολύ για τη συζήτηση αυτή!
Ευχαριστώ πολύ κι εγώ.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Ο φίλος μου ο ύπνος: κριτική της Μάρλεν Κεφαλίδου


ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΓΙΑΤΙ
Όταν ένα παιδί έχει θέμα με τον ύπνο και δεν τον βλέπει με καλό... μάτι τότε το πρώτο που σκεφτόμαστε να κάνουμε είναι να του διαβάσουμε ένα βιβλίο! Και όχι άδικα... Το συγκεκριμένο βιβλίο δε βοηθάει απλά να νανουρίσουμε ένα παιδί, αλλά να το συμφιλιώσουμε και με την ιδέα του ύπνου. Ναι ο ύπνος μας παίρνει από όλα αυτά τα διασκεδαστικά που κάνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι , αλλά μας βοηθάει να μεγαλώσουμε, μας ταξιδεύει σε ονειροχώρες και μας ξεκουράζει.Πως όμως να τα εξηγήσουμε όλα αυτά σε ένα μικρό παιδί;
Το βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή το κανει με πολύ εύστοχο τρόπο. Γραμμένο σε έμμετρο λόγο με τις πολύ όμορφες εικόνες της Χρύσας Σπυρίδωνος προκαλεί - προσκαλεί τα μικρά παιδιά να συμφιλιωθούν με τον ύπνο. Άλλωστε δεν κοιμούνται μόνο αυτά... Τον ύπνο τον χρειαζόμαστε όλοι. Και το πιο ωραίο όταν κοιμόμαστε είναι τα όνειρά μας! Που καμιά φορά μπορούμε να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε πραγματικότητα!
Ένα τρυφερό βιβλίο για όνειρα γλυκά!
Με αφορμή το βιβλίο το KindyKids.gr προτείνει:
Δραστηριότητες:
Το βιβλίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην τάξη ως αφορμή για δραστηριότητες σχετικές με τον ύπνο. Οι παρακάτω δραστηριότητες αφορούν τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους γονείς:
Να το χρησιμοποιήσουμε ως ανάνγωσμα πριν την μεσημεριανή ξεκούραση των παιδιων (πχ σε ολοήμερο τμήμα)
Να μιλήσουμε για τα όνειρά μας
Να συζητήσουμε για τα ωφελη του καλού ύπνου και για τους λόγους, που είναι απαραίτητος στα μικρά παιδιά
Να σκεφτούμε ιδέες που θα μας βοηθήσουν να κοιμηθούμε εαν νιώθουμε ότι δεν νυστάζουμε
Να ζωγραφίσουμε το πιο περίεργο όνειρο που έχουμε δει
Να ζωγραφίσουμε το αγαπημένο μας όνειρο
Να ζωγραφίσουμε τα αγαπημένα μας αντικείμενα για την ώρα του ύπνου
Να ζωγραφίσουμε ένα φανταστικό κρεβάτι, που θα θέλαμε να έχουμε στο δωμάτιό μας και να κοιμόμαστε σε αυτό
Να φτιάξουμε με την τεχνική του κολάζ τον δικό μας ονειρόκοσμο, πολλά όνειρα μπερδεμένα όπως και όταν τα βλέπουμε στον ύπνο μας
Να ζωγραφίσουμε πλάσματα της φαντασίας μας
Να δραματοποιήσουμε την διαδικασία που μπορουμε να ακολουθήσουμε πριν τον ύπνο.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Ο μπαμπάς είναι άνεργος: κριτική της Τζίνας Πανδρούλα


