Σελίδες

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Στον Τίτο Πατρίκιο το γαλλικό βραβείο ποίησης Max Jacob Étranger 2016

Στον Τίτο Πατρίκιο θα απονεμηθεί το γαλλικό βραβείο ποίησης Max Jacob Étranger 2016, για τη δίγλωσση ανθολογία ποιημάτων του με τον τίτλο Sur la barricade du temps (Στο οδόφραγμα του χρόνου), σε μετάφραση και επιλογή της Marie-Laure Coulmin Koutsaftis, με πρόλογο του ιστορικού Olivier Delorme (Εκδόσεις Le Temps des Cerises). Η τελετή απονομής θα γίνει στις 11 Απριλίου 2016, στο Παρίσι.
Το Βραβείο Max Jacob θεσμοθετήθηκε το 1950 από τη Florence Frank Jay Gould και τιμά κάθε χρόνο την ποιητική συλλογή ενός Γάλλου κι ενός ξένου ποιητή. Η βράβευση του Τίτου Πατρίκιου είναι η δεύτερη για Έλληνα ποιητή τα τελευταία χρόνια: το 2013 είχε βραβευθεί ο Θανάσης Χατζόπουλος με το βιβλίο Cellule, σε μετάφραση Alexandre Zotos και Louis Martinez (δίγλωσση έκδοση, Εκδόσεις Cheyne).

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

"Η Ροζώ": Νέο παιδικό βιβλίο από τη Ράνια Μπουμπουρή


«"Η Ροζώ": έτσι τιτλοφορείται το νέο παιδικό βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή, συγγραφέως με καταγωγή από το Καρπενήσι, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες (18/2) από τις εκδόσεις Ψυχογιός (σε εικονογράφηση της Χρύσας Σπυρίδωνος) για να υπενθυμίσει στους αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους, την αξία της καλοσύνης και της ενσυναίσθησης...» Ευρυτανικά Νέα, 24/2/2016

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Η Ροζώ: Πώς η δημιουργία προκαλεί τη δημιουργία;

Δευτέρα, 22 Φεβρουαρίου 2016

Η Ροζώ, Ράνια Μπουμπουρή (εκδ. Ψυχογιός)


Πώς η δημιουργία προκαλεί τη δημιουργία; Ρίξτε μια ματιά στις φωτογραφίες.
Πόσο μαγικά είναι τα βιβλία όταν μπορούν και εμπνέουν τους αναγνώστες τους, μικρούς - μεγάλους;

Το νέο βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή με τίτλο "Η Ρoζώ" (εκδ. Ψυχογιός) ήταν η πηγή έμπνευσης της μικρής Μυρσίνκας για να ζωγραφίσει τη μία από τις ηρωίδες του.
Αντιγράφω το οπισθόφυλλο του βιβλίου για εσάς:

"Η μικρή Ρόζα θαυμάζει τον Ζορό, που πάντα τα βάζει με τους κακούς και βοηθάει τους αδύναμους και τους καλούς. Κι επειδή της αρέσει να φοράει μια ροζ μάσκα κι ένα ροζ τραπεζομάντιλο στην πλάτη σαν μπέρτα, όλοι τη φωνάζουν Ροζώ. 
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όμως, η Ροζώ ανακαλύπτει ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς σπουδαίος ήρωας, για να ομορφαίνει τη ζωή των ανθρώπων γύρω του.
Γίνεται κι αλλιώς, Διαβάστε πως..."


Καλή σας ανάγνωση!

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

«Πάρκο για το Παιδί και τον Πολιτισμό» στην Αθήνα

Το «Πάρκο για το Παιδί και τον Πολιτισμό», στον χώρο του πρώην Κ.Α.Π.Α.Ψ. (Κέντρου Αποκατάστασης Πολιτικών Αναπήρων Ψυχικού), εγκαινιάζει την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου, στις 11.30π.μ., ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης. Στο Πάρκο, που ανακατασκευάστηκε με πόρους από το ΕΣΠΑ, θα λειτουργούν:
1. Η πρώτη δανειστική βιβλιοθήκη για παιδιά νηπιακής ηλικίας που δημιουργείται στη χώρα.
2. Δανειστική βιβλιοθήκη για παιδιά σχολικής ηλικίας, με παράλληλα προγράμματα κι εκδηλώσεις.
3. Συμβουλευτικός σταθμός ψυχολογικής υποστήριξης του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών.
4. Το Μεγάλο μας Σπίτι – για την παιδική ηλικία και τον ρόλο των γονέων.
5. Το καφέ «Μύρτιλλο» – χώρος αναψυχής που διαχειρίζονται άτομα με αναπηρίες.
6. Χώρος που θα παραχωρείται για πολιτιστικές δράσεις και εκδηλώσεις, κατά προτεραιότητα σε πολιτιστικούς συλλόγους της γειτονιάς.
Πάρκο για το Παιδί και τον Πολιτισμό: Τριφυλίας & Λάκωνος 9, Αθήνα (Αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων).

Βασιλική Καρακώστα live στο Μαρούσι!


"Ο κηπουρός" του Παύλου Παυλίδη από τη Βασιλική στην Κουρελού:
https://www.youtube.com/watch?v=3PbnfosUG_0
"Ο κοκαϊνοπότης" του Παναγιώτη Τούντα από τη Βασιλική στην Κουρελού:
https://www.youtube.com/watch?v=t2h0Q8FONRc

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Δύο απώλειες της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε δύο μέρες

Απεβίωσε η διάσημη συγγραφέας Χάρπερ Λι (1926-2016)
Λίγο πριν κλείσει τα 90 της χρόνια απεβίωσε η Αμερικανίδα Χάρπερ Λι, συγγραφέας του μυθιστορήματοςΌταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, το οποίο συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κλασικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας (βραβείο Πούλιτζερ, μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων) και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1962 από τον Ρόμπερτ Μάλιγκαν, με πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ. Η Χάρπερ Λι βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της δημοσιότητας πέρυσι, με την έκδοση του μυθιστορήματος Βάλε ένα φύλακα, το οποίο ανακάλυψε η δικηγόρος της ανάμεσα σε άλλα χειρόγραφά της σε μια θυρίδα και το οποίο σκαρφάλωσε μεμιάς στις λίστες των μπεστ σέλερ σε ΗΠΑ, Καναδά και Μεγάλη Βρετανία. (Και τα δύο βιβλία της Χάρπερ Λι κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Bell, σε μετάφραση Βικτώριας Τράπαλη και Σώτης Τριανταφύλλου αντίστοιχα.)

