Σελίδες

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017

"Δημιουργούμε όλοι μαζί τέχνη: Ανακύκλωση παιχνιδιών!"


Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017, 11.30-14.30, στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος
Φέτος τα Χριστούγεννα, τα παλιά και κατεστραμμένα παιχνίδια μας θα γίνουν τα καλύτερα χειροποίητα δώρα! Κούκλες, λούτρινα αρκουδάκια, μαριονέτες και πλαστικά μοντέλα μεταμορφώνονται σε φανταστικούς ήρωες και φιγούρες από κόμικ και καρτούν. Ελάτε με όσα παιχνίδια δεν χρησιμοποιείτε πια και μαζί θα τα αποδομήσουμε και με τα θραύσματά τους θα φτιάξουμε γλυπτικές συνθέσεις και νέα λειτουργικά παιχνίδια.

Σχεδιασμός-Υλοποίηση:
Θοδωρής Ζαφειρόπουλος, Εικαστικός
Ελισάβετ Χελιδώνη, Εικαστικός, Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής

Εργαστήρια για παιδιά 7+, νέους και οικογένειες, με ή χωρίς αναπηρία
Έως 75 συμμετοχές, εργαστήρια σε συνεχόμενη ροή
Τετάρτη 27/12, 11.30-14.30


Πηγή: 
https://www.snfcc.org/visitors-center/events/2017/12/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF-%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7!/?lang=el


Ξυλοπόδαροι, ζογκλέρ, ακροβάτες και μίμοι στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος

Οι δρόμοι των Χριστουγέννων

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017, 12.00-13.15

Εντυπωσιακοί ξυλοπόδαροι, ζογκλέρ, ακροβάτες και μίμοι, θα μαγέψουν μικρούς και μεγάλους με μια χριστουγεννιάτικη performance που θα ξετυλιχτεί στο στολισμένο ΚΠΙΣΝ.

Σχεδιασμός-Υλοποίηση: Circus Performers


Κυριακή 24/12 | 12.00-13.15
Κυριακή 31/12 | 13.30-14.45

ΑΓΟΡΑ

"Art Land: Ανακαλύπτω τις εποχές μέσα από την τέχνη!" στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος

Art Land: Ανακαλύπτω τις εποχές μέσα από την τέχνη!

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017, 11.30-13.00
Ένα εργαστήριο για παιδιά που εμπνέεται από τα έργα Ελλήνων και ξένων 
καλλιτεχνών. Αυτόν το μήνα, οι συμμετέχοντες αντλούν έμπνευση 
από τις δημιουργίες του Σαλβαδόρ Νταλί. Τα παιδιά, αφού συζητήσουν 
για τα έργα του σπουδαίου εικαστικού, παραλαμβάνουν υλικά κηπουρικής 
και φύλλα και ξεκινούν να δημιουργούν τα δικά τους έργα! 
Με την ολοκλήρωση των έργων, οι συμμετέχοντες φωτογραφίζονται 
με το δημιούργημά τους, ενώ το έργο μένει στη φύση!

Σχεδιασμός-Υλοποίηση: M-art

Για παιδιά 6-12 ετών

Έως 30 συμμετοχές
Σάββατα 23, 30/12 & 06/01 | 11.30-13.00

ΝΟΤΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Προτείνουμε τα παιδιά που θα συμμετέχουν να φορούν καπέλο και άνετα ρούχα. 
Δεν απαιτείται προεγγραφή, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

Kakenya's Dream: educating girls in Kenya

At 14, Kakenya Ntaiya was facing the prospect of a child marriage and being forced to leave school. Desperate to pursue her education, she struck a bargain with her father: she would submit to traditional female genital mutilation (FGM) if he promised to let her finish high school, rather than forcing her to marry. He agreed, and she graduated and won a scholarship to an American university. But she couldn't stop thinking of the other Kenyan girls who didn't have the same opportunity, so in 2009 she returned and founded a school for girls, the Kakenya Center for Excellence, a primary school that requires parents to agree not to subject their daughters to FGM or to child marriage. She also created a non-profit, Kakenya's Dream, to support the school and other community programs outside the classroom.
Today, her school educates nearly 300 Maasai girls who would likely have had no chance to pursue their educations – all of them avoiding FGM, child marriage, and early childbirth. She has also reached thousands more through the Center's community education programs, including one for teen girls on sexual reproductive health and rights. The school also recently purchased additional land to expand the current school and add classes for younger girls; they aim to eventually accommodate 600 girls.
Ntaiya's students are not only excelling academically, they are also changing their society's attitudes towards educating girls. "[The girls] want to become doctors, pilots, lawyers. Fathers are now saying, 'My daughter could do better than my son,'" Kakenya says. "When [the girls] start, they are so timid [but now] the confidence they have, it's just beyond words. It's the most beautiful thing."
To help Kakenya educate more girls this year, you can donate to Kakenya's Dream on their website.
Source: A Mighty Girl newsletter, https://www.amightygirl.com/

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Χριστουγεννιάτικη "Σταχτοπούτα" στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος

Η Σταχτοπούτα (1950)

Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017, 11.30

Το Park Your Cinema επιστρέφει με γιορτινή διάθεση στο Κέντρο Πολιτισμού - Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, παρουσιάζοντας μερικές από τις πιο αγαπημένες οικογενειακές ταινίες όλων των εποχών. Φιλμ που μεγάλωσαν γενιές και γενιές θεατών, που κανείς δεν βαριέται να βλέπει ξανά και ξανά, που ονειρεύεται να τον μαγέψουν και πάλι στη μεγάλη οθόνη.