Η συγγραφέας παιδικών παραμυθιών Ράνια Μπουμπουρή αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα επίκαιρο και δύσκολο θέμα, λόγω της εποχής που διανύουμε, αυτό της ανεργίας. Πόσο μάλλον όταν ο άνεργος στο σπίτι είναι ο σύζυγος και πατέρας ο οποίος είναι το πρότυπο του γιου. Σε μια κοινωνία που η ανεργία καλπάζει και σε κάθε σπίτι υπάρχει συχνά τουλάχιστον ένας άνεργος, τα παιδιά δεν μπορούν να μείνουν ανεπηρέαστα. Έτσι και ο μικρός Μιχάλης νιώθει άσχημα που θα έρθει ο πατέρας του να μιλήσει για τη δουλειά του στο σχολείο, ενώ είναι άνεργος. Δεν φαντάζεται όμως πόσο ενδιαφέροντα πράγματα έχει να πει ο πατέρας του για τη δουλειά του, αυτή που είχε προτού μείνει άνεργος.
Μέσα από μια όμορφη και συγκινητική ιστορία, η Ράνια Μπουμπουρή, «ξεδιπλώνει» την ανεργία μπροστά στα μάτια των μικρών αναγνωστών με τέτοιο τρόπο που να την απομυθοποιεί και να της δίνει και μια άλλη διάσταση, αυτή της επιλογής να μείνουμε και να προσπαθήσουμε στην πατρίδα μας όσο δύσκολο κι αν είναι.
«Οι συνάδελφοί μου βρήκαν γρήγορα δουλειά στο εξωτερικό – να το ξέρετε, παιδιά, τα Πολυτεχνεία μας βγάζουν εξαιρετικούς επιστήμονες», λέει ο μπαμπάς του Μιχάλη στα παιδιά και συνεχίζει τονίζοντας: «…θα ήθελα η μετανάστευση να είναι η τελευταία λύση. Έχουν φύγει πολλοί φίλοι μας, έχουν φύγει συγγενείς μας. Φαντάζεστε να φύγουμε όλοι; Έχουμε πάρει την απόφαση μαζί με τη σύζυγό μου, να μείνουμε εδώ όσο αντέχουμε και να παλέψουμε για τη ζωή μας-για το παιδί και για την πατρίδα μας. Όσο αντέξουμε». Προσωπικά, αυτό το απόσπασμα είναι το αγαπημένο μου από το βιβλίο της και πιστεύω ότι περνάει στα παιδιά πολύ όμορφα μηνύματα για την πατρίδα τους.
Το όμορφο κείμενο ντύνεται μοναδικά με την καταπληκτική εικονογράφηση της Μάρως Αλεξάνδρου, που χρωματίζει εκτός από τις εικόνες και τα συναισθήματα του μικρού Μιχάλη, και φωτίζει διαφορετικές και πρωτότυπες οπτικές γωνίες χαρίζοντας ένα βιβλίο γεμάτο έντονες εικόνες και εκφραστικά πρόσωπα.
Το βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα, ώστε κάθε γονιός να συζητήσει απλά και χωρίς φόβο με τα παιδιά του για την έννοια της ανεργίας – η ανεργία δεν είναι κάτι αρνητικό, είναι μια απλά μια κατάσταση- καθώς και του τι σημαίνει να βρεθεί ένας γονιός σε αυτή την κατάσταση για κάποιο χρονικό διάστημα. Το βιβλίο τελειώνει ευχάριστα, προβάλλοντας σημαντικές αξίες που πρέπει να διέπουν κάθε οικογένεια και λέγοντας αλήθειες για την ανεργία, την κατάσταση στη χώρα μας και την αγάπη των ανθρώπων της για αυτήν, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν.
Είναι σημαντικό τα παιδικά βιβλία να αφουγκράζονται τα θέματα της εποχής και να αποτελούν «οδηγό» για γονείς που θέλουν να συζητήσουν πιο δύσκολα θέματα με τα παιδιά τους, δίνοντας τους το έναυσμα μέσα από ένα ευχάριστο ανάγνωσμα.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Lapsus Κλάψους XXVII: Ουκ εν τω πολλώ το ευ[άριθμον]!


Διαβάστε το γλωσσικό σημείωμά μου για την εσφαλμένη χρήση της λέξης "ευάριθμος" στο τεύχος 35 του magaz!ne (BonusMallMag), στις σελίδες 20-21:

http://www.bonusmallmag.gr/035/

Ή εδώ:



Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

"Μια τρελή τρελή ΑΒ με τον Άνθρωπο-Ορχήστρα" στον Ιανό 15/3/2015

Άλλη μια Κυριακή του Μαρτίου στον Ιανό, με πολύ κέφι και πολλή μουσική. 
Εδώ, περιμένοντας ν' αρχίσει η παράσταση.

Στην παράσταση συμμετείχε φιλικά ο Πάνος Μουζουράκης,
που τραγούδησε μοναδικά τα γράμματα Ύψιλον (όπως και στο CD) και Φι.

 Η Αλφαβητούλα μας, Ντίνα Καφτεράνη, χορεύει το βαλς του Ψι
με τον Πάνο Μουζουράκη.

 Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Ράνια Μπουμπουρή, Πάνος Μουζουράκης.

Ο φίλος μου ο ύπνος: κριτική της Φοίβης Λέκκα


Ο ύπνος είναι ένα μείζον θέμα που απασχολεί -και ταλαιπωρεί- όλους τους γονείς που έχουν μικρά παιδιά αλλά και τα ίδια, μιας και πολλές φορές δυσκολεύονται να κοιμηθούν ήρεμα αλλά και να αποκτήσουν τακτικές ώρες ύπνου. Το βιβλίο αυτό έρχεται να συμφιλιώσει τα παιδιά με τον ύπνο. Με όπλα του την ομοιοκαταληξία, το χιούμορ, την τρυφερότητα και την υπέροχη εικονογράφηση της Χρύσας Σπυρίδωνος, τα εξοικειώνει με την ιδέα του και τα κάνει να συνειδητοποιήσουν πως ο ύπνος είναι απαραίτητη και καθημερινή συνήθεια όχι μόνο για όλους τους ανθρώπους αλλά και για όλα τα ζωντανά πλάσματα σε αυτό τον κόσμο. Είναι ιδανικό για να το διαβάζετε στα παιδιά σας πριν κοιμηθούν! Έτσι ο ύπνος θα έρχεται ευκολότερα και τα όνειρα θα είναι πιο όμορφα...
Φοίβη Λέκκα, ψυχολόγος


Πηγή: http://www.mothersblog.gr/i-politistiki-atzenta-tis-evdomados/item/25067-i-politistiki-atzenta-tis-evdomadas-apo-ti-foivi-lekka#ixzz3UdS9seY7


Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Ντέιβιντ Νίκολς: συνέντευξη στη Ράνια Μπουμπουρή