Απεβίωσε ο Ουμπέρτο Έκο (1932-2016)
Σε ηλικία 84 ετών έφυγε από τη ζωή ο διάσημος Ιταλός συγγραφέας και διανοητής Ουμπέρτο Έκο, στο Μιλάνο, το βράδυ της Παρασκευής 19/2. Ο Ουμπέρτο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Αρχικά ακολούθησε σπουδές Νομικής, εγκατέλειψε όμως τον τομέα αυτόν και έκανε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας, εκπόνησε διδακτορική διατριβή για τον Θωμά Ακινάτη και έμαθε άπταιστα αρχαία ελληνικά και λατινικά, τα οποία χρησιμοποιούσε πολύ στα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 καθηγητής της Σημειολογίας στο Μιλάνο. Το 1971, το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια τού προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Μελετών. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 στράφηκε στη λογοτεχνία, κάνοντας την αρχή με το μυθιστόρημα Το όνομα του Ρόδου, που τιμήθηκε με τα βραβεία Strega (1981) και Médicis Étranger (1982), πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ζαν-Ζακ Ανό, με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι (1986). Στα ελληνικά κυκλοφορούν πολλά έργα του, σε νέες εκδόσεις και επανεκδόσεις, μεταξύ των οποίων τα: Φύλλο μηδέν (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Ψυχογιός 2015), Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Ψυχογιός 2012), Κατασκευάζοντας τον εχθρό (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Ψυχογιός 2011),Εξομολογήσεις ενός νέου μυθιστοριογράφου (μτφρ. Γιώργος Λαμπράκος, Πατάκης 2011), Το εκκρεμές του Φουκώ (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Ψυχογιός 2011), Το όνομα του Ρόδου (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Ψυχογιός 2011), Το κοιμητήριο της Πράγας (μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Ψυχογιός 2011).

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

«Ίδρυση του δικτύου “Γεώργιος Ζουγανέλης” για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση στις φυλακές» της Ελένης Λιντζαροπούλου