Η Aίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής θα δώσει το ανάλογο prestige στις κλασικές κινηματογραφικές επιτυχίες που θα προβληθούν κατά τη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης περιόδου, από τη Μαίρη Πόπινς και τη Μελωδία της Ευτυχίας, μέχρι μερικά από τα πιο σημαντικά animated φιλμ μεγάλου μήκους που μας χάρισε σαν πολιτιστική κληρονομιά το studio της Disney, από τα τέλη της δεκαετίας του ’30 μέχρι και τα '50s. Χολιγουντιανές παραγωγές που έχτισαν αγέραστους μύθους και πρόσφεραν τη φυγή σε χρόνια που η ανθρωπότητα είχε την ανάγκη της φυγής μέσα από το σινεμά. Έργα που δεν θα σταματήσουν ποτέ να προσφέρουν αυτό το είδος της απόδρασης στους θεατές ολόκληρου του πλανήτη.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων μπορεί να είναι έτσι κι αλλιώς η καλύτερη ευκαιρία για να μοιραστεί στιγμές χαράς μια οικογένεια. Ο κινηματογράφος, όμως, μπορεί να προσθέσει την απόλυτη μαγεία και το ψυχαγωγικό θέαμα που δεν γίνεται να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Ελάτε να το ζήσουμε μαζί, στην πιο γιορτινή οθόνη της πόλης, για το 2017.

                                                                                                         Ηλίας Φραγκούλης

Η Σταχτοπούτα (1950)
Η ευγενική και πανέμορφη Σταχτοπούτα δεν μπορεί να πάει στο χορό του παλατιού γιατί η κακιά μητριά της ελπίζει να παντρολογήσει μια από τις δύο κόρες της με τον πρίγκιπα. Δύο ποντικάκια και μία καλή νεράιδα θα σώσουν την κατάσταση! Το παραμύθι του Charles Perrault διασκευάζεται για το σινεμά και σώζει το studio της Disney από οικονομική καταστροφή (καθώς ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν επέτρεπε τη διανομή των animated παραγωγών του στην Ευρώπη). Το γυάλινο γοβάκι φορέθηκε άλλες δύο φορές (για το home entertainment), ενώ το 2015 ο Kenneth Branagh σκηνοθέτησε και μια live action εκδοχή της ιστορίας.

Σκηνοθεσία: Clyde Geronimi, Wilfred Jackson, Hamilton Luske

Προβολή με ελληνική μεταγλώττιση


Απαιτείται προεγγραφή - ΝΕΑ ΩΡΑ

ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΕΓΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ την Τρίτη 19/12 στις 14.00 το μεσημέρι εδώ

Χριστουγεννιάτικος "Πίτερ Παν" στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος

Πίτερ Παν (1953)

Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017, 11.30


Το Park Your Cinema επιστρέφει με γιορτινή διάθεση στο Κέντρο Πολιτισμού - Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, παρουσιάζοντας μερικές από τις πιο αγαπημένες οικογενειακές ταινίες όλων των εποχών. Φιλμ που μεγάλωσαν γενιές και γενιές θεατών, που κανείς δεν βαριέται να βλέπει ξανά και ξανά, που ονειρεύεται να τον μαγέψουν και πάλι στη μεγάλη οθόνη.

Η Aίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής θα δώσει το ανάλογο prestige στις κλασικές κινηματογραφικές επιτυχίες που θα προβληθούν κατά τη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης περιόδου, από τη Μαίρη Πόπινς και τη Μελωδία της Ευτυχίας, μέχρι μερικά από τα πιο σημαντικά animated φιλμ μεγάλου μήκους που μας χάρισε σαν πολιτιστική κληρονομιά το studio της Disney, από τα τέλη της δεκαετίας του ’30 μέχρι και τα '50s. Χολιγουντιανές παραγωγές που έχτισαν αγέραστους μύθους και πρόσφεραν τη φυγή σε χρόνια που η ανθρωπότητα είχε την ανάγκη της φυγής μέσα από το σινεμά. Έργα που δεν θα σταματήσουν ποτέ να προσφέρουν αυτό το είδος της απόδρασης στους θεατές ολόκληρου του πλανήτη.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων μπορεί να είναι έτσι κι αλλιώς η καλύτερη ευκαιρία για να μοιραστεί στιγμές χαράς μια οικογένεια. Ο κινηματογράφος, όμως, μπορεί να προσθέσει την απόλυτη μαγεία και το ψυχαγωγικό θέαμα που δεν γίνεται να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Ελάτε να το ζήσουμε μαζί, στην πιο γιορτινή οθόνη της πόλης, για το 2017.