http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=700341
Ο Ντέιβιντ Νίκολς είναι βραβευμένος Άγγλος συγγραφέας και σεναριογράφος, που έγινε γνωστός παγκοσμίως με το μυθιστόρημά του Μία ημέρα (Εκδόσεις Μίνωας, 2011), το οποίο έχει πουλήσει περισσότερα από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, έχει μεταφραστεί σε σαράντα γλώσσες και μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο. Ο Ντέιβιντ Νίκολς επισκέφθηκε την Αθήνα με αφορμή την κυκλοφορία του μυθιστορήματός του Εμείς, που ήταν υποψήφιο για το βραβείο Man Booker 2014, και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του.
Θέλετε να μας πείτε γιατί γράφετε;
Από παιδί μού άρεσαν οι ιστορίες –να παρακολουθώ την πλοκή, τους χαρακτήρες– είτε ήταν σε βιβλία, είτε σε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση. Αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι ήμουν ικανός να δημιουργήσω κι εγώ κάτι τέτοιο. Η μόνη σχέση που είχα με τις ιστορίες ήταν ως ηθοποιός – εμπειρία πολύ απογοητευτική για μένα, διότι δεν μπορούσα να ασκήσω το επάγγελμα αυτό. Δεν είχα καθόλου ταλέντο, χάρισμα ή χάρη. Ήμουν απαίσιος ηθοποιός. Ωστόσο, εξακολουθούσα να λατρεύω την πτυχή τού να λες ιστορίες, να δημιουργείς ήρωες, κόσμους... Μου άρεσε πολύ ο ήχος των διαλόγων. Τελικά συνειδητοποίησα ότι αυτό που με είχε ωθήσει στην ηθοποιία ήταν το υπόβαθρό της• μου πήρε κάποιο διάστημα να το καταλάβω, πάντως στράφηκα τελικά σε αυτό που αγαπώ: στη συγγραφή. Μ' αρέσει να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε, μ' αρέσει που αυτά τα σημαδάκια στο χαρτί προκαλούν αντιδράσεις στους ανθρώπους ανά την υφήλιο – γέλιο, κλάμα, ενθουσιασμό...
Είπατε ότι δεν έχετε ταλέντο στην ηθοποιία, αλλά προφανώς έχετε ταλέντο στη συγγραφή. Τι σημαίνει για σας, λοιπόν, το ταλέντο; Η ικανότητα ν' αρέσουν στο αναγνωστικό κοινό αυτά που γράφετε;
Μάλλον πρόκειται για συνδυασμό πραγμάτων. Είναι το υπόβαθρο του καθενός, οι εμπειρίες του, η δεξιοτεχνία του, η ικανότητά του να εξελίσσεται. Δυσκολεύομαι να σας δώσω έναν ακριβή ορισμό, πάντως δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με κάτι μαγικό, λες και σε χτύπησε κάποιος μ' ένα μαγικό ραβδί. Θεωρώ ότι είναι ένας ευτυχής συνδυασμός ικανοτήτων και συγκυριών.
http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=700341
Η διαδρομή σας στην ηθοποιία σάς βοήθησε στη συγγραφή;
Τα οχτώ χρόνια που εργάστηκα ως ηθοποιός μιλούσα ελάχιστα, διότι έπαιζα πολύ μικρούς ρόλους. Έβλεπα όμως καλό θέατρο, καθώς συμμετείχα σε παραστάσεις με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Καταλάβαινες πότε μια σκηνή ήταν καλή από το πώς φωτίζονταν τα πρόσωπά τους και πότε άρχιζαν να το απολαμβάνουν και οι ίδιοι πραγματικά. Κάτι έμεινε μέσα μου από τα οχτώ αυτά χρόνια που παρακολουθούσα και μάθαινα – πώς μπορείς να πεις μια καλή ιστορία, σε ποιο σημείο να αποστασιοποιηθείς, πότε να κρατήσεις κάτι μυστικό από το κοινό, σε ποιο σημείο να σταματήσεις μια σκηνή. Απορροφούσα ασυνείδητα, λοιπόν, πολλές γνώσεις όλες αυτές τις ώρες στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
Πόσες ώρες δουλεύετε τη μέρα; Θα μας περιγράψετε μια συνηθισμένη σας μέρα;