Αν θεωρήσουμε την γνώση ως ένα βήμα προς την χειραφέτηση και την Ελευθερία, τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε ως απαραίτητη την προσπάθεια εκπαίδευσης των κρατουμένων, αφού, όπως διαπιστώνουμε συχνά, οι μαθητές, ενήλικες ή μη, εμφανίζονται εγκλωβισμένοι και «κρατούμενοι» στην άγνοια, στην κοινή αδεξιότητα, την κοινωνική «αναπηρία» –ως έλλειψη βασικών εμπειριών κοινωνίας και επικοινωνίας– και την κοινή συναισθηματική ανωριμότητα, όπως και αν θα ήταν παιδιά. Έχουν δηλαδή αποσπασματική γνώση σε πολλά πεδία, έλλειψη κριτικής ικανότητας, χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία, καθώς και, σχεδόν παντελή, απουσία διάκρισης και δυνατότητας αυτοπροστασίας.
Αυτό καλείται να αντιπαλέψει η εκπαίδευση στις φυλακές. Να δώσει δηλαδή ερεθίσματα και «εμπειρίες ενηλικίωσης», αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι, στους μαθητές. Εμπειρίες κοινωνικού, γλωσσικού, αισθητικού κ.λπ. γραμματισμού, αναγκαίες και απαραίτητες για την προσωπική καλλιέργεια, την ηθική συγκρότηση, τον σωφρονισμό και την συνολική ανάδειξή τους σε ολοκληρωμένες συνειδητές υπάρξεις, οι οποίες θα αντιπαλέψουν αποτελεσματικά τον «νεκρό χρόνο της φυλακής», κερδίζοντας την «δεύτερη ευκαιρία ζωής», την ευκαιρία δηλαδή ομαλής επανένταξης τόσο στην κοινωνία, όσο και στις οικογένειές τους.
Για τον στόχο αυτό πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις ο Γιώργος Ζουγανέλης, ο «δάσκαλος των φυλακισμένων», ο οποίος, από την ίδρυσή του, το 2005, και μέχρι τον αιφνίδιο θάνατό του στις 30 Ιανουαρίου 2016, υπήρξε Διευθυντής του ΣΔΕ των Φυλακών Κορυδαλλού.
Ίδρυση του δικτύου «Γεώργιος Ζουγανέλης» για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση στις φυλακές
Ο Γιώργος Ζουγανέλης γεννήθηκε το 1961. Το 1979 αποφοίτησε από την Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία, από όπου έλαβε και πτυχίο Αγιογραφίας, και το 1984 από την Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ενώ παράλληλα έκανε σπουδές Βυζαντινής Μουσικής και Θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών. Εργάστηκε ως θεολόγος στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως το 2005, όπου ανέλαβε την Διεύθυνση του ΣΔΕ των Φυλακών, το οποίο σήμερα φέρει το όνομά του ύστερα από πρόταση των εκπαιδευομένων, την οποία υλοποίησαν με κοινή τους απόφαση, ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του, οι Υπουργοί Παιδείας και Δικαιοσύνης. Δραστήριος και δημιουργικός, κάθε χρόνο, «έστηνε» ένα Σχολείο στις Φυλακές, με αποκορύφωμα το καμάρι του, «το κονάκι του», όπως το έλεγε, το Σχολείο που στεγάζεται στο «κελί Νο.9», στην καρδιά της πτέρυγας του παραρτήματος του Νοσοκομείου «Άγιος Παύλος». Στα βάθη του σωφρονιστικού συστήματος, ο Γιώργος Ζουγανέλης πάλεψε και έφτιαξε άλλη μια κοιτίδα γνώσης, αυτή την φορά για τους έγκλειστους οροθετικούς, δίνοντας όχι μόνο χέρι ελπίδας και βοήθειας, αλλά αγάπης και εμψύχωσης στην πράξη.
Η απώλειά του, ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, εορτή της εκπαίδευσης και των Δασκάλων, γέμισε πόνο και θλίψη όχι μόνο την οικογένεια και τους φίλους του αλλά και την καρδιακή του οικογένεια, τους μαθητές του, εντός και εκτός Φυλακών. Ο ατσάλινος χαρακτήρας και η αφοσίωση του ανθρώπου που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, δεν μας επιτρέπουν μόνο να πενθούμε, πρέπει να κάνουμε πράξη –οφείλουμε στην μνήμη του να κάνουμε πράξη– το όραμα της καθολικής εκπαίδευσης των κρατουμένων. Να μετατρέψουμε δηλαδή τους θύτες σε μα-θητές, όπως του άρεσε να λέει.
Για τον σκοπό αυτό, φίλοι και συνεργάτες του από όλη την Ελλάδα, συνάδελφοί του από τον χώρο των ΣΔΕ και της εκπαίδευσης εντός φυλακών, καλλιτέχνες από όλους τους χώρους, άνθρωποι που μας άγγιξε η ξεχωριστή του προσωπικότητα, ιδρύουμε το Δίκτυο για τον Πολιτισμό και την Εκπαίδευση στις Φυλακές «Γεώργιος Ζουγανέλης».
Ίδρυση του δικτύου «Γεώργιος Ζουγανέλης» για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση στις φυλακές
Σκοποί του δικτύου είναι, όπως αναφέρεται στο καταστατικό:
Η στήριξη και προώθηση του Πολιτισμού και της Εκπαίδευσης στα Σωφρονιστικά Καταστήματα της Χώρας, η στήριξη του Εκπαιδευτικού έργου εντός των Φυλακών και η υποστήριξη των κρατουμένων και των αποφυλακισθέντων οι οποίοι επιθυμούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε όλες τις βαθμίδες Εκπαίδευσης.
Μέσα για την επίτευξη του ανωτέρω σκοπού ορίζονται:
1. Οργάνωση προγραμμάτων, δράσεων και εκδηλώσεων, εντός και εκτός Φυλακών, μορφωτικού, εκπαιδευτικού, πολιτιστικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα. 
2. Σύσταση ομάδων για την υλοποίηση εικαστικών, μουσικών, θεατρικών, κινηματογραφικών και κάθε είδους πνευματικών και καλλιτεχνικών δράσεων για την Εκπαίδευση, τον Γραμματισμό και την Πολιτιστική αναβάθμιση και Ψυχαγωγία των κρατουμένων.
3. Η ενθάρρυνση του εθελοντισμού και η δημιουργία εθελοντικών ομάδων και δράσεων. 
4. Έκδοση εντύπων, βιβλίων, ψηφιακών δίσκων εικόνας και ήχου.
5. Πραγματοποίηση ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών. 
6. Ψυχοκοινωνική στήριξη των Κρατουμένων και των οικογενειών τους.
7. Εκπαίδευση Σωφρονιστικών Υπαλλήλων σε θέματα που αφορούν τις ομάδες στόχου.
8. Διεξαγωγή ερευνών και εκπόνηση μελετών επί θεμάτων σχετικών με τους σκοπούς της.
Για την επίτευξη των ως άνω σκοπών η εταιρεία δύναται να ενεργεί όλες τις προσήκουσες πράξεις, να συμφωνεί και να συνεργάζεται με φυσικά πρόσωπα ή άλλες εταιρείες κάθε τύπου, καθώς και να παρεμβαίνει με προτάσεις της σε κάθε ανοιχτό και δημόσιο διάλογο ο οποίος αφορά σε θέματα τα οποία άπτονται των σκοπών της.
Οι «πύλες» μας είναι ανοιχτές για όλους όσοι πιστεύουν στο «δίκαιον της παιδείας», έναντι του «δικαίου της πυγμής».
Στον πόνο του αποχωρισμού από τον φίλο και Δάσκαλό μας, η συμμετοχή σας θα είναι βάλσαμο αγάπης αλλά και ουσιαστικής προσφοράς στην κοινωνία και την εκπαίδευση.
Όσοι ενδιαφέρεστε να γνωρίσετε και να στηρίξετε την δράση του δικτύου «Γεώργιος Ζουγανέλης», μπορείτε να επικοινωνείτε στην διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: diktiogeorgioszouganelis@gmail.com.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Ροζώ, η μικρή θαυμάστρια του Ζορό


Κυκλοφόρησε χθες το νέο μου βιβλίο, Η Ροζώ, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, σε εικονογράφηση της Χρύσας Σπυρίδωνος:


Η μικρή Ρόζα θαυμάζει πολύ τον Ζορό, που πάντα τα βάζει με τους κακούς 
και βοηθάει τους αδύναμους και τους καλούς. Κι επειδή της αρέσει 
να φοράει μια ροζ μάσκα κι ένα ροζ τραπεζομάντιλο στην πλάτη σαν μπέρτα, 
όλοι τη φωνάζουν Ροζώ. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όμως, 
η Ροζώ ανακαλύπτει ότι δε χρειάζεται να είναι κανείς σπουδαίος ήρωας, 
για να ομορφαίνει τη ζωή των ανθρώπων γύρω του. 
Γίνεται κι αλλιώς. Διαβάστε πώς…

Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε εδώ: 

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Τρίτη μεταφορά του «Δείπνου» στη μεγάλη οθόνη

Το δείπνο του Ολλανδού συγγραφέα Χέρμαν Κοχ (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, Μεταίχμιο 2013) αποτελεί εκδοτικό φαινόμενο: έχει μεταφραστεί σε 37 γλώσσες, κυκλοφορεί σε 53 χώρες και έχει πουλήσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, κατακτώντας τις κορυφαίες θέσεις στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times. Η τεράστια επιτυχία του υπογραμμίζεται και από το γεγονός ότι ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει σημαντικούς εκπροσώπους της έβδομης τέχνης. Το 2013 κυκλοφόρησε η ολλανδική μεταφορά του μυθιστορήματος στον κινηματογράφο με τίτλο Het Diner και το 2014 η ιταλικής παραγωγής ταινία Τα δικά μας παιδιά, που απέσπασε σημαντικά βραβεία. Το συναρπαστικό αυτό ψυχολογικό θρίλερ κατακτά πλέον και τα κινηματογραφικά στούντιο των ΗΠΑ, αφού έχουν ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα της αντίστοιχης αμερικανικής ταινίας σε σενάριο και σκηνοθεσία του Όρεν Μούβερμαν, με τους: Ρίτσαρντ Γκιρ, Στιβ Κούγκαν, Λόρα Λίνεϊ, Ρεμπέκα Χολ και Κλοέ Σεβινί.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Βιβλιοφιλική συνάντηση με τον Πάνο Τουρλή


Στη βιβλιοφιλική συνάντηση που διοργάνωσε με απόλυτη επιτυχία το Σάββατο 13/2 

ο Πάνος Τουρλής στο "Θησείο View", γιορτάζοντας τις 1.000 (!) βιβλιοκριτικές του. 