Ηλίας Φραγκούλης

Πίτερ Παν (1953)

Στο Λονδίνο των αρχών του 1900, τρία αδέλφια ζουν την περιπέτεια της ζωής τους, ακολουθώντας το φανταστικό τους ήρωα μέχρι τον μαγικό τόπο της Neverland. Η 14η παραγωγή animated ταινίας μεγάλου μήκους της Disney βασίζεται σε ένα επιτυχημένο θεατρικό έργο του Σκοτσέζου J. M. Barrie, το οποίο σύστησε στην pop κουλτούρα το μύθο του αγοριού που δεν μεγάλωνε ποτέ. Ο ήρωας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο (ενηλίκων) The Little White Bird του 1902 και έκανε ντεμπούτο σε θεατρική σκηνή του Λονδίνου δύο χρόνια αργότερα. Ο ίδιος ο Walt Disney τον είχε υποδυθεί σε σχολική του παράσταση!

Σκηνοθεσία: Clyde Geronimi, Wilfred Jackson, Hamilton Luske

Προβολή με ελληνική μεταγλώττιση


Απαιτείται προεγγραφή - ΝΕΑ ΩΡΑ
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΕΓΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ την Τρίτη 19/12 στις 13.00 το μεσημέρι εδώ

Χριστουγεννιάτικη "Χιονάτη" στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος

Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι (1937)

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2017,  11.30

Το Park Your Cinema επιστρέφει με γιορτινή διάθεση στο Κέντρο Πολιτισμού - Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, παρουσιάζοντας μερικές από τις πιο αγαπημένες οικογενειακές ταινίες όλων των εποχών. Φιλμ που μεγάλωσαν γενιές και γενιές θεατών, που κανείς δεν βαριέται να βλέπει ξανά και ξανά, που ονειρεύεται να τον μαγέψουν και πάλι στη μεγάλη οθόνη.

Η Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής θα δώσει το ανάλογο prestige στις κλασικές κινηματογραφικές επιτυχίες που θα προβληθούν κατά τη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης περιόδου, από τη Μαίρη Πόπινς και τη Μελωδία της Ευτυχίας, μέχρι μερικά από τα πιο σημαντικά animated φιλμ μεγάλου μήκους που μας χάρισε σαν πολιτιστική κληρονομιά το studio της Disney, από τα τέλη της δεκαετίας του ’30 μέχρι και τα '50s. Χολιγουντιανές παραγωγές που έχτισαν αγέραστους μύθους και πρόσφεραν τη φυγή σε χρόνια που η ανθρωπότητα είχε την ανάγκη της φυγής μέσα από το σινεμά. Έργα που δεν θα σταματήσουν ποτέ να προσφέρουν αυτό το είδος της απόδρασης στους θεατές ολόκληρου του πλανήτη.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων μπορεί να είναι έτσι κι αλλιώς η καλύτερη ευκαιρία για να μοιραστεί στιγμές χαράς μια οικογένεια. Ο κινηματογράφος, όμως, μπορεί να προσθέσει την απόλυτη μαγεία και το ψυχαγωγικό θέαμα που δεν γίνεται να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Ελάτε να το ζήσουμε μαζί, στην πιο γιορτινή οθόνη της πόλης, για το 2017.

Ηλίας Φραγκούλης

Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι (1937)

Εξόριστη σε ένα δάσος, εξαιτίας της αντιζηλίας που είχε με την κακιά μητριά της, μια όμορφη πριγκίπισσα βρίσκει αναπάντεχους συμμάχους στο πρόσωπο επτά εκκεντρικών νάνων! Η πρώτη μεγάλου μήκους animated ταινία του studio της Disney βασίστηκε σε ένα κλασικό παραμύθι των αδελφών Grimm, αν και η επιτυχία της ξεπέρασε τη φήμη της αρχικής πηγής. Προσαρμόζοντας πληθωριστικά τις εισπράξεις του φιλμ μονάχα από τα αμερικανικά ταμεία, παραμένει μέχρι σήμερα στο top 10 του box-office όλων των εποχών!

Σκηνοθεσία: David Hand

Προβολή με ελληνική μεταγλώττιση

Δευτέρα 25/12, ώρα 11.30, ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ ΕΛΣ


Η προεγγραφή για τα Μέλη (ορισμένος αριθμός) ξεκινά τη Δευτέρα 11/12 στις 12.00 το μεσημέρι. 
Η προεγγραφή για το κοινό ξεκινά την Τρίτη 12/12 στις 12.00 το μεσημέρι εδώ.