Είμαι πολύ βαρετός άνθρωπος. Έχω καταλάβει ότι ο μόνος τρόπος για να ολοκληρώσω μια συγγραφική δουλειά, είναι να είμαι αυστηρός στο πρόγραμμά μου. Έχω ένα γραφείο εκτός σπιτιού, όπου πηγαίνω καθημερινά και γράφω από τις εννέα το πρωί μέχρι τη μία το μεσημέρι. Το διάστημα αυτό κλείνω τελείως το Ίντερνετ – προσπαθώ, δηλαδή, γιατί είναι πολύ δύσκολο. Έπειτα, κάνω ένα μικρό διάλειμμα για μεσημεριανό και στη συνέχεια διαβάζω περίπου ένα δίωρο. Το διάβασμα είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς. Κατόπιν, ασχολούμαι με την αλληλογραφία μου και διεκπεραιωτικά ζητήματα. Την άλλη μέρα, το ίδιο. Και το ίδιο. Και το ίδιο. Αν γράφει κανείς 1.000 λέξεις την ημέρα και ξέρει τι γράφει, μπορεί να τελειώσει ένα μυθιστόρημα σε έξι μήνες. Ίσως τελικά το αποτέλεσμα να είναι ανόητο και να χρειαστεί να το πετάξω, πάντως για μένα η μεθοδικότητα είναι η μόνη οδός για την αποτελεσματικότητα.
Έχετε εξαρχής έτοιμη τη δομή του βιβλίου;
Ναι. Όποτε δοκίμασα να αυτοσχεδιάσω ή ν' αποφασίσω στην πορεία την εξέλιξη, κόλλησα. Ξέρετε, πριν στραφώ στη μυθιστοριογραφία, έγραφα –κι εξακολουθώ να γράφω– σενάρια για την τηλεόραση. Κι επειδή στην τηλεόραση το κόστος είναι μεγάλο, οι παραγωγοί θέλουν να ξέρουν ακριβώς τι γίνεται στο σενάριο, δεν σου δίνουν το ΟΚ αλλιώς. Κι έτσι, αυτό αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο για μένα. Δηλαδή ξέρω πάντα το τέλος, ξέρω σε γενικές γραμμές πώς θα φτάσω εκεί και τα υπόλοιπα τα επινοώ στην πορεία – αλλά έχω έναν σαφή προορισμό.
http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=700341
Είπατε ότι κλείνετε το Ίντερνετ για να δουλέψετε. Χρησιμοποιείτε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – Facebook, Twitter;
Όχι. Ξέρω ότι πολλοί συγγραφείς τα χρησιμοποιούν, διότι η συγγραφή είναι μοναχική δραστηριότητα κι είναι σαν να βρίσκεσαι ξάφνου σε μια κοινότητα, ανάμεσα σε φίλους. Σαν να έχεις φίλους μαζί σου στο γραφείο. Εγώ το βρήκα ακαταμάχητο όλο αυτό κι εξαιρετικά ευχάριστο κι ενδιαφέρον. Μάλλον υπερβολικά ενδιαφέρον – υπερβολικά πολλές διαφωνίες, υπερβολικά πολλά αστεία. Είναι εθιστικό. Γι' αυτό αποφάσισα να μην ασχολούμαι πολύ. Είμαι στο Facebook, έχω και επίσημη σελίδα και προσωπική, αλλά πρέπει να κλείνω το Ίντερνετ, διαφορετικά δεν θ' ασχολούμαι με τίποτε άλλο όλη μέρα.
Τι σας αρέσει περισσότερο να γράφετε: μυθιστορήματα ή σενάρια;
Μ' αρέσει πολύ να συνεργάζομαι με ηθοποιούς, με εμπνέει κι απολαμβάνω το πώς μεταμορφώνουν τις λέξεις, πώς απογειώνουν τις φράσεις και σε βοηθούν ν' ανακαλύψεις πράγματα που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν. Συγχρόνως, όμως, η συγγραφή σεναρίων είναι μια δουλειά πολύ ανταγωνιστική, όπου ξεσπούν συνέχεια διαφωνίες. Είναι συλλογική δουλειά –το οποίο βρίσκω υπέροχο, τυχαίνει να συνεργάζεσαι με εκπληκτικούς ανθρώπους– αλλά παράλληλα δίνεις συνέχεια μάχες. Διότι δεν έχεις εσύ τον τελικό λόγο. Στον κινηματογράφο, τον τελικό λόγο τον έχει ο σκηνοθέτης. Στην τηλεόραση, άλλοι επικεφαλής της παραγωγής. Όλοι εκφέρουν την άποψή τους, που συχνά είναι σωστή, κάποιες φορές όμως δεν είναι. Δίνεις μάχες χωρίς σταματημό.
Στα μυθιστορήματα, με ποιον δίνετε αυτές τις μάχες;