Του ευχόμαστε καλή και δημιουργική συνέχεια!


Ράνια Μπουμπουρή, Κλειώ Ζαχαριάδη, Μάρω Αλεξάνδρου και Μαρία Αρβανιτάκη.

Ράνια Μπουμπουρή και Μαρία Μπακάρα.

Άλλη μια διεθνής διάκριση για τον Λεωνίδα Καβάκο

Ο παγκοσμίου φήμης βιολιστής Λεωνίδας Καβάκος είναι ο νικητής του βραβείου Léonie Sonning Music Prize 2017. Πρόκειται για ένα βραβείο υψηλού κύρους, το οποίο απονέμεται ετησίως σε έναν καταξιωμένο συνθέτη, μουσικό, μαέστρο ή τραγουδιστή. Από το 1959, το βραβείο αυτό έχει απονεμηθεί, μεταξύ άλλων σπουδαίων ονομάτων, στους: Ιγκόρ Στραβίνσκι, Πιερ Μπουλέζ, Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, Μάιλς Ντέιβις, σερ Σάιμον Ρατλ, σερ Τζον Έλιοτ Γκάρντινερ. Η τελετή απονομής θα γίνει στις 12 Ιανουαρίου 2017 στην Κοπεγχάγη, στο Koncerthuset, σε κοντσέρτο που θα δοθεί με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Δανίας. Περισσότερα για τη βράβευση του Λεωνίδα Καβάκου και την τελετή απονομής, μπορείτε να δείτε εδώ.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Το καλοκαίρι θα κυκλοφορήσει το 8ο βιβλίο του Χάρι Πότερ

Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, συγγραφέας της διάσημης σειράς των βιβλίων με ήρωα τον Χάρι Πότερ, βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της δημοσιότητας μετά την ανακοίνωση ότι το καλοκαίρι θα κυκλοφορήσει το πολυαναμενόμενο 8ο μέρος της σειράς, με τίτλο Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί (Harry Potter and theCursed Child). Το εν λόγω έργο γράφτηκε αρχικά ως θεατρικό, που θα κάνει πρεμιέρα στο Λονδίνο στις 30 Ιουλίου 2016. Το αντίστοιχο βιβλίο θα βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων λίγες ώρες αργότερα, δηλαδή τα μεσάνυχτα, ώστε η κυκλοφορία του να συμπέσει με τα γενέθλια του Χάρι Πότερ (31 Ιουλίου). Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ συνεργάστηκε στη συγγραφή του θεατρικού έργου με τον πολυβραβευμένο σεναριογράφο και θεατρικό συγγραφέα Τζακ Θορν, ενώ τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο επίσης πολυβραβευμένος Τζον Τίφανι.
Η υπόθεση διαδραματίζεται 19 χρόνια μετά το τέλος του 7ου μέρους της σειράς, Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου (2007): ο Χάρι Πότερ εργάζεται σκληρά στο Υπουργείο Μαγείας, είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο, αλλά τον στοιχειώνει ακόμη το παρελθόν. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης εστιάζεται στο τρίτο παιδί, τον Άλμπους Σέβερους, που δείχνει ώρες ώρες να λυγίζει κάτω από το βάρος του οικογενειακού ονόματος. Πατέρας και γιος, δίνοντας τις δικές του μάχες ο καθένας, θα διαπιστώσουν κάποιες οδυνηρές αλήθειες…

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας και το Μουσείο Τυπογραφίας υποψήφια για το «Ευρωπαϊκό Μουσείο 2016»


Ανάμεσα στα 49 μουσεία που διεκδικούν τον τίτλο του «Ευρωπαϊκού Μουσείου 2016» ξεχωρίζουν δύο ελληνικές υποψηφιότητες: το Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας και το Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη & Ελένης Γαρεδάκη. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας βρίσκεται στο χωριό Αλέα, περίπου 10 χιλιόμετρα έξω από την Τρίπολη, και λειτουργεί από το 1909: www.tegeamuseum.gr. Το Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη & Ελένης Γαρεδάκη βρίσκεται λίγο έξω από τα Χανιά, στο Βιοτεχνικό Πάρκο Σούδας, λειτουργεί από το 2005 και είναι το μοναδικό στο είδος του στον ελλαδικό χώρο: www.typography-museum.gr. Ο θεσμός του «Ευρωπαϊκού Μουσείου της Χρονιάς» διοργανώνεται από το European Museum Forum (EMF) και τελεί υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η διοργάνωση που θ’ αναδείξει τον νικητή του φετινού διαγωνισμού θα γίνει από τις 7 έως τις 9 Απριλίου 2016 στην πόλη Tolosa της Ισπανίας. Περισσότερες πληροφορίες για τον θεσμό και τη φετινή διοργάνωση, μπορείτε να βρείτε εδώ.
Αρχαιολογικό Μουσείο ΤεγέαςΑρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας
Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη & Ελένης ΓαρεδάκηΜουσείο Τυπογραφίας Γιάννη & Ελένης Γαρεδάκη
Πηγή: http://diastixo.gr/epikaira/eidiseis/4857-emya-2016

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

"Ο μπαμπάς είναι άνεργος" στα Αγαπημένα Παιδικά Βιβλία

Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου 2016

Ο μπαμπάς είναι άνεργος

H ανεργία έχει χτυπήσει δυστυχώς την πόρτα πολλών οικογενειών και τα παιδιά καλούνται να αντιμετωπίουν αυτή τη νέα πραγματικότητα, να κατανοήσουν άγνωστες έννοιες και να βιώσουν τις συνέπειές τους.
Οι Έλληνες συγγραφείς, ένιωσαν αυτή την ανάγκη παιδιών, γονιών αλλά και δασκάλων να μιλήσουν για το φαινόμενο της ανεργίας με αλήθεια και χωρίς φόβο. Επιστράτευσαν λοιπόν, την ευαισθησία και το χιούμορ τους και μας δείχνουν πως μεγαλύτερη σημασία από τα ίδια τα γεγονότα έχει ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντί τους.
Θα ακολουθήσει μια σειρά βιβλίων που θίγουν το θέμα της ανεργίας.