Πηγή: 

"Μια τρελή τρελή ΑΒ" παραμονή Χριστουγέννων στο "Ranch"


Η μουσικοθεατρική παράσταση "Μια τρελή τρελή ΑΒ με τον Άνθρωπο-Ορχήστρα" 
θα ταξιδέψει στο "Ranch", στο Σοφικό Κορινθίας, 
για τους μικρούς και τους μεγάλους φίλους μας εκεί! 
Παίζουν και τραγουδούν οι: 
Βανέσα Αδαμοπούλου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, 
Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος και Νεφέλη Παπαδερού!




Για περισσότερες πληροφορίες: https://ranch.gr/view_article/143/hristoygenna-sto-the-ranch

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Ένα έργο του Van Gogh σε σχολείο χωριού της Κρήτης

Με έμπνευση τον κόκκινο αμπελώνα του Van Gogh, το μοναδικό εργο που πούλησε εν ζωή ο ζωγράφος, στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης, ο εικαστικός Δημήτρης  Λάμπρου και οι μαθητές του ομόρφυναν τους γκρίζους τοίχους. Μιλήσαμε μαζί του για να μας πει περισσότερα για την πρωτοβουλία του αυτή.
"Επιλέξαμε το συγκεκριμένο έργο επειδή ήθελα ενα θέμα για τα παιδιά που να έχει σχέση με την Κρήτη λόγω των αμπελώνων, και παράλληλα να μάθουν και τους μεγαλους ζωγράφους μέσω της ιστορίας της τεχνης. Το εργο ειναι συμβολικό καθώς ειναι το μοναδικό που ο ζωγράφος πούλησε εν ζωή, οπότε τα παιδιά έπρεπε να γνωρίζουν το προσωπικό κόστος, που αναλαμβάνει ένας ζωγράφος επιλέγοντας να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. 
AdTech Ad
Ο Van Gogh φυσικά στα έργα του βγάζει ενα κοινωνικό μύνημα καθώς επικεντρώνει τη θεματική του σε ανθρώπους του μόχθου. Αρχίζει με το αριστούργημα του "Οι πατατοφαγοι" όπου οι αγρότες με τα γεμάτα χώμα χέρια τους τρώνε τις πατάτες που οι ίδιοι καλλιεργούν με κόπο σε μια ατμόσφαιρα που αποπνέει ιερότητα. Το εργο που αναλάβαμε ειχε την στήριξη του Διευθυντή μας Κωνσταντίνου Στειακάκη ο οποίος έφερε έναν αέρα ανανέωσης στο σχολείο μας. Να ευχαριστήσω και τον υποδιευθυντή μας, Αντώνη Στρατακη".
"Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν όταν τους ανακοίνωσα πως θα ζωγραφίσουμε στον τοίχο, ενώ το εργο εκτελέστηκε απο ολα τα τμήματα με τον δικό μου συντονισμό! Συμμετείχαν τα παιδιά και από τις τρεις τάξεις του Γυμνασίου ενώ το καθένα ήθελε να βάλει στο εργο τη δίκη του πινελιά, να αφήσει το δικό του αποτύπωμα. Στην αρχή ήταν ολοι επιφυλακτικοί, μαθητές και καθηγητές, καθώς αρχίσαμε με δυο βάσεις χρωμάτων - κόκκινο ουρανό και μπλε χρώα στους αμπελώνες έτσι ώστε πάνω σε αυτη τη βάση να χτίσουμε σταδιακά ενα εκτυφλωτικό φως που στο τελος μοιάζει και σαν βυζαντινό ψηφιδωτό!"
"Τα παιδιά οργανώθηκαν σε ομάδες και δουλέψαμε με ακρυλικά χρώματα ανεβαίνοντας σε σκάλες και θρανία υπό την δίκη μου επίβλεψη τηρώντας με ασφάλεια τις διαδικασίες της εξέλιξης του εργου. Με την τεχνική του πουαντιγισμού που είχε εισάγει ο Van Gogh στο έργο του, δηλαδή με κοφτές πινελιές, προσθέσαμε τα υπόλοιπα χρώματα στην βάση που είχαμε τοποθετήσει στην αρχη με τα βασικά χρώματα. Στο τέλος δεχθήκαμε τα συγχαρητήρια δασκάλων και μαθητών. Χρειαστήκαμε μία εβδομάδα και 2 μέρες για να το ολοκληρώσουμε".