Με κανέναν! Τουλάχιστον δεν μου έχει τύχει μέχρι στιγμής. Απ' ό,τι έχω διαπιστώσει, το μόνο θέμα για το οποίο μπορούν να ανακύψουν μεγάλες διαφωνίες σ' ένα μυθιστόρημα είναι το εξώφυλλό του. Θέλω να πω, το όλο κλίμα είναι πιο ήπιο. Ο επιμελητής μου είναι πολύ καλός. Μου επισημαίνει διάφορα πράγματα, τα οποία λαμβάνω υπόψη. Αν όμως ο επιμελητής μου πει: «Δεν είμαι και τόσο σίγουρος γι' αυτή τη σκηνή. Μήπως θα ήταν καλύτερα να την κόψεις;» κι εγώ δεν θέλω να κόψω τη σκηνή αυτή, ξέρω ότι το βιβλίο μου θα εκδοθεί όπως το θέλω. Θα ήμουν ανόητος αν δεν άκουγα τις συμβουλές του επιμελητή μου, ωστόσο τον τελικό λόγο τον έχω εγώ.
Ο επιμελητής σας δεν σας έχει ζητήσει ποτέ ν' αλλάξετε κάτι πολύ σημαντικό σ' ένα μυθιστόρημα; Έναν χαρακτήρα, ας πούμε;
Ο επιμελητής μου και ο εκδότης μου πάντα με βάζουν ν' αλλάξω τον τίτλο. (γέλια)
Πώς ήταν ο τίτλος του βιβλίου σας Εμείς, πριν σας βάλουν να τον αλλάξετε;
Λεγόταν Παντρεμένος έρωτας. Κι έπειτα, το βάλαμε Μαζί. Μετά καταλήξαμε στο Εμείς, που είναι καλός τίτλος. Στο προηγούμενο μυθιστόρημά μου, Μία ημέρα, είχα βάλει τον τίτλο Η μέρα του Αγίου Σουίδιν, που δεν ήταν και πολύ καλός. (γέλια) Συζητάμε, λοιπόν, πολύ για τους τίτλους. Και μερικές φορές μπορεί να μου πουν ότι ο τάδε χαρακτήρας είναι λίγο βαρετός, αυτή η σκηνή κάπως σκληρή, κι εγώ το ξαναβλέπω και κάνω αλλαγές. Ωστόσο, ξέρω ότι δεν μπορεί να εκδοθεί ένα βιβλίο χωρίς τον συγγραφέα του, μια ταινία όμως μπορεί να γίνει χωρίς τον σεναριογράφο: δίνουν τη δουλειά σε κάποιον άλλο. (γέλια)
http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=700341
Όταν βλέπετε τις ξένες εκδόσεις των βιβλίων σας, στέκεστε καθόλου στο εξώφυλλο; Σας έχει τύχει ποτέ να μη σας αρέσει κάποιο;
Ναι, τώρα που το λέτε, έχω σκεφτεί: «Μα γιατί άλλαξαν το εξώφυλλο; Μια χαρά ήταν το βρετανικό!» Από την άλλη, μου έχει συμβεί και να σκεφτώ: «Α, αυτό είναι πολύ καλύτερο εξώφυλλο από το βρετανικό!» Δεν γνωρίζω όμως την αγορά σε κάθε χώρα, οπότε... Ένα παράδειγμα, γι' αυτό μου το βιβλίο, το Εμείς. Το ισπανικό εξώφυλλο είναι πολύ διαφορετικό, πολύ εντυπωσιακό κι εκκεντρικό – δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάει το βιβλίο. Αλλά ο Ισπανός εκδότης μου ήταν τόσο ενθουσιασμένος και το ήθελε τόσο πολύ, οπότε σκέφτηκα: «Εντάξει. Θα δούμε πώς θα πάει». Και νομίζω πως για την ώρα πάει πολύ καλά, άρα μάλλον ήταν σωστή απόφαση. Είναι κάποιες φορές, νομίζω, που πρέπει απλώς να κάνεις στην άκρη.
Το ζευγάρι του βιβλίου σας Εμείς πραγματοποιεί το λεγόμενο «Γκραν Τουρ»: Παρίσι, Άμστερνταμ, Μόναχο, Βερόνα, Βενετία... Ακολουθήσατε κι εσείς τη διαδρομή τους για να γράψετε το βιβλίο;
Έχω πάει σε όλα αυτά τα μέρη που αναφέρω, εκτός από την Μπολόνια. Κάνω μια μικρή αναφορά στην Μπολόνια και αυτά που γράφω τα έψαξα στο Ίντερνετ. Αλλά έχω πάει σε όλες τις υπόλοιπες πόλεις την τελευταία εικοσαετία. Επειδή όμως κάποια μέρη έχουν αλλάξει πολύ, χρειάστηκε να ξαναπάω – για παράδειγμα, στο Ρέικσμουζεουμ του Άμστερνταμ. Κι έκανα πράγματι το ταξίδι με το τρένο από το Μόναχο στη Βερόνα. Σε άλλες πόλεις δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη – ξέρω πολύ καλά το Παρίσι, η Βενετία δεν αλλάζει ποτέ... Θα μου άρεσε πολύ να το έκανα όλο το ταξίδι με τη μία, αλλά δεν έχω χρόνο λόγω δουλειάς.