Ο μπαμπάς είναι άνεργος
Το βιβλίο της Ράνιας Μπουμπουρή, απευθύνεται σε παιδιά πρωτοσχολικής ηλικίας και τους μιλά με πολύ οικείο τρόπο για το θέμα της ανεργίας. Βάζοντας τα γεγονότα να διαδραματίζονται μέσα στη σχολική τάξη, δημιουργεί ένα γνώριμο σκηνικό όπου τα παιδιά μπορούν να προβάλλουν τον εαυτό τους.
Μέσα στη σχολική τάξη λοιπόν, ο μπαμπάς του Μιχάλη, που πρόσφατα έμεινε άνεργος, καλείται να μιλήσει για τη δουλειά που κάνει. Ο Μιχάλης αισθάνεται πολύ άβολα καθώς θεωρεί ότι ο μπαμπάς του ως άνεργος δεν θα έχει τίποτα να πει στους συμμαθητές του.
Η πραγματικότητα τον διαψεύδει καθώς όλοι ενθουσιάζονται όταν ο μπαμπάς του τους μιλά για τις σπουδές και τη δουλειά του, που του δίνει την ευκαιρία να δημιουργεί όμορφα κτήρια. Ο μπαμπάς παρότι δεν θα κρύψει το γεγονός ότι τη συγκεκριμένη περίοδο είναι χωρίς δουλειά, θα καταφέρει να εμπνεύσει τα παιδιά με τη δύναμη των λόγων του και το όραμά του για το μέλλον.

Μια πολύ όμορφη ιστορία, που δίχνει σε μικρούς και μεγάλους τον τρόπο να απεμπλακούν από τα αδιέδοξα συναισθήματα που προκαλεί η οικονομική κρίση και που δεν είναι άλλος από την ειλικρινή, νηφάλια επικοινωνία και τονίζει με ευαισθησία, την σημασία της αγάπης και της στήριξης της οικογένειας σε κάθε δυσκολία.

Συγγραφέας: Ράνια Μπουμπουρή
Εικονογράφηση: Μάρω Αλεξάνδρου
Εκδόσεις: Ψυχογιός

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Βασιλική Καρακώστα: συνέντευξη στη Ράνια Μπουμπουρή

Βασιλική Καρακώστα
Φωτογραφίες: Κλέρυ Μουσταφέλου

Η σκηνική της παρουσία είναι εκρηκτική, η φωνή της ξεχωριστή, το ρεπερτόριό της ευρύ και ιδιαίτερο, η μουσική της διαδρομή μακρά, σε σχέση με το νεαρό της ηλικίας της, και πολλά υποσχόμενη. Ο λόγος για τη Βασιλική Καρακώστα, που έχει ως τώρα στη μουσική φαρέτρα της τρία προσωπικά άλμπουμ: Η σβούρα και άλλες ιστορίες (2008), Τα επικίνδυνα (2013) και Η κουρελού (2015), καθώς και το CD single Ο κηπουρός (2014). Μάλιστα, το άλμπουμ Η κουρελού εξαντλήθηκε και ετοιμάζεται να επανακυκλοφορήσει εμπλουτισμένο με δύο ακόμα τραγούδια. Όλ’ αυτά μάς κίνησαν την περιέργεια να τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Βασιλική, από πού κατάγεσαι;
Το παζλ της καταγωγής μου αποτελείται από δυο χωριά και μια πόλη: από τη Γλύφα της Φθιώτιδας, από την Ευξεινούπολη Αλμυρού και από τον Βόλο, όπου πέρασα τα χρόνια της εφηβείας μου.
Σε ποια ηλικία κατάλαβες ότι η μουσική είναι αυτό με το οποίο θες ν’ ασχοληθείς στη ζωή σου;
Δεκατριών ετών. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που πάντα ήταν μες στη μουσική, όπως πολλές οικογένειες νομίζω, αλλά εγώ τους ζήτησα να πάω στο ωδείο. [Σημείωση: Ωδείο Νέας Ιωνίας με υποτροφία από τη Στάσα Τζάλλα, σπουδές σε πιάνο, θεωρητικά, βυζαντινή μουσική, φωνητική.] Στα δεκατρία κατάλαβα ότι η μουσική είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα, ως τότε ήταν ένα μέρος της καθημερινότητάς μου – όπως πίνουμε νερό χωρίς να το σκεφτόμαστε, έτσι κι εγώ τραγουδούσα. Αλλά στα δεκαπέντε κατάλαβα ότι μπορείς να ζήσεις απ’ αυτό, κι έτσι ξεκίνησα, προστατευμένα μεν –δηλαδή με μουσικούς οι οποίοι με προστάτευαν– και τραγουδούσα πλέον επαγγελματικά.
Δεκαπέντε ετών, δηλαδή, ένα κοριτσάκι ανεβαίνει στη σκηνή και τραγουδάει μπροστά σε κοινό. Ποια αίσθηση σου έχει μείνει από αυτό;
Κοίταξε, είναι όλα τόσο πολύχρωμα… δεν ήταν μόνο μια στιγμή. Από μικρή τραγουδούσα μπροστά σε πολύ κόσμο – στο χωριό της Γλύφας, για παράδειγμα, έρχονταν στη δεκαετία του ’90 Αυστριακοί και γίνονταν κάτι τεράστιες παρέες, σχεδόν συναυλιακές, κι εγώ τραγουδούσα. Γαλουχήθηκα, για να το πω έτσι, να τραγουδάω σ’ έναν, μάτι με μάτι που λένε, ή σε πάρα πολύ κόσμο.
Όταν είσαι πάνω στη σκηνή και τραγουδάς σε πάρα πολύ κόσμο, βάζεις στόχο να ενώσεις όλες τις ψυχές, να συγκεντρωθεί ολωνών η ύπαρξη μέσα σε μια φλόγα.