"Δεν γινεται οι Έλληνες να έχουν το μοναδικό πολιτισμό που εχει φτάσει την τέχνη στο πιο υψηλό επιπεδο του αρχαίου κόσμου κι εμείς να μην γνωρίζουμε τίποτε γύρω από αυτήν" 
"Πρόβαλα στην τάξη το ντοκιμαντέρ "Η δύναμη της τεχνης" ένα σημαντικό ντοκιμαντέρ του BBC για το έργο του Πικάσο. Τότε με ρώτησαν τα παιδιά 'Και τι μας ενδιαφερει εμάς κύριε για τον Πικάσο;' Τότε τους εξήγησα πως πηγαίνοντας στο Αρχαιολογικο Mουσείο Ηρακλείου με την σημαντική μινωϊκή ζωγραφική και όχι μονο, κατανόησα το ότι εκει μεσα έβλεπα όλη την σύγχρονη τέχνη. 
Σίγουρα τα παιδιά δεν θα γίνουν όλοι καλλιτέχνες, όμως δεν γίνεται οι Έλληνες να έχουν το μοναδικό πολιτισμό που έχει φτάσει την τέχνη στο πιο υψηλό επίπεδο του αρχαίου κόσμου κι εμείς να μην γνωρίζουμε τίποτε από αυτήν. Τους είπα ακόμη, πως ο Πικάσο θεωρούσε πνευματικό πατέρα του τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης της σύγχρονης τέχνης είχε ως πνευματικό του πατέρα έναν Κρητικό!"
"Η ενασχόληση με την τέχνη δεν αποτελεί απλά ένα χόμπι. Η τέχνη και η πολιτιστική εκπαίδευση αποτελούν καθήκον της πολιτείας και πρέπει οι φορείς και οι θεσμοί της παιδείας και της τέχνης να λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για να λειτουργεί ως αντίδοτο στη κρίση. Η ενασχόληση με την τέχνη αναπτύσσει την κριτική σκέψη στο παιδί και το εισάγει σε μια ζωή όπου η διαδικασία της εκπαίδευσης σε συνδυασμό με το παιχνίδι και την διασκέδαση αποτελούν τα συστατικά του ευ ζην. Οι πιο αδύνατοι μαθητές στο σχολείο προσπαθούν και πασχίζουν να αποδείξουν πως σε κάτι είναι καλοί. Η τέχνη μέσω της μουσικής και των εικαστικών τους δίνει αυτή την ευκαιρία! Αυτό αποτελεί λυτρωτικό στοιχείο για τη ψυχοσύνθεση τους καθώς οι περισσότεροι αποδίδουν σε άριστο βαθμό. Η τέχνη και η διδακτική της λοιπόν αποτελεί κοινωνική αναγκαιότητα και όχι πολυτέλεια για την εποχή μας".
"Οι πιο αδύνατοι μαθητές στο σχολείο προσπαθούν να αποδείξουν πως σε κάτι ειναι καλοί. Η τέχνη μέσω της μουσικής και των εικαστικών τους δίνει αυτη την ευκαιρία! Αυτο αποτελεί λυτρωτικό στοιχείο για τη ψυχοσύνθεση τους καθώς οι περισσότεροι αποδίδουν σε άριστο βαθμό"
Λίγα λόγια για τον εικαστικό
Ο Δημήτρης Λάμπρου σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 2004-2010 με καθηγητή τον Γιώργο Λαζόγκα. Στη συνέχεια φοίτησε στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών τεχνών της ΑΣΚΤ (2011-2013) από όπου αποφοίτησε με Άριστα. Συμμετείχε με έργα του, μεταξύ άλλων, στην Μπιενάλε Ευρώπης και Μεσογείου, στη Διεθνή Συνάντηση σύγχρονης τέχνης Remap 4 και στη Διεθνή συνάντηση σύγχρονης τέχνης Back to Athens 4″ ενώ μετρά πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Έχει διατελέσει Καλλιτεχνικός Διευθυντής στα εικαστικά εργαστήρια του Δήμου Λαμιέων από όπου και κατάγεται.
Πηγή: http://www.e-daily.gr/themata/97668/ena-ergo-toy-van-gogh-se-sxoleio-xwrioy-ths-krhths-pics