Στην Αθήνα έχετε ξανάρθει;
Όχι, πρώτη φορά. Έχω έρθει στην Ελλάδα – στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη, στη Ρόδο και στη Σύμη. Το ελληνικό νησί που αναφέρω ότι επισκέπτονται οι πρωταγωνιστές μου είναι η Σύμη.
Είχατε καθόλου χρόνο να γνωρίσετε την Αθήνα;
Όχι, μόνο μία ώρα είχα ελεύθερη χθες και πήγα με τα πόδια στην Πλάκα. Ξέρω ότι η Αθήνα είναι μεγάλη πόλη και πολύβουη, αλλά ήταν πολύ ήσυχα και όμορφα στην Πλάκα. Αυτό το λίγο που είδα, δηλαδή, ήταν φανταστικό.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό, όταν ακούτε για τη σύγχρονη Ελλάδα;
Η κρίση, βέβαια. Στο Ηνωμένο Βασίλειο παρακολουθούμε στενά τις εξελίξεις. Υπάρχει πολύς ενθουσιασμός κι ανάμεσα στους φίλους μου για τη νέα ελληνική κυβέρνηση κι ευχόμαστε όλοι το καλύτερο.
Έχετε μελετήσει αρχαίο ελληνικό δράμα; Στις σπουδές σας ή αργότερα;
Ναι. Μελέτησα πολύ και, μάλιστα, συμμετείχα στην παραγωγή των Τρωάδων και της Αντιγόνης. Μου αρέσει και μου φαίνεται παράξενο. Είναι οι απαρχές του παγκόσμιου θεάτρου, αλλά είναι πολύ παράξενο για μας το ότι ένα μεγάλο μέρος της δράσης πραγματοποιείται εκτός σκηνής και μεταφέρεται στους θεατές από τον Χορό!
Ποια ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή που λάβατε μέχρι στιγμής ως συγγραφέας;
Μ' αρέσει η επικοινωνία με τους αναγνώστες, να λαμβάνω γράμματά τους, να τους γνωρίζω σε εκδηλώσεις. Μένω ήσυχος ότι οι άνθρωποι διαβάζουν τα βιβλία μου. Γιατί αυτός είναι ο μόνος λόγος για να γράψει κανείς: για να τον διαβάσουν και να τον κατανοήσουν. Αυτό απολαμβάνω περισσότερο. Μ' αρέσει η ιδέα ότι τα βιβλία μου επηρεάζουν τους αναγνώστες, θέλω να τους αγγίζουν – όχι να τους υποδεικνύουν τι να κάνουν, αλλά να τους προκαλούν συναισθήματα. Δεν θέλω να γράφω γλυκανάλατα βιβλία, αλλά βιβλία αστεία και λυπητερά μαζί. Και χαίρομαι όταν υπάρχει αυτή η ανταπόκριση.
Να υποθέσω, λοιπόν, ότι ο μεγαλύτερος φόβος σας είναι μήπως κάποια στιγμή τα βιβλία σας δεν έχουν αναγνώστες;
Κοιτάξτε, όλοι οι συγγραφείς έχουν καλές και κακές στιγμές. Κάποια βιβλία τους πάνε καλύτερα από άλλα. Το πρώτο μου βιβλίο πήγε πολύ καλά, το δεύτερο όχι και τόσο, το τρίτο έκανε το μεγάλο μπαμ και πήγε απίστευτα καλά, και το τέταρτο τα πάει μια χαρά μέχρι στιγμής. Ξέρω όμως ότι στο μέλλον δεν θα είναι όλα ρόδινα. Δεν πειράζει.
Αν ένα βιβλίο γίνει παγκόσμιο μπεστ σέλερ, όπως στην περίπτωσή σας το Μία ημέρα, ο συγγραφέας δεν έχει ακόμα μεγαλύτερο άγχος για το επόμενο βιβλίο του;
Έτσι περίμενα ότι θα ένιωθα κι εγώ. Μέχρι στιγμής, στη Μεγάλη Βρετανία το Εμείς έχει σημειώσει καλύτερη πορεία από το Μία ημέρα και έχει καλύτερη αποδοχή. Σε δύο-τρία χρόνια θα μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά, πάντως έως τώρα πάει πολύ καλύτερα απ' ό,τι έλπιζα. Αλλά το θεωρώ και πολύ καλύτερο βιβλίο.
http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=700341
Πριν από λίγους μήνες είχαμε εδώ στην Αθήνα τον κ. Χάουαρντ Τζέικομπσον, ο οποίος είπε ότι οι συγγραφείς υποφέρουν από βιβλιοκριτικούς που δεν ξέρουν να διαβάζουν. Συμφωνείτε;