Και ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά από άποψη ενέργειας ανάμεσα σε αυτό το τετ-α-τετ και σε μια συναυλία με πολύ κόσμο;
Όταν είσαι πάνω στη σκηνή και τραγουδάς σε πάρα πολύ κόσμο, βάζεις στόχο να ενώσεις όλες τις ψυχές, να συγκεντρωθεί ολωνών η ύπαρξη μέσα σε μια φλόγα. Όταν τραγουδάς και είναι πιο προσωπικό, έχεις μια έγνοια γι’ αυτόν τον άνθρωπο απέναντί σου, εμένα έτσι μου βγαίνει, να τον «ξεκλειδώσεις». Αλλά και στο ευρύ κοινό το νιώθεις αυτό. Πάντα έλεγα ότι είμαι μια ερμηνεύτρια που τραγουδάει για τον έναν, αλλά και για πάρα πολλούς ανθρώπους μαζί.
Έτσι, λοιπόν, φτάνεις το 2008 να βγάλεις το πρώτο σου προσωπικό άλμπουμ, Η σβούρα και άλλες ιστορίες, με τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Πώς σε ανακάλυψε;
Ναι, με τον σπουδαίο, αγαπημένο μου Νίκο Πορτοκάλογλου. Με είχε ακούσει να τραγουδάω με τον Σαββόπουλο. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα, δεν ήμουν πολύ αυτό που λένε «να το κυνηγήσω», αλλά πιο πολύ «να το ανακαλύψω».
Κατέβηκες στην Αθήνα πώς; Είπες: Φεύγω από τον Βόλο για…
…για να ζήσω την περιπέτειά μου, για να ζήσω μόνη μου. Μάζεψα λεφτά από τη δουλειά μου, το τραγούδι, και κατέβηκα στην Αθήνα. Είχα σκοπό να πάω στην Πλάκα, όπου είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα ότι υπάρχουν ωραία μαγαζιά που παίζουν ζωντανή μουσική. Αλλά δεν πρόλαβα να ψάξω για δουλειά στην Πλάκα, γιατί με βρήκε ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, αυτή η σπουδαία λαϊκή φωνή που έχουμε – να ’ναι καλά.
Αυτό πώς έγινε;
Με είχε ακούσει στην τηλεόραση – είχα τραγουδήσει για τα Τσιτσάνεια, σ’ έναν διαγωνισμό. Με άκουσε εκεί, δηλαδή, και έψαξε να με βρει! Πραγματικά αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Έχει απίστευτο μέταλλο φωνής και τον θαυμάζω πολύ. Κι έτσι, είχα την πρώτη καλλιτεχνική αγκαλιά εδώ: ο Γεράσιμος, που τραγουδήσαμε μαζί.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος;
Ο Σαββόπουλος με άκουσε στο Πήλιο, σ’ ένα πανηγύρι, κι από κει με «τσίμπησε». Αυτή κι αν ήταν συνεργασία και συγκυρία: Σαββόπουλος-Παπάζογλου. Τρομερή εμπειρία και από τις καλύτερες παραστάσεις όπου έχω συμμετάσχει.
Να σου ζητήσω έναν χαρακτηρισμό για καθέναν από τους συνεργάτες σου αυτούς; Ανδρεάτος;
Ευγένεια.
Σαββόπουλος;
Καθολικός.
Πορτοκάλογλου;
Έφηβος και ροκ. Πάρτι άνιμαλ! (γέλια)
Παπάζογλου;
Συγκίνηση και αιώνια ψυχή. Ο Παπάζογλου μου είχε φτιάξει χειροποίητα ζίλια, που τα φοράω στα χέρια μου και πάντα τον θυμάμαι. Έχω αυτό το δώρο του.
Βασιλική Καρακώστα
Κατέβηκες, λοιπόν, στην Αθήνα με τις μουσικές σου αποσκευές, που σε ποιο είδος ανήκαν κυρίως;
Αυτό που άκουσα από μικρή κι ένιωσα δέος ήταν η δημοτική μουσική, και κυρίως η μουσική που βγάζει αρχετυπικά ένστικτα – τα νταούλια, τα κλαρίνα, οι λύρες, οι μελωδίες αυτές που έχουν περάσει μέσ’ απ’ τους αιώνες και θα υπάρχουν κι όταν θα έχουμε φύγει εμείς. Ωστόσο, ήρθα με σκοπό να ανακαλύψω τον εαυτό μου, δεν ήρθα με σκοπό να πάρω θέση. Υπάρχει μια περίοδος της ζωής σου όπου γαλουχείσαι με κάποια πράγματα, κι έπειτα είσαι ανοιχτός κι ανακαλύπτεις. Γι’ αυτό κι εγώ τη μια τραγουδούσα σε μια ρεμπέτικη ορχήστρα, μετά πήγαινα σε μια δημοτική, μετά σε μια λαϊκή, σε μια έντεχνη… Διότι θεωρώ ότι δεν μπορείς να παίρνεις την ευθύνη τού «αυτό είμαι» από μια ηλικία που δεν ξέρεις τι είσαι, πρέπει να το ανακαλύψεις.
Μετά τον πρώτο σου δίσκο, λοιπόν, αρχίζεις τις σόλο εμφανίσεις;
Ναι, τον παρουσίαζα ζωντανά και άρχισα να κάνω συναυλίες και παραστάσεις μόνη μου.
Και, δισκογραφικά, πάμε μετά στο άλμπουμ Τα επικίνδυνα, το 2013.
Ναι, που είναι κυρίως τραγούδια πρωτότυπα, αλλά και μερικές επανεκτελέσεις. Ο τίτλος είναι από το ποίημα του Καβάφη, που έχει μελοποιηθεί από τον Κωνσταντίνο Μπουντούνη: «…στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω/ το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό». Περιέχεται, επίσης, μελοποιημένη και «Η απληστία» του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Κι έπειτα φτάνουμε στην εξαιρετική και πολύχρωμη Κουρελού, που μας παρουσίασες δισκογραφικά πέρυσι.