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

"Harvey Weinstein is my monster too" by Salma Hayek

HARVEY WEINSTEIN WAS a passionate cinephile, a risk taker, a patron of talent in film, a loving father and a monster.
For years, he was my monster.
This fall, I was approached by reporters, through different sources, including my dear friend Ashley Judd, to speak about an episode in my life that, although painful, I thought I had made peace with.
I had brainwashed myself into thinking that it was over and that I had survived; I hid from the responsibility to speak out with the excuse that enough people were already involved in shining a light on my monster. I didn’t consider my voice important, nor did I think it would make a difference.
In reality, I was trying to save myself the challenge of explaining several things to my loved ones: Why, when I had casually mentioned that I had been bullied like many others by Harvey, I had excluded a couple of details. And why, for so many years, we have been cordial to a man who hurt me so deeply. I had been proud of my capacity for forgiveness, but the mere fact that I was ashamed to describe the details of what I had forgiven made me wonder if that chapter of my life had really been resolved.
When so many women came forward to describe what Harvey had done to them, I had to confront my cowardice and humbly accept that my story, as important as it was to me, was nothing but a drop in an ocean of sorrow and confusion. I felt that by now nobody would care about my pain — maybe this was an effect of the many times I was told, especially by Harvey, that I was nobody.
We are finally becoming conscious of a vice that has been socially accepted and has insulted and humiliated millions of girls like me, for in every woman there is a girl. I am inspired by those who had the courage to speak out, especially in a society that elected a president who has been accused of sexual harassment and assault by more than a dozen women and whom we have all heard make a statement about how a man in power can do anything he wants to women.
Well, not anymore.
In the 14 years that I stumbled from schoolgirl to Mexican soap star to an extra in a few American films to catching a couple of lucky breaks in “Desperado” and “Fools Rush In,” Harvey Weinstein had become the wizard of a new wave of cinema that took original content into the mainstream. At the same time, it was unimaginable for a Mexican actress to aspire to a place in Hollywood. And even though I had proven them wrong, I was still a nobody.
One of the forces that gave me the determination to pursue my career was the story of Frida Kahlo, who in the golden age of the Mexican muralists would do small intimate paintings that everybody looked down on. She had the courage to express herself while disregarding skepticism. My greatest ambition was to tell her story. It became my mission to portray the life of this extraordinary artist and to show my native Mexico in a way that combated stereotypes.
The Weinstein empire, which was then Miramax, had become synonymous with quality, sophistication and risk taking — a haven for artists who were complex and defiant. It was everything that Frida was to me and everything I aspired to be.
I had started a journey to produce the film with a different company, but I fought to get it back to take it to Harvey.
I knew him a little bit through my relationship with the director Robert Rodriguez and the producer Elizabeth Avellan, who was then his wife, with whom I had done several films and who had taken me under their wing. All I knew of Harvey at the time was that he had a remarkable intellect, he was a loyal friend and a family man.
Knowing what I know now, I wonder if it wasn’t my friendship with them — and Quentin Tarantino and George Clooney — that saved me from being raped.
The deal we made initially was that Harvey would pay for the rights of work I had already developed. As an actress, I would be paid the minimum Screen Actors Guild scale plus 10 percent. As a producer, I would receive a credit that would not yet be defined, but no payment, which was not that rare for a female producer in the ’90s. He also demanded a signed deal for me to do several other films with Miramax, which I thought would cement my status as a leading lady.
I did not care about the money; I was so excited to work with him and that company. In my naïveté, I thought my dream had come true. He had validated the last 14 years of my life. He had taken a chance on me — a nobody. He had said yes.
Little did I know it would become my turn to say no.
No to opening the door to him at all hours of the night, hotel after hotel, location after location, where he would show up unexpectedly, including one location where I was doing a movie he wasn’t even involved with.
No to me taking a shower with him.
No to letting him watch me take a shower.
No to letting him give me a massage.
No to letting a naked friend of his give me a massage.
No to letting him give me oral sex.
No to my getting naked with another woman.
No, no, no, no, no …
And with every refusal came Harvey’s Machiavellian rage.
I don’t think he hated anything more than the word “no.” The absurdity of his demands went from getting a furious call in the middle of the night asking me to fire my agent for a fight he was having with him about a different movie with a different client to physically dragging me out of the opening gala of the Venice Film Festival, which was in honor of “Frida,” so I could hang out at his private party with him and some women I thought were models but I was told later were high-priced prostitutes.
The range of his persuasion tactics went from sweet-talking me to that one time when, in an attack of fury, he said the terrifying words, “I will kill you, don’t think I can’t.”
When he was finally convinced that I was not going to earn the movie the way he had expected, he told me he had offered my role and my script with my years of research to another actress.
In his eyes, I was not an artist. I wasn’t even a person. I was a thing: not a nobody, but a body.
At that point, I had to resort to using lawyers, not by pursuing a sexual harassment case, but by claiming “bad faith,” as I had worked so hard on a movie that he was not intending to make or sell back to me. I tried to get it out of his company.
Salma Hayek on the set of the film “Frida.”
Susana Gonzalez/Newsmakers
He claimed that my name as an actress was not big enough and that I was incompetent as a producer, but to clear himself legally, as I understood it, he gave me a list of impossible tasks with a tight deadline:
1. Get a rewrite of the script, with no additional payment.
2. Raise $10 million to finance the film.
3. Attach an A-list director.
4. Cast four of the smaller roles with prominent actors.
Much to everyone’s amazement, not least my own, I delivered, thanks to a phalanx of angels who came to my rescue, including Edward Norton, who beautifully rewrote the script several times and appallingly never got credit, and my friend Margaret Perenchio, a first-time producer, who put up the money. The brilliant Julie Taymor agreed to direct, and from then on she became my rock. For the other roles, I recruited my friends Antonio Banderas, Edward Norton and my dear Ashley Judd. To this day, I don’t know how I convinced Geoffrey Rush, whom I barely knew at the time.