Η αλήθεια είναι ότι κάποιες κριτικές τις θεωρώ ανόητες. Όταν άρχισα να γράφω, η κατάσταση είχε ως εξής: έβγαινε ένα βιβλίο, ακολουθούσαν κάποιες κριτικές και τέλος. Τώρα πια όλοι έχουν γίνει βιβλιοκριτικοί και συνεχώς υπάρχουν κείμενα για τα δουλειά σου, κι είναι μια ιστορία που δεν έχει τελειωμό. Αναπόφευκτα, λοιπόν, σε κάποιους δεν θ' αρέσει η δουλειά σου ή θα νιώθεις πως την έχουν παρανοήσει, κάνουν ανόητες συγκρίσεις ή έχουν χάσει την ουσία. Είναι όμως κομμάτι της δουλειάς και αυτό, πλέον. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μη διαβάζεις τις κριτικές. Θαυμάζω κάποιους κριτικούς, τους σέβομαι, αλλά δεν τους διαβάζω διότι το βιβλίο έχει τελειώσει.
Σας έχει πει ποτέ κάποιος αναγνώστης κάτι, το οποίο θα σας μείνει αξέχαστο;
Έλαβα κάποτε ταχυδρομικώς έναν φάκελο, που περιείχε τη φωτογραφία μιας γυμνής γυναικείας πλάτης με τατουάζ στον ώμο. Κοιτάζοντας καλύτερα, διαπίστωσα ότι η αναγνώστρια είχε χτυπήσει τατουάζ μία ατάκα από το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου μου Μία ημέρα. Ήταν μια ατάκα που είχε παίξει σημαντικό ρόλο στον γάμο της. Αυτό μου φάνηκε αλλόκοτο, ανησυχητικό –νιώθεις ότι φέρεις μεγάλη ευθύνη– αλλά και πολύ κολακευτικό.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο που να το βρήκατε εξαιρετικά χρήσιμο ως οδηγό για τη συγγραφή;
Χμμμ... υπάρχει μια θαυμάσια τετράτομη συλλογή συνεντεύξεων με συγγραφείς, The Paris Review – Interviews [στα ελληνικά, Η τέχνη της γραφής, Εκδ. Τόπος] όπου περιλαμβάνονται εκπληκτικές συνεντεύξεις με συγγραφείς όπως ο Ναμπόκοφ, ο Φίλιπ Ροθ, ο Στάινμπεκ... συνεντεύξεις που έχουν γίνει μέχρι κι εβδομήντα χρόνια πιο πριν. Τις διαβάζω, γιατί με καθησυχάζει το ότι ακόμα και πολύ σπουδαίοι συγγραφείς είχαν/έχουν τα ίδια προβλήματα, κολλάνε σε κάποια σημεία ή πετάνε τα χειρόγραφά τους έστω κι αν έχουν φτάσει στη μέση του βιβλίου.
Θεωρείτε χρήσιμα τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής;
Εγώ δεν διδάσκω, αλλά θεωρώ ότι αν κάποιος σου μιλήσει για το θέμα της οπτικής γωνίας, για τη σημασία που έχει το ποιος λέει την ιστορία, για τη διαφορετική αίσθηση που έχει η ιστορία αν είναι γραμμένη στον ενεστώτα ή σε παρελθοντικό χρόνο – όταν κάποιος σου τα επισημάνει αυτά, σε βοηθά να γράψεις. Θεωρώ λοιπόν ότι μπορείς να διδαχθείς ορισμένα πράγματα, δεν ξέρω όμως κατά πόσο μπορείς να διδαχθείς την ικανότητα να δημιουργείς μια ιστορία, την πλοκή, τους χαρακτήρες... Σίγουρα, στα σεμινάρια αυτά μαθαίνεις να διαβάζεις με πιο κριτικό πνεύμα.
Κι η τελευταία μας ερώτηση: ξαναδιαβάζετε τα βιβλία σας από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, αφού βγουν;
Όχι. Κάνω αλλαγές μέχρι την τελευταία στιγμή – πρέπει κάποιος να μου το πάρει το χειρόγραφο από τα χέρια, για να σταματήσω τις αλλαγές. Αφού τυπωθεί όμως, όχι. Υπάρχουν πολλά σπουδαία βιβλία που θα μπορούσα να διαβάσω, γιατί να ξαναπιάσω ένα δικό μου; (γέλια)
Σας ευχαριστούμε πολύ, κ. Νίκολς!
Ευχαριστώ πολύ κι εγώ.

[Ο Ντέιβιντ Νίκολς επισκέφθηκε την Ελλάδα με αφορμή την πρόσκληση που δέχθηκε από τα καταστήματα Public.]
Φωτογραφίες: Γιώργος Φερμελετζής
Πηγή: http://diastixo.gr/sinentefxeis/xenoi/3590-david-nicholls


Χαμόγελα μετά τη συνέντευξη. Είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, φιλικός, 
αστείος όσο και η γραφή του. Καλή συνέχεια του εύχομαι από καρδιάς!