Η Κουρελού είναι μια σούμα, ας το πούμε, που συγκεντρώνει μέσα της τα διάφορα μέρη του εαυτού, όπως είναι μια ωραία, πολύχρωμη κουρελού. Περιέχει πολλά διαφορετικά κομμάτια, καινούργια τραγούδια, αλλά και τον «Κηπουρό» του Παύλου Παυλίδη, που φροντίζει τον μέσα εαυτό και υπόσχεται πως η αγάπη θά ’ρθει· τον «Κοκαϊνοπότη» του Παναγιώτη Τούντα· και παραδοσιακά τραγούδια… Τα τραγούδια που διαλέγω, βγαίνουν μ’ έναν ενστικτώδη τρόπο. Και κυρίως τα παλιά τραγούδια είναι αυτά που μου συστήνουν το παρόν και μου δείχνουν το μέλλον, με την έννοια της δημιουργίας. Στο βίντεο που φτιάξαμε για τον «Κοκαϊνοπότη», είναι μια κοπέλα που λέει την εμπειρία της μ’ αυτόν τον άνθρωπο και, επί της ουσίας, είναι σαν να αναλαμβάνει την ευθύνη, που σημαίνει να ενηλικιώνεται.
Τι σ’ αρέσει να διαβάζεις;
Είμαι σαν πουλάκι στο θέμα αυτό, πετάω από δω κι από κει. Πάντως μου αρέσει πολύ το λεξικό. (γέλια) Από μικρό παιδί –με κοροϊδεύανε και λίγο– μου άρεσε να διαβάζω το λεξικό, χανόμουν μες στο λεξικό.
Το πρώτο σου ανάγνωσμα που σ’ επηρέασε πολύ; Που είπες: Εδώ υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος κι εγώ μόλις τον ανακάλυψα.
Αυτό το παθαίνω με τα τραγούδια, δεν το παθαίνω τόσο με τα βιβλία. Πάντως ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη –που μικρότερη δεν μπορούσα να τον καταλάβω, αλλά αργότερα τον λάτρεψα– το οποίο μ’ αρέσει πάρα πολύ είναι: «Αι Αθήναι ως ανατολική πόλις». Μιλάει και για μας τους μουσικούς, μιλάει και για το ζήτημα των μουσικών του δρόμου. Λέει ο Παπαδιαμάντης –και εύστοχα– ότι κανονικά, αν είναι να κόψεις κάτι, είναι το ποτό το πολύ, γιατί με τη μουσική αμβλύνονται οι σχέσεις, ενώ με το ποτό γίνεται χαμός. (γέλια) Πρόπερσι εγώ είχα θέμα μ’ αυτό, προσπαθούσα να βοηθήσω κάτι Αφρικανούς που τους κυνηγούσε η αστυνομία, οπότε προσπαθούσα να βρω και λύση…
Για πες μας γι’ αυτή την ιστορία.
Επειδή έχω μεγαλώσει στον δρόμο, που λένε, στην πλατεία, στην παραλία, ελεύθερη δηλαδή, πάντα όταν κυκλοφορώ, έχω ανοιχτές τις κεραίες μου και ακούω. Και μου ’χει συμβεί με Ρουμάνους μουσικούς του δρόμου και με Αφρικανούς, που τους άκουσα να παίζουν και τελικά συνεργαστήκαμε. Με τους Ρουμάνους συνεργαστήκαμε στον «Σταυρό του Νότου», με τα καταπληκτικά πνευστά τους – στην Κουρελού έχουμε μια αναφορά: το πρώτο τραγούδι, «Μάδησα μια μαργαρίτα», είναι με πνευστά. Με τους Αφρικανούς, που ακόμη δεν έχω προχωρήσει σε ηχογράφηση, εμφανιστήκαμε στο «Half Note Jazz Club» και είχαμε κάνει μια παρουσίαση σύμπραξης, δηλαδή πιο πολύ να τους φέρω να παίξουν κρουστά στα δημοτικά τραγούδια μπλέκοντας και μελωδίες δικές τους. 
Πώς τελείωσε από άποψη εμφανίσεων το 2015 και πού σε βρίσκει το 2016;
Στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς εμφανίστηκα με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο στον «Σταυρό του Νότου», όπου περάσαμε τέλεια και θα ξανακάνουμε κάτι μαζί και με τους συνεργάτες του – είναι αγαπημένος μου τραγουδοποιός, οργανοπαίκτης και περσόνα. Το 2016 με βρίσκει να φτιάχνω ένα πρόγραμμα εμφανίσεων για όλη τη χρονιά – λεπτομέρειες θα ανακοινώσουμε εν καιρώ. Επίσης, με βρίσκει στο στούντιο, όπου θέλω να τελειώσω τις νέες ηχογραφήσεις για την Κουρελού, που εξαντλήθηκε και θα επανακυκλοφορήσει με δύο νέα τραγούδια. Δούλευα για το βίντεο κλιπ που σκηνοθετήσαμε μαζί με τον Γρηγόρη Καραντινάκη, το οποίο έχει τελειώσει. Κι επίσης, έχω στήσει μια παιδική χορωδία στη γειτονιά μου, στον Νέο Κόσμο, και αφιερώνω χρόνο κι ενέργεια και σ’ αυτό.
Τα τραγούδια που διαλέγω, βγαίνουν μ’ έναν ενστικτώδη τρόπο. Και κυρίως τα παλιά τραγούδια είναι αυτά που μου συστήνουν το παρόν και μου δείχνουν το μέλλον, με την έννοια της δημιουργίας.
Πώς προέκυψε η παιδική χορωδία;
Προέκυψε μέσα από τη συζήτηση με τρεις καταπληκτικούς ιερείς που βρίσκονται στη γειτονιά – τους πατέρες Άγγελο, Φώτιο και Λευτέρη. Υπάρχει κάτι σαν πνευματικό κέντρο, όπου μαζευόμαστε και κάνουμε πρόβες. Θα σας καλέσουμε στην πρώτη μας συναυλία, τον Μάιο! Σκοπός ήταν να προσφέρω, όσο μπορώ, ένα ελεύθερο πεδίο έκφρασης και σκέψης στα παιδιά – όχι ότι δεν υπάρχουν και άλλα, όμως μέσω της μουσικής είναι πιο γλυκό.