Now Harvey Weinstein was not only rejected but also about to do a movie he did not want to do.
Ironically, once we started filming, the sexual harassment stopped but the rage escalated. We paid the price for standing up to him nearly every day of shooting. Once, in an interview he said Julie and I were the biggest ball busters he had ever encountered, which we took as a compliment.
Halfway through shooting, Harvey turned up on set and complained about Frida’s “unibrow.” He insisted that I eliminate the limp and berated my performance. Then he asked everyone in the room to step out except for me. He told me that the only thing I had going for me was my sex appeal and that there was none of that in this movie. So he told me he was going to shut down the film because no one would want to see me in that role.
It was soul crushing because, I confess, lost in the fog of a sort of Stockholm syndrome, I wanted him to see me as an artist: not only as a capable actress but also as somebody who could identify a compelling story and had the vision to tell it in an original way.
I was hoping he would acknowledge me as a producer, who on top of delivering his list of demands shepherded the script and obtained the permits to use the paintings. I had negotiated with the Mexican government, and with whomever I had to, to get locations that had never been given to anyone in the past — including Frida Kahlo’s houses and the murals of Kahlo’s husband, Diego Rivera, among others.
But all of this seemed to have no value. The only thing he noticed was that I was not sexy in the movie. He made me doubt if I was any good as an actress, but he never succeeded in making me think that the film was not worth making.
He offered me one option to continue. He would let me finish the film if I agreed to do a sex scene with another woman. And he demanded full-frontal nudity.
He had been constantly asking for more skin, for more sex. Once before, Julie Taymor got him to settle for a tango ending in a kiss instead of the lovemaking scene he wanted us to shoot between the character Tina Modotti, played by Ashley Judd, and Frida.
But this time, it was clear to me he would never let me finish this movie without him having his fantasy one way or another. There was no room for negotiation.
I had to say yes. By now so many years of my life had gone into this film. We were about five weeks into shooting, and I had convinced so many talented people to participate. How could I let their magnificent work go to waste?
I had asked for so many favors, I felt an immense pressure to deliver and a deep sense of gratitude for all those who did believe in me and followed me into this madness. So I agreed to do the senseless scene.
I arrived on the set the day we were to shoot the scene that I believed would save the movie. And for the first and last time in my career, I had a nervous breakdown: My body began to shake uncontrollably, my breath was short and I began to cry and cry, unable to stop, as if I were throwing up tears.
Since those around me had no knowledge of my history of Harvey, they were very surprised by my struggle that morning. It was not because I would be naked with another woman. It was because I would be naked with her for Harvey Weinstein. But I could not tell them then.
My mind understood that I had to do it, but my body wouldn’t stop crying and convulsing. At that point, I started throwing up while a set frozen still waited to shoot. I had to take a tranquilizer, which eventually stopped the crying but made the vomiting worse. As you can imagine, this was not sexy, but it was the only way I could get through the scene.
By the time the filming of the movie was over, I was so emotionally distraught that I had to distance myself during the postproduction.
When Harvey saw the cut film, he said it was not good enough for a theatrical release and that he would send it straight to video.
This time Julie had to fight him without me and got him to agree to release the film in one movie theater in New York if we tested it to an audience and we scored at least an 80.
Less than 10 percent of films achieve that score on a first screening.
I didn’t go to the test. I anxiously awaited to receive the news. The film scored 85.
And again, I heard Harvey raged. In the lobby of a theater after the screening, he screamed at Julie. He balled up one of the scorecards and threw it at her. It bounced off her nose. Her partner, the film’s composer Elliot Goldenthal, stepped in, and Harvey physically threatened him.
Once he calmed down, I found the strength to call Harvey to ask him also to open the movie in a theater in Los Angeles, which made a total of two theaters. And without much ado, he gave me that. I have to say sometimes he was kind, fun and witty — and that was part of the problem: You just never knew which Harvey you were going to get.
Months later, in October 2002, this film, about my hero and inspiration — this Mexican artist who never truly got acknowledged in her time with her limp and her unibrow, this film that Harvey never wanted to do, gave him a box office success that no one could have predicted, and despite his lack of support, added six Academy Award nominations to his collection, including best actress.
Even though “Frida” eventually won him two Oscars, I still didn’t see any joy. He never offered me a starring role in a movie again. The films that I was obliged to do under my original deal with Miramax were all minor supporting roles.
Years later, when I ran into him at an event, he pulled me aside and told me he had stopped smoking and he had had a heart attack. He said he’d fallen in love and married Georgina Chapman, and that he was a changed man. Finally, he said to me: “You did well with ‘Frida’; we did a beautiful movie.”
I believed him. Harvey would never know how much those words meant to me. He also would never know how much he hurt me. I never showed Harvey how terrified I was of him. When I saw him socially, I’d smile and try to remember the good things about him, telling myself that I went to war and I won.
But why do so many of us, as female artists, have to go to war to tell our stories when we have so much to offer? Why do we have to fight tooth and nail to maintain our dignity?
I think it is because we, as women, have been devalued artistically to an indecent state, to the point where the film industry stopped making an effort to find out what female audiences wanted to see and what stories we wanted to tell.
According to a recent study, between 2007 and 2016, only 4 percent of directors were female and 80 percent of those got the chance to make only one film. In 2016, another study found, only 27 percent of words spoken in the biggest movies were spoken by women. And people wonder why you didn’t hear our voices sooner. I think the statistics are self-explanatory — our voices are not welcome.
Until there is equality in our industry, with men and women having the same value in every aspect of it, our community will continue to be a fertile ground for predators.
I am grateful for everyone who is listening to our experiences. I hope that adding my voice to the chorus of those who are finally speaking out will shed light on why it is so difficult, and why so many of us have waited so long. Men sexually harassed because they could. Women are talking today because, in this new era, we finally can.

Το μπεστ σέλερ «Θαύμα» στη μεγάλη οθόνη

Το «Θαύμα» της Ρ. Τζ. Παλάσιο στη μεγάλη οθόνη με την Τζούλια Ρόμπερτς, τον Όουεν Γουίλσον και τον Τζέικομπ Τρέμπλεϊ
«Το ξέρω ότι δεν είμαι ένα συνηθισμένο εννιάχρονο αγόρι! Θέλω να πω, φυσικά και κάνω συνηθισμένα πράγματα. Τρώω παγωτό. Κάνω ποδήλατο. Παίζω μπάλα. Έχω Xbox. Κάτι τέτοια πράγματα με κάνουν ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον. Επίσης, νιώθω συνηθισμένος. Μέσα μου. Ξέρω όμως πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν τα κοιτάζουν παράξενα μόλις εμφανιστούν κάπου... ξέρω πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν κάνουν τα άλλα παιδιά να φεύγουν φωνάζοντας από την παιδική χαρά…» Κάπως έτσι μας είχε συστηθεί ο Όγκι Πούλμαν στο βιβλίο Θαύμα της Ρ. Τζ. Παλάσιο (μτφρ. Μαρίζα Ντεκάστρο, Εκδόσεις Παπαδόπουλος 2013), το οποίο παρέμεινε για πάνω από 3 χρόνια στην πρώτη θέση των best seller της εφημερίδας New YorkTimes, με πωλήσεις ενός εκατομμυρίου αντιτύπων στις ΗΠΑ. Αξίζει να σημειωθεί πως η απήχηση του μυθιστορήματος ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ενέπνευσε ένα ολόκληρο κίνημα ενάντια στον εκφοβισμό (bullying), ειδικά απέναντι στα άτομα με γενετικές δυσμορφίες, που φέρει τον τίτλο «διαλέγω καλοσύνη» (#choosekind). 
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Όγκι Πούλμαν, ένα συνηθισμένο παιδί με ένα «ασυνήθιστο» πρόσωπο. Γεννημένος με μια σπάνια ασθένεια που παραμόρφωσε το πρόσωπό του, ο Όγκι χρειάστηκε να υποστεί πάμπολλα χειρουργεία. Αυτό το διαρκές μπες-βγες στα νοσοκομεία, όπως και η εμφάνισή του, είχαν ως αποτέλεσμα να λάβει κατ’ οίκον εκπαίδευση μέχρι την ηλικία των δέκα ετών, οπότε και ο μικρός Όγκι κάνει το μεγάλο βήμα, που απαιτεί μεγάλη τόλμη: αρχίζει να φοιτά σ’ ένα συνηθισμένο δημοτικό σχολείο. Μαζί με τη νέα σχολική χρονιά, λοιπόν, ξεκινά και ένα δύσκολο αλλά συναρπαστικό μάθημα ζωής, τόσο για τον Όγκι όσο και για τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν – τους γονείς, την αδερφή του, τους συμμαθητές και τους καθηγητές του… 
Η ταινία Θαύμα, σε σκηνοθεσία του Στίβεν Τσμπόσκι, με πρωταγωνιστές την Τζούλια Ρόμπερτς, τον Όουεν Γουίλσον και τον Τζέικομπ Τρέμπλεϊ, θα κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας στις 28 Δεκεμβρίου 2017 από τη Spentzos Film. Η ταινία απολαμβάνει ήδη θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς στο εξωτερικό, κι όλα δείχνουν πως θα διαγράψει μια πορεία εξίσου επιτυχημένη με αυτή του βιβλίου. 
Δείτε το τρέιλερ εδώ
Βρείτε το βιβλίο, με νέο εξώφυλλο βάσει του εικαστικού της ταινίας, εδώ
Διαβάστε την παρουσίασή μας για το δεύτερο βιβλίο της Ρ. Τζ. Παλάσιο, Ο Όγκι & εγώ: τρεις ΘΑΥΜΑσιες ιστορίες εδώ