Επειδή έχεις κάνει πολλές περιοδείες, θα μας πεις ποιο είναι το πιο μακρινό μέρος όπου έχεις φτάσει με το ελληνικό τραγούδι;
Στην Ιαπωνία, με τον Σαββόπουλο. Τόκιο και Ναγκόγια. Οι Ιάπωνες είναι υπέροχοι ακροατές, μας άκουγαν με πολλή προσοχή. Ήμασταν έξω, είχαν πάρει και τα κουβερτάκια τους μαζί! Αυτό που κατάλαβα κι εκεί αλλά και στη Γαλλία, όπου έχω πάει να τραγουδήσω σε προσωπική συναυλία, είναι ότι η γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο. Αν έχεις ανάγκη να μεταφέρεις μια ιστορία με το τραγούδι σου, ο κόσμος θα την καταλάβει, δεν χρειάζεται να ξέρει ελληνικά. Πάρτε παράδειγμα τον Μάνου Τσάο: καταλαβαίνουμε κάθε στίχο απ’ τα τραγούδια του;
Πώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια για κάποιον που παλεύει μόνος του στον χώρο της μουσικής;
Για μένα η ίδια κατάσταση ήταν πάντα, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια: Τι έχω χέρια μου; Μ’ αυτό θ’ αρχίσω να χτίζω. Έτσι ζούσα πάντα. Ήμουν πάντα άνθρωπος της κρίσης, όπως φαντάζομαι και πάρα πολλοί άλλοι. Θέλω να πω, ήμουν άνθρωπος που ξεκίνησε χωρίς την ασφάλεια. Χωρίς καμία ασφάλεια – ούτε απ’ τους δικούς μου, ούτε από εταιρείες.
Θα ενθάρρυνες ένα νέο παιδί ν’ ασχοληθεί με τη μουσική σήμερα;
Αν το έχει ανάγκη η ψυχή του, βέβαια!
Μπορεί να ζήσει ένας μουσικός, ένας ερμηνευτής, από τη μουσική;
Είναι όπως ένας που παράγει πατάτες, χωρίς να υποτιμώ κάποιο επάγγελμα. Όπως ένας άνθρωπος που πάει στη γη και σκάβει, και θέλει να βρει άλλους δέκα ανθρώπους για να δώσει τις πατάτες του, ώστε να ζήσει, έτσι είναι και με την παραγωγή του πνεύματος.
Δηλαδή διαμορφώνεις το κοινό σου;
Εγώ τουλάχιστον ναι. Επίσης, δεν ήθελα ποτέ να δημιουργηθεί μια σχέση με το κοινό, που να έχει ανάμεσά της χρώματα – και κυρίως πολιτικά. Και γι’ αυτό δεν έχω πάει ποτέ σε φεστιβάλ που έχουν να κάνουν με κόμματα. Όχι ότι είναι κακό, αλλά δεν είναι η δική μου επιλογή. Θέλω τα μόνα χρώματα που μπαίνουν ανάμεσά μας να είναι της φύσης. Επιπλέον, έχω γίνει ακόμα πιο επιλεκτική στις συνεργασίες μου κι επιλέγω ανθρώπους που είναι πάρα πολύ μερακλήδες.
Τώρα που λες «μερακλήδες», δεν είπαμε για τη συνεργασία σου με τον Πετρολούκα Χαλκιά.
Καλά, αυτός είναι το βουνό. Το ιερό βουνό. Ο κ. Πετρολούκας μου έχει δώσει ένα καινούργιο τραγούδι, που παλεύω να το φτιάξω τώρα…
Άλλος κόσμος σού στέλνει τραγούδια;
Ναι, ναι. Στέλνουν. Αλλά εγώ είμαι του χουζουριού – δεν τρέχω για να προλάβω κάτι, το απολαμβάνω. Τώρα, μια καινούργια εμπειρία για μένα που θα ’θελα ν’ αναφέρω, είναι για ένα τραγούδι όπου έγραψα τη μουσική εγώ. Μου έστειλε μήνυμα η Φωτεινή Λαμπρίδη, ραδιοφωνική παραγωγός και στιχουργός, ρωτώντας αν ήθελα να μελοποιήσω κάτι. Εγώ δεν το είχα ξανακάνει αυτό για στίχους άλλων, κι έτσι με σύστησε με την Ελευθερία Παναγάκου, κι έγραψα μουσική στο «Ασχημόπαπό» της, το οποίο και τραγούδησα πρόσφατα στο «Μικρό Πολυτεχνείο». Μου θύμισε πολύ το σύμπαν του Βαμβακάρη, αυτόν τον δωρικό τρόπο της καθαρής κουβέντας. Ήταν πολύ όμορφα.
Ένας νέος καλλιτέχνης έχει βήμα στα ΜΜΕ;
Όχι, κι ίσως δεν χρειάζεται. Ίσως δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, για να γαλουχηθεί. Κι εγώ, ας πούμε, που ξεκίνησα με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και στον δίσκο έχουμε αυτό το υπέροχο τραγούδι της «Αστροπαλιάς», που πάντα μού το ζητάνε στα live και είναι πολύ αγαπημένο, όταν έκανα συνέχεια συνεντεύξεις για να γνωστοποιηθεί αυτό… καμιά φορά, ξέρεις, όταν κάνεις το πρώτο σου βήμα, αρχίζουν και σε ρωτάνε πράγματα λες κι είσαι ψυχολόγος. Ίσως δεν χρειάζεται όλο αυτό. Ίσως θα πρέπει να ξεκινάει κανείς από ένα μέρος και να πηγαίνει το πράγμα από στόμα σε στόμα. Άλλοι ίσως να έχουν ένα βήμα. Πάντως δεν υπάρχει μια οργανωμένη κατάσταση, που ν’ ασχολείται με τους νέους καλλιτέχνες.
Βασιλική, καλή επιτυχία σε όλα τα σχέδιά σου! Ευχαριστούμε πολύ για την ωραία συζήτηση!
Ευχαριστώ κι εγώ θερμά!